Bez kategorii
Biuro rachunkowe
Biznes
Dokumenty
Działalność gospodarcza
Działalność nierejestrowana
Wyszukaj
Kontakt
Strona główna Blog Strona 46

Czym są organizacje pozarządowe? Kto może założyć NGO?

Przez
Redakcja
-
0
organizacja pozarządowa

Organizacja pozarządowa to element społeczeństwa obywatelskiego. W zależności od rodzaju prowadzonej działalności może ona pełnić różne funkcje – społeczne, ekonomiczne lub polityczne – sprzyjając rozwojowi zaufania obywateli do instytucji demokratycznych.

Organizacja pozarządowa określana także jako NGO (z ang. non governmental organization) działa na rzecz wskazanego interesu, który nie jest związany z osiąganiem zysku. Są to organizacje zajmujące się między innymi prawami człowieka, ochroną środowiska i włączaniem w życie społeczne osób oraz grup, którym grozi marginalizacja. Ich tworzenie, działanie i sposób zarządzania regulowane są ustawowo.

Czym jest organizacja pozarządowa (NGO)?

Organizacje pozarządowe traktowane są jako „trzeci sektor” obok sektora przedsiębiorstw i sektora publicznego. Określa się tak podmioty prowadzące działalność nienastawioną na osiąganie zysku, które nie są przy tym jednostkami czy organami administracji publicznej (zarówno samorządowej, jak i rządowej). Mogą to być podmioty posiadające osobowość prawną i te, które jej nie posiadają, na przykład stowarzyszenia zwykłe i organizacje studenckie.

Określając, czy dany podmiot może zostać zakwalifikowany jako organizacja pozarządowa, należy uwzględnić dwa kryteria: czy należy do sektora finansów publicznych i czy jego działalność nie jest nastawiona na uzyskanie zysku.

 Ustawa o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie

Organizacja pozarządowa została zdefiniowana w Ustawie z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie (Dz. U. 03.96.873). To właśnie do tej definicji odwołują się inne akty prawne, w tym Ustawa z dnia 13 czerwca 2003 roku o zatrudnieniu socjalnym (art. 2 pkt 2).

Zgodnie z ustawową definicją organizacja pozarządowa (NGO) to:

  • podmiot, które nie jest jednostką sektora finansów publicznych (w rozumieniu Ustawy o finansach publicznych);
  • podmiot, które nie działa w celu osiągnięcia zysku (osoby prawne i jednostki organizacyjne bez osobowości prawnej z ustawowo przyznaną zdolnością prawną z zastrzeżeniem ust. 4 – art. 3 ust. 2).

Rodzaje organizacji pozarządowych w Polsce

Zgodnie z art. 9 Ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 roku o finansach publicznych (Dz. U. 09.157.1240) organizacją pozarządową nie jest między innymi:

  • organ władzy publicznej (organ administracji rządowej, sąd itp.),
  • państwowy fundusz celowy,
  • Narodowy Fundusz Zdrowia,
  • uczelnia publiczna,
  • samorządowe i państwowe instytucje kultury,
  • inne osoby prawne utworzone w celu wykonywania zadań publicznych na podstawie odrębnych ustaw (z wyłączeniem banków, przedsiębiorstw i jednostek badawczo-rozwojowych).

Podstawowe rodzaje organizacji pozarządowych (NGO), które różnią się sposobem powstania, celem działania, zarządzaniem i nadzorem zewnętrznym to:

  • stowarzyszenia rejestrowe;
  • fundacje;
  • stowarzyszenia zwykłe;
  • kluby sportowe.

Fundacja

Fundacja to organizacja pozarządowa utworzona na podstawie oświadczenia woli o ustanowieniu fundacji (art. 3 ust. 2 i 3 Ustawy o fundacjach). Jej celem jest realizowanie działań zgodnych z podstawowymi interesami Rzeczypospolitej Polskiej – na przykład dotyczących ochrony zdrowia, rozwoju nauki, kultury, pomocy społecznej lub ochrony środowiska. Taki rodzaj NGO ma realizować cele charytatywne, społeczne lub gospodarczo użyteczne o charakterze publicznym, służące dobru ogółu, a nie konkretnej jednostki.

W fundacji za decyzje dotyczące najważniejszych działań organizacji odpowiada zarząd (nie ma obowiązku powoływania organu kontroli wewnętrznej), a sam fundator nie posiada szczególnych uprawnień poza statutowymi (może być pracownikiem lub wolontariuszem, ale nie członkiem fundacji). Nadzór nad działaniem tego rodzaju organizacji pozarządowej sprawuje minister właściwy ze względu na działalność NGO i starosta właściwy ze względu na miejsce siedziby organizacji.

Stowarzyszenie

Działalność stowarzyszenia opiera się na społecznej pracy członków (art. 2 ust. 3 Ustawy o stowarzyszeniach). Takie NGO można utworzyć w dowolnym, prawnie dozwolonym celu, o ile nie jest to cel komercyjny/zarobkowy. Nie musi być to działalność społecznie użyteczna – może ograniczać się jedynie do działania na rzecz członków organizacji.

Jako organizacja pozarządowa stowarzyszenie zarządzane jest w sposób demokratyczny (walne zebranie). Kontrolowane przez obowiązkowy wewnętrzny organ kontrolny. Stowarzyszenia z zewnątrz nadzorowane są przez starostów i prezydentów miast.

Jak założyć organizację pozarządową?

Organizacja pozarządowa zakładana jest w sposób zależny od wybranego rodzaju podmiotu – najpopularniejsze są stowarzyszenia i fundacje. W obu przypadkach niezbędne kroki to:

Najprostsza forma NGO to stowarzyszenie. Jego założenie nie wymaga posiadania kapitału, jednak konieczne jest zrzeszenie 7 osób jako członków założycieli (art. 2 ust. 3 Prawa o stowarzyszeniach). W trakcie zebrania założycielskiego należy podjąć uchwały dotyczące powołania organizacji, uchwalenia statutu czy wyboru komitetu założycielskiego. Można też wybrać zarząd i komisję rewizyjną.

Po zebraniu składa się wniosek (wraz z wymaganymi załącznikami) do Krajowego Rejestru Sądowego o zarejestrowanie danej formy prawnej. Jako organizacja pozarządowa stowarzyszenie otrzymuje osobowość prawną po dokonaniu wpisu do KRS. Ostatnim etapem jest uzyskanie numerów: NIP i REGON oraz założenie konta bankowego dla organizacji.

Warto wiedzieć, że członkowie stowarzyszenia powinni posiadać pełną zdolność do czynności prawnych i pełnię praw publicznych. Mogą być to osoby pełnoletnie, małoletni w wieku od 16 do 18 lat, a za zgodą opiekunów prawnych, także osoby poniżej 16 lat (bez praw wyborczych, wyjątek stanowią organizacje pozarządowe zrzeszające wyłącznie osoby małoletnie). Stowarzyszenia mogą być tworzone również przez cudzoziemców zameldowanych na terytorium RP.

Utworzenie fundacji wymaga woli fundatora (osoba prawna lub fizyczna, która przeznacza wskazany majątek na rzecz społecznie użytecznego celu) wyrażonej w postaci aktu fundacyjnego. Najpierw konieczne jest utworzenie funduszu o określonej wysokości – fundusz założycielski może składać się z pieniędzy, papierów wartościowych, nieruchomości itp. (art. 3 ust. 2 i 3 Ustawy o fundacjach).

Następnie należy ustanowić akt fundacyjny i opracować statut fundacji, a potem zarejestrować fundację w Krajowym Rejestrze Sądowym. Po rejestracji w KRS odpowiedzialność za działanie i majątek organizacji przejmuje jej zarząd – trzeba uzyskać numer NIP i REGON oraz założyć dla fundacji rachunek bankowy.

Szukasz pomysłu na biznes? Zainspiruj się naszymi propozycjami.

Co zawierają Ogólne Warunki Ubezpieczenia (OWU) – przedmiot i zakres umowy ubezpieczenia

Przez
Redakcja
-
0
ogólne warunki ubezpieczenia (owu)

Zanim podpiszesz umowę ubezpieczeniową, koniecznie zapoznaj się ze szczegółami jej działania oraz przysługującymi Ci prawami i obowiązkami, które znajdziesz w Ogólnych Warunkach Ubezpieczenia.

Ogólne Warunki Ubezpieczenia (OWU) to dokument, z którym warto się zapoznać przed podpisaniem umowy o zawarcie polisy ubezpieczeniowej. Znajdują się w nim najistotniejsze informacje odnośnie ochrony, ale również pełen katalog praw i obowiązków stron umowy – zarówno ubezpieczyciela, jak i ubezpieczonego. W poniższym artykule podpowiadamy, czym dokładnie są Ogólne Warunki Ubezpieczenia, z jakich elementów się składają, dlaczego ich zrozumienie jest tak istotne oraz na co szczególnie powinieneś zwracać uwagę podczas czytania tego dokumentu!

Ogólne Warunki Ubezpieczenia – czym są?

Ogólne Warunki Ubezpieczenia (OWU) to dokument określający w sposób szczegółowy zakres ochrony ubezpieczeniowej oraz katalog praw i obowiązków stron umowy – ubezpieczonego i ubezpieczyciela. To integralna część umowy ubezpieczeniowej, z którą warto się zapoznać jeszcze przed zawarciem umowy ubezpieczenia. OWU pozwalają na ocenienie atrakcyjności oferty ubezpieczeniowej i stanowią dobre źródło informacji niezbędnych do dokonania porównań dostępnych na rynku polis.

Ubezpieczyciele mają dużą swobodę co do kształtowania zasad znajdujących się w Ogólnych Warunkach Ubezpieczenia. Wszystkie zapisy muszą być jednak zgodne z postanowieniami kodeksu cywilnego oraz ustawą o działalności ubezpieczeniowej. Chociaż obowiązujące ustawodawstwo nie precyzuje, z jakich dokładnie elementów powinny się składać OWU, znajdziemy tam wszystkie najważniejsze informacje dotyczące polisy, czyli zazwyczaj:

  • zakres ochrony ubezpieczeniowej – OWU dokładnie określa pełen katalog zdarzeń objętych ochroną ubezpieczeniową; to podstawowe kryterium umożliwiające dokonywanie porównań dostępnych na rynku ofert;
  • katalog praw i obowiązków ubezpieczyciela oraz ubezpieczonego;
  • katalog wykluczeń – każdy ubezpieczyciel określa szereg zdarzeń, których zaistnienie spowoduje jego wyłączenie spod konieczności wypłacenia odszkodowania;
  • procedura ubiegania się o ubezpieczenie – szczegółowy opis procesu przetwarzania i analizy wniosków, w tym wymaganych dokumentów, terminów, sposobu postępowania w razie sporu, itp;
  • definicje i pojęcia – przedstawienie terminologii stosowanej w warunkach ubezpieczenia, aby obie strony umowy mogły jednakowo zrozumieć znaczenie słów i wyrażeń;
  • informacje na temat płatności składek – ich wysokości, terminy płatności, zniżkach i efektach braku opłacenia składki w wymaganym terminie;
  • pouczenia prawne – informacje o przysługujących prawach i obowiązkach, takie jak prawo do odstąpienia od umowy, przepisy dotyczące ochrony danych osobowych, proces reklamacji i skargi;
  • dane kontaktowe ubezpieczyciela.

Ogólnie Warunki Ubezpieczenia – dlaczego warto przeczytać?

W Ogólnych Warunkach Ubezpieczenia znajdują się wszystkie najistotniejsze informacje na temat wybranej polisy ubezpieczeniowej. Zapoznanie się z dokumentem pozwoli na dowiedzenie się, co dokładnie stanowi przedmiot ubezpieczenia, na jakich zasadach działa polisa oraz kiedy i w jaki sposób można się ubiegać o odszkodowanie.

Dodatkowo OWU pozwalają na dokonywanie kompleksowych porównań dostępnych na rynku ofert. Dostępne w sieci porównywarki zazwyczaj skupiają się na cenie, natomiast zdecydowanie istotniejszym parametrem jest zakres ubezpieczenia oraz szerokość katalogu wyłączeń z ochrony ubezpieczeniowej.

Ogólne Warunki Ubezpieczenia (OWU) – na co zwracać uwagę?

Chociaż lektura Ogólnych Warunków Ubezpieczenia może nie należeć do najprzyjemniejszych, najciekawszych i najłatwiejszych, to na pewno warto podjąć się tego zadania, aby być w pełni świadomą swoich praw i obowiązków stroną umowy ubezpieczeniowej.

Najistotniejszą częścią OWU jest przedmiot ubezpieczenia, a więc katalog zdarzeń objętych ochroną. Przykładowo ubezpieczenie nieruchomości może chronić wyłącznie ściany budynku od zalania, pożaru i innych zdarzeń losowych, a może dotyczyć również drzwi, okien i wyposażenia oraz obejmować nie tylko zdarzenia losowe, ale również napady, włamania i dewastacje spowodowane nieumyślnie przez dzieci sąsiadów.

Warto sprawdzić też, w jaki sposób zostanie wyliczona kwota odszkodowania, kiedy nastąpi jedynie szkoda częściowa, nie całkowita. Niektórzy ubezpieczyciele w takich sytuacjach stosują pewne limity, inni biorą pod uwagę wartość odtworzeniową, nie rzeczywistą.

Kwestią najbardziej sporną są natomiast wyłączenia odpowiedzialności ubezpieczyciela. Są to zdarzenia, w przypadku nastąpienia których ubezpieczyciel, pomimo trwania polisy, nie wypłaci odszkodowania.

Zdarzają się również polisy z tak zwanym regresem ubezpieczeniowym, a więc sytuacją, kiedy ubezpieczyciel naprawi szkodę, ale jej sprawcę obciąży kosztami jej likwidacji, pomimo że ten posiada ubezpieczenie.

Podsumowując, zanim zdecydujesz się na zakup polisy ubezpieczeniowej, dokładnie zapoznaj się z jej zasadami. Znajdziesz je w Ogólnych Warunkach Ubezpieczenia. W ten sposób unikniesz nieprzyjemnych rozczarowań i będziesz miał szansę wybrać produkt spersonalizowany pod Twoje potrzeby.

Czym jest przetarg? Prawo zamówień publicznych. Kto może brać udział w zamówieniach publicznych? 

Przez
Redakcja
-
0
przetarg

Przetarg publiczny organizowany jest po to, aby nabyć towary bądź usługi. Biorą w nim udział przedsiębiorcy i instytucje publiczne oraz wykonawcy, którzy mogą przedstawić swoje oferty – to z nich wybierana jest najbardziej ekonomiczna oferta przetargowa.

Przetarg (zamówienie publiczne) jest jednym ze sposobów dokonania wyboru oferty w celu zawarcia odpłatnej umowy. Jest ona podpisywana pomiędzy zamawiającym (konkretna instytucja publiczna) a wykonawcą – zasady jej zawierania, dokonywania zamówień oraz organizacji przetargów reguluje Prawo Zamówień Publicznych z dnia 11 września 2019 roku, oraz inne akty prawne odnoszące się do tego zakresu.

Co to jest przetarg?

Przetarg zorganizowany przez instytucję publiczną ma na celu nabycie określonych towarów, usług czy prac budowlanych na rzecz danej instytucji. Każdy przetarg publiczny podlega zasadzie jawności – informacja o przyjmowaniu zgłoszeń podawana jest do informacji publicznej. Zamówienia od 130 tysięcy złotych można znaleźć w Biuletynie Zamówień Publicznych wydawanym przez Prezesa Urzędu Zamówień Publicznych oraz w wyszukiwarce na stronie internetowej. Jeśli zamówienie przekracza próg unijny, informacje na jego temat publikowane są w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich.

Zamówienia publiczne i przetargi podlegają zasadom dotyczącym wszystkich osób i firm biorących udział w danym postępowaniu:

  • zasada uczciwej konkurencji (postępowanie należy prowadzić nie tylko zgodnie z prawem, ale również zgodnie z interesem przedsiębiorcy czy dobrymi obyczajami);
  • zasada równości (zamawiający powinien traktować wykonawców na równi, bez dyskryminowania czy preferowania któregoś z nich);
  • zasada bezstronności i obiektywizmu (uczestnikami postępowania nie mogą być osoby związane z wykonawcą);
  • zasada efektywności (wybrana oferta powinna być najkorzystniejsza ekonomicznie pod względem finansowym, jakościowym itp.);
  • zasada jawności (informacje i dokumenty z postępowania dostępne są publicznie);
  • zasada przejrzystości (jasne reguły postępowania i środki pozwalające na ich weryfikację);
  • zasada pisemności;
  • zasada prowadzenia postępowania w języku polskim.

Rodzaje przetargów

Przepisy Ustawy Prawo zamówień publicznych wskazują na 8 trybów udzielania takich zamówień – należą do nich:

  • przetarg nieograniczony (po publicznym ogłoszeniu każdy zainteresowany wykonawca może złożyć ofertę przetargową);
  • przetarg ograniczony (w odpowiedzi na przetarg wykonawcy składają wniosek o dopuszczenie do postępowania, oferty składają jedynie wykonawcy zaproszeni do ich złożenia);
  • negocjacje z ogłoszeniem (ogłoszony publicznie przetarg pozwala na złożenie przez dopuszczonych do postępowania wykonawców wstępnych ofert bez ceny zamówienia; zamawiający prowadzi z nimi negocjacje, a następnie zaprasza do składania ofert);
  • dialog konkurencyjny (po publicznym ogłoszeniu przetargu zamawiający prowadzi dialog z wybranymi wykonawcami i zaprasza ich do składania ofert);
  • licytacja elektroniczna (wybrani wykonawcy składają kolejne oferty za pośrednictwem formularza na stronie internetowej – system automatycznie klasyfikuje je ze względu na ich korzystność);
  • negocjacje bez ogłoszenia (negocjowanie warunków umowy z wybranymi wykonawcami i zaproszenie ich do składania ofert);
  • zamówienie z wolnej ręki (udzielenie zamówienia po negocjacjach z jednym wykonawcą);
  • zapytanie o cenę (złożenie zapytania o cenę i zaproszenie do składania ofert wybranych wykonawców).

Kto musi ogłaszać przetarg?

Przetarg nie musi zostać ogłoszony, jeśli wartość zamówienia publicznego nie przekracza 30 000 euro (art. 4 pkt 8 Ustawy Prawo zamówień publicznych). Udzielanie zamówień publicznych i organizowanie konkursów o wartości od 130 000 złotych wymaga przeprowadzenia procedury przetargowej.

Tryb zamówień publicznych nie obowiązuje też zamawiających (przedsiębiorców i instytucji publicznych), gdy nie mają oni obowiązku stosowania Ustawy Prawo zamówień publicznych lub przedmiotem zamówienia ma być usługa wyłączona z Ustawy Pzp (na przykład badania naukowe i usługi badawcze tylko częściowo finansowane przez zamawiającego, nabycie własności nieruchomości).

Od jakiej kwoty należy ogłosić przetarg?

W 2023 roku obowiązują progi opublikowane w Rozporządzeniu Delegowanym Komisji (UE) z dnia 10 listopada 2021 roku (numery: 2021/1950, 2021/1952/ 2021/1953). Dla poszczególnych rodzajów zamówień publicznych prezentują się one następująco:

  • roboty budowlane – 5 382 000 euro (dla wszystkich zamawiających);
  • towary i usługi – 140 000 euro (sektor finansów publicznych), 215 000 euro (sektor samorządowy) lub 431 000 euro (sektor bezpieczeństwa i obronności);
  • usługi społeczne, inne szczególne usługi – 750 000 euro (klasyczni zamawiający) lub 1 000 000 euro (sektor bezpieczeństwa i obronności).

Kto może wziąć udział w przetargu?

Udział w przetargu mogą wziąć wykonawcy, którzy spełniają warunki udziału w postępowaniu o udzielenie zamówienia publicznego (art. 22 ust. 1 i art. 24 ust. 1 Ustawy Prawo zamówień publicznych). Obowiązują one po to, aby ograniczyć ryzyko wyboru wykonawcy, który nie jest zdolny do wykonania zamówienia bądź wykonania go w sposób nienależyty. Podstawy do wykluczenia wykonawcy z postępowania wskazuje art. 24 ust. 1 Ustawy Prawo zamówień publicznych.

Warunki, jakie powinien spełniać wykonawca, dotyczą:

  • uprawnień do wykonywania określonej działalności/czynności (jeżeli przepisy prawa wymagają ich posiadania);
  • wiedzy i doświadczenia w danym zakresie;
  • odpowiedniego potencjału technicznego i osób zdolnych do zrealizowania zamówienia;
  • sytuacji finansowej i ekonomicznej.

Jak przebiega przetarg zgodnie z Ustawą Prawo zamówień publicznych

Procedura przetargowa składa się z kilku etapów dotyczących procesu zamówienia dla zamawiającego i procesu zamówienia dla potencjalnego wykonawcy. Zgodnie z Ustawą Prawo zamówień publicznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 2019) przetarg dla zamawiającego dzieli się na poszczególne etapy:

  • planowanie (potrzeba wydatkowania, analiza rynku, określenie przedmiotu, formy i rodzaju zamówienia);
  • publikacja zamówienia publicznego (sformalizowanie informacji niezbędnych potencjalnym wykonawcom do przygotowania ofert przetargowych);
  • ocena złożonych przez wykonawców ofert (sprawdzenie zgodności ofert z wymaganiami określonymi w dokumencie przetargowym, analiza kosztów i korzyści);
  • formalizacja umowy z wykonawcą (po walidacji wymagań wyznaczane jest miejsce i termin spotkania z oferentem, publikacja ogłoszenia o wyborze wykonawcy, zawarcie umowy);
  • realizacja zamówienia publicznego.

W przypadku wykonawcy etapy procesu zamówienia publicznego to:

  • ogłoszenie o przetargu publicznym (dokument przetargowy zawiera informacje konieczne do ustalenia, czy wykonawca może ubiegać się o realizację zamówienia);
  • przygotowanie i złożenie oferty (oferty przetargowe należy składać we wskazanym terminie drogą elektroniczną – autoryzację umożliwia podpis elektroniczny);
  • zawarcie umowy z zamawiającym (wykonawca powinien udowodnić, że spełnia warunki do zawarcia umowy, np. przedstawiając wymagane dokumenty, po walidacji zgodności dokumentów zamawiający publikuje ogłoszenie o wyborze wykonawcy, z którym następnie podpisywana jest umowa);
  • wykonanie zamówienia (dostarczenie towarów lub realizacja usług w zakresie wskazanym w zawartej umowie).

Podsumowując, przetargi mają na celu nabycie dóbr lub usług, albo też znalezienie wykonawców konkretnych robót budowlanych. Nie każdy przetarg musi być ogłoszony do wiadomości publicznej.

Poznaj pozostałe artykuły z kategorii Działalność gospodarcza.

Polityka monetarna – cele i działania. Czym jest i na czym polega polityka pieniężna? 

Przez
Redakcja
-
0
polityka monetarna

Polityka monetarna to jeden z kluczowych elementów zarządzania gospodarką narodową. Jej celem jest zapewnienie stabilności cen, utrzymanie wzrostu gospodarczego na odpowiednim poziomie oraz ustabilizowanej infrastruktury.

Podstawowym celem polityki monetarnej jest zapewnienie stabilnego poziomu cen, a co za tym idzie – utrzymanie wzrostu gospodarczego na odpowiednim poziomie. Organem, który realizuje politykę pieniężną, są banki centralne. W Polsce jest to Narodowy Bank Polski, który jest wspierany przez Radę Polityki Pieniężnej. Jednostki te dysponują szeregiem narzędzi, które pozwalają im na należyte wypełnianie swoich obowiązków. Wśród tych najważniejszych wymienić można: operacje otwartego rynku, rezerwy obowiązkowe i stopy procentowe.

Na czym polega polityka monetarna?

Polityka monetarna (polityka pieniężna, polityka fiskalna) jest jednym z rodzajów polityki prowadzonej przez państwo w celu zapewnienia stabilności cen. W ramach polityki pieniężnej rządy podejmują działania przyczyniające się do kształtowania sytuacji gospodarczej w kraju. Rządzący mogą świadomie dążyć do rozwoju, zastoju, a nawet kryzysów gospodarczych. Podstawowym instrumentem polityki pieniężnej jest regulowanie ilości pieniądza w obiegu.

Dążąc do realizacji celów gospodarczych polityki pieniężnej, można na przykład:

  • manipulować wysokością stóp procentowych,
  • manipulować sposobem działania rezerw bankowych,
  • dokonywać operacji na otwartym rynku, aby w ten sposób wpływać na poziom wydatków i inwestycji swoich obywateli, co będzie miało bezpośrednie przełożenie na kierunek i tempo wzrostu gospodarczego.

Polityka monetarna realizowana jest przez banki centralne. W Polsce tę rolę pełni Narodowy Bank Polski. Podstawowym zadaniem NBP jest zagwarantowanie równowagi pieniężnej w gospodarce, a więc dbałość o stabilny poziom cen.

Cele polityki monetarnej

Głównym założeniem polityki pieniężnej jest utrzymanie stabilności cen. Cele poboczne to: zapewnienie wzrostu gospodarczego, utrzymania efektywności oraz stabilizacji infrastruktury.

Przyjęty kierunek polityki monetarnej w danym państwie będzie miał decydujące znaczenie w kontekście codziennego życia obywateli, na przykład oprocentowania kredytów i depozytów, czy wzrostu cen. Dla realizacji celów postawionych przez politykę pieniężną wykorzystuje się szereg narzędzi. Wśród tych najistotniejszych można wyróżnić:

  • operacje otwartego rynku  – banki centralne mogą kupować i sprzedawać obligacje rządowe bankom komercyjnym, co wpływa na podaż pieniądza. Kiedy bank centralny kupuje obligacje od banków komercyjnych, zwiększa podaż pieniądza. Kiedy bank centralny sprzedaje obligacje, pieniądze są usuwane z rynku, co zmniejsza podaż pieniądza;
  • rezerwy obowiązkowe – banki centralne mogą ustalać minimalną kwotę rezerw, które banki komercyjne muszą utrzymywać na ich kontach. Zwiększenie wymogu rezerwowego zmniejszania ilość pieniędzy, które banki mogą pożyczyć swoim klientom, co prowadzi do zmniejszenia podaży pieniądza w gospodarce. Z drugiej strony, obniżenie wymogu rezerwowego, zwiększenie podaż pieniądza;
  • stopy procentowe – bank centralny ma możliwość zmiany stóp procentowych, które wpływają w sposób bezpośredni na koszty kredytów. Podniesienie stóp procentowych sprawia, że ​​pożyczanie jest droższe, co zniechęca konsumentów do zadłużania się i hamuje ich wydatki, a to z kolei zmniejsza podaż pieniądza. Obniżenie stóp procentowych powoduje zwiększony popyt na pożyczanie, co zwiększa wydatki i podaż pieniądza w gospodarce;
  • instrumenty dyskrecjonalne – są to dodatkowe narzędzia, które bank centralny może wykorzystywać w celu wpływu na gospodarkę, takie jak interwencje na rynku walutowym, nadzór finansowy czy pomoc finansowa dla określonych sektorów gospodarki.

Jakie są rodzaje polityki pieniężnej?

Polityka monetarna może być prowadzona w sposób ekspansywny, restrykcyjny lub neutralny.

Restrykcyjna polityka monetarna, zwana też polityką monetarną o funkcji kontrakcyjnej, to strategia działania obejmowana przez bank centralny, która ma na celu podejmowanie działań prowadzących do zahamowania wzrostu gospodarczego. Restrykcyjną politykę monetarną prowadzi się,  gdy gospodarka jest przegrzana, czyli tempo jej wzrostu jest zbyt wysokie.

Restrykcyjna polityka fiskalna

Bank centralny prowadzący restrykcyjną politykę monetarną ma na celu obniżenie ilości pieniądza w obiegu. W tym celu posługuje się różnymi narzędziami, takimi jak:

  • podnoszenie stóp procentowych – kiedy stopy procentowe rosną, pożyczanie pieniędzy staje się droższe, co zniechęca do zadłużania się i zachęca do zwiększania oszczędności, a więc poziom inwestycji i wydatków konsumenckich maleje;
  • zwiększenie poziomu rezerw obowiązkowych dla banków komercyjnych – banki muszą zwiększać  ilość pieniędzy na rezerwach w banku centralnym, a więc mają mniej pieniędzy, aby udzielać kredytów, co zmniejsza ilość pieniędzy w obiegu;
  • sprzedaż obligacji Skarbu Państwa – kupujący płaci za obligacje, co zmniejsza ilość pieniędzy w obiegu.

Ekspansywna polityka pieniężna

Ekspansywna polityka monetarna ma na celu pobudzenie wzrostu gospodarczego poprzez podwyższenie wydatków konsumpcyjnych i inwestycyjnych. Stosuje się ją w czasach recesji gospodarczej, kiedy gospodarka potrzebuje zewnętrznej stymulacji. Wśród podstawowych narzędzi polityki ekspansywnej znajdują się:

  • obniżanie stóp procentowych – kiedy stopy procentowe maleją, pożyczanie pieniędzy staje się tańsze; konsumenci chętniej zadłużają się i wydają pieniądze na dobra konsumpcyjne; ilość pieniędzy na rynku wzrasta; wzrasta też poziom inwestycji;
  • zmniejszanie poziomu rezerw obowiązkowych – im niższy poziom rezerw obowiązkowych, tym więcej środków pozostaje na udzielanie kredytów, a im więcej sprzedanych zobowiązań, tym więcej pieniądza w obiegu;
  • odkup operacji Skarbu Państwa;
  • dokonywanie operacji na rynkach walutowych – zdarzają się sytuacje, że banki centralne podejmują decyzję o zakupie lub sprzedaży waluty krajowej, aby w ten sposób manipulować jej wartością.

Neutralna polityka monetarna

Neutralna polityka pieniężna prowadzona jest wówczas, gdy gospodarka funkcjonuje w sposób efektywny, wzrost gospodarczy jest zrównoważony, a poziom inflacji ustabilizowany. Celem polityki neutralnej jest utrzymanie obecnych, stabilnych warunków. To, że bank centralny nie wpływa na podaż i popyt pieniądza, nie oznacza, że jest całkowicie pasywny. Stale monitoruje on różnorodne wskaźniki gospodarcze, aby w odpowiednim momencie móc przystąpić do działania.

Działania w zakresie polityki monetarnej NBP i Rady Polityki Pieniężnej

Jak już wcześniej wspomnieliśmy, w Polsce polityka monetarna realizowana jest w głównej mierze przez bank centralny występujący pod postacią Narodowego Banku Polskiego. To organ autonomiczny i niezależny od rządu, parlamentu i innych grup interesów. Obok niego funkcjonuje również drugi organ zajmujący się polityką monetarną – Rada Polityki Pieniężnej.

Bank centralny realizuje swoje zadania poprzez wykonywanie szeregu pośrednich celów operacyjnych, a więc na przykład:

  • kontrolowanie wysokości stóp procentowych;
  • kontrolowanie przyrostu podaży pieniądza;
  • stabilizowanie poziomu kursu walutowego;
  • kształtowanie masy pieniądza rezerwowego;
  • kształtowanie poziomu stóp procentowych.

Podsumowując, polityka monetarna to narzędzie do zarządzania gospodarką, które ma na celu utrzymanie stabilności cen, wzrostu gospodarczego na odpowiednim poziomie oraz efektywności infrastruktury. Organami odpowiedzialnymi za prowadzenie polityki pieniężnej w Polsce są Narodowy Bank Polski oraz Rada Polityki Pieniężnej. Dysponują one szeregiem narzędzi, które pozwalają im na skuteczne realizowanie zamierzonych zadań.

Dowiedz się więcej i zadbaj o finanse firmy.

Jak wybrać podpis elektroniczny dla biura rachunkowego? Działanie i zastosowania podpisu kwalifikowanego 

Przez
Redakcja
-
0
Zastosowanie kwalifikowanego podpisu elektronicznego i pieczęci elektronicznej w biurze rachunkowym

Podpis elektroniczny dla biura rachunkowego to nowoczesne rozwiązanie, które usprawnia obieg dokumentów, zapewniając przy tym ich bezpieczeństwo. Jest to ważne narzędzie pracy, dzięki któremu czynności księgowe mogą odbywać się w pełni elektronicznie, co jest równoznaczne z oszczędnością czasu i środków.

E-podpis jest wynikiem cyfryzacji procesów biznesowych. Platformy rządowe służące do kontaktu z administracją publiczną wymagają, aby księgowy załatwiając online formalności w imieniu swoich klientów, posługiwał się kwalifikowanym podpisem elektronicznym, ponieważ jedynie on jest równoważny podpisowi odręcznemu.

W ten sposób można zapewniać pełen zakres obsługi działalności gospodarczych i spółek. Jest to opcja pozwalająca na szybkie przesyłanie dokumentów za pośrednictwem Internetu – firma może zrezygnować z usług kurierskich, zmniejszyć ilość dokumentacji papierowej, a jednocześnie stworzyć wizerunek nowoczesnego biura.

Jak działa podpis elektroniczny?

Podpis elektroniczny definiuje rozporządzenie eIDAS – według niego są to dane w postaci elektronicznej powiązane z innymi danymi i wykorzystywane równoważnie z własnoręcznym podpisem. Taki niepowtarzalny ciąg bitów zostaje wygenerowany przez komputer dla każdego dokumentu, a jako załącznik staje się jego integralną częścią, stanowiąc potwierdzenie danego oświadczenia.

Oznacza to, że jakiekolwiek zmiany w treści dokumentu czy zmiana podpisu wymagają ponownego wykorzystania e-podpisu – w innym przypadku jego późniejsza weryfikacja będzie negatywna.

Co ważne, podpis elektroniczny dla biura rachunkowego na jednym dokumencie może złożyć kilka osób. Po złożeniu podpisu przez wszystkie osoby dokument zostaje opatrzony pieczęcią elektroniczną.

Jest to gwarancja autentyczności i integralności dokumentu potwierdzająca, że każdy złożył podpis dokładnie na tym samym na dokumencie (bez późniejszych zmian itp.). Sam e-podpis można złożyć za pomocą dowolnego urządzenia z dostępem do Internetu (komputer, tablet, telefon).

Potrzebujesz usług zaufania? Wykup niezawodną kwalifikowaną pieczęć elektroniczną na pieczeckwalifikowana.pl.

Do czego biuro rachunkowe może używać elektronicznego podpisu kwalifikowanego?

Podpis elektroniczny w biurze rachunkowym pozwala na swobodne komunikowanie się z organami administracji publicznej, w tym z urzędem skarbowym. Jego posiadanie jest niezbędne, jeśli firma zajmuje się sporządzaniem rozliczeń rocznych podatku PIT i CIT.

Księgowi posiadający pełnomocnictwo w zakresie deklaracji podatkowych (podpisywanie dokumentów i składanie ich drogą elektroniczną) mogą obsługiwać e-deklaracje tylko wtedy, gdy zostaną one opatrzone e-podpisem (w tym celu nie można wykorzystywać Profilu Zaufanego).

Podpis kwalifikowany zapewnia łatwy dostęp do programu Płatnik, który pozwala na komunikację z Zakładem Ubezpieczeń Społecznych (ZUS) czy systemu e-Deklaracje. Dzięki temu księgowy jest w stanie wysyłać różnego rodzaju dokumenty rozliczeniowe i zgłoszeniowe oraz jednolite pliki kontrolne. W przypadku tych ostatnich, podpis elektroniczny dla biura rachunkowego powinien zawierać w certyfikacie numer PESEL księgowego – bez niego złożenie deklaracji podatkowej nie będzie możliwe.

E-podpisy znajdują zastosowanie również we wspomagających procesy zarządzania zintegrowanych systemach ERP. Można w nich podpisywać wszelkie dokumenty biznesowe takie jak umowy, kontrakty czy zamówienia. Wykorzystanie podpisu elektronicznego minimalizuje ryzyko błędów powstałych w trakcie zarządzania danymi – dokument w formie elektronicznej umożliwia szybkie przekopiowanie danych.

Podsumowując, podpis elektroniczny dla księgowych pozwala na:

  • składanie deklaracji podatkowych i składanie deklaracji ZUS;
  • wysyłanie deklaracji PIT-11 (forma elektroniczna);
  • podpisywanie sprawozdań finansowych;
  • podpisywanie dokumentów kadrowych i biznesowych;
  • podpisywanie faktur;
  • kontakt z Generalnym Inspektorem Informacji Finansowej (GIIF);
  • zawieranie e-umów.

Na co zwracać uwagę wybierając e-podpis?

Zaawansowany podpis elektroniczny dla biura rachunkowego powinien usprawniać pracę, a jednocześnie zapewniać bezpieczeństwo dokumentów. Aby było to możliwe, wybierając e-podpis, należy wziąć pod uwagę to, czy dostawca usług zaufania zapewnia podpis, który:

  • jest unikalnie przypisany do osoby podpisującej, umożliwiając potwierdzenie jej tożsamości;
  • może zostać złożony przy pomocy danych służących do składania takiego podpisu jedynie przez daną osobę;
  • może zostać powiązany z podpisywanymi danymi tak, aby każda ich zmiana była rozpoznawalna.

Dbając o zachowanie tych cech e-podpisu biuro rachunkowe i sam odbiorca, mogą mieć pewność, kto podpisał dokument, że tylko ta konkretna osoba mogła złożyć podpis, i że podpisana treść nie uległa żadnym zmianom. W razie ewentualnego postępowania sądowego podpis elektroniczny stanowi dowód pozwalający na jednoznaczne potwierdzenie podpisu.

Warto pamiętać, że wszystkie e-podpisy spełniają minimalne wymagania bezpieczeństwa. Jest to jednak narzędzie elektroniczne, dlatego o bezpieczeństwo podejmowanych czynności powinien zadbać również użytkownik – pamiętając o właściwym zabezpieczeniu numeru PIN, innych danych i urządzenia wykorzystywanego do składania podpisów.

Prawa i obowiązki wspólników spółki wg. Kodeksu spółek handlowych

Przez
Redakcja
-
0
wspólnicy spółki

Spółki, czy to w formie cywilnej, osobowej, czy kapitałowej stanowią fundament gospodarki i biznesu. Wspólnicy odgrywają kluczową rolę w ich kształtowaniu i funkcjonowaniu. Ciąży na nich szereg obowiązków oraz praw usankcjonowanych przez prawo wewnętrzne i krajowe.

Prawa i obowiązki wspólników w spółce

Prawa i obowiązki wspólników w spółce stanowią fundament jej stabilności i sukcesu. Wspólnicy mają prawo do decydowania o kluczowych kwestiach dotyczących działalności firmy oraz do otrzymywania regularnych informacji o jej sytuacji finansowej i operacyjnej. Zyski motywują wspólników do skutecznego zarządzania.

Jednak tym przywilejom towarzyszy szereg obowiązków. Lojalność, aktywne uczestnictwo i przestrzeganie umowy spółki są nieodzowne dla zgodnego i harmonijnego działania przedsiębiorstwa. Z artykułu dowiesz się, jakie prawa i obowiązki posiadają wspólnicy oraz w jaki sposób ich prawidłowe wykonywanie oddziałuje na funkcjonowanie całego przedsiębiorstwa.

Kto może zostać wspólnikiem w spółce?

Wspólnikiem w spółce może zostać osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niebędąca osobą prawną, która posiada zdolność do dokonywania czynności prawnych. W większości spółek wspólnikami są osoby fizyczne. Te, aby mogły piastować to stanowisko, muszą spełnić szereg warunków. Wśród tych najważniejszych wymienić można:

  • pełna zdolności do dokonywania czynności prawnych. Osoba fizyczna musi mieć co najmniej 18 lat (chociaż są wyjątki dla osób, które są małżeństwem). Osoba prawna musi być prawidłowo utworzona zgodnie z przepisami prawa;
  • brak zakazów zawodowych. Nie może być wspólnikiem osoba, której zakazał tego sąd, np. wyrokiem za oszustwo finansowe;
  • wniesienie kapitału początkowego – w przypadku niektórych rodzajów spółek, na przykład spółki z o.o., wspólnicy muszą wpłacić określony minimalny kapitał do spółki;
  • zgoda innych wspólników –  niektórych przypadkach, zwłaszcza w małych spółkach, istniejący wspólnicy mogą mieć prawo zatwierdzić lub odrzucić potencjalnych nowych wspólników;
  • rejestracja – w przypadku niektórych typów spółek, nowy wspólnik musi zarejestrować się w odpowiednim rejestrze, na przykład w Krajowym Rejestrze Sądowym.

Warto zaznaczyć, że wymogi mogą się różnić w zależności od rodzaju spółki i jej statutu.

Prawa wspólnika spółki

Wspólnicy poszczególnych rodzajów spółek posiadają odmienny katalog praw, regulowany między innymi przez Kodeks Spółek Handlowych. Wśród uprzywilejowań, które przysługują większości wspólników, można wymienić:

Prawo do zysku

Wspólnicy mają prawo do podziału zysków spółki zgodnie z ustalonymi wcześniej proporcjami. Podział ten zazwyczaj odzwierciedla wielkość wkładów wniesionych przez poszczególnych wspólników do spółki. Wspólnicy mogą otrzymywać zyski na bieżąco lub w określonym terminie. To motywuje wspólników do skutecznego zarządzania spółką i podejmowania działań mających na celu zwiększenie rentowności.

Prawo do informacji

Wspólnicy mają prawo do regularnych informacji na temat sytuacji finansowej, operacyjnej i strategicznej spółki. Informacje te obejmują m.in. sprawozdania finansowe, raporty działalności, plany rozwoju, a także wszelkie zmiany w spółce i jej działalności. Wiedza ta jest niezbędna do podejmowania odpowiednich decyzji i monitorowania wykonywania strategii biznesowej. To także umożliwia wspólnikom aktywny udział w procesie podejmowania decyzji.

Prawo do decydowania

Wspólnicy mają prawo uczestniczyć w zarządzaniu spółką i podejmować decyzje dotyczące jej działalności. To fundamentalne prawo umożliwia wspólnikom aktywne zaangażowanie się w kierowanie spółką i podejmowanie strategicznych wyborów. W przypadku niektórych rodzajów spółek prawo do decydowania przejawia się w prawie do głosu na walnym zgromadzeniu.

Prawo do udziału w majątku spółki

W przypadku likwidacji spółki, wspólnicy mają prawo do otrzymania części majątku spółki po spłacie jej długów.

Prawo do zbywania udziałów

Wspólnicy zazwyczaj mają prawo do sprzedaży swoich udziałów w spółce innym osobom, chociaż w tym przypadku mogą obowiązywać pewne ograniczenia.

Prawo do wystąpienia ze spółki

W niektórych sytuacjach, wspólnicy mogą mieć prawo do wystąpienia ze spółki i otrzymania wartości swojego udziału.

Prawo do skargi na nieuczciwe działania zarządu lub innych wspólników

Jeżeli działania zarządu lub innych wspólników naruszają prawa wspólnika, ten ma prawo złożyć skargę do sądu.

Prawo do nadzoru

Wspólnicy mają prawo do sprawowania nadzoru nad działalnością spółki, w tym nadzorowania działań zarządu oraz innych wspólników. To zapewnia transparentność i odpowiedzialność wewnątrz struktur spółki. W przypadku spółek osobowych wspólnicy mają możliwość aktywnego uczestniczenia w zarządzaniu, podczas gdy w spółkach kapitałowych nadzór jest zazwyczaj realizowany przez zgromadzenie wspólników lub radę nadzorczą.

PRZECZYTAJ RÓWNIEŻ:

  1. Spółka jawna – czy ma osobowość prawną?
  2. Kim jest komandytariusz w spółce komandytowej? Wkład, prawa i odpowiedzialność za zobowiązania spółki
  3. Czym zajmuje się zarząd spółki z ograniczoną odpowiedzialnością i innych spółek? Uprawnienia i obowiązki oraz kompetencje zarządu spółki
  4. Kodeks spółek handlowych – najważniejsze informacje
  5. Jak przebiega likwidacja spółki? Przepisy kodeksu spółek handlowych

Obowiązki wspólnika spółki

Wspólnicy spółki posiadają nie tylko swoje prawa, ale również obowiązki. Ich katalog będzie uzależniony od rodzaju spółki oraz postanowień jej umowy. Wśród najczęściej spotykanych pozycji, znajdują się:

  1. Obowiązek lojalności – wspólnicy mają obowiązek działać w najlepszym interesie spółki i powstrzymywać się od podejmowania działań, które mogą szkodzić firmie (na przykład podejmowanie działalności konkurencyjnej). Lojalność wobec spółki i innych wspólników jest niezwykle ważna dla utrzymania zaufania i dobrej atmosfery w przedsiębiorstwie.
  2. Obowiązek wniesienia wkładu: wspólnicy mają obowiązek wniesienia wkładu do spółki, zgodnie z umową spółki. Wkład może być w postaci kapitału pieniężnego, aportu, umiejętności, wiedzy lub innych wartościowych składników. Wysokość i rodzaj wkładu zazwyczaj jest ustalany na etapie tworzenia spółki. Obowiązek wniesienia wkładu ma kluczowe znaczenie dla zapewnienia odpowiednich zasobów finansowych i merytorycznych dla rozwoju spółki.
  3. Obowiązek uczestnictwa – wspólnicy mają obowiązek aktywnego uczestniczenia w życiu spółki i współpracy z innymi wspólnikami, na przykład w przypadku niektórych rodzajów spółek mają obowiązek uczestnictwa w walnym zgromadzeniu.  Oznacza to angażowanie się w działalność spółki, podejmowanie odpowiedzialności za swoje zadania oraz wspieranie realizacji celów biznesowych. Ich brak zaangażowania może mieć negatywny wpływ na efektywność i funkcjonowanie spółki.
  4. Obowiązek przestrzegania umowy spółki – wspólnicy są zobowiązani do przestrzegania postanowień umowy spółki, która określa podstawowe zasady funkcjonowania przedsiębiorstwa, podział zysków, podejmowanie decyzji itp.
  5. Obowiązek rzetelności w zarządzaniu – wspólnicy pełniący funkcje zarządcze mają obowiązek rzetelnego zarządzania majątkiem i interesami spółki. Powinni działać w sposób ostrożny i odpowiedzialny, aby uniknąć ryzyka dla firmy.
  6. Obowiązek ponoszenia odpowiedzialności za szkody wyrządzone spółce. Jeśli wspólnik naruszy swoje obowiązki i spowoduje tym szkodę spółce, może on być zobowiązany do jej naprawienia.
  7. Obowiązek przestrzegania tajemnicy handlowej – wspólnicy są zobowiązani do zachowania w tajemnicy informacji dotyczących spółki, które mogłyby narazić ją na szkodę, gdyby trafiły do informacji publicznej.

Prawa i obowiązki wspólnika w spółce z ograniczoną odpowiedzialnością

Najbardziej szczegółowo ustawa określa prawa i obowiązki w spółce z ograniczoną odpowiedzialnością. Są to:

§ 1. Jeżeli ustawa lub umowa spółki nie stanowi inaczej, wspólnicy mają równe prawa i obowiązki w spółce.
§ 2. Jeżeli umowa spółki przewiduje udziały o szczególnych uprawnieniach, uprawnienia te powinny być w umowie określone (udziały uprzywilejowane).
§ 3. Uprzywilejowanie może dotyczyć w szczególności prawa głosu, prawa do dywidendy lub sposobu uczestniczenia w podziale majątku w przypadku likwidacji spółki. Uprzywilejowanie w zakresie prawa głosu może dotyczyć tylko udziałów o równej wartości nominalnej.
§ 4. Uprzywilejowanie dotyczące prawa głosu nie może przyznawać uprawnionemu więcej niż trzy głosy na jeden udział. Uprzywilejowanie dotyczące dywidendy nie może naruszać przepisów art. 196 dywidenda na udział uprzywilejowany w spółce z o.o..
§ 5. Umowa spółki może uzależnić przyznanie szczególnych uprawnień od spełnienia dodatkowych świadczeń na rzecz spółki, upływu terminu lub ziszczenia się warunku.
§ 6. Na udziały lub prawa do zysku w spółce nie mogą być wystawiane dokumenty na okaziciela, jak również dokumenty imienne lub na zlecenie.

Podsumowując, prawa i obowiązki wspólników są kluczowe dla sukcesu spółki. Ich przestrzeganie tworzy fundament zaufania, odpowiedzialności i efektywności wewnętrznej. Dotyczą w takim samym stopniu wszystkich wspólników, chyba że umowa spółki stanowi inaczej.

Jak dodać wspólnika w Małej Księgowości?

Aby dodać wspólnika w programie Mała Księgowość, wejdź w 'Księgowość’ > 'Ustawienia’ > 'Wspólnicy’. Dane te będą później wykorzystywane w tworzeniu deklaracji podatkowych.

W tym celu kliknij 'Nowy’, uzupełnij dane podstawowe i te dotyczące ubezpieczenia ZUS i podatku.

Czym zajmuje się zarząd spółki z ograniczoną odpowiedzialnością i innych spółek? Uprawnienia i obowiązki oraz kompetencje zarządu spółki

Przez
Redakcja
-
0
zarząd spółki

Zarząd to organ wykonawczy w spółkach kapitałowych i spółce partnerskiej. Jego podstawowym zadaniem jest prowadzenie spraw wewnętrznych spółki oraz jej reprezentowanie na zewnątrz.

Zarząd spółki

Zarząd jest organem wykonawczym funkcjonującym w każdej spółce kapitałowej (spółce z ograniczoną odpowiedzialnością, spółce akcyjnej, prostej spółce akcyjnej) oraz jednym z rodzajów spółek osobowych prawa handlowego – spółce partnerskiej.

Organ ten nie występuje natomiast w spółce cywilnej i pozostałych spółkach osobowych: spółce jawnej, partnerskiej, komandytowej oraz komandytowo-akcyjnej. Tutaj podstawowe zadania należące do zarządu, a więc prowadzenie spraw spółki oraz jej reprezentowanie na zewnątrz wykonywane są przez wspólników.

Zarząd za podejmowane przez siebie decyzje ponosi odpowiedzialność wobec spółki, wierzycieli i sądu. Członkom zarządu za działanie w złej wierze lub wyrządzenie szkody spółce z powodu niewiedzy czy braku doświadczenia,  grozi odpowiedzialność karna – grzywna, pozbawienie lub ograniczenie wolności.

Czy wiesz, że…

Pieczęć kwalifikowana to niezastąpione narzędzie, w które powinna wyposażyć się każda spółka?

Kupuję najtaniej na pieczeckwalifikowana.pl!

Zarząd spółki w spółce z ograniczoną odpowiedzialnością

Kwestie dotyczące zarządu spółki z ograniczoną odpowiedzialnością zostały uregulowane w artykule 201. Kodeksu spółek handlowych. Zgodnie z jego zapisami zarząd sp. z o.o. może składać się z jednego lub większej liczby członków.

Członkowie zarządu mogą być powołani spośród wspólników, ale nie jest to konieczne. Mogą się nimi stać osoby nieposiadające udziałów w firmie. Ważne jest, aby członkowie zarządu zostali powołani i odwołani zgodnie z zapisami umowy spółki. Najczęściej odbywa się to w drodze uchwały wspólników.

Kompetencje zarządu spółki z o.o.

Podstawowym zadaniem zarządu spółki z ograniczoną odpowiedzialnością jest prowadzenie spraw spółki oraz reprezentowanie jej. Prowadzenie spraw spółki wiąże się z podejmowaniem działań o charakterze wewnętrznym, natomiast reprezentowanie spółki to występowanie w jej imieniu w relacjach zewnętrznych.

Członkowie zarządu prowadzą sprawy spółki poprzez dokonywanie czynności sądowych oraz pozasądowych. Jeśli umowa spółki nie stanowi inaczej, to każdy z członków zarządu może samodzielnie, bez uprzedniej uchwały prowadzić sprawy nieprzekraczające zakresu zwykłych czynności spółki, a więc podejmować decyzje gospodarcze.

Reprezentowanie spółki oznacza dokonywanie czynności gospodarczych i prawnych w imieniu spółki. Najczęściej mowa tutaj o: zawieraniu umów, składaniu i przyjmowaniu oświadczeń woli, występowaniu w charakterze strony w postępowaniach sądowych, przed organami administracyjnymi o randze rządowej i samorządowej.

Zarząd obejmuje zasada domniemania kompetencji zarządu, zgodnie z którą posiada on kompetencje niezastrzeżone dla innych organów funkcjonujących w spółce, a więc zgromadzeniu wspólników, komisji rewizyjnej czy radzie nadzorczej.

Odpowiedzialność zarządu spółki z o.o.

Spółka z o.o. jest osobnym podmiotem prawa, który posiada własny majątek. Może zatem samodzielnie ponosić odpowiedzialność finansową za swoje zobowiązania. Kiedy jednak egzekucja roszczeń okaże się bezskuteczna, ponieważ majątek spółki będzie niewystarczający, wierzyciel może żądać zaspokojenia zobowiązań od członków zarządu. Ci odpowiadają solidarnie za zobowiązanie spółki.

Członkowie zarządu odpowiadają również wobec spółki. Zgodnie z zapisami Kodeksu spółek handlowych, członków zarządu uznaje się za profesjonalistów, którzy podejmują działania na rzecz spółki charakteryzujące się najwyższą starannością. Kiedy wyrządzają szkodę podmiotowi, to nie mają prawa zasłaniać się swoją niewiedzą lub brakiem doświadczenia. Są oni zobowiązani do naprawienia wyrządzonej szkody.

Członkom zarządu umyślnie działającym na szkodę spółki z ograniczoną odpowiedzialnością grozi odpowiedzialność karna – do 5 lat pozbawienia wolności. Członkom zarządu grozi kara grzywny, pozbawienia lub ograniczenia wolności również wówczas, kiedy nie ogłoszą na czas upadłości podmiotu.

Zarząd w innych rodzajach spółek

Zarząd jest organem wykonawczym w każdym rodzaju handlowych spółek kapitałowych. Jego zadaniem jest prowadzenie spraw spółki oraz jej reprezentowanie na zewnątrz. Kodeks spółek handlowych wyróżnia trzy rodzaje spółek kapitałowych: spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością, spółkę akcyjną oraz prostą spółkę akcyjną. Zarząd występuje również w jednym z rodzajów osobowych spółek handlowych – w spółce partnerskiej.

Czy możliwy jest brak zarządu w spółce?

Rodzajami spółek, w których nie występuje organ zarządu, są:

  • spółka komandytowa – funkcje zarządzania i reprezentowania spółki pełnią wspólnicy;
  • spółka komandytowo-akcyjna – podstawowe obowiązki zarządu pełnią komplementariusze;
  • spółka jawna – spółka nie posiada organów kontrolnych i zarządczych; wszelkie ich uprawnienia posiadają wspólnicy;
  • spółka cywilna – decyzje w spółce podejmowane są osobiście przez wspólników.

Spółka cywilna to podmiot regulowany przez prawo cywilne. Pozostałe podmioty to spółki osobowe prawa handlowego.

Podsumowując, zarząd spółki pełni istotną rolę w organizacji. To organ, na który prawo nakłada obowiązek prowadzenia spraw spółki, a więc podejmowania w jej imieniu decyzji gospodarczych oraz reprezentowania spółki na zewnątrz – występowania jako strona w kontaktach z kontrahentami, klientami czy organami administracyjnymi. Zarząd występuje w każdej spółce kapitałowej oraz w spółce partnerskiej. Nie ma go w pozostałych rodzajach spółek osobowych oraz w spółce cywilnej.

Pieczęć kwalifikowana – wygodne rozwiązanie dla Twojej firmy

Pieczęć kwalifikowana to usługa zaufania przeznaczona dla osób prawnych. Za jej pomocą potwierdzisz, że dokument jest autentyczny i nie został naruszony. To niezawodne narzędzie w kontaktach z kontrahentami i wewnętrznych działaniach firmy. Pieczęć elektroniczną pochodząca od kwalifikowanego dostawcy zaufania kupisz na pieczeckwalifikowana.pl. Jest absolutnie niezbędna, jeśli chcesz wygodnie korzystać z KSeF.

Rachunek zysków i strat wariant kalkulacyjny. Na czym polega kalkulacyjny wariant rachunku zysków i strat?

Przez
Emil Zelma
-
0
rachunek zysków i strat wariant kalkulacyjny

Rachunek zysków i strat (rachunek wyników) to jedna z ważniejszych części sprawozdania finansowego. Dzięki niej można ocenić, jaka jest efektywność działalności przedsiębiorstwa w różnych jego segmentach (działalność podstawowa i pozostała operacyjna oraz finansowa).

W jaki sposób bada się tę efektywność? Odpowiedź jest prosta: pokazuje nam to wynik finansowy przedsiębiorstwa, czyli jego zysk lub strata netto. Trzeba przy tym pamiętać, że ważna jest nie tylko wysokość wyniku finansowego, ale także struktura poszczególnych pozycji przychodowych i kosztowych.

W Polsce przedsiębiorcy, którzy prowadzą pełną księgowość, mogą sporządzać rachunek zysków i strat w jednym z dwóch wariantów: porównawczym lub kalkulacyjnym. Na czym polega ten ostatni?

Jak sporządzić rachunek zysków i strat?

Rachunek zysków i strat to dokument, w którym przedstawia się poniesione przez przedsiębiorstwo przychody i koszty. Dzięki temu można poznać m.in. informacje na temat wyniku finansowego oraz poziomu rentowności, czyli relacji zysku do przychodów ze sprzedaży.

Rachunek wyników to, obok bilansu, jeden z elementów sprawozdania finansowego, które pozwalają ocenić, jaka jest kondycja danego biznesu.

Struktura rachunku zysków i strat

Jak sama nazwa wskazuje, w dokumencie tym przedstawia się zyski (przychody) i straty (koszty). Przychody w rachunku zysków i strat są definiowane jako korzyści ekonomiczne, które wynikają ze zwiększenia wartości aktywów (lub zmniejszenia zobowiązań); efektem powstawania przychodów jest wzrost wartości kapitału własnego lub zmniejszenie jego deficytu.

Tak rozumiane przychody dzieli się na:

  • przychody z działalności operacyjnej, tzn. z tytułu sprzedaży towarów i usług, jaką firmy realizują na co dzień,
  • pozostałe przychody operacyjne, w tym np. wpływy z tytułu sprzedaży środków trwałych czy otrzymane odszkodowania,
  • przychody finansowe — mogą one wynikać np. ze wzrostu wartości inwestycji w papiery wartościowe.

Przeciwieństwem przychodów są koszty, czyli przepływy wynikające ze spadku wartości aktywów/zwiększenia zobowiązań, czego efektem jest zwiększenie poziomu straty netto lub zmniejszenia wartości kapitału własnego.

Koszty w rachunku zysków i strat również dzieli się na:

  • koszty z tytułu działalności operacyjnej — ponoszone w związku z zakupem materiałów czy wypłatą wynagrodzeń,
  • pozostałe koszty operacyjne — zapłacone kary, zobowiązania itp.,
  • koszty finansowe — utrata wartości inwestycji itd.

Rachunek zysków i strat — wariant porównawczy i kalkulacyjny

Różnica między rachunkiem zysków i strat w wariancie porównawczym oraz kalkulacyjnym dotyczy sposobu, w jaki ujmuje się koszty podstawowej działalności operacyjnej. Wariant kalkulacyjny rachunku wyników, choć może powodować pewne trudności z podziałem kosztów na różne sekcje (jakie? Tego dowiesz się za chwilę), oferuje spore możliwości w zakresie analizy kosztów. Dotyczy to w szczególności kosztów związanych z produkcją, sprzedażą i zarządzaniem.

Warto wiedzieć!

Aktem prawnym, który pozwala przedsiębiorcom na przygotowanie rachunku zysków i strat w wariancie porównawczym lub kalkulacyjnym, jest ustawa o rachunkowości.

Rachunek zysków i strat wariant kalkulacyjny

Rachunek zysków i strat w wariancie kalkulacyjnym zakłada podział kosztów podstawowej działalności operacyjnej z uwzględnieniem miejsca ich powstawania. Wyróżnia się wówczas takie obszary jak:

  • Koszty działalności podstawowej. To koszty bezpośrednio związane z podstawową działalnością firmy. Zalicza się tu np. nakłady z tytułu zużytych materiałów, a także surowców, opakowań wynagrodzeń dla pracowników produkcyjnych.
  • Koszty wydziałowe. Głównie wydatki związane z utrzymaniem maszyn (w tym także kosztami amortyzacji) czy transportem wewnątrz danej jednostki.
  • Koszty sprzedaży. Koszty związane z obsługą klientów oraz pozyskiwaniem nowych odbiorców. Mogą być to np. wydatki na opakowania i wysyłkę produktów, koszty z tytułu badań rynkowych czy płace dla pracowników działu sprzedaży.
  • Koszty działalności pomocniczej. Koszty serwisu urządzeń, wydatki na remonty, utrzymanie pomieszczeń socjalnych (kuchnie, stołówki czy hotele robotnicze).
  • Koszty zarządu. Koszty ściśle związane z zarządzaniem firmą, w tym np. płace zarządu, koszty administracyjne oraz takie wydatki, których nie można jednoznacznie przypisać do konkretnego wydziału (a zatem mają one ogólny charakter dla całej firmy).

Źródło: ustawa o rachunkowości, https://isap.sejm.gov.pl/isap.nsf/download.xsp/WDU19941210591/U/D19940591Lj.pdf.

Rachunek zysków i strat — a jak wygląda to w przypadku wariantu kalkulacyjnego?

Jak wygląda rachunek zysków i strat w wariancie porównawczym? W tym przypadku segment finansowy oraz pozostałej działalności operacyjnej pozostaje bez zmian. Z kolei podstawowa działalność operacyjna zakłada podział ponoszonych kosztów pomiędzy następujące pozycje:

  • „Zużycie materiałów i energii”,
  • „Wynagrodzenia”,
  • „Ubezpieczenia społeczne i inne świadczenia”,
  • „Amortyzacja”,
  • “Usługi obce”,
  • „Podatki i opłaty”,
  • „Pozostałe koszty rodzajowe”.

Źródło: ustawa o rachunkowości, https://isap.sejm.gov.pl/isap.nsf/download.xsp/WDU19941210591/U/D19940591Lj.pdf.

Rachunek zysków i strat — wariant kalkulacyjny. Podsumowanie

Układ rodzajowy kosztów jest stosunkowo prostym rozwiązaniem… ale może nie dostarczać nam pełnych informacji o specyfice prowadzonej działalności biznesowej. Widać to szczególnie w przypadku branży produkcyjnej, gdzie konieczna jest szczegółowa analiza ponoszonych kosztów oraz przypisanie ich do poszczególnych wyrobów.

Brak informacji na temat jednostkowych kosztów produkcji może skutecznie utrudnić podejmowanie dobrych decyzji biznesowych.

Inaczej wygląda to w przypadku metody kalkulacyjnej, która wprawdzie nie jest aż tak przejrzysta (na pewno zaś bardziej czasochłonna), ale dobrze sprawdza się w przypadku podmiotów z branży produkcyjnej, przemysłowej itp.

Co wybrać? Nie ma na to pytanie jasnej odpowiedzi, a ostateczny wybór między tymi wariantami powinien zależeć od indywidualnych potrzeb przedsiębiorcy oraz specyfiki jego firmy. Jedno jest pewne: klucz do sukcesu to znalezienie optymalnego rozwiązania, które w jak największym stopniu odpowiada potrzebom i strategii przedsiębiorstwa.

Więcej przeczytasz w kategorii Koszty.

Upadłość spółki z ograniczoną odpowiedzialnością. Kiedy ogłosić upadłość spółki z o.o.?

Przez
Rafał Panas
-
0
upadłość spółki z ograniczoną odpowiedzialnością

Powodem upadłości spółki z o.o. jest jej niewypłacalność. Jednak, co to znaczy, kto musi zgłosić wniosek i jakie są konsekwencje upadłości? A może bardziej korzystna i bezpieczna jest likwidacja?

Uchwała o dalszym istnieniu firmy

Zarząd spółki musi wystąpić do udziałowców o podjęcie uchwały o dalszym istnieniu firmy jeżeli zostaną przekroczone progi ostrożnościowe. W spółce z o.o. uchwałę podejmuje zgromadzenie wspólników. Zarząd ma obowiązek niezwłocznie zwołać zgromadzenie wspólników jeżeli strata odnotowana w bilansie przewyższa sumę kapitałów zapasowego i rezerwowych oraz połowę kapitału zakładowego (Art. 233. § 1 Kodeksu spółek handlowych).

Wspólnicy mogą zdecydować, że spółka ma nadal działać (np. po dokapitalizowaniu), przejść restrukturyzację lub zostać zlikwidowana, a w niektórych sytuacjach konieczne będzie zgłoszenie wniosku o upadłość.

Warto pamiętać, że wniosek o wszczęcie upadłości może też zgłosić do sądu wierzyciel spółki.

Czy wiesz, że…

Pieczęć kwalifikowana to niezastąpione narzędzie, w które powinna wyposażyć się każda spółka?

Kupuję najtaniej na pieczeckwalifikowana.pl!

Czy upadłość spółki z ograniczoną odpowiedzialnością jest lepsza niż likwidacja?

Niektórzy przedsiębiorcy zastanawiają się, co jest lepsze: upadłość ich spółki, a może jej likwidacja?

Likwidacja – rozwiązanie – spółki jest dobrowolna, przeprowadzone przez zarząd i oznacza koniec jej istnienia. Wynika z różnych okoliczności, np. ze śmierci jednego ze wspólników lub osiągnięcia celu działania przedsiębiorstwa. Decyzję o likwidacji może też podjąć sąd, kiedy doszło do konfliktu między wspólnikami.

Likwidacja może być korzystna, bo przeprowadza ją zarząd spółki. To jego członkowie wykonują czynności likwidacyjne, m.in. upłynniają majątek (w przypadku upadłości robi to syndyk), wzywają wierzycieli do zgłoszenia wierzytelności, dzielą pozostały majątek. Likwidację można też przeprowadzić w dowolnym, dogodnym momencie. Inaczej jest w przypadku upadłości.

W niektórych sytuacjach zarząd spółki nie ma wyboru między likwidacją i upadłością. Zgodnie z przepisami, powinien złożyć do sądu wniosek o upadłość jeżeli spółka jest niewypłacalna. Celem upadłości jest spłacenie zobowiązań wobec wierzycieli spółki.

Postępowanie upadłościowe prowadzi najczęściej do likwidacji spółki. Upadłość jest bezpiecznym rozwiązaniem w przypadku niewypłacalności.

Jednym zdaniem, co jest lepsze, likwidacja czy upadłość, zależy, w jakiej sytuacji znalazła się spółka z o.o.

Kiedy ogłosić upadłość spółki z o.o.?

Zgłoszenie wniosku o upadłość, to konsekwencja sytuacji, w której spółka jest niewypłacalna. Spółka z o.o. jest niewypłacalna, jeżeli utraciła zdolność do wykonywania swoich wymagalnych zobowiązań pieniężnych lub gdy jej zobowiązania pieniężne przekraczają wartość majątku, a stan ten utrzymuje się przez okres przekraczający dwadzieścia cztery miesiące (Prawo upadłościowe, art. 11). O niewypłacalności mówimy zatem, kiedy przedsiębiorstwo przez dłuższy czas nie ma środków na zaspokojenie swoich wierzycieli.

Sąd ogłosi upadłość spółki z o.o. jeżeli ta nie reguluje wymagalnych zobowiązań, a opóźnienie przekracza trzy miesiące.

Postępowanie upadłościowe ma przede wszystkim zaspokoić wierzycieli firmy, a jednocześnie, jeżeli jest to możliwe, nie doprowadzić do likwidacji spółki.

Jak ogłasza się upadłość spółki z o.o.? Wniosek o ogłoszenie upadłości

Wniosek o upadłość należy zgłosić najpóźniej po 30 dniach od pojawienia się przesłanki do upadłości.

Obowiązek zgłoszenia wniosku mają członkowie zarządu i inne osoby z prawem do reprezentowania spółki i do prowadzenia jej spraw. Jeżeli nie zrobią tego w terminie, to, co do zasady, odpowiadają za szkodę, którą z tego powodu poniósł wierzyciel.

W przypadku niezłożenia wniosku na czas, członkowie zarządu mogą stanąć przed obowiązkiem pokrycia zadłużenia spółki ze swojego prywatnego majątku.

Wniosek może również złożyć ew. likwidatorzy spółki z o.o., kurator czy organ, który udzielił spółce pomocy publicznej o wartości przekraczającej 100 000 euro.

Wnioski i wszelkie pisma dotyczące postępowania upadłościowego składane są w formie elektronicznej w Krajowym Rejestrze Zadłużonych.

Możliwe jest złożenie uproszczonego wniosku o ogłoszenie upadłości jeżeli doszło do umorzenia postępowania restrukturyzacyjnego lub nie ma zatwierdzonego układu z wierzycielami.

Upadłość spółki z ograniczoną odpowiedzialnością – skutki

Do najważniejszych skutków upadłości spółki z o.o. należy m.in.:

  • przejście majątku spółki do masy upadłościowej;
  • wyznaczenie przez sąd syndyka,  który będzie zarządzał spółką i jej majątkiem;
  • obowiązek upadłej spółki dotyczący wskazania i wydania syndykowi całego majątku oraz dokumentów księgowych;
  • prawo wierzycieli do zgłaszania wierzytelności syndykowi – mają na to 30 dni od dnia obwieszczenia postanowienia o ogłoszeniu upadłości;
  • z dniem upadłości zobowiązania pieniężne upadłego stają się wymagalne;
  • zobowiązania niepieniężne zmieniają się w wymagalne zobowiązania pieniężne;
  • czynności prawne, które prowadziły do uszczuplenia majątku dłużnika, są uznane za nieważne;
  • w dniu ogłoszenia upadłości wygasają niektóre umowy, np. pożyczki (jeżeli nie zostały jeszcze wydane);
  • zawieszone zostają postępowania egzekucyjne, a po uprawomocnieniu upadłości są umarzane.

Pieczęć kwalifikowana – wygodne rozwiązanie dla Twojej firmy

Pieczęć kwalifikowana to usługa zaufania przeznaczona dla osób prawnych. Za jej pomocą potwierdzisz, że dokument jest autentyczny i nie został naruszony. To niezawodne narzędzie w kontaktach z kontrahentami i wewnętrznych działaniach firmy. Pieczęć elektroniczną pochodząca od kwalifikowanego dostawcy zaufania kupisz na pieczeckwalifikowana.pl. Jest absolutnie niezbędna, jeśli chcesz wygodnie korzystać z KSeF.

Konto księgowe, czyli podstawowy element systemu rachunkowości w firmie. Dlaczego warto zrozumieć jego istotę?

Przez
Emil Zelma
-
0
konto księgowe

W każdej firmie trzeba prowadzić księgowość. O ile jednak niewielkie podmioty stosują ewidencję uproszczoną, w tym np. ryczałt ewidencjonowany, kartę podatkową czy KPiR (Księga Przychodów i Rozchodów), to sytuacja wygląda inaczej w przypadku większych przedsiębiorstw.

Po przekroczeniu w poprzednim roku 2 mln euro przychodów konieczne jest przejście na tzw. pełną księgowość (w przypadku sp. z o.o. czy spółek akcyjnych obowiązek nie wynika z żadnych limitów). Pełna ewidencja funkcjonuje w oparciu o konta księgowe.

Konto księgowe, czyli podstawa w ewidencji rachunkowej

Prowadzenie ewidencji w formie pełnej księgowości to rozwiązanie, które budzi w przedsiębiorcach ambiwalentne odczucia. Z jednej strony wariant ten umożliwia prowadzenie precyzyjnej kontroli finansów oraz dokładne prześledzenie przebiegu danej operacji (np. od przyjęcia na magazyn materiałów aż po wydanie gotowego towaru klientom).

Z drugiej jednak strony taka ewidencja nie jest niczym prostym, a każda operacja gospodarcza musi zostać przypisana do konkretnego konta księgowego. W tym tekście opiszemy, czym jest konto księgowe. Jak działa pełna księgowość oparta na tzw. kontach teowych?

Czy wiesz, że…?Pieczęć kwalifikowaną w najniższej cenie znajdziesz na pieczeckwalifikowana.pl.

Konto księgowe — co to jest? Budowa konta

Konto księgowe służy do rejestrowania operacji gospodarczych, które zachodzą w przedsiębiorstwie. Jeśli wskutek operacji gospodarczych zachodzą zmiany w składnikach aktywów, pasywów lub zwiększenie/zmniejszenie kosztów czy przychodów, a w efekcie strat i zysków firmy — konieczne jest dokonanie odpowiednich zapisów na kontach.

Kluczowe elementy konta księgowego

Każde takie konto księgowe składa się z kilku elementów. Dzięki nim możliwa staje się rzetelna i przejrzysta ewidencja operacji:

  • nazwa konta — powinna być ona precyzyjna, by móc odzwierciedlać rodzaj przedstawionych na nim elementów gospodarczych. Oto przykłady: „Środki trwałe” czy „Rozrachunki z dostawcami” (więcej znajdziesz w dalszej części tekstu);
  • symbol konta — liczbowy symbol konta, który umożliwia jednoznaczne zidentyfikowanie konta;
  • dwie przeciwstawne strony — strona debetowa oraz kredytowa. Po jednej stronie ewidencjonuje się operacje zwiększające stan konta, po drugiej zaś zmniejszające. To, która ze stron obniża oraz podwyższa saldo, zależy od rodzaju konta;
  • saldo początkowe — informuje ono o wartości danego składnika na początku okresu sprawozdawczego (zwykle rocznego okresu rozrachunkowego);
  • obroty stron — suma kwot, które odzwierciedlają zwiększenia i zmniejszenia wartości danego składnika;
  • saldo końcowe — kwota ta informuje o wartości danego składnika na końcu okresu sprawozdawczego;
  • obroty konta — jest to suma obrotów stron i sald końcowych;
  • suma kontrolna konta — dzięki niej możemy sprawdzić, czy zapisy dokonane po obu stronach konta są zgodne.
Warto wiedzieć!Ogólny schemat konta księgowego:Z uwagi na charakterystyczny kształt takie konta określa się również jako tzw. konta teowe (od litery „T”).

Jak się prowadzi konta księgowe?

Prowadzenie konta księgowego to ciąg czynności. Niezależnie od tego, z jakim kontem mamy do czynienia, musimy wykonać takie działania jak:

  • utworzenie — pierwszym krokiem, jaki należy wykonać, jest opisanie konta nazwą i nadanie mu odpowiedniego numeru zgodnie z przyjętym w przedsiębiorstwie Zakładowym Planem Kont;
  • otwarcie — robi się to poprzez wprowadzenie salda początkowego (kwotę pobiera się z bilansu otwarcia) lub zaksięgowanie pierwszej operacji gospodarczej (jeśli saldo początkowe wynosi zero);
  • księgowanie — w trakcie roku rozliczeniowego (roku księgowego) dokonuje się rejestracji różnych operacji gospodarczych, uwzględniając datę operacji, numer i rodzaj dowodu księgowego, opis operacji oraz kwotę;
  • zamknięcie konta — na zakończenie roku księgowego ustala się obroty stron konta oraz wynikające z tego saldo końcowe, co umożliwia nam poprawne zamknięcie konta.

Konta syntetyczne i analityczne — różnice i zastosowanie

W rachunkowości wyróżniamy dwa rodzaje kont: konta syntetyczne i analityczne.

  • Konta syntetyczne, które przedstawiają zbiorcze zapisy dotyczące różnych grup środków gospodarczych. Są to konta ogólne, a ich wartości bezpośrednio wpływają na sumy w sprawozdaniach finansowych oraz bilansach. Przykładowo, takim kontem syntetycznym mogą być „Rozrachunki z dostawcami” (ujmuje się tu łączne obroty na kontach wszystkich dostawców).
  • Konta analityczne, czyli szczegółowe uzupełnienie kont syntetycznych. Pozwalają nam one na precyzyjne przedstawienie danych z kont syntetycznych. Ewidencja analityczna dotyczy konkretnych składników majątku. Przykładowo, w przypadku wspomnianych już „Rozrachunki z dostawcami” kontami analitycznymi będą pozycje przypisane poszczególnym dostawcom. Ewidencja ta jest wykorzystywana m.in. do prowadzenia rozrachunków z klientami i dostawcami, ewidencji poszczególnych przychodów i kosztów oraz odpisów amortyzacyjnych.
Warto wiedzieć!O tym, jakich kont używa się podczas dokonywania różnych księgowań, mówią nam m.in.;

  • ustawa o rachunkowości,
  • Krajowe Standardy Rachunkowości (KSR),
  • Międzynarodowe Standardy Rachunkowości (MSR),
  • Międzynarodowe Standardy Sprawozdawczości FInansowej (MSSF).

Przykładowe konta księgowe

Na koniec, przyjrzyjmy się kilku przykładom typowych kont księgowych:

  • 100 „Bierne rozliczenia międzyokresowe kosztów”,
  • 130 „Pozostałe rozliczenia międzyokresowe”,
  • 200 „Sprzedaż materiałów”,
  • 210 „Wartość sprzedanych materiałów”,
  • 220 „Przychody finansowe”,
  • 230 „Koszty finansowe”,
  • 240 „Pozostałe przychody operacyjne”,
  • 300 „Obroty wewnętrzne”,
  • 310 „Materiały”,
  • 330 „Towary”,
  • 340 „Odchylenia od cen ewidencyjnych materiałów i towarów”,
  • 400 „Amortyzacja”,
  • 401 „Zużycie materiałów i energii”,
  • 402 „Usługi obce”,
  • 403 „Podatki i opłaty”,
  • 404 „Wynagrodzenia”,
  • 405 „Ubezpieczenia społeczne i inne świadczenia”,
  • 406 „Pozostałe koszty rodzajowe”,
  • 701 „Koszt sprzedanych produktów”,
  • 730 „Sprzedaż towarów”,
  • 731 „Wartość sprzedanych towarów w cenach zakupu (nabycia)”,
  • 740 „Sprzedaż materiałów”,
  • 741 „Wartość sprzedanych materiałów”,
  • 750 „Przychody finansowe”,
  • 751 „Koszty finansowe”,
  • 760 „Pozostałe przychody operacyjne”,
  • 761 „Pozostałe koszty operacyjne”,
  • 790 „Obroty wewnętrzne”.
Warto wiedzieć!Strukturę ewidencji w danej firmie przyjmuje się w ramach Zakładowego Planu Kont.

Pieczęć kwalifikowana – wygodne rozwiązanie dla Twojej firmy

Pieczęć kwalifikowana to usługa zaufania przeznaczona dla osób prawnych. Za jej pomocą potwierdzisz, że dokument jest autentyczny i nie został naruszony. To niezawodne narzędzie w kontaktach z kontrahentami i wewnętrznych działaniach firmy. Pieczęć elektroniczną pochodząca od kwalifikowanego dostawcy zaufania kupisz na pieczeckwalifikowana.pl. Jest absolutnie niezbędna, jeśli chcesz wygodnie korzystać z KSeF.

Przeczytaj więcej w kategorii Biuro rachunkowe.

1...454647...107Strona 46 z 107

PoradnikBiznesu.pl to ogólnodostępny i bezpłatny serwis informacyjny skierowany do szeroko definiowanego biznesu. Jest rozwinięciem bloga programu Mała Księgowość Rzeczpospolitej cieszącego się popularnością od przeszło 20 lat. Wydawcą serwisu jest e-Kiosk SA.

Najnowsze

Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych – kiedy trzeba go utworzyć, kiedy można wypłacić środki pracownikowi? Zasady przyznawania świadczeń z Funduszu Socjalnego

Anna Frankiewicz - 0
Przez „świadczenia socjalne” rozumiemy świadczenia wypłacane z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych. Sprawdź, kto może z nich korzystać. Weź pod uwagę, że nie wszystkie miejsca...

Ryczałt czy VAT – kiedy ryczałt się opłaca?

Mateusz S - 0
Założenie własnej działalności gospodarczej to wyzwanie wielopłaszczyznowe - sam biznesplan i kapitał nie wystarczą dla późniejszego, skutecznego operowania na rynku. Jedną z najistotniejszych kwestii...

Aktywa obrotowe – co to jest? Rodzaje i przykłady środków obrotowych

Mateusz S - 0
W ramach pewnego skrótu myślowego można powiedzieć, ze aktywa obrotowe to wszystkie zasoby majątkowe przedsiębiorstwa, które mają mierzalną wartość finansową i wynikają z powziętych...

Najchętniej czytane

Podatek od darowizny i spadku w 2025 roku. Kiedy nie trzeba płacić podatku za darowiznę w najbliższej rodzinie?

Anna Frankiewicz - 0
Podatek od darowizny jest obowiązkowy, nawet gdy dotyczy on najbliższej rodziny. Z tego artykułu dowiesz się, jak go wyliczyć, jakie są wolne kwoty od...

Nierejestrowana działalność gospodarcza. Jak zarabiać bez rejestracji?

Redakcja - 0
Firma na próbę, zarabianie bez firmy. Choć nierejestrowana działalność gospodarcza ma różne oblicza, pozostaje dobrym sposobem na przetestowanie pomysłu na biznes. Na czym dokładnie...

Czynny żal do Urzędu Skarbowego – kiedy należy go złożyć? Wzór

Redakcja - 0
Jak wygląda czynny żal? Wzór pozwoli szybciej go wypełnić. Zobacz, jak wygląda. Sprawdź, jakie warunki trzeba spełnić, aby można było złożyć czynny żal. Przeczytaj...

Na skróty

Copyright: eContentLab / e-Kiosk SA 2023