Strona główna Blog Strona 45

Śmierć pracownika a obowiązki pracodawcy – wypłata wynagrodzenia i odprawy pośmiertnej zmarłego pracownika

0
śmierć pracownika

Po śmierci pracownika pracodawca musi rozliczyć się z osobami, na które przeszło prawo do jego wynagrodzenia. Jednak obowiązków pracodawcy jest więcej. Przedstawiamy, czego musi dopilnować osoba, która zatrudniała zmarłego.

Wypłata wynagrodzenia po śmierci pracownika

Umowa o pracę wygasa z dniem śmierci pracownika. Pracodawca musi rozliczyć się z osobami, na które przeszły prawa majątkowe po zmarłym. Chodzi o wypłatę wynagrodzenia byłego pracownika, nagród, diet, dodatków (np. funkcyjnych, za pracę w godzinach nadliczbowych lub w nocy) czy ekwiwalentu urlopowego.

Co ważne, to pracodawca sam ustala krąg osób uprawnionych do wypłaty należności.

Zgodnie z Kodeksem pracy (art. 63), prawa majątkowe ze stosunku pracy przechodzą po śmierci pracownika, w równych częściach, na małżonka oraz inne osoby spełniające warunki wymagane do uzyskania renty rodzinnej w myśl przepisów o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (art. 67–69).

Do innych osób zalicza się:

  • dzieci własne, dzieci drugiego małżonka oraz dzieci przysposobione:
    • do ukończenia 16 roku życia,
    • do ukończenia nauki w szkole, jeżeli ukończyły 16 lat (nie dłużej niż do 25 roku życia),
    • bez względu na wiek, jeżeli stały się całkowicie niezdolne do pracy oraz do samodzielnej egzystencji lub całkowicie niezdolne do pracy w okresie po ukończeniu 16 roku życia lub 25 roku życia;
  • przyjęte na wychowanie i utrzymanie przed osiągnięciem pełnoletności wnuki, rodzeństwo i inne dzieci, z wyłączeniem dzieci przyjętych na wychowanie i utrzymanie w ramach rodziny zastępczej lub rodzinnego domu dziecka (jeżeli spełniają warunki dotyczące punktu odnoszącego się do dzieci), a ponadto:
    • zostały przyjęte na wychowanie i utrzymanie co najmniej na rok przed śmiercią ubezpieczonego (emeryta lub rencisty), chyba że śmierć była następstwem wypadku, oraz
    • nie mają prawa do renty po zmarłych rodzicach, a gdy rodzice żyją, jeżeli nie mogą zapewnić im utrzymania, albo ubezpieczony (emeryt lub rencista) lub jego małżonek był ich opiekunem ustanowionym przez sąd.
  • rodziców, ojczyma i macochę oraz osoby przysposabiające, jeżeli:
    • ubezpieczony (emeryt lub rencista) bezpośrednio przed śmiercią przyczyniał się do ich utrzymania,
    • spełniają odpowiednio warunki określone dla wdowy i wdowca.

Co się stanie jeżeli brak takich osób? Prawa majątkowe wchodzą do spadku.

Osoby uprawnione do praw majątkowych muszą przedstawić pracodawcy akt zgonu wydany przez urząd stanu cywilnego oraz dokument potwierdzający pokrewieństwo. To może być np. odpis aktu urodzenia lub skróconego aktu małżeństwa.

W przypadku spadku pracodawca rozliczy się z osobą, która przedstawi wyrok sądu w sprawie stwierdzenia nabycia spadku lub notarialne poświadczenie dziedziczenia.

Odprawa pośmiertna

W razie śmierci pracownika w czasie trwania stosunku pracy lub w czasie pobierania po jego rozwiązaniu zasiłku z tytułu niezdolności do pracy wskutek choroby rodzinie przysługuje od pracodawcy odprawa pośmiertna (art. 93 Kodeksu pracy). Jest jednorazowym świadczeniem pieniężnym. Jego wysokość zależy od okresu zatrudnienia pracownika i wynosi:

  • jednomiesięczne wynagrodzenie – dla pracownika, który był  zatrudniony krócej niż 10 lat,
  • trzymiesięczne wynagrodzenie – jeżeli pracownik był zatrudniony co najmniej 10 lat,
  • sześciomiesięczne wynagrodzenie – dla pracownika zatrudnionego co najmniej 15 lat.

Odprawa pośmiertna przysługuje małżonkowi i innym członkom rodziny, którzy spełniają warunki wymagane do uzyskania renty rodzinnej zgodnie z przepisami o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (wymienionymi wyżej).

Pracodawca sam ustala osoby, które są uprawnione do wypłaty świadczenia.

Uprawnieni członkowie rodziny dostaną odprawę pośmiertną podzieloną na równe części. Jednak trzeba pamiętać, że jeżeli po zmarłym pracowniku pozostała tylko jedna osoba, to otrzyma ½ odprawy.

Osoby uprawnione powinny przedstawić pracodawcy dokument potwierdzający pokrewieństwo, np. odpis skróconego aktu małżeństwa.

Pracodawca mógł ubezpieczyć pracownika na życie. Jeżeli odszkodowanie wypłacone przez ubezpieczyciela jest wyższe niż odprawa pośmiertna, to świadczenie nie przysługuje małżonkowi  i innym członkom rodziny. Co jeżeli odszkodowanie jest niższe od odprawy pośmiertnej? W takiej sytuacji pracodawca ma obowiązek wypłacić rodzinie kwotę stanowiącą różnicę między tymi świadczeniami.

Odprawa pośmiertna nie zostanie wypłacona ani nie wejdzie do masy spadkowej jeżeli nie ma osoby uprawnionej do jej otrzymania.

Inne obowiązki pracodawcy po śmierci pracownika

Obowiązki pracodawcy nie kończą się na wypłacie wynagrodzenia i odprawy pośmiertnej. W zakładzie pracy pozostaje dokumentacja zmarłego pracownika. Mogą ją odebrać dzieci (własne, drugiego małżonka, przysposobione), wnuki, rodzeństwo, małżonkowie, rodzice (także macocha i ojczym).

Pracodawca wystawia świadectwo pracy zmarłego pracownika ze wpisanym powodem wygaśnięcia umowy (śmiercią). Dokument umieszczany jest w aktach pracownika.

Kolejnym obowiązkiem jest wyrejestrowanie zmarłego pracownika z ubezpieczeń ZUS.

Pracodawca musi też pamiętać o wystawieniu i przekazaniu uprawnionym osobom oraz urzędowi skarbowemu deklaracji PIT–11 o rocznych dochodach zmarłego pracownika. Warto pamiętać, że odprawa pośmiertna jest zwolniona z opodatkowania.

Przeczytaj więcej w kategorii prawo pracy.

Kto odpowiada za wypadek samochodem służbowym? Wypłata odszkodowania a stłuczka samochodem służbowym

0
wypadek samochodem służbowym

Samochód służbowy miał stłuczkę, lub gorzej, wypadek. Kto jest odpowiedzialny, kto poniesie koszty likwidacji szkody, co z ubezpieczeniem? Oto najważniejsze informacje, które powinien poznać każdy pracodawca i jego pracownicy jeżdżący firmowymi autami.

Kto jest odpowiedzialny za wypadek samochodem służbowym?

Każdy pracownik ponosi, zgodnie z art. 114 Kodeksu pracy, odpowiedzialność materialną jeżeli wskutek niewykonania lub nienależytego wykonania obowiązków pracowniczych ze swej winy wyrządził pracodawcy szkodę.

Odpowiedzialność ponoszona jest w granicach rzeczywistej straty poniesionej przez pracodawcę i tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego wynikła szkoda. Pracodawca musi wykazać okoliczności uzasadniające odpowiedzialność pracownika oraz wysokość powstałej szkody (art. 115–116).

W razie wyrządzenia przez pracownika przy wykonywaniu przez niego obowiązków pracowniczych – np. podczas podróży służbowej – szkody osobie trzeciej, zobowiązany do naprawienia szkody jest wyłącznie pracodawca (art. 120).

Jednocześnie pracownik ponosi odpowiedzialność wobec pracodawcy, który naprawił szkodę. Odszkodowanie ustala się w wysokości wyrządzonej szkody, jednak nie może ono być wyższe niż 3–miesięczne wynagrodzenie (art. 119).

Inaczej wygląda sytuacja, jeżeli szkoda została wyrządzona umyślnie. Wtedy pracownik zobowiązany jest do jej naprawienia w pełnej wysokości (art. 122).

Warto dodać, że jeżeli doszło do kolizji, to pracownik jadący samochodem służbowym powinien bezwzględnie wezwać policję. Dlaczego? Nie może być wątpliwości, kto jest sprawcą zdarzenia. Odpowiedzialność za stłuczkę lub wypadek ma podstawowe znaczenie, przy ustalaniu z czyjego ubezpieczenia zostanie zlikwidowana szkoda.

Wypadek autem służbowym a odszkodowanie

Każdy samochód, także firmowy, podlega obowiązkowemu ubezpieczeniu OC. Co to oznacza dla jeżdżących firmowymi autami?

W przypadku kolizji pracownik nie ponosi finansowych konsekwencji stłuczki. Odszkodowanie zostanie wypłacone z polisy.

Kierowca samochodu należącego do floty danej firmy może spowodować wypadek i uszkodzić inny pojazd. Jeżeli służbowe auto ma wykupione AC, to szkoda zostanie pokryta z tego ubezpieczenia. Co oznacza brak tej polisy?

Pracownik będzie odpowiadał wobec pracodawcy na zasadzie:

  • odpowiedzialności materialnej,
  • na zasadzie odpowiedzialności za mienie powierzone.

Odpowiedzialność materialna – jak już pisaliśmy wyżej – oznacza, że pracownik odpowiada w granicach rzeczywistej straty, do kwoty 3–miesięcznego wynagrodzenia lub w pełnej wysokości (w zależności, czy działał nieumyślnie lub umyślnie).

Co z odpowiedzialnością za mienie powierzone? Pracownik, któremu powierzono mienie firmy (na podstawie umowy z obowiązkiem zwrotu), odpowiada za nie w pełnej wysokości. Wina, czyli kto spowodował kolizję/wypadek, nie ma znaczenia. Powierzonym mieniem będzie także samochód służbowy.

Jeżeli firma wykupiła AC, to szkoda zostanie pokryta z ubezpieczenia. Pracownik może jednak być zmuszony do pokrycia udziału własnego w ubezpieczeniu. To może być procent, np. 10–15 proc., lub określona kwota. Zasady dopłaty znajdują się w Ogólnych Warunkach Umowy (OWU). Z zasady im większy udział własny, tym niższa składka płacona przez właściciela samochodu.

Możliwa jest jeszcze sytuacja związana z tzw. regresem. Regres ubezpieczeniowy to roszczenie zwrotne towarzystwa ubezpieczeniowego. Ubezpieczyciel może zażądać zwrotu wypłaconego odszkodowania od sprawcy stłuczki, w całości lub w części. Właściciel samochodu, czyli firma, może natomiast żądać, aby to pracownik zapłacił roszczenie. Regres ubezpieczeniowy jest możliwy jeżeli OC było nieopłacone lub kierowca, który spowodował kolizję, nie przestrzegał zasad umowy ubezpieczeniowej, np. jechał pod wpływem alkoholu lub uciekł z miejsca zdarzenia.

Jak ubezpieczyć samochód służbowy?

Samochód służbowy ubezpiecza się, kupując ubezpieczenie firmowe. Mogą to zrobić prowadzący JDG lub spółki, np. spółki z ograniczoną odpowiedzialnością.

Warto pamiętać, że to towarzystwa ubezpieczeniowe decydują, czy uznać samochód za pojazd firmowy. Szczegółowe zasady różnią się w zależności od ubezpieczyciela, jednak są pewne ogólne wskazówki.

Zazwyczaj samochód zostanie uznany za firmowy jeżeli używany jest w celach zarobkowych, jeżdżą nim różni pracownicy (nie jest przypisany do jednej osoby) oraz jest wzięty w leasing lub kupiony na firmę. Ubezpieczycieli czasem przygotowuje oferty dla specyficznych grup zawodowych, np. taksówkarzy.

Przedsiębiorca zawsze może skorzystać z ubezpieczenia dla osób indywidualnych jeżeli nie otrzyma zgody na ubezpieczenie firmowe lub uzyska lepsze warunki.

Z punktu widzenia optymalizacji podatkowej, kupienie polis OC, AC i NNW zwiększa koszty uzyskania przychodu i zmniejsza podstawę opodatkowania, według której naliczany jest podatek dochodowy. Ubezpieczenie służbowego auta można zatem zaliczyć w koszty prowadzenia działalności.

Trzeba pamiętać, że opłaty za OC i NNW (ubezpieczenie od następstw nieszczęśliwych) w całości wlicza się w koszty, a opłaty za AC w całości (jeżeli ubezpieczenie dotyczy samochodu wartego do 150 000 zł) lub – dla droższych aut – po obliczeniu proporcjonalnie do kwoty limitu 150 000 zł.

O innych zagadnieniach ważnych dla przedsiębiorcy przeczytasz w kategorii Działalność gospodarcza.

Kiedy należy zawrzeć umowę darowizny? Umowa a podatek od darowizny

0
umowa darowizny

Umowa darowizny nie zawsze wymaga spisania dokumentu czy wizyty u notariusza. Sprawdzamy, co trzeba wiedzieć o darowiznach i jakich zasad przestrzegać, żeby m.in. nie narazić się skarbówce.

Zacznijmy od definicji – darowizna, zgodnie z Kodeksem cywilnym, to zobowiązanie do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swojego majątku. Umowa jest nieodpłatna, czyli darczyńca nie otrzymuje nic w zamian za świadczenie przekazane obdarowanemu (nie ma odpowiednika w świadczeniu drugiej strony umowy).

Na czym polega umowa darowizny?

Zasady zawierania umowy darowizny reguluje Kodeks cywilny w art. 888–902. Umowa darowizny powinna mieć formę pisemną, w niektórych wypadkach wymagany jest akt notarialny. Jednakże umowa darowizny zawarta bez zachowania tej formy staje się ważna, jeżeli przyrzeczone świadczenie zostało spełnione.

Obie strony umowy mają prawa i obowiązki. Jeżeli darczyńca opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, obdarowany może żądać odsetek za opóźnienie dopiero od dnia wytoczenia powództwa. Darczyńca zobowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, jeżeli szkoda została wyrządzona umyślnie lub wskutek rażącego niedbalstwa.

Na tym nie koniec obowiązków darczyńcy. Jeżeli darowana rzecz ma wady, o których nie poinformował obdarowanego, to musi naprawić szkody, które mu wyrządził. Przepisu tego nie stosuje się, gdy obdarowany mógł z łatwością zauważyć wadę.

Darowizna i podatek

Po otrzymaniu darowizny potwierdzonej pisemną umową należy zgłosić ją do urzędu skarbowego. Obdarowany ma na to 6 miesięcy od dnia otrzymania darowizny.

Zwolnienie z podatku od darowizny przysługuje obdarowanemu jeżeli darczyńcą jest najbliższy członek rodziny (grupa 0): małżonek, córka, syn, wnuki, matka, ojciec, babcia, dziadek, pasierb, pasierbica, siostra, brat, macocha i ojczym.

Obowiązuje kwota wolna od podatku – od 1 lipca 2023 roku to 36 120 zł. Jeżeli darowizna jest warta więcej, to obdarowany musi ją zgłosić do urzędu skarbowego i nadal może skorzystać ze zwolnienia z podatku. Niezgłoszona darowizna podlega opodatkowaniu na zasadach ogólnych. 

W pozostałych dwóch grupach podatkowych limit wynosi 27 090 zł (dla m.in. zstępnych rodzeństwa, rodzeństwa rodziców, małżonków rodzeństwa) oraz 5 733 zł dla pozostałych osób. Jeżeli wartość darowizny przekracza te progi, to obdarowany będzie musiał zapłacić podatek.

Odwołanie darowizny

Darczyńca może odwołać jeszcze niewykonaną darowiznę. To możliwe, jeżeli po zawarciu umowy jego stan majątkowy uległ takiej zmianie, że wykonanie darowizny spowoduje uszczerbek dla jego własnego utrzymania lub uszczerbek dla ciążących na nim ustawowych obowiązków alimentacyjnych.

Może się zdarzyć, że po wykonaniu darowizny darczyńca popadnie w niedostatek. W takiej sytuacji obdarowany ma obowiązek, w granicach istniejącego jeszcze wzbogacenia, dostarczać darczyńcy środków, których mu brak do utrzymania odpowiadającego jego usprawiedliwionym potrzebom lub do wypełnienia ciążących na nim ustawowych obowiązków alimentacyjnych. Obdarowany może jednak zwolnić się od tego obowiązku, zwracając darczyńcy wartość wzbogacenia.

Darowizna i rażąca niewdzięczność

Darczyńca może odwołać darowiznę już wykonaną, jeżeli obdarowany dopuścił się względem niego rażącej niewdzięczności.

Co oznacza rażąca niewdzięczność? Tego kodeks cywilny nie precyzuje. Decydują indywidualne okoliczności, a nie subiektywne poczucie darczyńcy. Zachowanie (lub zaniechanie) obdarowanego musi być wysoce niewłaściwe i krzywdzące darczyńcę. To może być np. przestępstwo przeciwko zdrowiu, życiu lub majątkowi darczyńcy. Często o tym, czy doszło do rażącej niewdzięczności, musi zdecydować sąd.

Uprawniony ma rok na odwołanie darowizny od dnia, w którym dowiedział się o niewdzięczności. Z tego względu odwołanie należy sporządzić w formie pisemnej z podaniem daty.

Darowizny nie można odwołać jeżeli darczyńca przebaczył obdarowanemu.

Kiedy zawiera się umowę darowizny?

Przedmiotem darowizny może być wszystko, co ma wartość. Nie każda darowizna wymaga spisania umowy, a tym bardziej aktu notarialnego. W przypadku niedużych sum lub przedmiotów, których nie są szczególnie wartościowe, obie strony mogą zrezygnować z podpisania dokumentu.

Umowę darowizny należy zawrzeć jeżeli jej przedmiotem są świadczenia, takie jak większe sumy pieniędzy, wartościowe ruchomości (np. samochód) czy nieruchomości. Umowa jest wówczas dodatkowym potwierdzeniem darowizny. Warto też pamiętać, że darowizną mogą być prawa (w tym prawo użytkowania wieczystego), rzeczy, które powstaną w przyszłości czy zwolnienie wierzyciela z długu.

Darowizną nie będą bezpłatne przysporzenia gdy zobowiązanie do bezpłatnego świadczenia wynika z umowy uregulowanej innymi przepisami kodeksu oraz gdy ktoś zrzeka się prawa, którego jeszcze nie nabył albo które nabył w taki sposób, że w razie zrzeczenia się prawo jest uważane za nienabyte.

Za umowę darowizny nie można uznać umowy użyczenia, przechowania czy pożyczki.

Jak powinna wyglądać umowa darowizny?

Umowa darowizny musi być spisana i potwierdzona notarialnie jeżeli dotyczy darowizny własności i użytkowania wieczystego nieruchomości oraz darowizny praw spółdzielczych. W innych sytuacjach wystarczy spisanie zwykłej umowy.

W umowie darowizny powinno znaleźć się:

  • miejsce i data jej sporządzenia,
  • imiona i nazwiska darczyńcy i obdarowanego, adresy ich zamieszkania oraz numery seryjne dowodów tożsamości,
  • oznaczenie przedmiotu darowizny,
  • oświadczenie darczyńcy, że przedmiot jest jego własnością,
  • oświadczenia darczyńcy, że przekazuje darowiznę, a darczyńcy, że ją przyjmuje,
  • datę wykonania darowizny,
  • informację, kto ponosi koszty zawarcia umowy,
  • podstawę prawną zawarcia umowy (Kodeks cywilny)
  • podpisy darczyńcy i obdarowanego.

Na czym polega umowa użyczenia lokalu, samochodu lub innego przedmiotu? Co powinna zawierać?

0
umowa użyczenia

Na czym polega użyczenie i jak długo trwa, jakie prawa i obowiązki mają obie strony umowy, co można użyczać, jak się rozliczać i w jakiej sytuacji dochodzi do rozwiązania umowy – odpowiadamy na te i inne pytania dotyczące umowy użyczenia.

Na czym polega umowa użyczenia?

Umowa użyczenia polega na tym, że użyczający zezwala biorącemu na bezpłatne używanie oddanej mu rzeczy. Umowa obowiązuje przez czas oznaczony lub nieoznaczony. Użyczenie reguluje Kodeks cywilny w art. 710 – 719.

Jeżeli umowa nie określa sposobu używania rzeczy, to biorący może ją używać w sposób odpowiadający jej właściwościom i przeznaczeniu.

Ważne: biorący nie może oddać – bez zgody użyczającego – używanej rzeczy innej osobie. Taka zgoda może być umieszczona w umowie lub uzyskana przez biorącego w trakcie korzystania z rzeczy.

Jeżeli kilka osób wspólnie wzięło rzecz do używania, ich odpowiedzialność jest solidarna.

Umowa użyczenia może być zawarta w dowolnej formie, pisemnie lub ustnie. Dopuszczalna jest również forma dokumentowa, czyli np. przez e–mail.

Jeżeli dany przedmiot został udostępniony bezpłatnie do używania innej osobie, to umowa używania zawarta została w sposób dorozumiany.

CZYTAJ TAKŻE: Umowa pośrednictwa w sprzedaży nieruchomości

Strony umowy użyczenia

Stronami umowy użyczenia jest użyczający oraz biorący. Każda z nich ma swoje prawa i obowiązki.

Użyczający to osoba oddająca rzecz do korzystania. Biorący to osoba, która korzysta z cudzej rzeczy.

Można spotkać się również z określeniami komodant (użyczający) i komodatariusz (biorący do używania).

Stronami umowy mogą być osoby fizyczne oraz osoby prawne.

Obowiązki biorącego w używanie

Biorący ma obowiązek ponosić zwykłe koszty utrzymania użyczonej mu rzeczy. Takie koszty to np. drobne naprawy lub wydatki, które zależą od tego, jaki przedmiot jest użyczany. Może się zdarzyć, że biorący będzie miał inne wydatki lub nakłady na rzecz. W takiej sytuacji należy zastosować przepisy o prowadzeniu cudzych spraw bez zlecenia. Strony mogą się też umówić, że np. korzystający z rzeczy nie będzie musiał ponosić żadnych kosztów. W takiej sytuacji za utrzymanie zapłaci użyczający.

Biorący do używania jest odpowiedzialny za przypadkową utratę lub uszkodzenie rzeczy, jeżeli jej używa w sposób sprzeczny z umową albo z właściwościami lub z przeznaczeniem. Odpowiada również za to, że utracił użyczoną rzecz lub uległa ona zniszczeniu, bo powierzył ją innej osobie. 

Po zakończeniu użyczenia biorący ma obowiązek zwrócić użyczoną rzecz w stanie niepogorszonym. Powinien to zrobić niezwłocznie, o ile strony nie umówiły się inaczej. Trzeba jednak pamiętać, że biorący nie odpowiada za zużycie przedmiotu wynikające z prawidłowego używania.

Obowiązek zwrotu ma też inna osoba jeżeli biorący dał jej użyczoną rzecz.

Obowiązki użyczającego

Obowiązkiem użyczającego jest przekazanie przedmiotu użyczenia osobie biorącej w używanie. Przedmiot ten musi być przekazany w taki sposób, by druga strona umowy miała możliwość z niego korzystać.

CZYTAJ TAKŻE: Umowa dystrybucyjna – jak działa?

Przedmiot umowy użyczenia

Przedmiotem umowy użyczenia może być ruchomość lub nieruchomość. Do najczęściej użyczanych przedmiotów należą samochody, urządzenia czy maszyny. Umowa może też dotyczyć lokali użytkowych. Przedmiot umowy powinien być jak najbardziej szczegółowo oznaczony w umowie, np. podana marka samochodu i numer tablicy rejestracyjnej lub numer księgi wieczystej lokalu.

Przedmiotem umowy nie mogą być pieniądze, bo wtedy mamy do czynienia z pożyczką. Wyjątkiem są numizmaty, czyli dawne monety, które wyłączone są z obrotu.

Okres trwania umowy

Umowa może być zawarta na:

  • czas oznaczony – ze wskazaniem daty zwrotu, czyli terminu końcowego zawartego w umowie.
  • czas nieoznaczony – bez wskazania daty zwrotu przedmiotu.

Jeżeli umowę użyczenia zawarto na czas nieoznaczony, to umowa kończy się, gdy biorący uczynił z rzeczy użytek lub gdy upłynął czas, w którym mógł przedmiot wykorzystać.

Obowiązuje też art. 365.1, który stanowi, że zobowiązanie bezterminowe o charakterze ciągłym wygasa po wypowiedzeniu przez dłużnika lub wierzyciela z zachowaniem terminów umownych, ustawowych lub zwyczajowych, a w razie braku takich terminów niezwłocznie po wypowiedzeniu.

Pozostałe postanowienia umowy użyczenia

Użyczający powinien umożliwić biorącemu używanie rzeczy. Jeżeli tego nie zrobi lub będzie utrudniał korzystanie, to biorący może żądać zapłaty odszkodowania.

Użyczający obowiązany jest do naprawienia szkody, którą wyrządził biorącemu jeżeli wiedział o wadach rzeczy i nie zawiadomił o nich biorącego. Tego zapisu nie stosuje się jeżeli biorący mógł z łatwością zauważyć wadę.

Co jeszcze warto wiedzieć o umowie użyczenia? Użyczający ma rok na wniesienie roszczeń przeciwko biorącemu o naprawienie szkody za uszkodzenie lub pogorszenie rzeczy. Tyle samo czasu ma również biorący w przypadku zwrotu nakładów na rzecz oraz roszczenia o naprawienie szkody poniesionej wskutek wad rzeczy. Roszczenia stron przedawniają się z upływem roku od dnia zwrotu rzeczy.

CZYTAJ TAKŻE: Co powinna zawierać umowa o zachowaniu poufności? Wzór z omówieniem

Rozwiązanie umowy użyczenia

Jak już stwierdziliśmy, umowa jest rozwiązana po upływie terminu końcowego lub jeżeli zostaną spełnione warunki do rozwiązania umowy zawartej na czas nieokreślony.

Użyczający może zechcieć rozwiązać umowę i zażądać zwrotu przed upływem terminu. W tym celu powinien zawrzeć w umowie zapis o takiej możliwości.

Trzeba też pamiętać, że użyczający może żądać zwrotu rzeczy nawet przed upływem terminu umowy jeżeli:

  • biorący używa rzeczy w sposób sprzeczny z umową albo z właściwościami lub z przeznaczeniem rzeczy;
  • powierza rzecz innej osobie, nie będąc do tego upoważniony przez umowę ani zmuszony przez okoliczności;
  • rzecz stanie się potrzebna użyczającemu z powodów nieprzewidzianych w chwili zawarcia umowy.

Co powinna zawierać umowa użyczenia – podsumowanie

Najbezpieczniejszą formą umowy użyczenia jest umowa pisemna. Należy w niej zawrzeć (podobnie, jak w innych formach) następujące informacje:

  • termin końcowy, o ile umowa jest zawierana na czas oznaczony;
  • szczegółowe oznaczenie przedmiotu oddawanego w użyczenie;
  • ile osób będzie biorącymi do używania wraz z danymi tych osób;
  • czy rzecz może być użyczana trzecim osobom, a jeżeli tak, to na jakich warunkach;
  • czy umowa może być rozwiązana przed upływem terminu końcowego;
  • czy biorący zwolniony jest z opłaty kosztów utrzymania rzeczy.

Jak napisać regulamin strony internetowej? Czy każdy serwis internetowy musi mieć regulamin?

0
regulamin strony internetowej

Nie każda strona www musi mieć regulamin, jednak w praktyce każdy sprzedający powinien umieścić na niej taki dokument. W ten sposób zabezpieczy swoje prawa i obowiązki, a jego klient dostanie wszystkie informacje potrzebne przed transakcją.

Czy każda strona internetowa musi mieć regulamin?

Regulamin jest obowiązkowy dla części firm świadczących usługi drogą elektroniczną. Zgodnie z ustawą o świadczeniu usług drogą elektroniczną, usługodawca ma obowiązek określić regulamin świadczenia usług drogą elektroniczną (art. 8. 1.).

Świadczenie usług drogą elektroniczną to wykonanie usługi bez jednoczesnej obecności stron (na odległość), poprzez przekaz danych na indywidualne żądanie usługobiorcy, przesyłanej i otrzymywanej za pomocą urządzeń do elektronicznego przetwarzania, włącznie z kompresją cyfrową, i przechowywania danych, która jest w całości nadawana, odbierana lub transmitowana za pomocą sieci telekomunikacyjnej (art. 2).

Z tego wynika, że regulamin musi się znaleźć np. na serwisach z muzyką lub filmami online czy świadczących usługi hostingu dla stron internetowych. Nie dotyczy to sklepu, który wysyła towar lub realizuje usługę poza internetem.

W praktyce wszystkie sklepy internetowe posiadają regulamin, bo zabezpiecza on prawa i obowiązki przedsiębiorcy oraz zawiera najważniejsze informacje potrzebne do transakcji. Takie informacje trzeba podać ze względu na ustawę o prawach konsumenta.

Regulamin na stronie internetowej ma jeszcze jedną rolę. Dzięki niemu witryna – przede wszystkim z branży e–commerce – wygląda profesjonalnie i budzi zaufanie potencjalnych klientów. To może przełożyć się na większą sprzedaż towarów i usług.

Nie każda strona www potrzebuje regulaminu. Nie muszą go umieszczać osoby, które nie prowadzą sprzedaży.

Co powinien zawierać regulamin strony internetowej?

Zgodnie z ustawą o świadczeniu usług drogą elektroniczną (art. 8. 1.), regulamin ma być udostępniony usługobiorcy przed zawarciem umowy o świadczenie usług, a także na żądanie, w taki sposób, który umożliwia pozyskanie, odtwarzanie i utrwalanie treści regulaminu za pomocą systemu teleinformatycznego, którym posługuje się usługobiorca. W praktyce oznacza to, że regulamin jest do przeczytania/pobrania na stronie www sklepu.

Regulamin określa w szczególności:

  • rodzaje i zakres usług świadczonych drogą elektroniczną;
  • warunki świadczenia usług drogą elektroniczną, w tym:
    • wymagania techniczne niezbędne do współpracy z systemem teleinformatycznym, którym posługuje się usługodawca;
    • zakaz dostarczania przez usługobiorcę treści o charakterze bezprawnym;

Konieczne elementy regulaminu sklepu internetowego

Właściciel sklepu www musi też uwzględnić w regulaminie zapisy ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz ustawy o prawach konsumenta.

Ustawa o prawach konsumenta (art. 12) nakazuje w sposób jasny i zrozumiały poinformować o:

  • głównych cechach świadczenia z uwzględnieniem przedmiotu świadczenia oraz sposobu porozumiewania się z konsumentem;
  • swoich danych identyfikujących, w szczególności o firmie, organie, który zarejestrował działalność gospodarczą, a także numerze, pod którym został zarejestrowany;
  • adresie przedsiębiorstwa, adresie poczty elektronicznej oraz numerach telefonu lub faksu jeżeli są dostępne, pod którymi konsument może szybko i efektywnie kontaktować się z przedsiębiorcą;
  • adresie, pod którym konsument może składać reklamacje, jeżeli jest inny niż adres, o którym mowa w punkcie powyżej;
  • łącznej cenie lub wynagrodzeniu za świadczenie wraz z podatkami, a gdy charakter przedmiotu świadczenia nie pozwala, rozsądnie oceniając, na wcześniejsze obliczenie ich wysokości – sposobie, w jaki będą one obliczane, a także opłatach za transport, dostarczenie, usługi pocztowe oraz innych kosztach, a gdy nie można ustalić wysokości tych opłat – o obowiązku ich uiszczenia; w razie zawarcia umowy na czas nieoznaczony lub umowy obejmującej prenumeratę przedsiębiorca ma obowiązek podania łącznej ceny lub wynagrodzenia obejmującego wszystkie płatności za okres rozliczeniowy, a gdy umowa przewiduje stałą stawkę – także łącznych miesięcznych płatności;
  • kosztach korzystania ze środka porozumiewania się na odległość w celu zawarcia umowy, w przypadku gdy są wyższe niż stosowane zwykle za korzystanie z tego środka porozumiewania się;
  • sposobie i terminie zapłaty;
  • sposobie i terminie spełnienia świadczenia przez przedsiębiorcę oraz stosowanej przez przedsiębiorcę procedurze rozpatrywania reklamacji;
  • sposobie i terminie wykonania prawa odstąpienia od umowy na podstawie art. 27, a także wzorze formularza odstąpienia od umowy, zawartym w załączniku nr 2 do ustawy;
  • kosztach zwrotu rzeczy w przypadku odstąpienia od umowy, które ponosi konsument; w odniesieniu do umów zawieranych na odległość – kosztach zwrotu rzeczy, jeżeli ze względu na swój charakter rzeczy te nie mogą zostać w zwykłym trybie odesłane pocztą;
  • obowiązku zapłaty przez konsumenta poniesionych przez przedsiębiorcę uzasadnionych kosztów zgodnie z art. 35, jeżeli konsument odstąpi od umowy po zgłoszeniu żądania zgodnie z art. 15 ust. 3 i art. 21 ust. 2;
  • braku prawa odstąpienia od umowy na podstawie art. 38 lub okolicznościach, w których konsument traci prawo odstąpienia od umowy;
  • obowiązku przedsiębiorcy dostarczenia rzeczy bez wad;
  • istnieniu i treści gwarancji i usług posprzedażnych oraz sposobie ich realizacji;
  • kodeksie dobrych praktyk, o którym mowa w art. 2 pkt 5 ustawy z dnia 23 sierpnia 2007 r. o przeciwdziałaniu nieuczciwym praktykom rynkowym oraz sposobie zapoznania się z nim;
  • czasie trwania umowy lub o sposobie i przesłankach wypowiedzenia umowy – jeżeli umowa jest zawarta na czas nieoznaczony lub jeżeli ma ulegać automatycznemu przedłużeniu;
  • minimalnym czasie trwania zobowiązań konsumenta wynikających z umowy;
  • wysokości i sposobie złożenia kaucji lub udzielenia innych gwarancji finansowych, które konsument jest zobowiązany spełnić na żądanie przedsiębiorcy;
  • funkcjonalności treści cyfrowych oraz technicznych środkach ich ochrony;
  • mających znaczenie interoperacyjnościach treści cyfrowych ze sprzętem komputerowym i oprogramowaniem, o których przedsiębiorca wie lub powinien wiedzieć;
  • możliwości skorzystania z pozasądowych sposobów rozpatrywania reklamacji i dochodzenia roszczeń oraz zasadach dostępu do tych procedur.

Częścią regulaminu może, ale nie musi być polityka prywatności. Zazwyczaj umieszczana jest na stronie w formie odrębnego dokumentu.

Jak napisać regulamin strony internetowej?

Regulamin musi być napisany w sposób precyzyjny, jasny i przejrzysty oraz zawierać wszystkie elementy wymagane przepisami prawa.

Przygotowanie regulaminu strony internetowej można zlecić kancelarii prawnej wyspecjalizowanej w obsłudze e–commerce. Dla wielu przedsiębiorców najwygodniejszym rozwiązaniem będzie kupienie gotowego dokumentu – oferty regulaminów znajdziemy np. na stronach firm wspierających przedsiębiorców działających w sieci.

Należy uważać na niechlujnie przygotowane gotowce, które mogą zawierać błędy. Warto wybrać ofertę doświadczonych firm, dostosowaną do specyfiki i branży, w której działa konkretny sklep, wartym uwagi dodatkiem jest też np. automatyczna aktualizacja dokumentu po zmianach w przepisach.

Kto ustala stopy procentowe? Do czego służą?

0
stopy procentowe

Dlaczego wysokość stóp procentowych jest tak ważna nie tylko dla osób, które wzięły kredyt hipoteczny lub firm kredytujących swoją działalność gospodarczą, jakie są stopy procentowe i kto je ustala – to część pytań, na które odpowiedź znajduje się poniżej.

Czym są stopy procentowe?

Stopy procentowe to narzędzie ekonomiczne, które określa koszt pożyczania pieniędzy lub zyski z ich oszczędzania.

Gdy bank centralny – np. Narodowy Bank Polski – podnosi stopy procentowe, to rośnie koszt pożyczania pieniędzy. W praktyce oznacza to, że kredyty stają się droższe, co z kolei może wpływać na zmniejszenie popytu na pożyczki przez firmy i gospodarstwa domowe.

Wyższe stopy procentowe są stosowane, aby kontrolować inflację (czyli wzrost ogólnego poziomu cen) poprzez ograniczenie wydatków i wzrostu cen. Jeżeli stopy procentowe są niższe, zachęca to do pożyczania i inwestowania pieniędzy. W rezultacie więcej osób i firm może zdecydować się na zaciągnięcie pożyczek na cele inwestycyjne, co pobudza wzrost gospodarczy.

Decyzje dotyczące stóp procentowych podejmowane są przez NBP czy inny bank centralny na podstawie analizy różnych czynników, np. inflacji, bezrobocia, wzrostu gospodarczego i stabilności finansowej.

Różne rodzaje stóp procentowych NBP

Stopy procentowe to cena, za jaką bank centralny udziela kredytów bankom komercyjnym. Stopy procentowe Narodowego Banku Polskiego dzielimy na:

  • stopę referencyjną – stopa procentowa, która stanowi punkt odniesienia dla innych stóp procentowych w gospodarce. To rentowność bonów pieniężnych emitowanych przez NBP w trakcie podstawowych operacji otwartego rynku. Stopa referencyjna wpływa na poziom WIBOR-u stanowiącego podstawę oprocentowania kapitału obcego, jest też wyznacznikiem dla oprocentowania instrumentów finansowych, np. kredytów hipotecznych, obligacji i lokat bankowych;
  • stopę lombardową – maksymalny poziom oprocentowania kredytów, które bank centralny udziela bankom komercyjnym pod zastaw papierów wartościowych. Stopa lombardowa służy jako wskaźnik kosztów, które banki komercyjne muszą ponieść, zaciągając pożyczkę z banku centralnego;
  • stopę depozytową – oprocentowanie nadwyżek środków składanych przez banki komercyjne w banku centralnym;
  • stopę redyskontową – ta stopa określa oprocentowanie, po jakim bank centralny odkupuje papiery wartościowe od banków komercyjnych przed terminem zapadalności.

Stopy procentowe banków komercyjnych

Stopy procentowe ustalają też banki komercyjne. To rynkowe stopy procentowe, czyli wysokość oprocentowania depozytów na rynku międzybankowym. Wysokość oprocentowania, na jaką banki udzielają sobie pożyczek, określa WIBOR.

Dla klientów indywidualnych ważna jest rzeczywista roczna stopa oprocentowania (RRSO). RRSO obejmuje całkowity koszt kredytu ponoszony przez konsumenta, wyrażony jako wartość procentowa całkowitej kwoty kredytu w stosunku rocznym. Na ten wskaźnik składają się odsetki (punktem wyjścia do ich ustalenia są stopy procentowe NBP), opłaty, prowizje, podatki oraz koszty dodatkowe.

Jak obliczyć stopę procentową?

Wysokość stóp procentowych jest kluczowa dla firm i osób fizycznych, które wzięły lub planują wziąć kredyt w banku, lub innej firmie finansowej.

Najłatwiej obliczyć stopę procentową korzystając z kalkulatorów online. Należy w nich podać m.in. wysokość kredytu, czas jego trwania (liczbę rat), wysokość prowizji, rodzaj rat oraz wysokość nominalnej stopy procentowej.

Prosty kalkulator zmiany oprocentowania kredytu hipotecznego można znaleźć np. na stronie UOKiK. Pozwala m.in. obliczyć, jak zmieni się rata po zmianie stopy procentowej.

Kto ustala stopy procentowe?

Stopy procentowe Narodowego Banku Polskiego ustala jego organ, czyli Rada Polityki Pieniężnej. Robi to po analizie wskaźników makroekonomicznych i czynników gospodarczych. RPP opiera się na założeniach polityki pieniężnej na kolejny rok, dokumencie, który przyjmowany jest przez Sejm i Senat wraz z projektem budżetu państwa.

Aby zorientować się, jak i dlaczego podejmuje decyzje RPP, należy przeglądać informacje po posiedzeniach Rady, które są dostępne na stronie internetowej Narodowego Banku Polskiego.

Kto zarabia na stopach procentowych?

Wysokie stopy procentowe oznaczają bardzo duże zyski banków komercyjnych, które korzystają na rosnących kosztach kredytów. Korzystają na nich również osoby oszczędzające na lokatach.

Podwyżki stóp procentowych przekładają się na wzrost oprocentowania pożyczek i kredytów udzielanych przez instytucje finansowe.

Banki mogą dodać do referencyjnej stopy procentowej określoną marżę, aby ustalić ostateczne oprocentowanie dla swoich klientów. Na przykład, jeśli referencyjna stopa procentowa wynosi 2% i bank ustala marżę na poziomie 3%, ostateczne oprocentowanie kredytu wyniesie 5%.

Jak wysokość stopy procentowej wpływa na inwestycję?

Niskie stopy kredytowe sprawiają, że na rynku jest więcej kapitału, a kredyt jest tańszy. Z drugiej strony spada rentowność lokat bankowych. Inaczej mówiąc, przy niższych stopach kredytowych oszczędzanie jest mniej opłacalne.

Wysokie stopy sprzyjają natomiast mniej ryzykownym sposobom inwestycji. Wtedy kupowanie obligacji skarbu państwa – indeksowanych inflacją – jest bardziej opłacalne niż przy niskich stopach kredytowych.

Decydując się na inwestycje finansowe, należy brać pod uwagę ryzyko inflacji i wysokich stóp procentowych. Rozwiązaniem jest zdywersyfikowany portfel inwestycyjny, który może zrównoważyć niekorzystny wpływ inflacji.

Dowiedz się więcej i zadbaj o finanse firmy.

Jakie są spółki prawa handlowego? Charakterystyka spółek handlowych

0
spółki prawa handlowego

Spółki są jedną z form prowadzenia działalności handlowej. Są dwa rodzaje spółek, w tym siedem spółek prawa handlowego. Czym się różnią i jak płacą podatki? Warto to wiedzieć, zanim podejmie się decyzję o założeniu spółki z o.o., spółki jawnej czy prostej spółki akcyjnej.

Rodzaje spółek

W Polsce funkcjonują dwa rodzaje spółek, które służą do prowadzenia działalności gospodarczej. Są to spółki handlowe, których działalność reguluje Kodeks spółek handlowych oraz spółki cywilne utworzone na podstawie Kodeksu cywilnego (art. 860-875).

Czy wiesz, że…

Pieczęć kwalifikowana to niezastąpione narzędzie, w które powinna wyposażyć się każda spółka?

Kupuję najtaniej na pieczeckwalifikowana.pl!

Czym się różnią spółki cywilne od spółek prawa handlowego?

Spółki cywilne nie mają osobowości prawnej (nie mogą być podmiotem praw i obowiązków, np. nie mogą zaciągać zobowiązań), nie są jednostką organizacyjną i nie mają własnego majątku. Taką spółkę tworzą co najmniej dwie osoby fizyczne lub prawne. Do utworzenia tego typu spółki nie potrzeba kapitału zakładowego, wystarczy pisemne zawarcie umowy spółki z zapisanym celem działalności gospodarczej. 

Spółki cywilnej nie rejestruje się w KRS. Wspólnicy (osoby fizyczne) muszą jednak prowadzić działalność gospodarczą, czyli być zarejestrowanymi w CEIDG. Wszyscy odpowiadają solidarnie całym swoim majątkiem za zobowiązania założonej spółki.

Spółka cywilna nie ma statusu przedsiębiorcy i nie płaci podatku dochodowego (robią to wspólnicy).

Spółki prawa handlowego mają osobowość prawną i dzielą się na spółki kapitałowe oraz spółki osobowe. Każdą spółkę handlową trzeba zarejestrować w KRS. Spółki handlowe różnią się między sobą m.in. zakresem odpowiedzialności majątkowej wspólników oraz posiadaniem lub brakiem osobowości prawnej.

Wspólnicy mogą przekształcić spółkę prawa cywilnego w spółkę prawa handlowego.

Jakie są rodzaje spółek prawa handlowego?

Spółki prawa handlowego to:

Spółki kapitałowe

Spółki kapitałowe – z ograniczoną odpowiedzialnością, akcyjne, proste spółki akcyjne – posiadają m.in. kapitał zakładowy, osobowość prawną, a wspólnicy/akcjonariusze nie odpowiadają za zobowiązania spółki.

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (spółka z o.o.) – może ją utworzyć jedna osoba fizyczna lub wiele osób prawnych/fizycznych. Umowa zawierana jest w formie aktu notarialnego, wspólnicy wnoszą wkłady na pokrycie kapitału zakładowego, który wynosi minimum 5 000 zł. Odpowiedzialność wspólników jest ograniczona, spółka z o.o. we własnym imieniu  nabywa prawa i zaciąga zobowiązania.

Spółka akcyjna (S.A.) – może ją założyć jedna osoba fizyczna lub wiele osób prawnych/fizycznych. Wymagany kapitał zakładowy to 100 000 zł. Spółka akcyjna ma osobowość prawną, może emitować akcje, za zobowiązania odpowiada własny majątkiem. Dla spółki akcyjnej należy ustanowić statut spółki.

Prosta spółka akcyjna (P.S.A.) – funkcjonuje od lipca 2021 roku, może ją założyć jedna osoba fizyczna lub wiele osób prawnych/fizycznych, zamiast kapitału zakładowego obowiązuje kapitał akcyjny o minimalnej wartości 1 zł. Spółka odpowiada za zobowiązania całym majątkiem, łatwiej ją założyć i zlikwidować niż tradycyjną S.A.

Spółki osobowe

Spółki osobowe, mają co najmniej dwóch wspólników, nie posiadają osobowości prawnej, jednak mają zdolność prawną (we własnym imieniu nabywają nieruchomości, zaciągają zobowiązania, zatrudniają pracowników oraz mogą pozywać i być pozywane). Nie potrzebują kapitału zakładowego.

Spółka jawna (sp. j.)– najczęściej wybierana przez wspólników działających w jednej branży, ma prostą księgowość (jeżeli jej przychody nie przekroczą 2 mln euro), może pokrywać zobowiązania z majątku spółki. Wspólnikami są osoby prawne i fizyczne oraz inne spółki osobowe. Zawarcie umowy nie wymaga aktu notarialnego, potrzebny jest wpis do KRS.

Spółka partnerska – mogą ją zawrzeć co najmniej dwie osoby fizyczne, które wykonują wolny zawód, np. adwokata, architekta, lekarza, doradcy inwestycyjnego, radcy prawnego, rzeczoznawcy majątkowego (lista znajduje się w art. 88 kodeksu spółek handlowych). Do powstania spółki potrzebny jest wpis do KRS. Za zobowiązania odpowiada całym swoim majątkiem.

Spółka komandytowa (sp. k.) – forma prowadzenia działalności gospodarczej, w której jeden ze wspólników ma ograniczoną odpowiedzialność za zobowiązania spółki (komandytariusz), a drugi odpowiada całym swoim majątkiem (komplementariusz). Wspólnicy muszą wnieść wkład, a także wyznaczyć sumę komandytową, czyli maksymalną odpowiedzialność komandytariusza. Spółka rejestrowana jest w KRS, a umowa zawierana w formie aktu notarialnego.

Spółka komandytowo–akcyjna (S.K.A.) – spółka założona przez co najmniej dwóch wspólników (komplementariusza i akcjonariusza) z minimalnym kapitałem zakładowym 50 000 zł. Komplementariusz odpowiada za zobowiązania całym swoim majątkiem. Wspólnicy wnoszą do spółki wkłady, a akcjonariusze obejmują akcje spółki. Spółka zawierana jest w formie aktu notarialnego.

Opodatkowanie spółek prawa handlowego

Spółki prawa handlowego mają różne formy opodatkowania dla spółek. Część spółek – spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, akcyjne, komandytowe, komandytowo–akcyjne oraz niektórych spółki jawne –  płacą podatek od osób prawnych CIT.

Jednocześnie wspólnicy, udziałowcy czy akcjonariusze też mogą stanąć przed obowiązkiem zapłacenia podatku dochodowego. Będzie tak w sytuacji, kiedy otrzymają ze spółki dywidendę.

Są spółki, które nie płacą podatku dochodowego, robią to ich wspólnicy. To wspólnicy spółek jawnych osób fizycznych i spółek partnerskich. Do tej grupy należą również spółki cywilne. Podatek obliczany jest w proporcji prawa do udziału w zysku przysługującego wspólnikom. Danina płacona jest na zasadach, które obowiązują wspólnika, czyli np. osoba fizyczna zapłaci podatek PIT, a spółka z o.o. podatek CIT.

Pieczęć kwalifikowana – wygodne rozwiązanie dla Twojej firmy

Pieczęć kwalifikowana to usługa zaufania przeznaczona dla osób prawnych. Za jej pomocą potwierdzisz, że dokument jest autentyczny i nie został naruszony. To niezawodne narzędzie w kontaktach z kontrahentami i wewnętrznych działaniach firmy. Pieczęć elektroniczną pochodząca od kwalifikowanego dostawcy zaufania kupisz na pieczeckwalifikowana.pl. Jest absolutnie niezbędna, jeśli chcesz wygodnie korzystać z KSeF.

Działalność nierejestrowana 2025

0
działalność nierejestrowana od lipca 2023

Działalność nierejestrowana pozwala na prowadzenie drobnej działalności zarobkowej bez dodatkowych formalności i konieczności rejestrowania się jako przedsiębiorca. Nieewidencjonowane mogą być wszystkie działalności, poza tymi które:

  • potrzebują zezwolenia lub koncesji;
  • podlegają obowiązkowi wpisu do rejestru działalności regulowanej;
  • są zdefiniowane w przepisach jako działalność gospodarcza w rozumieniu ustawy – Prawo przedsiębiorców.

Działalność nierejestrowana 2025

Możesz prowadzić działalność nierejestrowaną, jeśli w ciągu ostatnich 5 lat nie miałeś zarejestrowanej firmy. Pamiętaj tylko, że ma ona swoje ograniczenia. Przede wszystkim, z biznesu prowadzonego w ramach działalności nierejestrowanej, nie możesz osiągać przychodów wyższych niż 75% minimalnego wynagrodzenia brutto.

W styczniu płaca najniższa krajowa wzrosła do 4 666 zł, co podniosło limit dla działalności nierejestrowanej do 3499,50 złotych miesięcznie.

Limit ten będzie obowiązywał przez cały rok, jako że w 2025 nie będzie już więcej podwyżek wynagrodzenia minimalnego.

Po przekroczeniu tego limitu przychodów osoba prowadząca działalność ma 7 dni na zarejestrowanie jej w CEIDG. O tym, jak to zrobić przeczytasz więcej w naszym artykule: Jak wypełnić wniosek CEIDG?

Więcej na temat działalności nierejestrowanej i zasad jej prowadzenia przeczytasz w: Działalność nierejestrowana. Czy można prowadzić działalność bez rejestracji?

Kto może wziąć Kredyt Ekologiczny?

0
kredyt ekologiczny

Planujesz ograniczenie zużycia energii w swojej firmie lub zakładzie produkcyjnym, ale nie wiesz, skąd wziąć pieniądze na kosztowną inwestycję? Zobacz, na czym polega Kredyt Ekologiczny i czy będziesz mógł skorzystać z nowego narzędzia przygotowanego przez Unię Europejską dla przedsiębiorców „zazieleniających” swój biznes. Czasu na składanie wniosków nie pozostało już zbyt wiele.

Czym jest Kredyt Ekologiczny?

Kredyt Ekologiczny to wsparcie dla firm przygotowane przez UE w ramach Zielonego Ładu. Służy do dofinansowania inwestycji, które w znaczącym stopniu poprawiają efektywność energetyczną. Spójrzmy na szczegóły.

Kredyt Ekologiczny jest dotacją dla przedsiębiorstw planujących modernizację posiadanych budynków lub urządzeń.

Pieniądze można wydać na m.in. unowocześnienie linii produkcyjnych, maszyn, urządzeń, wymiana źródeł energii i ciepła, zakup instalacji OZE czy termomodernizację budynków. Celem jest ograniczenie zużycia energii.

Dofinansowanie będzie refundacją części kapitałowej kredytu ekologicznego przeznaczonego na pokrycie kosztów kwalifikowanych, poniesionych na realizację inwestycji.

Dofinansowanie obejmie nabycie:

  • środków trwałych,
  • robót i materiałów budowlanych,
  • patentów,
  • licencji,
  • know–how,
  • rat z tytułu umowy leasingu,
  • studiów, koncepcji, ekspertyz, projektów technicznych wykonanych przez zewnętrznych specjalistów.

Poziom dofinansowania wynosi 25–80% kosztów inwestycji i zależy od rodzaju wydatku, wielkości przedsiębiorstwa i lokalizacji inwestycji. Maksymalna wartość wydatków kwalifikowanych to równowartość 50 mln euro.

Kredyt Ekologiczny finansuje program Fundusze Europejskie dla Nowoczesnej Gospodarki (FENG) na lata 2021 – 2027. Na dofinansowanie w pierwszym naborze przeznaczonych jest 660 mln zł. W planach są kolejne konkursy, najbliższy w 2024 r. W przyznaniu Kredytu Ekologicznego pośredniczy państwowy Bank Gospodarstwa Krajowego.

Unijne wsparcie zostanie przyznane przedsiębiorstwu, jeżeli wnioskodawca uzyska kredyt komercyjny w banku, z którym współpracuje BGK.

Kto może dostać Kredyt Ekologiczny?

Po Kredyt Ekologiczny mogą sięgnąć mikro, małe i średnie przedsiębiorstwa oraz firmy small mid–caps i mid–caps, czyli małe spółki o średniej kapitalizacji i spółki o średniej kapitalizacji.

Fundusze dostaną firmy, które wykażą, że inwestycja znacząco poprawi wzrost efektywności energetycznej przedsiębiorstwa. Co to znaczy? Zużycie energii pierwotnej musi zmniejszyć się przynajmniej o 30 proc. w porównaniu do bieżącego zużycia.

Formalnym warunkiem, który trzeba spełnić, aby otrzymać pomoc, jest sporządzenie Dokumentu audytu. To na podstawie jego rekomendacji ustalany jest zakres projektu.

We wniosku o dofinansowanie należy umieścić wydatki, które według Dokumentu audytu pomogą zmniejszyć zużycie energii.

Uwaga! Zgodnie z zasadami Kredytu Ekologicznego, finansowanie nie zostanie przyznane na budowę lub rozbudowę budynków. Dopuszczalny jest tylko remont lub adaptacja istniejącej nieruchomości prowadząca do większej efektywności energetycznej.

Warto też pamiętać, że instalacja OZE dla firmy z dofinansowaniem może produkować energię elektryczną tylko na potrzeby przedsiębiorstwa. Jednocześnie dopuszczalna jest sprzedaż nadwyżki wyprodukowanej energii, o ile taka się pojawi.

Kiedy warto wziąć Kredyt Ekologiczny?

Kredyt Ekologiczny warto pozyskać jeżeli przedsiębiorstwo planuje inwestycje związane ze zmniejszeniem zużycia energii elektrycznej. Wsparcie będzie również korzystne dla firm, które chcą wymienić swoje maszyny i urządzenia, a przy okazji poprawią swoją efektywność energetyczną.

Warto również rozważyć przyszłe korzyści – wymiana urządzeń, modernizacja linii technologicznych, termomodernizacja ograniczy koszty prowadzenia działalności. Jest też jednym ze sposobów na ochronę przed wzrostem cen prądu.

Jak otrzymać Kredyt Ekologiczny?

Dla firmy, która spełnia wstępne wymogi Kredytu Ekologicznego, kolejnym krokiem jest złożenie wniosku o dotację:

  • sprawdzenie w przewodniku kwalifikowalności wydatków czy inwestycja może uzyskać wsparcie;
  • kontakt z bankiem kredytującym (potrzebne jest potwierdzenie zdolności kredytowej w postaci promesy Kredytu Ekologicznego lub warunkowej umowy Kredytu Ekologicznego). Umowy na wdrożenie Kredytu Ekologicznego podpisało z BGK 16 banków prywatnych, państwowych i spółdzielczych;
  • złożenie wniosku o dofinansowanie, wymaganym załącznikiem jest Dokument audytu. Generator wniosków znajduje się na witrynie BGK.

Należy pamiętać o harmonogramie programu:

  • ogłoszenie konkursu – 24 maja 2023 r.,
  • rozpoczęcie składania wniosków – 13 czerwca 2023 r.,
  • zakończenie składania wniosków – 17 sierpnia 2023 r. (do godz. 16).

Wnioski o dofinansowanie zostaną ocenione pod względem formalnym i merytorycznym. O przyznaniu dofinansowania nie decyduje kolejność zgłoszeń, tylko kryterium efektywności energetycznej. Im większa oszczędność energii, tym lepiej. Największe szanse mają firmy, których wnioski będą miały największy wpływ na środowisko naturalne w stosunku do zainwestowanych pieniędzy.

Wszystkie wymagane dokumenty i informacje można znaleźć na stronie Banku Gospodarstwa Krajowego. Pytania można zadać w e–mailu wysłanym na adres: kredyt.ekologiczny@bgk.pl.

Dowiedz się więcej i zadbaj o finanse firmy.

Jaka jest kara za niezłożenie deklaracji DRA w terminie?

0
deklaracja dra

5 000 zł – nawet tyle może kosztować niewywiązywanie się przez przedsiębiorcę z obowiązków wobec Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Sprawdzamy, co grozi za spóźnienie się ze złożeniem deklaracji ZUS DRA.

Co to jest deklaracja ZUS DRA?

Przedsiębiorcy mają obowiązek składać do ZUS wiele dokumentów rozliczeniowych. Jedną z nich jest deklaracja DRA.

ZUS DRA to dokument, w którym wykazywane jest rozliczenie składek i wypłaconych świadczeń za przedsiębiorcę, osoby współpracujące i pracowników. Dokument jest podstawą do wpłat na indywidualny numer rachunku składkowego w ZUS.

Deklarację ZUS DRA należy składać co miesiąc bez względu na to, czy płacimy składki w pełnej wysokości, korzystamy z Ulgi na Start, obniżonej składki ZUS lub Małego ZUS Plus. Taki obowiązek mają wszyscy przedsiębiorcy, bez względu na wybraną formę opodatkowania.

Warto pamiętać, że przedsiębiorcy, którzy zatrudniają pracowników muszą dołączyć do ZUS DRA raporty: ZUS RCA i ZUS RSA.

W przypadku rozliczania składek za 5 lub mniej osób, deklarację ZUS DRA można przekazywać w formie papierowej, lub elektronicznej. Jeżeli dokument dotyczy więcej niż 5 osób, obowiązkowa jest forma elektroniczna.

Warto wiedzieć, że pisemne lub elektroniczne kopie deklaracji rozliczeniowych ZUS DRA należy przechowywać przez 5 lat od dnia ich przekazania do ZUS.

Kara za niezłożenie deklaracji DRA w terminie

Każdy przedsiębiorca ma obowiązek opłacania składek ZUS. Wyjątkiem są młodzi przedsiębiorcy, którzy korzystają z ulg, np. Ulgi na Start. Trzeba jednak pamiętać, że także oni muszą opłacać ubezpieczenie zdrowotne.

Co się stanie jeżeli przedsiębiorca nie zapłaci składki w terminie? Zostaną mu naliczone odsetki za zwłokę.

Kara grozi również za nieterminowe złożenie deklaracji DRA. W przypadku opóźnienia Zakład Ubezpieczeń Społecznych wyśle zawiadomienie do płatnika na PUE ZUS. Jeżeli nie doczeka się przesłania dokumentacji, to samodzielnie sporządzi deklarację.

W deklaracji DRA wykonanej z urzędu wykaże składki zdrowotne na minimalnym poziomie naliczonym na zasadach obowiązujących dla skali podatkowej. W podstawie do naliczania składki zdrowotnej znajdzie się kwota minimalnego wynagrodzenia za pracę, od której będzie naliczona składka zdrowotna 9%.

Dla przedsiębiorcy oznacza to konieczność złożenia korekty. Musi w niej uwzględnić prawidłową kwotę składki zdrowotnej. To nie wszystko. Będzie musiał zrobić dopłatę i doliczyć ewentualne odsetki.

Może się zdarzyć, że przedsiębiorca nie zrobi korekty w trakcie roku podatkowego. W takiej sytuacji musi przygotować roczne rozliczenie składki zdrowotnej i ew. zapłacić brakującą kwotę.

Przepisy przewidują nie tylko odsetki za zaległości w opłacie składek. Karą za niezłożenie deklaracji DRA lub niewywiązywanie się z innych obowiązków może być:

Do kiedy należy opłacić składkę zdrowotną?

Przedsiębiorcy składają deklarację rozliczeniową za wcześniejszy miesiąc w terminie:

  • do 15 dnia następnego miesiąca dla płatników z osobowością prawną,
  • do 20 dnia następnego miesiąca dla pozostałych płatników (np. przedsiębiorców na jednoosobowej działalności gospodarczej lub spółek osobowych).

W tych terminach należy też opłacić składkę na ubezpieczenie zdrowotne i składki ubezpieczenia społecznego.

Jeżeli koniec tego terminu przypada w święto (dzień ustawowo wolny od pracy), sobotę lub niedzielę, to za ostatni dzień terminu uważa się następny dzień roboczy.

Uwaga! Należy również złożyć roczne rozliczenie składki na ubezpieczenie zdrowotne. Rozliczenie roczne przekazywane jest w dokumencie za kwiecień danego roku.

Składanie deklaracji do ZUS a opłacanie składek

Obowiązek regularnego składania deklaracji rozliczeniowych w ZUS wprowadziła w styczniu 2022 roku reforma „Polskiego Ładu”. Wcześniej wielu przedsiębiorców korzystało ze zwolnienia z comiesięcznego wysyłania dokumentów rozliczeniowych. Deklarację DRA musieli przekazać, jeżeli doszło do zmiany w wysokości składek, które płacili lub w kodzie tytułu do ubezpieczenia oraz po zgłoszeniu do ubezpieczeń zatrudnionej osoby.

Skąd zmiana? Po wejściu w życie „Polskiego Ładu” wysokość składki zdrowotnej może być różna w każdym miesiącu. Wynika to z powiązania jej z wybraną przez przedsiębiorcę formą opodatkowania – podstawą naliczenie składki może być dochód (rozliczenie skalą podatkową i liniowo), przychód (ryczałtem) lub kwota minimalnego wynagrodzenia (karta podatkowa). O wysokości swoich dochodów przedsiębiorca informuje w ZUS DRA.

Z comiesięcznego obowiązku składania raportów zwolnieni zostali duchowni, osoby składające dokumenty za nianie oraz osoby, które podlegają dobrowolnie ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowemu na podstawie art. 7 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych.