Strona główna Blog Strona 34

Własność intelektualna w firmie – podstawowe informacje

0
własność intelektualna

Zasoby ludzkie stanowią najważniejsze aktywa w przedsiębiorstwie. Wiele z tych zasobów można by określić mianem własności intelektualnej. Sprawdziliśmy, czym dokładnie jest wspomniana własność intelektualna, jakie prawa chronią tę własność oraz w jaki sposób można walczyć z naruszeniami praw własności intelektualnej!

Mianem własności intelektualnej określa się szereg wytworów ludzkiego umysłu, które zostały przedstawione w postaci materialnej. Są to oryginalne efekty działalności twórczej. Do takich wytworów zalicza się najczęściej: wynalazki, wykonania artystyczne, utwory literackie, grafiki czy wzory użytkowe. Własność intelektualna jest chroniona przez prawo. Jak chronić ją w firmie oraz w jaki sposób walczyć z jej ewentualnymi naruszeniami? Zapraszamy do lektury!

Jakie prawa chronią własność intelektualną?

Własność intelektualna to szerokie pojęcie, pod którym kryją się wszelkiego rodzaju wytwory ludzkiego umysłu. Zgodnie z konwencją o ustanowieniu Światowej Organizacji Własności Intelektualnej, mianem „własności intelektualnej” należałoby określić:

  • dzieła literackie, artystyczne i naukowe;
  • interpretacje artystów i interpretatorów;
  • wynalazki z każdej dziedziny techniki i odkryć naukowych;
  • wzory przemysłowe;
  • znaki towarowe;
  • nazwy handlowe i oznaczenia handlowe.

Prawami chroniącymi własność intelektualną są:

  • prawa autorskie i prawa pokrewne;
  • prawa własności przemysłowej;
  • prawa do baz danych;
  • dobra osobiste;
  • inne prawa do know-how.

Z pojęciem własności intelektualnej mamy do czynienia również w działalności biznesowej. Nie należy jednak zapominać, że prawa własności intelektualnej są prawami wyłącznymi, a więc korzystać z nich mogą jedynie osoby uprawnione i jedynie przez określony czas oraz na konkretnym terytorium.

Większość praw własności intelektualnej, z wyjątkiem osobistych praw autorskich, jest zbywalnych. Oznacza to, że można je sprzedawać, odstępować i dziedziczyć. Zdarzają się produkty, które chronione są jednocześnie kilkoma prawami własności intelektualnej.

Własność intelektualna jest w Polsce chroniona przez:

  1. Ustawę z dnia 30 czerwca 2000 roku Prawo własności przemysłowej (Dz.U. 2002 nr 49 poz. 5080;
  2.  Ustawę z dnia 4 lutego 1994 roku o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz.U. 1994 nr 24 poz 83).
Potrzebujesz usług zaufania? Wykup niezawodną kwalifikowaną pieczęć elektroniczną na pieczeckwalifikowana.pl.

Rodzaje własności intelektualnej

Obowiązujące ustawodawstwo nakazuje, aby prawo własności intelektualnej dzielić na dwa zasadnicze rodzaje:

  1. prawo własności przemysłowej;
  2. prawo autorskie i prawa pokrewne.

Prawo własności przemysłowej

Prawa własności przemysłowej można nabyć poprzez dokonanie zgłoszenia lub rejestracji w określonej instytucji. W Polsce jest nią Urząd Patentowy Rzeczypospolitej Polskiej. Są to prawa wyłączne, a więc dające monopol na korzystanie z określonego dobra.

Własność przemysłową można chronić na kilka różnych sposobów. Przykładowo poprzez zastosowanie:

  • patentów udzielanych na wynalazki
  • praw ochronnych na wzory użytkowe
  • praw z rejestracji na wzory przemysłowe
  • praw ochronnych na znaki towarowe
  • praw z rejestracji na oznaczenia geograficzne
  • prawo z rejestracji na topografię układów scalonych
  • przepisów o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji.

Prawo autorskie i prawa pokrewne

Prawa autorskie powstają samoistnie i nie ma konieczności ich rejestrowania. Twórca posiada zarówno prawa osobiste, jak i również majątkowe do swoich wytworów. W sytuacji, kiedy ktoś nie jest twórcą, ale przekazuje utwór dla szerszej publiczności, to korzysta z praw pokrewnych.

Warto podkreślić, że osobiste prawa autorskie są niezbywalne i trwają bezterminowo. W praktyce oznacza to, że nie sposób ich sprzedać lub zrzec się ich, a po śmierci twórcy przechodzą one na jego rodzinę w drodze dziedziczenia.

Wśród praw osobistych wymienić można:

  • prawo do autorstwa utworu;
  • prawo do oznaczenia utworu swoim nazwiskiem lub pseudonimem, lub też do udostępniania go anonimowo;
  • prawo do nienaruszalności formy i treści utworu oraz jego rzetelnego wykorzystania;
  • prawo do decydowania o pierwszym udostępnieniu utworu publiczności;
  • prawo nadzoru nad sposobem korzystania z utworu.

Jak skutecznie chronić własność intelektualną w firmie – krok po kroku

Dobra niematerialne i prawa wyłączne, które są z nimi związane, stanowią obecnie bardzo ważny element świadczący o konkurencyjności przedsiębiorstw. Z tego też względu należy je właściwie chronić.

Warto tworzyć własne rozwiązania i jak najmniej korzystać z tych opracowanych przez inne osoby. Jeśli już koniecznym okazuje się zakup licencji, dobrze zastanowić się, czy wystarczającą będzie licencja niewyłączna, czy może lepiej zainwestować w licencję wyłączną, najlepiej taką, która umożliwia sprzedawanie sublicencji innym podmiotom.

Jeśli jesteś przedsiębiorcą i działasz na podstawie wykupionej licencji, zastanów się, jak w przyszłości będzie wyglądał zasięg działania Twojej firmy i do niego dostosuj zakres kupowanych praw. Koniecznie uwzględnij koszty ochrony w strategii biznesowej.

Jak walczyć z naruszeniami praw własności intelektualnej?

W biznesie niejednokrotnie się zdarza, że prawa wyłączności są naruszane. W takim wypadku należy działać, aby jak najszybciej doprowadzić do zaniechania tych naruszeń. W tym celu można zastosować jedno z poniższych rozwiązań:

  1. wysłać list ostrzegawczy;
  2. skorzystać z mediacji lub postępowania arbitrażowego;
  3. w przypadku odkrycia towarów podrabianych – wystąpić do organów celnych z prośbą o ich zatrzymanie;
  4. dokonać próby cofnięcia rejestracji we właściwej organizacji zajmującej się własnością intelektualną;
  5. wyrazić sprzeciw wobec wniosku o rejestrację lub udzielenie prawa ochronnego;
  6. wystąpić na drogę sądową.

Warto mieć świadomość, że w Polsce od początku lipca 2020 roku funkcjonują sądy do spraw własności intelektualnej, które rozpatrują jedynie sprawy z zakresu tych praw.

Podsumowując, własność intelektualna oraz prawa z nią związane są bardzo ważnym aspektem w kontekście funkcjonowania działalności gospodarczych. To one w dużej mierze decydują o sukcesach oraz porażkach poszczególnych biznesów, Z tego względu trzeba ich należycie chronić.

Pieczęć kwalifikowana – wygodne rozwiązanie dla Twojej firmy

Pieczęć kwalifikowana to usługa zaufania przeznaczona dla osób prawnych. Za jej pomocą potwierdzisz, że dokument jest autentyczny i nie został naruszony. To niezawodne narzędzie w kontaktach z kontrahentami i wewnętrznych działaniach firmy. Pieczęć elektroniczną pochodząca od kwalifikowanego dostawcy zaufania kupisz na pieczeckwalifikowana.pl. Jest absolutnie niezbędna, jeśli chcesz wygodnie korzystać z KSeF.

Kto musi tworzyć Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych? Czym jest ZFŚS i kto może z niego korzystać?

0
zfśs

Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych istnieje po to, aby środki na nim zgromadzone służyły do niesienia wsparcia socjalnego dla uprawnionych pracowników. Na czym konkretnie polega wsparcie z ZFŚS i kto może z niego korzystać? Koniecznie przeczytaj!

Środki przeznaczone na Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych gromadzone są przez pracodawcę i trzymane na osobnym rachunku bankowym. Pieniądze te można przeznaczyć na niesienie wsparcia socjalnego dla uprawnionych pracowników. Nie we wszystkich przedsiębiorstwach taki fundusz istnieje. Ustawa określa jednak rodzaje jednostek, które obligatoryjnie muszą go utworzyć i przestrzegać w związku z tym szeregu obowiązków. Sprawdziliśmy, czym dokładnie jest Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych, kto musi go otworzyć oraz kto i kiedy może skorzystać ze zgromadzonych na nim środków. Zapraszamy do lektury!

Fundusz Socjalny – co to jest i kto może z niego korzystać?

Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych (ZFŚS) został uregulowany w ustawie z dnia 4 marca 1994 roku. Zgodnie ze wskazanym aktem prawnym fundusz ten tworzą środki finansowe gromadzone przez pracodawcę na osobnym rachunku bankowym. Mogą one zostać wykorzystane jedynie na niesienie pracownikom wsparcia socjalnego w różnych formach. Środki gromadzone w funduszu pochodzą z dokonywanych odpisów. Ich wysokość jest ściśle określona w ustawodawstwie.

Kto musi tworzyć Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych?

Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych musi zostać utworzony we wszystkich jednostkach budżetowych i samorządowych, bez względu na to, ilu pracowników jest w nich zatrudnionych. Obowiązek jego założenia posiadają też przedsiębiorcy, którzy na początku danego roku zatrudniają co najmniej 50 pracowników (w przeliczeniu na pełne etaty).

Należy podkreślić, że za utworzenie Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych oraz zarządzanie nim odpowiedzialny jest pracodawca. To on decyduje, na co wyda pieniądze i chociaż prawo wskazuje szereg możliwości, to ich katalog nie jest zamknięty, co prowadzi do licznych nieprawidłowości.

Co trzeba zrobić, aby można było wypłacić środki z ZFŚS?

Aby możliwe było uruchomienie środków z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, musi zostać złożony wniosek o ich wypłatę do odpowiedniej komórki w zakładzie pracy. Konkretny wygląd takiego wniosku oraz tryb postępowania powinien zostać uregulowany w  wewnętrznym regulaminie funduszu.

Dokument powinien również zawierać informacje o czasie rozpatrywania wniosku, warunkach, jakie należy spełniać, aby możliwe było uzyskanie pomocy oraz szereg innych niezbędnych dla przyszłych świadczeniobiorców informacji.

Świadczenia z ZFŚS – dla kogo i kiedy?

Co do zasady pieniądze zgromadzone w funduszu powinny zostać przeznaczone na pomoc socjalną lub świadczenia socjalne. Te ostatnie mogą być wypłacone wszystkim pracownikom lub jedynie tym, którzy znaleźli się w trudnej sytuacji finansowej lub życiowej.

Na co można przeznaczyć środki z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych?

Przykładami najpowszechniejszego wykorzystywania środków zgromadzonych na kontach Zakładowych Funduszy Świadczeń Socjalnych są wypłaty:

  • dofinansowań urlopowych dla pracowników lub dzieci pracowników;
  • zapomóg dla pracowników dotkniętych trudną sytuacją życiową, a więc na przykład dla osób, które zostały dotknięte trudnym zdarzeniem losowym, chorującym przewlekle, opiekującym się niepełnosprawnymi dziećmi, posiadających wielodzietne rodziny lub samodzielnie wychowujących dzieci;
  • świadczeń sportowo-rekreacyjnych;
  • świadczeń kulturalno-oświatowych.

Często środki te są wykorzystywane w celu zakupu prezentów dla dzieci pracowników z okazji świąt. Czasami przeznaczane są na utworzenie i utrzymanie przyzakładowych przedszkoli i żłobków.

Czego nie powinno się finansować ze środków zgromadzonych na Zakładowym Funduszu Świadczeń Socjalnych?

Ze środków ZFŚS nie powinno się finansować premii i nagród dla pracowników. Nie można za nie kupować środków trwałych, nagród i kwiatów okolicznościowych. Te pieniądze nie powinny też służyć organizowaniu imprez firmowych. zapewnieniu prywatnej opieki medycznej, zorganizowaniu dojazdów do pracy, czy być przeznaczone na dodatkowe kursy i szkolenia dla pracowników.

Dla kogo tworzony jest Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych?

Ustawa o Zakładowym Funduszu Świadczeń Socjalnych określa, kto i na jakich zasadach ma prawo do korzystania z pieniędzy zgromadzonych na kontach funduszu. Ostatecznie jednak to pracodawca rozdysponowuje te środki według własnego uznania. Musi on jednak przestrzegać szeregu zasad:

  1. Wysokość świadczenia wypłaconego pracownikowi powinna być uzależniona od oceny jego sytuacji materialnej, rodzinnej, życiowej i zdrowotnej.
  2. Nie ma możliwości, aby pieniądze z funduszu podzielić po równo pomiędzy wszystkich pracowników, ponieważ ich potrzeby nie są takie same.
  3. Nie wolno uzależniać ilości środków wypłaconych danemu pracownikowi od rodzaju umowy, jaką ten posiada, stażu pracy oraz oceny jakości pracy.
  4. Szczegółowe zasady dysponowania środkami gromadzonymi przez Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych powinny zostać uregulowane w wewnętrznym regulaminie, do którego dostęp powinien posiadać każdy z zainteresowanych pracowników.

Do korzystania ze środków zgromadzonych przez ZFŚS upoważnione są następujące grupy osób:

  • wszyscy pracownicy, niezależnie od wymiaru pracy oraz rodzaju zatrudnienia;
  • członkowie rodzin pracowników;
  • pracownicy przebywający na urlopach wychowawczych;
  • byli pracownicy i ich rodziny – emeryci i renciści;
  • członkowie rodzin po zmarłych pracownikach i byłych pracownikach, jeżeli pozostawali na ich utrzymaniu;
  • pracownicy przebywający na urlopach bezpłatnych;
  • pracownicy młodociani;
  • pracownicy-chałupnicy.

Podsumowując, ZFŚS ma za zadanie nieść wsparcie socjalne dla pracowników, byłych pracowników i ich rodzin w trudnych sytuacjach życiowych. Niedopuszczalne jest finansowanie z niego premii, nagród, szkoleń, prywatnej opieki medycznej, czy imprez integracyjnych.

Jak dokonać zmiany w KRS online? Kiedy trzeba złożyć wniosek o zmianę danych w rejestrze KRS

0
zmiany w krs

W Krajowym Rejestrze Sądowym powinny znajdować się wyłącznie aktualne dane. Z tego też względu należy zgłaszać wszelkie zmiany w zakresie informacji publikowanych w rejestrze KRS. Sprawdziliśmy, jak to zrobić!

Wszelkie dane znajdujące się w bazie powinny być na bieżąco aktualizowane przez podmioty, których dotyczą. Można to zrobić w sposób zdalny. W niniejszym artykule podpowiadamy, które zmiany w danych należy zgłosić do KRS, dlaczego trzeba to zrobić oraz w jaki sposób tego dokonać. Zapraszamy do lektury!

Wpis do KRS

Zanim będziemy dokonywać w nich jakichkolwiek zmian, musimy w ogóle uzyskać wpis do Krajowego Rejestru Sądowego. Wniosek o wpis do KRS muszą złożyć, na początku swojego funkcjonowania:

  • spółki jawne,
  • spółki partnerskie,
  • spółki komandytowe,
  • spółki komandytowo-akcyjne,
  • spółki z ograniczoną odpowiedzialnością,
  • spółki akcyjne,
  • spółki europejskie,
  • spółdzielnie,
  • spółdzielnie europejskie,
  • europejskie zgrupowania interesów gospodarczych,
  • przedsiębiorstwa państwowe,
  • instytuty badawcze,
  • przedsiębiorstwa zagraniczne,
  • towarzystwa ubezpieczeń wzajemnych,
  • towarzystwa reasekuracji wzajemnej,
  • oddziały przedsiębiorców zagranicznych działających na terytorium Polski,
  • główne oddziały zagranicznych zakładów ubezpieczeń,
  • główne oddziały zagranicznych zakładów reasekuracji,
  • instytucje gospodarki budżetowej
  • inne osoby prawne prowadzące działalność gospodarczą, które podlegają obowiązkowi wpisu do rejestru stowarzyszeń, innych organizacji społecznych i zawodowych, fundacji oraz publicznych zakładów opieki zdrowotnej.

Wniosek taki składają online poprzez Portal Rejestrów Sądowych lub za pomocą S24. Po rejestracji do podmioty te otrzymują numer KRS.

Jakie zmiany zgłaszamy w KRS?

Krajowy Rejestr Sądowy działa od początku 2001 roku. Został utworzony na podstawie Ustawy o KRS z dnia 20 sierpnia 1997 roku. To scentralizowana, informatyczna, jawna i ogólnodostępna baza danych, która składa się z trzech osobnych rejestrów: rejestru przedsiębiorców, rejestru dłużników niewypłacalnych i rejestru stowarzyszeń, innych organizacji społecznych i zawodowych, fundacji oraz publicznych zakładów opieki zdrowotnej.

Celem funkcjonowania KRS jest dostarczanie szybkiej i niezawodnej informacji o statusie prawnym, sytuacji finansowej i sposobie reprezentacji zarejestrowanych w nim podmiotów.

Dane spółek umieszczane są w rejestrze przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego. Do wiadomości publicznej podawane są między innymi następujące informacje:

  1. dane podmiotu: forma prawna, numer REGON, numer NIP, firma;
  2. siedziba i adres podmiotu oraz adres poczty elektronicznej i adres strony internetowej;
  3. informacje o ewentualnych oddziałach;
  4. informacje o umowie;
  5. dane wspólników;
  6. wysokość kapitału;
  7. informacje o organach uprawnionych do reprezentacji podmiotu;
  8. dane osób wchodzących w skład podmiotu;
  9. informacje o prokurentach;
  10. informacje o przedmiocie działalności.

Powyżej wskazane dane mogą ulec zmianie, ale wszystkie zmiany w ich zakresie powinny być zgłaszane i aktualizowane. Wszelkie zmiany należy zgłosić w terminie 7 dni od ich zaistnienia.

Dlaczego musisz zgłosić zmianę danych spółki do KRS?

Bieżące aktualizowanie danych znajdujących się w Krajowym Rejestrze Sądowym leży w interesie ich właściciela. Brak aktualnych danych nie stanowi usprawiedliwienia w sytuacjach, kiedy podmioty trzecie wykorzystały nieaktualne informacje, co miało negatywne konsekwencje dla ich właściciela.

Z największymi problemami wiąże się najczęściej brak zmian w zakresie adresu korespondencyjnego. Pisma administracyjne i sądowe wysyłane na nieaktualny adres i w konsekwencji nieodebrane przez odbiorcę, zostaną potraktowane jako doręczone, kiedy osoba uprawniona nie odbierze ich z poczty pomimo dwukrotnego awizowania. W konsekwencji podmiot może zostać pozbawiony możliwości obrony własnych praw.

Jak wygląda zgłaszanie zmian do KRS?

Od początku lipca 2021 roku wnioski o wpis oraz aktualizację wpisu w Krajowym Rejestrze Sądowym można składać wyłącznie w formie elektronicznej. Sądy rejestrowe mają zakaz rozpatrywania wniosków złożonych w formie tradycyjnej (papierowej).

Wniosek o zmianę wpisu do KRS składa się na dwa sposoby:

  1. jeśli umowa podmiotu lub jego akt założycielski zostały zawarte u notariusza, to wszelkie zmiany zgłasza się za pośrednictwem Portalu Rejestrów Sądowych;
  2. jeżeli natomiast umowa spółki została zawarta przy pomocy wzorca udostępnionego za pomocą portalu S24, to zmian dokonuje się tym samym kanałem, a więc w systemie teleinformatycznym S24.

Zmiana danych przez Portal Rejestrów Sądowych

Aby możliwe było wprowadzenie zmian za pośrednictwem Portalu Rejestrów Sądowych, konieczne jest posiadanie tam konta.

Aby założyć konto niezbędne będzie podanie adresu e-mail oraz hasła. Kolejnym krokiem jest autoryzacja zadania przy pomocy podpisu kwalifikowanego, podpisu zaufanego lub podpisu odręcznego.

Po założeniu konta można przystąpić do logowania. Kolejno przechodzi się do zakładki: „Wnioski o zmianę” i uzupełnia wskazany przez system wniosek. W dokumencie wskazuje się dane, które uległy zmianie.

Zmiana danych przez system S24

Jeśli podmiot został założony za pośrednictwem systemu S24 i do tej pory nie wprowadzono żadnych zmian za pośrednictwem Portalu Rejestrów Sądowych, to aktualizacji danych można dokonać również przez portal S24. Proces przebiega analogicznie jak w powyżej opisanym przypadku.

Kto może podpisać wniosek o zmianę danych?

Portal Rejestrów Sądowych oraz portal S24 umożliwiają złożenie wniosku o zmianę danych konkretnego podmiotu każdej osobie, która posiada aktywne konto. Warto wiedzieć, że nie musi to być wspólnik spółki lub jego pełnomocnik.

Jeśli wniosek został przygotowany przez osobę uprawnioną do jego podpisania, to musi on zostać udostępniony do podpisu osobie uprawnionej. Wniosek można udostępnić tylko jednej osobie.

Chociaż dokument może przygotować każdy, to podpis pod nim mogą złożyć wyłącznie osoby uprawnione do reprezentacji spółki lub powołani przez nich pełnomocnicy procesowi, na przykład radcy prawni lub adwokaci.

Składanie wniosku do sądu

Wypełniony i podpisany przez uprawniony podmiot wniosek należy złożyć do sądu. Aby to zrobić, wystarczy kliknąć opcję: „Złóż wniosek”. Uwaga! Wniosek może złożyć wyłącznie osoba, która go przygotowała.

Niezbędne załączniki

Każda zmiana, która zaszła w podmiocie wpisanym do KRS i będąca na tyle istotną, że wymaga zgłoszenia do rejestru, powinna zostać potwierdzona. Takim potwierdzeniem może być na przykład uchwała wspólników w sprawie zmiany siedziby spółki. Dokumenty potwierdzające zmianę powinny przyjąć postać elektroniczną.

W systemie S24 trzeba dołączyć co najmniej jeden załącznik, który będzie potwierdzał zaistnienie zgłoszonej zmiany. Załączniki należy dodać do wniosku ręcznie.

Kiedy zmiana zgłaszana jest przez Portal Rejestrów Sądowych, to nie ma konieczności, aby załączać w zgłoszeniu skan umowy podpisanej u notariusza. Wystarczy podać identyfikator aktu notarialnego w Centralnym Repozytorium Elektronicznych Wypisów Aktów Notarialnych (CREWAN).

Opłata za wprowadzanie zmian w Krajowym Rejestrze Sądowym

Za wprowadzenie zmian w Krajowym Rejestrze Sądowym należy zapłacić. Opłatę od wniosku można złożyć za pomocą systemu e-Płatności, ale można też wykonać tradycyjny przelew z konta bankowego, zapłacić kartą kredytową lub kartą płatniczą, albo też dokonać płatności BLIK-iem. Ile to kosztuje?

Jeśli zmiany dokonujesz za pośrednictwem Portalu Rejestrów Sądowych, to będziesz musiał zapłacić łącznie 350 złotych:

  • 250 złotych kosztuje opłata za dokonanie wpisu;
  • 100 złotych kosztuje opłata za ogłoszenie wpisu w Monitorze Sądowym i Gospodarczym.

Zgłoszenie zmiany przez system S24 jest nieco droższe. Łącznie należy zapłacić 300 złotych:

  • 200 złotych opłaty sądowej za wpis;
  • 100 złotych opłaty za ogłoszenie wpisu w Monitorze Sądowym i Gospodarczym.

Podsumowując, dane znajdujące się w Krajowym Rejestrze Sądowym powinny być na bieżąco aktualizowane przez ich właścicieli. Zmiany danych należy dokonać w formie elektronicznej za pośrednictwem portalu S24 lub Portalu Rejestrów Sądowych.

ZUS Z 3: zaświadczenie płatnika składek w ZUS PUE. Jak wypełnić ZUS Z-3?

0
zus z 3

Zaświadczenie ZUS 3 służy do ustalenia zasiłku chorobowego, macierzyńskiego i opiekuńczego dla pracowników zatrudnionych na podstawie umowy o pracę. Co powinieneś wiedzieć o tym formularzu? Koniecznie przeczytaj!

Formularz ZUS Z-3 powinien wypełnić pracodawca za swoich pracowników, których zatrudnia w oparciu o umowę o pracę i którzy planują skorzystać z zasiłku chorobowego, macierzyńskiego lub opiekuńczego. Mowa tutaj wyłącznie o płatnikach składek, którzy nie są płatnikami zasiłków. Jedynie poprawnie wypełniony druk pozwala na wypłatę świadczenia w terminie. Co warto wiedzieć o druku Z-3 oraz jak go poprawnie wypełnić?

W jakim celu składa się formularz ZUS Z-3?

Zaświadczenie ZUS Z-3 powinni wypełnić płatnicy składek, którym zależy na ustaleniu i obliczaniu wysokości:

  1. zasiłku chorobowego;
  2. zasiłku macierzyńskiego;
  3. zasiłku opiekuńczego;
  4. zasiłku w wysokości zasiłku macierzyńskiego;
  5. zasiłku wyrównawczego;
  6. świadczenia rehabilitacyjnego.

Ten konkretny formularz wypełnia się tylko i wyłącznie dla pracowników zatrudnionych na podstawie umowy o pracę. W przypadku innych form zatrudnienia należy wybrać druki ZUS Z-3a lub ZUS Z-3b.

W zaświadczeniu ZUS Z-3 znajdują się informacje o pracodawcy będącym płatnikiem składek oraz o zatrudnionym przez niego pracowniku. Mowa tutaj konkretnie o danych, takich jak:

  • informacje ewidencyjne płatnika składek (pracodawcy);
  • dane ewidencyjne pracownika;
  • okres ubezpieczenia;
  • okresy niezdolności do pracy;
  • informacja o ZUS ZLA, jeśli jest dołączona do ZUS Z-3;
  • liczba ubezpieczonych zgłoszonych do ubezpieczenia chorobowego w zakładzie pracy;
  • informacje na temat zawartych umów cywilnych;
  • wszelkie inne informacje mogące wpływać na prawo do świadczeń.

Kto sporządza zaświadczenia ZUS Z 3?

Zaświadczenie ZUS Z-3 powinno zostać wypełnione przez pracodawców będących płatnikami składek, którzy nie są jednocześnie płatnikami zasiłków, a więc zatrudniają mniej niż 20 pracowników. Formularz powinni sporządzić również płatnicy, którzy są zobowiązani przekazywać wypłatę zasiłku do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych za okres po ustaniu zatrudnienia.

Obowiązkiem płatnika jest nie tylko prawidłowe wypełnienie zaświadczenia, ale również złożenie go we właściwym oddziale Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Każdy błąd w tym zakresie może spowodować opóźnienie w wypłacie świadczenia lub jego wypłatę w niewłaściwej wysokości.

Jak wypełnić formularz ZUS Z-3?

Zaświadczenie ZUS Z-3 składa się z 8 stron. Z łatwością można je pobrać ze strony internetowej zus.pl lub otrzymać wersję papierową w dowolnym oddziale Zakładu Ubezpieczeń Społecznych.

Dokument należy wypełnić drukowanymi literami, czytelnie, najlepiej długopisem z niebieskim lub czarnym wkładem. W odpowiednich polach wyboru należy postawić znak: “X”.  Zabronione jest wypełnianie formularza ołówkiem.

Na pierwszym etapie należy zaznaczyć, czy zaświadczenie wypełniane jest po raz pierwszy, czy jest wnioskiem o kontynuację wypłaty świadczenia. W kolejnych częściach wypełnia się kolejno:

  1. Dane płatnika składek: numer NIP lub REGON, lub PESEL, lub rodzaj, seria i numer dokumentu tożsamości, nazwę lub imię i nazwisko, adres oraz ewentualnie numer telefonu.
  2. Dane osoby ubezpieczonej: numer PESEL lub datę urodzenia, lub serię, rodzaj i numer dokumentu potwierdzającego tożsamość, imię, nazwisko, adres.
  3. Rachunek bankowy pracownika – należy go wpisać, jeśli pracownik chce, aby zasiłek był wypłacany na rachunek bankowy. Pracownik może zdecydować, że chciałby otrzymywać środki przekazem pocztowym. Wówczas nie ma konieczności wypełniania tego pola.
  4. Wskazanie rodzaju świadczenia, o jakie występuje pracownik oraz okresu, za jaki zasiłek ma być wypłacony.
  5. Informacje o pracowniku, np.:
  1. okres zatrudnienia;
  2. wymiar pracy;
  3. czy wykonuje pracę za granicą;
  4. czy jest zatrudniony na podstawie umowy o pracę tymczasową;
  5. powód powstania niezdolności do pracy.
  1. Informacje o wypłaconych świadczeniach.
  2. Pozostałe informacje – ilość osób zgłoszonych do ubezpieczenia chorobowego przez pracodawcę.
  3. Informacje o składnikach wynagrodzenia.
  4. Uwagi.
  5. Oświadczenia, że dane zawarte w oświadczeniu są zgodne z prawdą i w razie konieczności będą na bieżąco aktualizowane.
  6. Data.
  7. Podpis osoby upoważnionej oraz pieczęć zawierająca jej: imię, nazwisko i zajmowane stanowisko.
  8. Pouczenie.

Podsumowując, zaświadczenie ZUS Z-3 wypełniają pracodawcy, którzy zatrudniają mniej niż 20 pracowników. Formularz należy wypełnić za pracownika, który planuje skorzystać z zasiłku chorobowego, zasiłku macierzyńskiego, zasiłku opiekuńczego, zasiłku w wysokości zasiłku macierzyńskiego, zasiłku wyrównawczego lub świadczenia rehabilitacyjnego.

Kiedy potrzebny jest notariusz?

0
notariusz

Zapewne każdy z nas chociaż raz w życiu musiał załatwić sprawę, która wymaga wizyty u notariusza. Kim jest notariusz, jakich czynności można u niego dokonać oraz ile to kosztuje? Podpowiadamy!

Notariusz to prawnik mianowany przez Ministerstwa Sprawiedliwości do wykonywania czynności notarialnych. Jego zadaniem jest zapobieganie niepotrzebnym sporom sądowym poprzez sporządzanie niepodważalnych dokumentów urzędowych. Kiedy wizyta u notariusza jest niezbędną? Jakie dokumenty mogą zostać przygotowane przez notariusza oraz ile kosztuje taka czynność? Zapraszamy do lektury!

Kim jest notariusz?

Notariusz jest osobą z wykształceniem prawniczym, która ukończyła aplikację notarialną, a później została mianowana przez Ministra Sprawiedliwości do pełnienia funkcji zaufania publicznego. Co ciekawe siedziba kancelarii, w której funkcjonuje notariusz, nie może być przypadkowa – wyznaczana jest przez Ministra Sprawiedliwości.

Skoro zarówno adwokaci, prawnicy, jak i notariusze muszą ukończyć te same studia, to na czym polega różnica pomiędzy tymi zawodami? Podstawową różnicą jest fakt, że ci pierwsi świadczą dla swoich klientów usługi, a notariusze – czynności.

Głównym celem działalności notariuszy, który wynika z ustawy o notariacie, jest sporządzanie dokumentów urzędowych, których nikt nie jest w stanie podważyć, co przyczynia się bezpośrednio do zapobiegania niepotrzebnym konfliktom i sporom sądowym.

Zadania notariusza

Wśród czynności najczęściej wykonywanych przez notariusza jest sporządzanie aktów notarialnych, które dotyczą:

  • ustanowienia rozdzielności majątkowej;
  • przekazania darowizny;
  • spisania testamentu;
  • poświadczenia udzielonego pełnomocnictwa;
  • poświadczenia zgodności dokumentu z odpisem;
  • sporządzenia aktu notarialnego kupna lub sprzedaży nieruchomości.

Zakres zadań notariusza jest jednak znacznie szerszy i obejmuje on ponadto w szczególności:

  • przygotowywanie aktów notarialnych o różnej treści;
  • sporządzanie i doręczanie oświadczeń;
  • spisywanie protokołów;
  • przyjmowanie na przechowanie dóbr materialnych, na przykład: pieniędzy, dokumentów, elektronicznych nośników danych;
  • tworzenie wypisów, odpisów i wyciągów z istniejących dokumentów;
  • sporządzanie projektów dokumentów prawnych;
  • składanie wniosków o wypis z ksiąg wieczystych.

Które z dokumentów wymagają zachowania formy notarialnej?

Warto wiedzieć, że istnieje szereg dokumentów, które wymagają formy notarialnej, aby były prawnie wiążące. Wśród nich znajdują się chociażby:

  • umowy dotyczące przeniesienia własności nieruchomości lub spółdzielczego prawa do lokalu (sprzedaż, zamiana, darowizna, zniesienie współwłasności);
  • umowy deweloperskie;
  • umowy o dożywocie;
  • umowy o podział wspólnego majątku;
  • umowy majątkowe małżeńskie.

Ile kosztują czynności wykonywane przez notariusza?

Za czynności wykonywane przez notariusza trzeba zapłacić. Stawki maksymalne określone są przez Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 czerwca 2004 roku. Każdy z notariuszy ma prawo do ustalenia własnych stawek, ponieważ wspomniane rozporządzenie nie mówi nic o stawkach minimalnych. To, ile zapłacisz za wizytę u notariusza, będzie więc zależało wyłącznie od Waszej umowy.

Maksymalne opłaty notarialne będą uzależnione od wartości danej czynności:

  • wartość czynności do 3 tysięcy złotych – wysokość opłaty maksymalnej = 100 złotych;
  • wartość czynności powyżej 3 tysięcy do 10 tysięcy złotych – wysokość opłaty maksymalnej = 100 złotych + 3% od nadwyżki powyżej 3 tysięcy złotych;
  • wartość czynności powyżej 10 tysięcy do 30 tysięcy złotych – wysokość opłaty maksymalnej = 310 złotych + 2% od nadwyżki powyżej 10 tysięcy złotych;
  • wartość czynności powyżej 30 tysięcy do 60 tysięcy złotych – wysokość opłaty maksymalnej = 710 złotych + 1% od nadwyżki powyżej 30 tysięcy złotych;
  • wartość czynności powyżej 1 miliona do 2 milionów złotych – wysokość opłaty maksymalnej = 4 770 złotych + 0,2% od nadwyżki powyżej 1 mln złotych, ale nie więcej niż 10 tysięcy złotych;
  • wartość czynności powyżej 2 mln złotych – wysokość opłaty maksymalnej = 6 770 złotych + 0,25% od nadwyżki powyżej 2 mln złotych, ale nie więcej niż 10 tys. złotych, a w przypadku czynności dokonywanych pomiędzy osobami zaliczonymi do I grupy podatkowej w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn nie więcej niż 7500 zł.

W Rozporządzeniu zostały uwzględnione również opłaty maksymalne dla czynności, które nie mają wartości:

  • sporządzenie umowy majątkowej małżeńskiej – opłata w maksymalnej wysokości 400 złotych;
  • sporządzenie testamentu – opłata w maksymalnej wysokości 50 złotych;
  • odwołanie testamentu – opłata w maksymalnej wysokości 50 złotych;
  • sporządzenie oświadczenia o przyjęciu lub odrzuceniu spadku – opłata w maksymalnej wysokości 50 złotych;
  • sporządzenie pełnomocnictwa – opłata w maksymalnej wysokości 30 złotych;
  • wypisy, odpisy i wyciągi z akt notarialnych lub innych dokumentów – opłata w maksymalnej wysokości 6 złotych za każdą rozpoczętą stronę.

Podane powyżej kwoty są kwotami netto, więc należy do nich doliczyć 23% podatku VAT. Dodatkowo trzeba do nich dodać ewentualne opłaty sądowe, podatki, czy koszty dojazdu notariusza.

W szczególnych przypadkach można skorzystać ze zwolnienia całościowego lub częściowego z opłaty notarialnej. W tym celu należy złożyć odpowiedni wniosek do sądu rejonowego, a jeśli zostanie on rozpatrzony pozytywnie, to opłatę pokryje Skarb Państwa.

Podsumowując, notariusz jest zawodem zaufania publicznego. To prawnik mianowany przez Ministra Sprawiedliwości do wykonywania czynności notarialnych. Istnieje szereg umów, które wymagają formy notarialnej pod rygorem nieważności. Notariusz pobiera opłatę za swoją pracę. Maksymalna stawka taksy notarialnej określona jest w Rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości.

Podatek dochodowy od osób prawnych (CIT)

0
cit

Podatek dochodowy od osób prawnych (CIT) to podatek, który w sposób bezpośredni obciąża dochody osób prawnych, głównie spółek. Sprawdź, co powinieneś wiedzieć na jego temat!

Podatek dochodowy od osób prawnych obciąża dochód wielu spółek, spółdzielni, fundacji i  stowarzyszeń. Jego stawka wynosi 9% lub 19%, ale podatnicy mogą liczyć na wiele ulg i zwolnień. Sprawdziliśmy, czym dokładnie jest podatek dochodowy od osób prawnych, kto musi go płacić, z jakich zwolnień można skorzystać oraz co dokładnie jest opodatkowane.

Czym jest podatek dochodowy od osób prawnych?

Kwestie dotyczące podatku dochodowego od osób prawnych (CIT) zostały uregulowane w ustawie z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych. Jest to podatek, który w sposób bezpośredni obciąża dochody uzyskiwane przez osoby prawne. Odpowiednikiem podatku CIT w przypadku osób fizycznych jest podatek dochodowy od osób fizycznych (PIT).

Czy wiesz, że…?

Pieczęć kwalifikowaną w najniższej cenie znajdziesz na pieczeckwalifikowana.pl.

CIT – podstawowe zasady

  1. Podmioty zmuszone do odprowadzania podatku dochodowego od osób prawnych powinny rozliczać się na zasadach pełnej księgowości, a więc prowadzić księgi rachunkowe.
  2. W trakcie trwania roku podatkowego nie składa się deklaracji podatkowych, a jedynie wpłaca zaliczki na CIT w trybie miesięcznym lub kwartalnym.
  3. Podatek CIT rozlicza się na zeznaniu podatkowym CIT-8, które należy złożyć do końca marca roku następującego po zamkniętym roku podatkowym.

CIT – podmiot opodatkowania

Do odprowadzania podatku dochodowego od osób prawnych zobowiązane są:

  • osoby prawne – na przykład: spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, spółki akcyjne, fundacje, stowarzyszenia i spółdzielnie;
  • spółki kapitałowe w organizacji;
  • jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej (z wyjątkiem spółek niemających osobowości prawnej) – na przykład: placówki oświatowe i wspólnoty mieszkaniowe;
  • spółki jawne mające siedzibę lub zarząd w Polsce;
  • spółki komandytowo-akcyjne mające siedzibę lub zarząd w Polsce;
  • spółki komandytowe mające siedzibę lub zarząd w Polsce;
  • podatkowe grupy kapitałowe;
  • spółki niemające osobowości prawnej, mające siedzibę lub zarząd w innym państwie (jeśli spełniają warunki wymienione w ustawie).

CIT – przedmiot opodatkowania

Przedmiotem opodatkowania w podatku CIT jest dochód, a więc różnica pomiędzy osiągniętymi przychodami oraz poniesionymi kosztami. Dochód może zostać osiągnięty z zysków kapitałowych lub innych źródeł przychodów.

Przedsiębiorstwa posiadające siedzibę lub zarząd w Polsce są zobowiązane do odprowadzania CIT-u od całości dochodów, niezależnie od miejsca, gdzie te dochody zostały osiągnięte. Firmy nieposiadające siedziby lub zarządu w Polsce, ale prowadzące tutaj działalność, są zobowiązane do rozliczenia podatku jedynie od dochodów, które zostały osiągnięte w Polsce.

W CIT bierze się pod uwagę przychody należne!

Ważną kwestią jest fakt, że za przychody w rozumieniu CIT rozumie się wszelkie należne przychody związane z wykonywaniem działalności gospodarczej, nawet te, które jeszcze nie zostały faktycznie otrzymane (po wyłączeniu wartości zwróconych towarów i udzielonych bonifikat). Oznacza to, że przychód powstaje w momencie wykonania usługi (w całości lub części) lub dokonania sprzedaży, nie w chwili otrzymania zapłaty.

Zwolnienia przedmiotowe

Wśród dochodów zwolnionych z konieczności odprowadzenia od nich podatku dochodowego od osób prawnych znajdują się:

  • środki przekazane na działalność naukową, naukowo-techniczną i oświatową;
  • pieniądze przeznaczone na wspieranie inicjatyw społecznych, na przykład na budowę dróg i sieci telekomunikacyjnych;
  • fundusze przekazane na wsparcie dobroczynności, ochrony zdrowia i rehabilitację.

Z takich zwolnień korzystają najczęściej zrzeszenia, stowarzyszenia i fundacje.

Stawki podatkowe

W podatku od dochodów osób prawnych stosuje się dwie stawki podatkowe – 19% oraz 9% podstawy opodatkowania.

Stawka podatkowa 9% obowiązuje w przypadku:

  • firm rozpoczynających działalność, przez pierwszy rok prowadzenia firmy;
  • małych podatników, a więc przedsiębiorców, którzy odnotowali w poprzednim roku podatkowym wartość przychodu ze sprzedaży brutto nieprzekraczającą równowartości 2 milionów euro;
  • przedsiębiorców, którzy odnotowali w poprzednim roku podatkowym wartość przychodu nieprzekraczającą równowartości 2 milionów euro.

Szczególny rodzaj podatku dochodowego od osób prawnych – estoński CIT

Istnieje możliwość, aby podatnicy CIT-u rozliczali się na zasadach estońskich. Muszą jednak ku temu spełnić szereg warunków określonych w ustawie.

Cechą odróżniającą estoński CIT od tego tradycyjnego jest fakt, że tutaj nie ma konieczności prowadzenia rachunkowości podatkowej, ustalania kosztów uzyskania przychodów oraz obliczania odpisów amortyzacyjnych. Zaliczki na ten rodzaj podatku nie są płacone co miesiąc, a raz w roku – w momencie wypłaty zysku ze spółki w postaci dywidendy.

Zaletą estońskiego CIT-u jest możliwość swobodnego określenia momentu, w którym nastąpi opodatkowanie, a efektywna stawka podatku, a więc suma podatku od zysków spółki i podatku od wypłacanej wspólnikom dywidendy, będzie niższa, niż ma to miejsce przy CIT-cie klasycznym.

Podsumowując, CIT to podatek dochodowy od osób prawnych. To podatek bezpośredni i obciążający dochody. Jego stawka wynosi 9% lub 19%. Szczególnym rodzajem podatku dochodowego od osób prawnych jest CIT estoński.

Pieczęć kwalifikowana – wygodne rozwiązanie dla Twojej firmy

Pieczęć kwalifikowana to usługa zaufania przeznaczona dla osób prawnych. Za jej pomocą potwierdzisz, że dokument jest autentyczny i nie został naruszony. To niezawodne narzędzie w kontaktach z kontrahentami i wewnętrznych działaniach firmy. Pieczęć elektroniczną pochodząca od kwalifikowanego dostawcy zaufania kupisz na pieczeckwalifikowana.pl. Jest absolutnie niezbędna, jeśli chcesz wygodnie korzystać z KSeF.

Archiwizowanie dokumentów księgowych – jak prawidłowo przechowywać dokumenty? Terminy przechowywania dokumentacji księgowej

0
archiwizowanie dokumentów księgowych

Dokumentacja księgowa stanowi dowód na wypadek kontroli urzędu skarbowego. Z tego względu po zamknięciu roku obrotowego, należy ją archiwizować i przechowywać w prawidłowy i bezpieczny sposób. Jak to zrobić? Sprawdziliśmy!

Przedsiębiorcy mają obowiązek bieżącego aktualizowania swoich informacji w tym zakresie, a więc zapoznawania się ze wszelkimi nowelizacjami prawa, ponieważ jego nieznajomość będąca przyczyną powstałych naruszeń nie stanowi usprawiedliwienia i nie jest podstawą dla uniknięcia ewentualnych kar. W niniejszym poradniku przedstawiamy wszelkie informacje, jakie powinieneś znać, aby poprawnie przechowywać i archiwizować firmową dokumentację księgową. Zapraszamy do lektury!

Prawidłowe archiwizowanie dokumentów księgowych

Dokumentacja księgowa przedsiębiorstwa stanowi główny dowód w razie przeprowadzania ewentualnej kontroli skarbowej. Z tego względu niezmiernie istotne jest, aby była właściwie przechowywana i archiwizowana.

Czy wiesz, że…

Mała Księgowość to program księgowy świetny zarówno dla biur rachunkowych, obsługujących małe i średnie firmy, jak i osób prowadzących jednoosobową działalność gospodarczą?

Które dokumenty należy archiwizować?

Wśród najistotniejszych dokumentów, które należy wziąć pod uwagę, znajdują się:

  • księgi podatkowe – mowa tutaj o księgach rachunkowych oraz księgach przychodów i rozchodów;
  • ewidencje podatkowe;
  • rejestry VAT sprzedaży i zakupów;
  • dowody księgowe – na przykład: faktury, ich korekty i duplikaty, paragony z NIP-em;
  • dokumenty inwentaryzacyjne – na przykład spis z natury;
  • sprawozdania finansowe.

Warto również archiwizować deklaracje VAT oraz wydane dla nich Urzędowe Poświadczenia Odbioru (UPO), chociaż aktualnie nie jest to już obowiązkowe.

PRZECZYTAJ RÓWNIEŻ:

  1. Jak zaksięgować faktury kosztowe?
  2. Jak prowadzić dokumentację pracowniczą? Jak długo przechowywać akta osobowe? Obowiązki pracodawcy, rozporządzenie
  3. Przechowywanie danych firmowych na serwerach wirtualnych
  4. KSeF – kogo dotyczy obowiązek korzystania z Krajowego Systemu e-Faktur?
  5. Jak użyć certyfikatu kwalifikowanego? Instrukcja krok po kroku składania podpisu lub pieczęci elektronicznej w aplikacji SecureDoc

Jak archiwizować dokumenty księgowe?

Ustawodawca postanowił uregulować sposób archiwizowania dokumentacji księgowej, aby w ten sposób uniknąć chaosu oraz zagrożeń bezpieczeństwa przechowywanych danych. Archiwum powinno zostać tak zorganizowane, aby ułatwiło szybkie odszukanie konkretnych danych oraz aby dostęp do nich nie był utrudniony.

Dokumenty powinny być przechowywane w oryginalnej postaci. Zasada ta obowiązuje w szczególności księgi rachunkowe oraz sprawozdania finansowe, ale warto jej przestrzegać również w przypadku innych papierów księgowych.

Dokumentacja powinna zostać uporządkowana zgodnie ze sposobem prowadzenia ksiąg. Powinna zostać podzielona zgodnie z konkretnymi okresami rozliczeniowymi. Warto oznaczyć ją symbolem co do rodzaju pisma, końcowych lat oraz oznaczeniem konkretnego zbioru.

Gdzie przechowywać dokumenty?

Punkt archiwizacji dokumentacji przedsiębiorstwa powinien zostać zgłoszony do urzędu skarbowego. Może nim być: siedziba przedsiębiorstwa, jego oddział, miejsce, gdzie wykonywana jest działalność gospodarcza lub każde inne miejsce, które jest powiązane z konkretnym przedsiębiorstwem.

Archiwum powinno zostać we właściwy sposób zabezpieczone przed czynnikami zewnętrznymi, na przykład: wilgocią, pożarem, czy promieniowaniem UV oraz przed dostępem osób nieupoważnionych. Jednocześnie jednak zbiór powinien być łatwo dostępny dla uprawnionych pracowników i inspektorów przeprowadzających kontrolę skarbową.

Nie ma żadnych przeciwwskazań, aby archiwizacją dokumentacji zajęły się biura księgowe, czy uprawnione do tego podmioty świadczące usługi outsourcingu. Każdorazowo, kiedy miejsce archiwizowania dokumentacji ulega zmianie, należy o tym poinformować właściwy urząd skarbowy. Takiego zgłoszenia należy dokonać maksymalnie w terminie 15 dni od wydania dokumentacji podmiotowi zewnętrznemu. Pamiętaj jednak, że dostęp do dokumentacji nie może być utrudniony dla organów kontroli skarbowej.

Przechowywanie dokumentów w formie elektronicznej

Coraz powszechniejszą opcją jest przechowywanie dokumentacji księgowej w formie elektronicznej. W takim przypadku dowody księgowe należy dobrze chronić przed dostępem osób niepowołanych, a nośniki, na których utrzymywane są dane, powinny wykazywać odporność na zagrożenia zewnętrzne.

Dane elektroniczne uznawane są za nietrwałe, dlatego ustawodawca nakazuje systematyczne tworzenie ich kopii zapasowych. Ten nakaz należy traktować szczególnie poważne, jeśli korzysta się z rozwiązań chmurowych, które są zależne od połączenia z siecią Internet.

Zaleca się, aby przedsiębiorcy stosowali jedynie profesjonalne systemy do archiwizacji dokumentów księgowych oraz korzystali z zaawansowanego oprogramowania zapewniającego ochronę danych.

W przypadku rezygnacji z dokumentacji papierowej konieczne jest posiadanie dostępu do akceptowanego przez urzędy podpisu elektronicznego. Mowa tutaj najczęściej o elektronicznym podpisie kwalifikowanym lub podpisie elektronicznym potwierdzonym podpisem zaufanym (ePUAP).

Cały czas nie ma możliwości cyfryzacji wszystkich rodzajów dokumentów. Przykładowo: karty pracownicze należy archiwizować w formie papierowej.

Warto wiedzieć, że zgodnie z obowiązującym prawem, dokumenty księgowe można przechowywać na elektronicznych nośnikach danych jedynie w sytuacji, kiedy w przedsiębiorstwie znajdują się sprawne drukarki.

Okres przechowywania dokumentów

Zgodnie z zapisami ustawy o rachunkowości większość dokumentów księgowych należy przechowywać przez okres minimum 5 lat, licząc od końca roku następującego po zakończonym roku obrotowym. Zasada ta ma zastosowanie między innymi w stosunku do:

  • ksiąg rachunkowych;
  • dokumentów inwentaryzacyjnych;
  • pozostałych dowodów księgowych i sprawozdań.

Dokumenty związane ze sprzedażą detaliczną należy przechowywać do dnia zatwierdzenia sprawozdania finansowego za konkretny rok obrotowy, a dokumenty dotyczące archiwizacji i reklamacji – przez minimum rok po upływie terminu rękojmi lub po rozliczeniu reklamacji.

Co ciekawe ustawa nie reguluje, co należy zrobić z dokumentami, w przypadku których upłynął obowiązek ich przechowywania. Uznaje się jednak, że obowiązek ich utylizacji spoczywa na osobie kierującej przedsiębiorstwem.

Podsumowując, właściwe przechowywanie i archiwizowanie dokumentacji księgowej należy do obowiązków każdego przedsiębiorcy. Ustawa o rachunkowości dokładnie określa zasady, w jaki sposób należy to robić oraz przez jaki czas dokumenty powinny znajdować się w archiwach.

Program Mała Księgowość

Program Mała Księgowość ma wszystkie funkcje potrzebne do prowadzenia księgowości małej lub średniej firmy. Możesz skorzystać z niego niezależnie od wybranej formy opodatkowania. Wystawisz dzięki niemu faktury, zapłacisz podatek dochodowy i VAT, będziesz mógł zarządzać listą płac, kontrolować zobowiązania, amortyzować środki trwałe i korzystać z wielu, wielu innych funkcjonalności, których pełną listę znajdziesz na mk.rp.pl.

Więcej takich artykułów znajdziesz w kategorii Księgowość.

Prowadzenie pełnej księgowości w jednoosobowej działalności gospodarczej – kiedy wybrać pełne księgi rachunkowe?

0
pełną księgowość w jednoosobowej działalności gospodarczej

Chociaż w zdecydowanej większości przypadków prowadzenie pełnej księgowości w jednoosobowej działalności nie jest obowiązkowe, to niektórzy przedsiębiorcy decydują się na taki wybór. Dlaczego? Czym w ogóle jest pełna księgowość i na czym polega jej prowadzenie? Sprawdź!

Czym jest pełna księgowość? Na czym polega jej prowadzenie? Czy prowadzenie pełnej księgowości w działalności jednoosobowej i spółce się czymś różni? Czy pełna księgowość jest lepsza od uproszczonej? Na te i szereg innych pytań znajdziesz odpowiedź w poniższym tekście! Zapraszamy do lektury!

Czym jest pełna księgowość?

Właściciele jednoosobowych działalności gospodarczych mogą prowadzić księgowość na różne sposoby. Najczęściej wybierają księgę przychodów i rozchodów (KPiR) lub ryczałt ewidencjonowany, ale zdarzają się i tacy, którzy decydują się na pełne księgi podatkowe. To bardzo rozbudowana i najbardziej szczegółowa forma rozliczania osiągniętych zysków i poniesionych strat, a co za tym idzie – najbardziej czaso- i kosztochłonna. Z tego też względu to obowiązkowy rodzaj księgowości jedynie dla najbardziej skomplikowanych i bardzo dużych podmiotów.

Pełna księgowość to najbardziej skomplikowana i zaawansowana forma prowadzenia ksiąg handlowych. Ważne jest tutaj, aby wszystkie operacje handlowe zostały dokładnie zaewidencjonowane. Z prowadzeniem pełnych ksiąg rachunkowych nie poradzi sobie każdy przedsiębiorca.

Jedynie ci, którzy posiadają wykształcenie lub dobre przeszkolenie ekonomiczno-rachunkowe będą w stanie samodzielnie podołać temu zadaniu. Stale zmieniające się przepisy i wymagania w tym zakresie wcale nie ułatwiają zadania. Z tego też względu w zdecydowanej większości przypadków właściciele firm nie prowadzą samodzielnie pełnych ksiąg rachunkowych. Zatrudniają w tym celu profesjonalnych i doświadczonych księgowych.

Kto jest zobowiązany do prowadzenia księgowości pełnej?

Do prowadzenia ksiąg handlowych w formie pełnej księgowości zobowiązani są:

  • spółki prawa handlowego – spółki akcyjne i spółki z ograniczoną odpowiedzialnością;
  • jednostki działające na zasadach prawa bankowego, przepisów o obrocie papierami wartościowymi, przepisów o funduszach inwestycyjnych, przepisów o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej, przepisów o spółdzielczych kasach oszczędnościowo-kredytowych lub przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, bez względu na wielkość przychodów;
  • gminy, powiaty, województwa i ich związki;
  • jednostki i zakłady budżetowe;
  • fundusze celowe;
  • osoby zagraniczne, oddziały i przedstawicielstwa przedsiębiorców zagranicznych;
  • jednostki działające dzięki otrzymanym subwencjom i dotacjom.

W innych rodzajach działalności gospodarczych w tym również w przypadku prowadzenia jednoosobowej działalności gospodarczej pełną księgowość trzeba prowadzić, kiedy roczny przychód przekroczy równowartość 2 milionów euro.

Na czym polega prowadzenie pełnej księgowości?

W skład pełnych ksiąg rachunkowych wchodzi 5 podstawowych elementów:

  1. dzienniki;
  2. główna księga handlowa;
  3. księgi pomocnicze;
  4. zestawienia obrotów i sald w księdze głównej i księgach pomocniczych;
  5. inwentarz przedsiębiorstwa – wykaz składników składających się na jego aktywa i pasywa.

Jeśli jesteś właścicielem jednoosobowej działalności gospodarczej i zdecydujesz się lub będziesz zmuszony do prowadzenia ksiąg handlowych w postaci pełnej księgowości, będziesz musiał regularnie przygotowywać następujące dokumenty:

  1. bilans handlowy;
  2. rachunek zysków i strat;
  3. informację wprowadzającą do sprawozdania finansowego;
  4. dodatkowe informacje i objaśnienia.

Zgodnie z artykułem 23 ustawy o rachunkowości każda operacja finansowa księgowana na zasadach pełnej księgowości powinna zostać opisana co najmniej poprzez podanie:

  1. daty jej dokonania;
  2. rodzaju i numeru identyfikacyjnego dowodu księgowego stanowiącego podstawę dokonywanego zapisu;
  3. kwoty i daty zapisu;
  4. oznaczenia kont, których dotyczy.

Precyzyjne rozliczenie wszelkich podejmowanych przez przedsiębiorstwo transakcji finansowych daje możliwość przeprowadzenie szybkiej weryfikacji kondycji firmy. Są to informacje bardzo istotne z punktu widzenia kadry zarządzającej, ewentualnych udziałowców i organów kontroli skarbowej. Na ich podstawie można też dokładnie określić ilość i rodzaj zasobów należących do przedsiębiorstwa, zaplanować przyszłe inwestycje i oszacować zyski.

Prowadzenie pełnej księgowości jest istotne w przypadku bardzo dużych i skomplikowanych podmiotów, ponieważ na jej podstawie można odkryć ewentualne nadużycia podatkowo-skarbowe.

Prowadzenie pełnej księgowości w jednoosobowej działalności gospodarczej a w spółce

Przedsiębiorca prowadzący jednoosobową działalność gospodarczą posiada możliwość wyboru, jaką formą księgowości będzie się posługiwał. Wybór ten pozostaje jego przywilejem, dopóki ten nie będzie osiągał dochodów rocznych o równowartości przynajmniej 2 milionów euro. Taka sama zasada obowiązuje w spółkach cywilnych osób fizycznych, spółkach jawnych osób fizycznych oraz spółkach partnerskich.

Właściciele spółek prawa handlowego nie mają takiej możliwości. Spółki akcyjne oraz spółki z ograniczoną odpowiedzialnością nie mają wyboru pomiędzy księgami uproszczonymi i pełnymi – prawo nakazuje im prowadzić pełne księgi handlowe.

Co lepsze: pełna czy uproszczona księgowość?

Pełna księgowość daje możliwość zachowania pełnej kontroli nad wydatkami i przychodami. Na jej podstawie z łatwością można przeprowadzać rozbudowane analizy źródeł zysków i kosztów. W księgach handlowych znajdują się szczegółowe informacje na temat każdej przeprowadzonej operacji, jaka miała miejsce w firmie. Tak szczegółowe zestawienia pozwalają na zachowanie pełnej transparentności danych.

Podstawową wadą pełnej księgowości jest jej złożoność i konieczność spełniania rygorystycznych wymogów ustawowych. Z tym typem rachunkowości nie poradzi sobie samodzielnie większość przedsiębiorców, co wygeneruje koszty w postaci konieczności zatrudnienia doświadczonego księgowego lub korzystania z usług biura rachunkowego.

Księgowość uproszczona jest przede wszystkim zdecydowanie prostsza w prowadzeniu od księgowości pełnej. Nie wymaga przeprowadzania skomplikowanych procedur, a wielu przedsiębiorców decyduje się na jej samodzielne prowadzenie i robi to z sukcesem. Jeśli natomiast decyzja padnie na skorzystanie z usług profesjonalnych firm rachunkowych, to koszt prowadzenia księgowości uproszczonej jest znacznie niższy niż księgowości pełnej.

Niestety księgowość uproszczona może nie dostarczyć dostatecznie szerokiego spektrum informacji, aby wyłącznie na ich podstawie podejmować decyzje finansowe i inwestycyjne. Ciężko też na jej podstawie przeprowadzić dokładną analizę kondycji ekonomicznej przedsiębiorstwa. Należy jednak jasno wskazać, że to forma wystarczająca dla niewielkich i nieskomplikowanych działalności gospodarczych.

Podsumowując, prowadzenie pełnej księgowości jest skomplikowanym zadaniem, którego wykonanie wymaga posiadania odpowiedniej wiedzy z zakresu rachunkowości. Właściciele jednoosobowych działalności gospodarczych z powodzeniem mogą prowadzić księgowość uproszczoną, dopóki przychody z ich rocznej działalności nie przekroczą równowartości 2 milionów euro.

Poznaj pozostałe artykuły z kategorii Działalność gospodarcza.

Obowiązek dekretacji dokumentów księgowych w świetle ustawy o rachunkowości

0
dekretacja dokumentów księgowych

Dekretacja to jeden obowiązków spoczywających na przedsiębiorcach i wynikający z zapisów ustawy o rachunkowości. Na czym polega wspomniana dekretacja i po co się ja przeprowadza? Sprawdziliśmy to!

Zgodnie z zapisami ustawy o rachunkowości dokumenty księgowe powinny zostać sprawdzone oraz zakwalifikowane do ujęcia w księgach rachunkowych. Proces ten nazywany jest „dekretacją”. W praktyce dekret księgowy jest to adnotacja pozostawiona na dokumencie i wskazująca czas, miejsce i charakterystykę operacji gospodarczej oraz na komórkę w przedsiębiorstwie, która jest odpowiedzialna za zajęcie się określoną sprawą. W poniższym artykule omawiamy istotę dekretacji, jej cel oraz instrukcję jej wykonywania.

Na czym polega dekretowanie dokumentów?

Dekretacja to sposób na zarządzanie dokumentacją wpływającą do przedsiębiorstwa. Obieg dokumentacji w instytucji powinien być zgodny z przyjętymi zasadami postępowania oraz obowiązującym prawem rachunkowym. Wszystkie dokumenty wpływające do przedsiębiorstwa powinny zostać zarejestrowane i przekazane do odpowiedniej jednostki organizacyjnej w celu przeprowadzenia kontroli.

Czy wiesz, że…

Mała Księgowość to program księgowy świetny zarówno dla biur rachunkowych, obsługujących małe i średnie firmy, jak i osób prowadzących jednoosobową działalność gospodarczą?

Obowiązek dekretacji w Ustawie o rachunkowości

Obowiązek dekretacji dokumentacji księgowej wynika z pkt. 6. ust. 1. art. 21. Ustawy o rachunkowości. Ta wprost wskazuje na konieczność sprawdzenia i zakwalifikowania dowodu do ujęcia w księgach rachunkowych:

„Dowód księgowy powinien zawierać co najmniej (…) stwierdzenie sprawdzenia i zakwalifikowania dowodu do ujęcia w księgach rachunkowych przez wskazanie miesiąca oraz sposobu ujęcia dowodu w księgach rachunkowych (dekretacja), podpis osoby odpowiedzialnej za te wskazania”.

Dekretację w księgowości można ująć jako weryfikację, czy wszystkie faktury, paragony oraz pozostałe dokumenty księgowe zostały odpowiednio opisane i przyporządkowane.

CZYTAJ TAKŻE:

  1. Archiwizowanie dokumentów księgowych – jak prawidłowo przechowywać dokumenty? Terminy przechowywania dokumentacji księgowej
  2. Konta księgowe w zakładowym planie kont
  3. Pusta faktura – kto odpowiada za jej wystawienie?
  4. Co zrobić, gdy zostanie zniszczony lub zagubiony oryginał faktury?
  5. Faktura korygująca – jak ją wystawić?

W jaki sposób odbywa się dekretowanie faktur i dowodów księgowych?

Dekretacja, czyli opisanie ujęcia dokumentu w księgach handlowych oznacza wskazanie co najmniej:

  1. daty zaewidencjonowania dokumentu w księgach rachunkowych;
  2. kont, na których dokonamy zapisu oraz stron na tych kontach (Wn i Ma);
  3. ewentualnie prowadzonej ewidencji analitycznej;
  4. wartości operacji gospodarczej.

Aby potwierdzić sposób i okres księgowania, osoba dokonująca dekretacji powinna złożyć pod nią swój podpis.

Dekretację można zapisać na dokumencie ręcznie, ale można również skorzystać z gotowych pieczątek, na których znajduje się wzór informacji do uzupełnienia oraz miejsce na podpis. Ostatnio coraz popularniejszą formą dekretacji jest przeprowadzenie jej w sposób elektroniczny przy wykorzystaniu dedykowanych aplikacji i programów komputerowych.

Przebieg procesu dekretacji jest indywidualny dla każdego z przedsiębiorstw. Zależy on więc od stosowanej praktyki oraz ustalonych wewnętrznych zasad.

Aby przeprowadzić dekretację, należy sprawdzić przede wszystkim, czy udokumentowane zdarzenie gospodarcze rzeczywiście miało miejsce. Należy też sprawdzić, czy zgadzają się obliczenia, wskazujące sumy i kwoty na danym dokumencie. Sporządzoną dekretację potwierdza podpis osoby dekretującej. Jeśli wykryje się błędy rachunkowe lub merytoryczne, należy wykonać odpowiednie korekty. Częścią dekretacji jest również kontrola magazynowa, w trakcie której sprawdza się, czy udokumentowany stan rzeczy odpowiada rzeczywistemu.

Po co przeprowadza się dekretację dokumentów księgowych?

Dekretacja potwierdza przeprowadzenie kontroli dokumentów księgowych. Robi się to głównie po to, aby sprawdzić rzetelność i kompletność dokumentów. Kolejnym celem dekretacji może być chęć kontroli dokumentacji pod względem poprawności rachunkowej i formalnej.

Literatura wskazuje na trzy zakresy kontroli dokumentacji księgowej:

  1. zakres merytoryczny – kontroli dokonuje kierownik działu, który wygenerował wydatek. Dotyczy ona tego, czy operacja faktycznie miała miejsce oraz, czy kwota na dokumencie księgowym jest zgodna z rzeczywistą;
  2. zakres rachunkowy – kontrola dokonywana przez dział księgowy, którego pracownicy sprawdzają, czy wyliczenia na dokumencie są prawdziwe, a więc, czy na przykład przeliczenia wartości brutto i netto są zgodne z obowiązującym prawem;
  3. zakres formalny – kontrola kompletności w zakresie poszczególnych dokumentów, a więc sprawdzenie, czy na dokumencie znajdują się wszystkie wymagane przez prawo elementy.

Dekretacja elektroniczna

Coraz popularniejsza jest dekretacja elektroniczna. Zgodnie z zapisami ustawy o rachunkowości dekrety księgowe nie muszą być umieszczane bezpośrednio na oryginalnym dokumencie księgowym, jeżeli wynika to z techniki dokumentowania zapisów księgowych.

W powyżej wskazanej sytuacji stosowana aplikacja lub oprogramowanie do dekretacji powinno dawać możliwość wydruku zeskanowanej wcześniej do systemu dokumentacji z naniesioną dekretacją. Jeśli jest to możliwe, to na dokumentacji papierowej nie ma konieczności dublowania informacji w formie ręcznej. Konieczne jednak będzie dołączenie dokumentu elektronicznego do dowodu źródłowego.

Dekretacja w księgowości – podsumowanie

Podsumowując, dekretacja jest to obowiązkowa procedura dla wszystkich jednostek, w których prowadzona jest ewidencja księgowa. 

Sposób jej przeprowadzania zależy w dużej mierze od zasad ustalonych przez kierownika danej organizacji. Zgodnie z zasadami ustawy o rachunkowości dekretację można nanieść ręcznie. Nie ma też przeciwwskazań ku temu, aby użyć do tego oprogramowania czy aplikacji komputerowej.

Program Mała Księgowość

Program Mała Księgowość ma wszystkie funkcje potrzebne do prowadzenia księgowości małej lub średniej firmy. Możesz skorzystać z niego niezależnie od wybranej formy opodatkowania. Wystawisz dzięki niemu faktury, zapłacisz podatek dochodowy i VAT, będziesz mógł zarządzać listą płac, kontrolować zobowiązania, amortyzować środki trwałe i korzystać z wielu, wielu innych funkcjonalności, których pełną listę znajdziesz na mk.rp.pl.

Więcej takich artykułów znajdziesz w kategorii Księgowość.

Wypełnij wniosek ZUS Z-15A – wniosek o zasiłek opiekuńczy z powodu sprawowania opieki nad dzieckiem

0
zus z 15a

Formularz ZUS Z-15A to wniosek o zasiłek opiekuńczy z powodu sprawowania opieki nad dzieckiem. Prawo do jego złożenia przysługuje każdej osobie objętej ubezpieczeniem chorobowym, która spełnia szereg warunków. Co powinieneś wiedzieć, zanim sięgniesz po ten druk oraz w jaki sposób go poprawnie wypełnić? Podpowiadamy!

Na formularzu ZUS Z-15A składa się wniosek o zasiłek opiekuńczy z tytułu konieczności osobistego sprawowania opieki nad dzieckiem. Na jego podstawie można otrzymać świadczenie pieniężne. Jego wymiar to maksymalnie 60 dni w roku. Świadczenie przysługuje każdemu ubezpieczonemu, który odprowadza składkę zdrowotną. Warunkiem jest terminowe i prawidłowe wypełnienie druku oraz spełnienie szeregu wymogów. W jaki sposób to zrobić? Zapraszamy do lektury!

Kto może wnioskować o zasiłek opiekuńczy z powodu sprawowania opieki nad dzieckiem

Formularz ZUS Z-15A to wniosek o zasiłek opiekuńczy z powodu sprawowania opieki nad dzieckiem. Stanowi on podstawę do wypłaty zasiłku opiekuńczego na rzecz rodziców, prawnych opiekunów lub członków rodziny, którzy zmuszeni są do sprawowania osobistej opieki nad dzieckiem.

Wniosek mogą złożyć wszystkie osoby podlegające pod ubezpieczenie chorobowe, niezależnie od tego, czy składki płacą dobrowolnie, czy też obowiązkowo. Formularz powinien zostać uzupełniony przez pracownika lub przedsiębiorcę, którzy docelowo mają uzyskać zasiłek opiekuńczy na dzieci.

Przez pojęcie „dziecka” w tym przypadku rozumie się:

  • dzieci własne;
  • dzieci małżonka;
  • dzieci przysposobione;
  • dzieci przyjęte na wychowanie i utrzymanie.

Kto złożyć wniosek Z-15A?

Wspomniany powyżej zasiłek przysługuje opiekunom prawnym, rodzicom lub członkom rodziny, którzy opiekują się:

  • zdrowym dzieckiem do lat 8 – maksymalny wymiar zasiłku w tym przypadku to 60 dni;
  • dzieckiem niepełnosprawnym do lat 18 – maksymalny wymiar zasiłku w tym przypadku to 30 dni;
  • dzieckiem chorym – maksymalny wymiar zasiłku w tym przypadku to 60 dni;
  • chorym dzieckiem niepełnosprawnym do lat 18 – maksymalny wymiar zasiłku w tym przypadku to 60 dni;
  • innym chorym członkiem rodziny (w tym również dzieckiem pełnoletnim);
  • noworodkiem w okresie do 8. tygodnia życia – maksymalny wymiar zasiłku w tym przypadku to 56 dni.

Zasiłek dla osób opiekujących się dzieckiem zdrowym

Zasiłek na zdrowe dziecko można otrzymać w 4 sytuacjach:

  1. kiedy został zamknięty żłobek, klub dziecięcy, przedszkole lub szkoła, do których dziecko uczęszcza, a opiekun został o tym poinformowany w terminie krótszym niż 7 dni od czasu zamknięcia;
  2. kiedy małżonek lub rodzic, który stale opiekuje się dzieckiem, rodzi lub jest chory i nie może sprawować opieki nad dzieckiem;
  3. kiedy niania lub dzienny opiekun, którzy sprawują opiekę nad dzieckiem, zachorowali;
  4. kiedy małżonek lub rodzic, który stale opiekuje się dzieckiem, przebywa w szpitalu lub innym zakładzie leczniczym.

Zasiłek dla osób opiekujących się dzieckiem niepełnosprawnym

Zasiłek na zdrowe dziecko można otrzymać w 2 sytuacjach:

  1. kiedy małżonek lub rodzic, który stale opiekuje się dzieckiem, przebywa w szpitalu lub innym zakładzie leczniczym;
  2. kiedy małżonek lub rodzic, który stale opiekuje się dzieckiem, rodzi lub jest chory i nie może sprawować opieki nad dzieckiem.

Zasiłek dla osób opiekujących się dzieckiem nowo narodzonym

Druk mogą również złożyć rodzice lub członkowie rodziny dziecka, którzy ubiegają się o wypłatę dodatkowego zasiłku opiekuńczego z powodu sprawowania opieki nad noworodkiem. Opieka ta może być sprawowana w okresie do 8 tygodni po porodzie. Takie dodatkowe świadczenie przysługuje, jeżeli matka dziecka podlega ubezpieczeniu chorobowemu oraz przebywa w szpitalu, porzuciła dziecko lub też posiada orzeczenie o niezdolności do samodzielnej egzystencji albo niepełnosprawność w stopniu znacznym.

Zasiłek dla osób opiekujących się innym chorym członkiem rodziny

Za „innego chorego członka rodziny” uważa się osoby, z którymi wnioskodawca pozostaje we wspólnym gospodarstwie domowym na czas sprawowania opieki:

  • małżonka;
  • rodziców;
  • rodzica dziecka;
  • ojczyma;
  • macochę;
  • teściów;
  • dziadków;
  • rodzeństwo;
  • wnuki;
  • dzieci powyżej 14. roku życia.

Jeśli opieka sprawowana będzie nad innym członkiem rodziny niż dziecko, to należy wypełnić wniosek o sprawowanie opieki na formularzu ZUS Z-15B.

Jak wypełnić formularz ZUS Z-15A?

Jedynie poprawnie uzupełniony i dostarczony w odpowiednim terminie wniosek ZUS Z-15A będzie umożliwiał otrzymanie zasiłku opiekuńczego na dziecko.

Druk powinien zostać wypełniony drukowanymi literami i długopisem w kolorze czarnym lub niebieskim. Nie jest dopuszczalne wypełnienie dokumentu ołówkiem. Formularz należy złożyć wraz z niezbędnymi załącznikami dokumentującymi powód sprawowania opieki.

Dokument składa się z 5 stron, na których znajdują się następujące elementy:

  • dane wnioskodawcy – numer PESEL, data urodzenia, rodzaj, seria i numer dokumentu tożsamości, imię, nazwisko, adres zamieszkania, numer telefonu;
  • dane płatnika składek – numery: NIP, REGON i PESEL oraz rodzaj, seria i numer dokumentu tożsamości oraz nazwa lub imię i nazwisko;
  • numer rachunku bankowego, na który ma zostać przelane świadczenie – pole dobrowolne, które należy wypełnić, jeśli wypłata zasiłku ma się odbywać na konto bankowe;
  • okres, w jakim ubezpieczony chce pobierać zasiłek;
  • dane dziecka, nad którym będzie sprawowana opieka – numer PESEL, rodzaj, seria i numer dokumentu tożsamości (jeśli nie nadano numeru PESEL), imię, nazwisko, data urodzenia;
  • zestaw zaświadczeń dotyczących sytuacji mieszkaniowej i zawodowej wnioskodawcy;
  • dane drugiego rodzica dziecka;
  • dane małżonka wnioskodawcy – należy je uzupełnić, jeśli nie jest on jednocześnie rodzicem dziecka;
  • dane innego członka rodziny – należy je uzupełnić, jeśli inny członek rodziny w danym roku kalendarzowym otrzymał zasiłek opiekuńczy z tytułu sprawowania opieki nad dzieckiem, na które składany jest wniosek o zasiłek opiekuńczy lub jeśli i inny członek rodziny w danym roku kalendarzowym otrzymał zasiłek opiekuńczy z powodu sprawowania opieki nad innym dzieckiem, niż to, na które składany jest wniosek o zasiłek opiekuńczy lub innym członkiem rodziny wnioskodawcy;
  • uwagi;
  • oświadczenie o prawdziwości informacji podanych we wniosku;
  • data;
  • podpis wnioskodawcy.

Podsumowując, formularz ZUS Z-15A jest to wniosek o zasiłek na czas sprawowania osobistej opieki nad dzieckiem. Takie świadczenie opiekuńcze mogą otrzymać osoby opłacające obowiązkowo lub dobrowolnie składkę chorobową.

Wzór wniosku ZUS Z-15A 2023

zus z 15a Z-15A

Aby ubiegać się o zasiłek opiekuńczy na czas sprawowania opieki nad chorym dzieckiem, pobierz i wypełnij elektroniczny wniosek Z-15A.