Strona główna Blog Strona 56

Rękojmia a gwarancja – najważniejsze różnice. Poznaj prawa konsumenta

0
rękojmia a gwarancja

Co jest korzystniejsze – gwarancja czy rękojmia? Czym się różnią te drogi reklamacji? Na czym polegają nowości w przepisach chroniących konsumentów? Sprawdzamy jak reklamować wadliwe towary. Przeczytaj nasz artykuł i przekonaj się sam.

Reklamacja z tytułu rękojmi a gwarancji – podstawa prawna

Prawa konsumenta dotyczące reklamacji zmieniły się 1 stycznia 2023 roku (Ustawa z dnia 4 listopada 2022 r. o zmianie Ustawy o prawach konsumenta, ustawy – Kodeks cywilny oraz ustawy – Prawo prywatne międzynarodowe, Dz.U.2022.2337).

Teraz zasady korzystania z rękojmi i gwarancji zależą od daty zakupu towaru lub usługi. Konsumenci, którzy dokonali zakupu przed 1 stycznia, składają reklamację według starych zasad, po tej dacie, według nowych regulacji.

Potrzebujesz usług zaufania? Wykup niezawodną kwalifikowaną pieczęć elektroniczną na pieczeckwalifikowana.pl.

Czym jest rękojmia?

Rękojmia to jedne z dwóch sposobów – obok gwarancji – który można zastosować, składając reklamację towaru kupionego przed 1 stycznia 2023 roku. Art. 555 Kodeksu cywilnego stanowi, że sprzedawca jest odpowiedzialny względem kupującego, jeżeli rzecz sprzedana ma wadę (rękojmia).

W przypadku rękojmi konsument składa reklamację do sprzedawcy. To on odpowiada za wady towaru, czyli niezgodność produktu z umową. Reklamując w ten sposób towar, wskazuje się ujawnioną wadę fizyczną lub wadę prawną zakupionego przedmiotu.

Na podstawie rękojmi można złożyć reklamację w ciągu 2 lat lub 5 lat w przypadku nieruchomości.

Jak skorzystać z rękojmi?

Najlepiej zrobić to na piśmie, wskazując wady towaru i przedstawiając swoje żądania.

W ramach rękojmi można żądać od sprzedawcy:

  • wymiany towaru na nowy,
  • naprawy towaru,
  • obniżenia ceny,
  • odstąpienia od umowy i zwrotu pieniędzy w przypadku istotnej wady towaru.

Sprzedawca ma 14 dni na odpowiedź na reklamację. Brak odpowiedzi w terminie oznacza, że uznał reklamację.

W ramach rękojmi sprzedawca może naprawić/wymienić towar, jeżeli wymiana/naprawa byłaby niemożliwa lub zbyt kosztowna. Nie może natomiast odmówić obniżenia ceny lub prawa do odstąpienia od umowy, jeżeli jest to kolejna reklamacja dotycząca tego samego towaru.

Rękojmia – nowe zasady. Niezgodność towaru z umowąJeżeli kupiliśmy towar po 1 stycznia, to reklamację z tytułu rękojmi zastąpiła reklamacji z tytułu niezgodności towaru z umową. Co to oznacza?

Kupujący może z tytułu niezgodności towaru z umową wysuwać roszczenia:

  • naprawy towaru,
  • wymiany towaru.

Jeżeli wada jest istotna – konsument nie może korzystać z towaru zgodnie z przeznaczeniem i celem – możliwe jest:

  • obniżenie ceny,
  • odstąpienie od umowy i zwrot pieniędzy.

Sprzedawca nadal ma 14 dni na ustosunkowanie się do reklamacji. Może ją uznać lub odmówić doprowadzenia towaru do zgodności z umową jeżeli naprawa/wymiana są niemożliwe, lub nadmiernie kosztowne. W takiej sytuacji powinien zaproponować inne rozwiązanie.

Warto pamiętać, że to przedsiębiorca ponosi koszty odbioru towaru, naprawy, wymiany oraz opłat za przesyłkę.

Czym jest gwarancja?

Gwarancja to dobrowolne oświadczenie sprzedawcy, producenta, dystrybutora, importera dotyczące jakości towaru (art. 577 Kodeksu cywilnego).

Gwarancja wskazuje, jakie są obowiązki gwaranta i co może zrobić kupujący, jeżeli nabyty produkt nie ma właściwości określonych w oświadczeniu gwarancyjnym. Zazwyczaj będzie to zwrot pieniędzy, wymiana lub naprawa rzeczy, lub zapewnienie innej usługi. Kupujący otrzymuje dokument gwarancyjny wraz z zakupionym przedmiotem.

W gwarancji powinny znaleźć się następujące informacje:

  • nazwa i adres gwaranta,
  • opis procedury, której uprawniony ma przestrzegać, aby móc skorzystać z gwarancji,
  • wskazanie rzeczy, których dotyczy gwarancja,
  • warunki gwarancji w tym czas jej trwania.

Po zmianie przepisów 1 stycznia 2023 roku (rękojmię zastąpiła niezgodność towaru z umową) kupujący nadal może korzystać z gwarancji.

Główne różnice między rękojmią a gwarancją

Sprawdźmy, na czym polega różnica między gwarancją a rękojmią. To dwie drogi dochodzenia swoich praw, jeżeli zakupiony towar jest niezgodny z umową.Cechy rękojmi i gwarancji oraz wynikające z nich różnice zebraliśmy w poniższej tabelce.

rękojmia/reklamacja z tytułu niezgodności towaru z umową gwarancja
formuła reklamacji obowiązkowa dobrowolna
kto jest odpowiedzialny za rozpatrzenie sprzedawca gwarant (sprzedawca, producent, dystrybutor, importer) 
możliwość odmowy przyjęcia reklamacji nie tak
czego może żądać konsument naprawy, wymiany lub zwrotu całości/części pieniędzy (obniżenia ceny lub odstąpienia od umowy)* usunięcia wady fizycznej rzeczy lub dostarczenia rzeczy wolnej od wad
termin na złożenie reklamacji rękojmia – 2 lata lub 5 lat w przypadku nieruchomości

niezgodność towaru z umową – 6 lat

termin gwarancji może być określony oświadczeniu gwarancyjnym

2 lata jeśli nie został określony

termin realizacji reklamacji odpowiedź w terminie 14 dni od otrzymania reklamacji, naprawa „w rozsądnym czasie” określony w oświadczeniu gwarancyjnym, a gdy go nie określono – niezwłocznie (nie później niż w terminie 14 dni)
koszty konsument nie ponosi żadnych kosztów związanych z reklamacją towaru niezgodnego z umową konsument dostarcza wadliwy towar na koszt gwaranta
umocowanie prawne art. 43d i 43e ustawy o prawach konsumenta art. 577-581 Kodeksu cywilnego

 

* szczegóły różnią się w zależności od tego czy reklamacja odbywa się w formie rękojmi (towary kupione przed 1 stycznia 2023 r.) lub z tytuł niezgodności towaru z umową (zakup po 1 stycznia 2023 r.) – różnice opisujemy wyżej

Rękojmia a gwarancja – które wybrać?

Kiedy rękojmia, a kiedy gwarancja? Wszystko zależy od oceny konkretnej sytuacji i treści gwarancji.

Z zasady reklamacja z tytułu niezgodności towaru z umową jest korzystniejsza dla kupującego, bo jest uregulowana w ustawie o prawach konsumenta. W przypadku gwarancji zasady ustala sam gwarant.

Warto pamiętać, że konsument może skorzystać z tytułu rękojmi i gwarancji jakości niezależnie. Jeżeli np. sprzedawca nie uznał wniosku o gwarancję, to kupujący może zareklamować towar z tytułu rękojmi lub niezgodności towaru z umową.

To nie wszystko. Nabywca może żądać uwzględnienia reklamacji nawet po tym, gdy towar został wymieniony lub naprawiony w ramach wcześniejszej gwarancji.

Gwarancja przydaje się po upływie terminu odpowiedzialności sprzedawcy wynikającej z przepisów o niezgodności towaru z umową.

Gwarancja a rękojmia – podsumowanie

Gwarancja i rękojmia to alternatywne możliwości postępowania w przypadku zakupienia wadliwego produktu. Podczas gdy gwarancja to zapewnienie producenta, rękojmia jest instytucją ustawową. Reklamacja z tytułu gwarancji odbywa się na zasadach ustalonych przez samego gwaranta. Natomiast odpowiedzialność sprzedawcy z tytułu rękojmi wynika z przepisów Kodeksu cywilnego oraz Ustawy o prawach konsumenta. 

Pieczęć kwalifikowana – wygodne rozwiązanie dla Twojej firmy

Pieczęć kwalifikowana to usługa zaufania przeznaczona dla osób prawnych. Za jej pomocą potwierdzisz, że dokument jest autentyczny i nie został naruszony. To niezawodne narzędzie w kontaktach z kontrahentami i wewnętrznych działaniach firmy. Pieczęć elektroniczną pochodząca od kwalifikowanego dostawcy zaufania kupisz na pieczeckwalifikowana.pl. Jest absolutnie niezbędna, jeśli chcesz wygodnie korzystać z KSeF.

Przeczytaj więcej w kategorii prawo gospodarcze.

Praca zdalna z zagranicy a PIT i ZUS. Jak rozliczać pracę zdalną wykonywaną za granicą? Nowe regulacje Umowy Ramowej

0
praca zdalna z zagranicy

Praca zdalna wykonywana poza granicami Polski może być dla wielu osób kuszącym pomysłem. Jednak pracodawca i pracownik muszą bardzo dobrze przemyśleć czy praca zdalna z zagranicy nie stworzy dla nich dodatkowych obowiązków podatkowo-składkowych.

Przepisy o pracy zdalnej weszły w życie 7 kwietnia 2023 roku. Zgodnie ze znowelizowanym Kodeksem pracy (art. 67), praca zdalna polega na wykonywaniu pracy całkowicie lub częściowo w miejscu wskazanym przez pracownika i uzgodnionym z pracodawcą. Czy możliwa jest zatem praca zdalna z zagranicy? Na jakich warunkach? Co mówią na ten temat nowe przepisy?

Praca zdalna z zagranicy – kiedy jest możliwa?

Prawo pracy nie zakazuje zdalnego wykonywania obowiązków służbowych pracownikom przebywającym poza granicami Polski w 2023 r. Praca zdalna z zagranicy jest możliwa po spełnieniu dwóch podstawowych warunków:

  • pracownik wskazuje miejsce, w którym będzie wykonywał pracę,
  • uzgodni to z pracodawcą, czyli otrzyma jego zgodę.

Szczegóły należy uzgodnić przy zawieraniu umowy o pracę lub w trakcie zatrudnienia, z inicjatywy pracodawcy lub na wniosek pracownika i w oparciu o regulamin zakładu pracy.

Pracodawca musi zapewnić pracownikowi warunki do wykonywania pracy zdalnej – także z innego kraju. Są to m.in. materiały i narzędzia, instalację, serwis i konserwację sprzętu oraz pokryć koszty energii elektrycznej, a także usług telekomunikacyjnych niezbędnych do wykonywania pracy zdalnej. Pracownikowi przysługuje ryczałt lub ekwiwalent pieniężny za użycie własnych urządzeń w miejscu wykonywania pracy. 

Osoba, która chce wykonywać swoje obowiązki zdalnie, deklaruje, że ma zapewnione bezpieczne i higieniczne warunki pracy. Pracodawca ma prawo skontrolować czy „zdalny” pracownik rzeczywiście przestrzega zasad BHP.

Praca zdalna z zagranicy – jak długo można ją wykonywać?

Przepisy nie regulują, jak długo można pracować zdalnie, przebywając za granicą Polski. To kwestia umowy pomiędzy pracownikiem i pracodawcą.

Co w sytuacji, kiedy jedna ze stron chce zakończyć pracę zdalną za granicą? Konieczne jest złożenie wniosku o zaprzestanie wykonywania obowiązków poza siedzibą firmy i przywrócenie poprzednich warunków wykonywania pracy. Takie przywrócenie nie może trwać dłużej niż 30 dni od dnia otrzymania wniosku. 

Jeżeli brak będzie porozumienia, to przywrócenie poprzednich warunków wykonywania pracy następuje w dniu następującym po upływie 30 dni od dnia otrzymania wniosku.

Co ważne, zaprzestanie wykonywania pracy zdalnej na wspomnianych wyżej zasadach, nie może uzasadniać wypowiedzenia przez pracodawcę umowy o pracę.

Praca zdalna z zagranicy – czy można ją wykonywać na podstawie umowy o pracę?

Pracownik zatrudniony na etacie może wykonywać swoje obowiązki zdalnie, podczas pobytu za granicą. Jednak musi o tym poinformować pracodawcę. To nie wszystko. Zatrudniający musi wydać na to zgodę, a odpowiedni zapis powinien znaleźć się w umowie o pracę.

Warto pamiętać, że praca zdalna może być wykonywana na polecenie pracodawcy tylko:

  • w okresie obowiązywania stanu nadzwyczajnego, stanu zagrożenia epidemicznego albo stanu epidemii oraz w okresie 3 miesięcy po ich odwołaniu,
  • w okresie, w którym zapewnienie przez pracodawcę bezpiecznych i higienicznych warunków pracy w dotychczasowym miejscu pracy pracownika nie jest czasowo możliwe z powodu działania siły wyższej – jeżeli pracownik ma warunki lokalowe i techniczne do wykonywania pracy zdalnej.

Praca zdalna z zagranicy – PIT

Uwaga! Od lipca obowiązują nowe przepisy dotyczące ustalania tego, w którym państwie powinien się rozliczać pracownik. Przeczytasz więcej o tym w akapicie: Wykonywanie pracy zdalnej za granicą a prawo Unii Europejskiej. W najbliższych miesiącach będzie się klarować, jak przepisy te wprowadzane są w życie.

Osoba pracująca zdalnie z zagranicy może stanąć przed koniecznością rozliczania się z fiskusem danego kraju.

Jeżeli pracownik posiada na danym terytorium centrum interesów osobistych/ gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) i/lub przebywa na danym terytorium dłużej niż 183 dni w roku podatkowym, to posiada rezydencję podatkową w tym kraju. Co to znaczy? Będzie musiał płacić podatek dochodowy w kraju, w którym wykonuje pracę i ma rezydencję podatkową. Szczegóły zależą od przepisów obowiązujących w danych państwie oraz ew. umów międzynarodowych.

Z konsekwencjami podatkowymi musi się też liczyć pracodawca, jeżeli zostanie zobowiązany do rozliczenia części dochodów w państwie, w którym pracuje zdalnie jego pracownik.

Na obowiązki podatkowo-składkowe nie będzie miał natomiast wpływu krótki wyjazd i praca zdalna np. podczas zagranicznych wakacji.

Praca zdalna z zagranicy – ZUS

Uwaga! Od lipca obowiązują nowe przepisy dotyczące ustalania tego, w którym państwie powinien się rozliczać pracownik. Przeczytasz więcej o tym w akapicie: Wykonywanie pracy zdalnej za granicą a prawo Unii Europejskiej. W najbliższych miesiącach będzie się klarować, jak przepisy te wprowadzane są w życie.

Praca za granicą wiąże się opłacaniem składek na ubezpieczenie społeczne na rzecz tylko jednego państwa, na terenie, którego wykonywana jest praca. Taka zasada obowiązuje w Unii Europejskiej.

Pracodawca ma obowiązek zgłosić „zdalnego” pracownika do ubezpieczenia społecznego w danym kraju oraz do opłacenia składek. Można tego uniknąć po uzyskaniu z ZUS w Polsce zaświadczenia A1. Potwierdza ono, któremu ustawodawstwu w zakresie zabezpieczenia społecznego podlega dana osoba. Pracownik z takim dokumentem będzie mógł płacić składki w Polsce.

Jeżeli praca wykonywana jest z terytorium spoza UE, należy zapoznać się z lokalnymi przepisami, które dotyczą opłacania ubezpieczeń społecznych i składek na ubezpieczenie zdrowotne.

Praca zdalna z zagranicy – a prawo Unii Europejskiej

W lipcu 2023 weszły w życie przepisy Umowy Ramowej, która od tego momentu reguluje rozliczenia podatkowe i ubezpieczenia społeczne pracowników pracujących za granicą. Według jej postanowień, pracownik będzie obejmowany przepisami tego kraju, w którym spędził powyżej 50% swojego czasu pracy. 

Praca zdalna z zagranicy – podsumowanie

Praca zdalna z zagranicy jest możliwa, jednak obwarowana wieloma warunkami i wymaga głębokiego przemyślenia. Pracodawca i pracownik powinni zorientować się, czy będą mieli nowe lub dodatkowe obowiązki dotyczące np. podatków i ubezpieczenia społecznego. Należy też bezwzględnie przestrzegać przepisów prawa pracy obowiązujących w państwie, z którego wykonywana jest praca zdalna.

Przeczytaj więcej w kategorii prawo pracy.

Kredyt hipoteczny 2% – wszystko, co trzeba wiedzieć przed startem programu

0
kredyt hipoteczny 2

Jak zdobyć rządową dopłatę do kredytu mieszkaniowego? Przedstawiamy zasady programu „Bezpieczny kredyt 2%”, który jest przeznaczony dla osób poniżej 45 roku życia, które nie mają i nie miały własnego mieszkania lub domu jednorodzinnego.

Kredyt hipoteczny 2% – kiedy rusza?

Ustawę o pomocy państwa w oszczędzaniu na cele mieszkaniowe, prezydent Andrzej Duda podpisał 6 czerwca. Ustawa wprowadza w życie program Pierwsze Mieszkanie, którego bardzo ważnym elementem jest „Bezpieczny kredyt 2%”. Rządowy program wejdzie w życie 3 lipca 2023 roku. Od tego dnia banki będą mogły oferować kredyty z dopłatą.

Również od 3 lipca startuje drugi filar Pierwszego Mieszkania, czyli program Konto Mieszkaniowe przeznaczony dla osób, które planują zakup mieszkania lub chcą oszczędzać pieniądze na lokum dla dziecka.

Kredyt hipoteczny 2% – warunki

Wzięcie bezpiecznego kredytu hipotecznego 2% oznacza mniejsze raty i dopłaty przez 10 lat. Osoba uczestnicząca w programie bierze kredyt mieszkaniowy w banku, a państwo pokrywa część miesięcznej raty (dopłaty będą pochodziły z utworzonego przez BGK Rządowego Funduszu Mieszkaniowego). 

Dzięki dopłacie kredytobiorca zapłaci ratę, jakby oprocentowanie jego kredytu wynosiło 2%. Do tego należy doliczyć marżę i ewentualną prowizję banku. Marża może wynieść szacunkowo ok. 2 proc. 

Podczas udziału w programie raty kredytu będą malejące, a po upływie 10 lat będą spłacane w ratach równych.

Co z wkładem własnym? Ten może sięgnąć maksymalnie 200 tys. zł. Brak natomiast dolnej granicy – zamiast pieniędzy wystarczy gwarancja wkładu własnego.

W programie „Bezpieczny kredyt 2%” nie ma górnej granicy ceny kupowanego mieszkania lub domu. Ustawodawca ustalił natomiast maksymalną kwotę kredytu:

  • 500 tys. zł dla singli,
  • 600 tys. zł dla biorących kredyt, którzy prowadzą gospodarstwo wspólnie z żoną lub mężem, ewentualnie w skład gospodarstwa domowego wchodzi przynajmniej jedno dziecko. 

Kredyt hipoteczny 2% – ile wyniesie rata?

Ile wyniesie rata kredytu hipotecznego 2% najłatwiej pokazać na przykładzie. 

Andrzej i Justyna, rodzice 8-letniej Weroniki, chcą wziąć kredyt na mieszkanie kosztujące 350 000 zł. Mają wkład własny – 80 000 zł, czyli kwota kredytu wynosi 270 000 zł. Kredyt chcą wziąć na 30 lat.

Bez udziału w programie „Bezpieczny kredyt 2%” pierwsza rata wyniesie ok. 2 489 zł. Z rządową dopłatą rata wyniesie:

  • ok. 1 374 zł przez 10 lat (2% + marża),
  • ok. 1 475 zł przez pozostałe 20 lat (6,90% + marża).

W sumie dla kredytobiorcy uczestniczącego w programie odsetki wyniosą ok. 182 590 zł (o ok. 131 304 zł mniej niż w przypadku klasycznego kredytu). 

Przy obliczeniach uwzględniliśmy średnie oprocentowanie dla kredytów hipotecznych, równe raty i stałe oprocentowanie oraz marżę równą 0,1 wartości średniego oprocentowania kredytów ze stałą stopą.

Kredyt hipoteczny 2% – komu przysługuje?

„Bezpieczny kredyt 2 proc.” przysługuje osobom, które mają odpowiednią zdolność kredytową oraz:

  • nie ukończyły 45 lat – w przypadku współkredytobiorców ten warunek dotyczy młodszej osoby;
  • nie mają i nie miały mieszkania, domu ani spółdzielczego prawa do mieszkania lub domu jednorodzinnego – kredyt z rządową dopłatą przeznaczony jest na pierwsze mieszkanie lub dom. 

Warto przypomnieć, że osoby wchodzące w skład gospodarstwa domowego to samodzielna i pełnoletnia osoba, małżonkowie lub rodzice co najmniej jednego wspólnego dziecka (także singiel z dzieckiem) oraz dzieci pozostające pod władzą rodzicielską lub opieką prawną.

Kredyt hipoteczny 2% otrzymają też osoby, które otrzymały prawo własności nie więcej niż jednego lokalu mieszkalnego/domu w drodze dziedziczenia lub darowizny. Te nieruchomości musiały być jednak zbyte przed ukończeniem 18 roku życia. 

Drugi wyjątek: posiadanie prawa własności lokalu mieszkalnego lub domu w maksymalnie 50 proc. udziale i nabyte poprzez dziedziczenie, jeśli kredytobiorcy nie zamieszkiwali tej nieruchomości od co najmniej roku.

Kredyt hipoteczny 2% – podsumowanie

Rozważając udział w programie, warto pamiętać, że poza niższym oprocentowaniem, kredyty z dopłatą nie będą odbiegały od oferty rynkowej. Przed decyzją o wzięciu kredytu hipotecznego 2% należy dokładnie przejrzeć propozycje różnych banków.

Co jeszcze brać pod uwagę? Po upłynięciu 10 lat z rządowymi dopłatami, raty kredytu wzrosną. O ile, to zależy m.in. od wysokości stóp procentowych oraz okresu, na który został wzięty kredyt hipoteczny 2%. 

Ustawodawca przewidział „tarczę” dla osób, które będą miały kłopot ze spłatą kredytu mieszkaniowego po zakończeniu rządowych dopłat. Kredytobiorcy będzie przysługiwało wydłużenie okresu spłaty o maksymalnie 5 lat jeżeli raty nadmiernie obciążą jego budżet domowy.

Dowiedz się więcej i zadbaj o finanse firmy.

Jak wystawić i rozliczyć duplikat faktury?

0
duplikat faktury

Faktura dokumentująca transakcję może zginąć lub ulec zniszczeniu. Sposobem na zachowanie porządku w księgach rachunkowych jest wystawienie dokumentu, jakim jest duplikat faktury. Przy  jego sporządzaniu należy przestrzegać ścisłych zasad, które zebraliśmy w tym artykule.

Czym jest duplikat faktury?


Duplikat faktury to kopia pierwotnej faktury VAT, która odtwarza informacje na temat zawartej transakcji handlowej. Dane umieszczone w duplikacie muszą być zgodne z tymi na oryginalnej fakturze.

Kiedy wystawiany jest duplikat faktury? Taki dokument księgowy sporządzany jest przez wystawcę po zaginięciu lub zniszczeniu oryginalnej faktury. Utworzenie kopii jest ważne, bo faktury dokumentują sprzedaż towarów i wykonanie usług, są podstawą do odliczenia podatku VAT, a ich okazanie wymagane jest podczas kontroli skarbowej.

Warto wiedzieć, że wkrótce wystawianie i rozliczanie duplikatów faktury nie będzie już potrzebne. Powodem jest wprowadzenie Krajowego Systemu e-Faktur, czyli faktur ustrukturyzowanych. Teraz – od stycznia 2022 roku – są one dobrowolne, natomiast najprawdopodobniej od połowy 2025 roku staną się obowiązkowe. Każda e-faktura będzie przechowywana w KSeF przez 10 lat bez konieczności wystawiania duplikatów.

Czy wiesz, że…

Mała Księgowość to program księgowy świetny zarówno dla biur rachunkowych, obsługujących małe i średnie firmy, jak i osób prowadzących jednoosobową działalność gospodarczą?

Jak wystawić duplikat faktury?

Wystawianie duplikatów faktur reguluje art. 106l ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. 2004 Nr 54 poz. 535).

Trzeba pamiętać, że do wystawienia duplikatu potrzebny jest oryginał dokumentu księgowego, który ma jedna ze stron transakcji. Na duplikacie faktury powinna znaleźć się data jej wystawienia (to odróżnia ją od oryginału), można też dodać wyraz „duplikat”.

Większość firm korzysta z programów księgowych do wystawiania faktur, które umożliwiają szybkie generowanie duplikatów. Możliwe jest też ręczne sporządzenie duplikatu.

PRZECZYTAJ TEŻ:

  1. Co zrobić, gdy zostanie zniszczony lub zagubiony oryginał faktury?
  2. Dane do faktury VAT. Jakie informacje powinna zawierać poprawnie wystawiona faktura?
  3. Na czym polega obliczanie VAT? Najważniejsze informacje
  4. Co grozi za wystawienie faktury po terminie? Co wiąże się z niewystawieniem faktury za usługę?
  5. Odnaleziona faktura kosztowa. Jak zaksięgować odnalezioną fakturę?

Kto może wystawić duplikat?

Duplikat faktury wystawia nabywca lub podatnik (ew. upoważniona przez niego osoba). Robi to na wniosek nabywcy/podatnika i uwzględnia dane zawarte w fakturze, którą posiada lub zgodnie z danymi zawartymi w fakturze posiadanej przez drugą stronę.

Dokument ten mogą również wystawić administracyjne organy egzekucyjne i komornicy sądowi.

O wystawienie duplikatu faktury można się zwrócić w formie pisemnej lub ustnej. 

Jak zaksięgować duplikat faktury?

Duplikat faktury trzeba wpisać do ksiąg rachunkowych. W przypadku księgowania kluczowy jest stan faktyczny – czy faktura dotarła do nabywcy i kto ją utracił:

  • to nabywca zgubił fakturę – brak konsekwencji księgowych, bo faktura została już wcześniej zaksięgowana, nabywca powinien umieścić duplikat w swoich księgach rachunkowych;
  • to sprzedawca (wystawca) utracił fakturę – należy sporządzić notę wyjaśniającą, nie ma potrzeby wystawienia duplikatu dokumentu;
  • faktura nie dotarła do nabywcy – zaksięgowanie duplikatu faktury jest obowiązkiem nabywcy, postępuje on jak w przypadku otrzymania oryginalnego dokumentu.

Jak odliczyć VAT od duplikatu?

Duplikat faktury ma moc prawną równą fakturze oryginalnej i dokumentuje w ten sam sposób tę samą transakcję. Z tego względu stanowi podstawę do odliczenia podatku naliczonego. 

Jeżeli podatnik chce odliczyć podatek z duplikatu faktury, to należy sprawdzić, czy zniszczona/zagubiona faktura dotarła do nabywcy. W zależności od tego, jaka sytuacja zaistniała, należy różnie obchodzić się z duplikatem. 

Oryginalna faktura dotarła do podatnika, który odliczył od niej VAT

Duplikat faktury potwierdza nabycie towaru lub usługi w ewidencji zakupu VAT. Należy go przechowywać przez przynajmniej 5 lat.

Pierwotna faktura dotarła do nabywcy, tej jej nie zaksięgował i nie odliczył VAT-u

Duplikat faktury należy zaksięgować w miesiącu wpływu oryginalnej faktury lub w trzech/dwóch kolejnych okresach rozliczeniowych (w zależności czy nabywca rozlicza się w okresach miesięcznych, czy kwartalnych). Jeżeli kopia faktury dotrze po tych okresach rozliczeniowych, to nabywca musi skorygować deklarację VAT za miesiąc wystawienia pierwotnego dokumentu.

Pierwotna faktura nie dotarła do nabywcy

Odliczenie VAT będzie możliwe dopiero po otrzymaniu duplikatu faktury (w miesiącu jej otrzymania, w trzech kolejnych następnych miesiącach lub dwóch kolejnych kwartałach).

Jak wystawić duplikat faktury w Małej Księgowości?

Aby wystawić duplikat faktury w Małej Księgowości:

  1. W menu otwórz 'Sprzedaż’ > 'Zestawienia’ > 'Zestawienie faktur’.
  2. Wybierz interesującą Cię fakturę.
  3. Kliknij 'Podgląd’ i przejdź do ustawień.
  4. Wybierz opcję 'Drukuj’ > 'Drukuj duplikat’.
  5. Program wygeneruje fakturę z oznaczeniem 'DUPLIKAT NA PRAWACH ORYGINAŁU’, którą możesz następnie wydrukować lub wygenerować w postaci pdf.

Dyrektywa work-life balance weszła w życie w kwietniu 2023 roku. Co wprowadziła?

0
dyrektywa work life balance

W kwietniu 2023 r. została wprowadzona dyrektywa work-life balance. Jakie zmiany oznacza ona dla polskiego rynku pracy? Przeczytaj nasz artykuł i poznaj najważniejsze nowości w prawie, które wprowadziła nowelizacja Kodeksu Pracy.

Kiedy weszła w życie dyrektywa work-life balance?

Jeśli chodzi o kodeks pracy, to najważniejsze w 2023 roku zmiany wynikają z wdrożenia europejskich dyrektyw:

  • dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/1152 z 20.6.2019 r.,
  • dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/1158 z 20.6.2019 r.

Implementacja przepisów unijnych została poprzedzona konsultacjami społecznymi. W marcu nowelizację kodeksu pracy opublikowano w Dzienniku Ustaw. Zmiany weszły w życie 26 kwietnia 2023 roku.

Co wprowadza dyrektywa work-life balance?

W przeciwieństwie do poprzednich, również wprowadzonych w 2023 roku, rozwiązań (dotyczyły one pracy zdalnej oraz uprawnień pracodawców w zakresie badania trzeźwości zatrudnionej kadry), zmiany w ramach dyrektywy work-life balance są bardziej kompleksowe. Odnoszą się one m.in. do:

  • urlop ojcowski, rodzicielski i opiekuńczy,
  • ograniczenie prawa pracodawców do zakazu konkurencji dla pracowników,
  • elastyczna organizacja czasu pracy.

Urlop ojcowski, rodzicielski i opiekuńczy

Jedną z najważniejszych zmian, które wprowadziła dyrektywa work-life balance, jest wydłużenie czasu trwania urlopu rodzicielskiego. Dotychczas pracującemu rodzicowi przysługiwały 32 (za urodzenie jednego dziecka) lub 34 (ciąża mnoga) tygodnie. Obecnie sytuacja pod tym względem przedstawia się lepiej dla zatrudnionych, którzy mogą liczyć odpowiednio na 41 oraz 43 tygodnie.

Każdy z rodziców ma również zagwarantowane 9 tygodni urlopu, których nie przenosi się na drugiego rodzica.

Jeśli chodzi o unijną dyrektywę work-life balance, nie bez znaczenia jest również urlop opiekuńczy. Wprawdzie bezpłatny, przysługuje on jednak w wymiarze pięciu dni rocznie. Urlop opiekuńczy umożliwia zajęcie się chorym rodzicem, dzieckiem, małżonkiem  lub innej osobie, która pozostaje we wspólnym gospodarstwie domowym, jeśli wymaga ona wsparcia ze względów medycznych.

Pewne zmiany objęły również urlop ojcowski. W myśl dotychczasowych reguł pracujący ojciec musiał wykorzystać przysługujący mu urlop w czasie dwunastu miesięcy od urodzenia dziecka. Rozporządzenia dyrektywy work-life balance są korzystniejsze dla pracownika, który może dysponować swoim urlopem przez dwadzieścia cztery miesiące.

Zakaz zakazu konkurencji

Nowelizacja przewiduje również wpisanie do przepisów prawa pracy wyraźnego zakazu zabraniania pracownikowi, co do zasady, jednoczesnego pozostawania w stosunku pracy z innym pracodawcą. Funkcjonować będzie także zakaz poddawania pracownika niekorzystnemu traktowaniu z tego tytułu.

Elastyczna organizacja czasu pracy dla rodziców i opiekunów

Dzięki dyrektywie work-life balance pracownicy mają do wyboru następujące tryby czasu pracy:

  • praca zdalna,
  • system przerywanego czasu pracy,
  • system skróconego tygodnia pracy,
  • system pracy weekendowej,
  • ruchomy czas pracy,
  • indywidualny rozkład czasu pracy,
  • obniżenie wymiaru czasu pracy.
Pracownik powinien złożyć stosowny wniosek o elastyczną organizację czasu pracy na co najmniej 21 dni przed planowaną zmianą, a pracodawca ma 7 dni na wyrażenie zgody lub odmowę. Powinien on przy tym uwzględnić zarówno potrzeby pracownika, jak i możliwości firmy (zmiana czasu pracy nie powinna zaburzać funkcjonowania firmy).

Pozostałe zmiany dyrektywy work-life balance

Ciekawym rozwiązaniem z punktu widzenia zatrudnionych jest możliwość złożenia prośby o zmianę rodzaju zawartej umowy. Dyrektywa work-life balance wprowadza taką możliwość dla pracowników, którzy są zatrudnieni u danego pracodawcy przez co najmniej sześć miesięcy. Taki wniosek można wystosować raz na rok (kalendarzowy), np. po to, by uzyskać umowę na czas nieokreślony.

Życie jest nieprzewidywalne, na pracowniku etatowym ciążą liczne obowiązki wynikające z zatrudnienia. Jednym z nich jest dyspozycyjność w określonych godzinach. Nagłe, niespodziewane zdarzenia mogą to utrudnić lub nawet uniemożliwić. 

W takiej sytuacji z pomocą przychodzi dyrektywa work-life balance. Wprowadza prawo do zwolnienia w związku z wystąpieniem tzw. siły wyższej, czyli zdarzenia niezależnego od pracownika. Osoba zatrudniona ma w takiej sytuacji prawo do zwolnienia w wymiarze do dwóch dni lub szesnastu godzin rocznie.

Na czym polega koncepcja work-life balance?

Koncepcja work-life balance to podejście, które liczy sobie już kilka dekad, ale dużą popularnością zaczęło cieszyć się na przestrzeni ostatnich kilkunastu lat. W tłumaczeniu na język polski oznacza ono „balans między życiem prywatnym i pracą” i wydaje się, że dobrze odzwierciedla to sens pojęcia. Work-life balance oznacza równowagę obu tych płaszczyzn życia, dzięki czemu można uniknąć pracoholizmu/przepracowania.

Jak widać, zmiany wprowadzone w ramach europejskiej dyrektywy work-life balance oznaczają przede wszystkim dodatkowe dni wolne dla pracowników. Nowe regulacje nie sprowadzają się jednak wyłącznie do tego. 

Wręcz przeciwnie – dobrym przykładem jest nałożone na pracodawców ograniczenie stosowania zakazu konkurencji dla pracowników, dzięki czemu ci ostatni mogą zwiększyć swoje dochody poprzez pracę w różnych miejscach. Rzecz jasna, takie rozwiązanie nie zwalnia pracownika z obowiązku wykonywania zadań służbowych z należytą starannością.

Czy wprowadzenie w 2023 roku dyrektywy work-life balance oznacza koniec problemu z przepracowaniem? Niekoniecznie – zapewne w najbliższych latach Polacy wciąż będą jednym z bardziej przepracowanym narodem w porównaniu z innymi krajami Unii Europejskiej. Z drugiej jednak strony powinniśmy traktować zmiany jako elementy większego, długoletniego procesu.

 

Work-life balance jest czasem postrzegane jako podejście altruistyczne, ale nie wolno zapominać o jego znaczeniu z punktu widzenia efektywności – jak wiadomo, przemęczony pracownik to nieefektywny pracownik. Tym samym, dbanie o równowagę między jego życiem prywatnym oraz pracą powinno leżeć również w interesie pracodawcy.

Przeczytaj więcej w kategorii prawo pracy.

Nowy urlop opiekuńczy – czy jest płatny? Na kogo przysługuje?

0
urlop opiekuńczy

W dniu 26 kwietnia 2023 r. wszedł w życie pakiet zmian – jest to efekt implementacji prawa unijnego. Zmiany te mają na celu zapewnienie work-life balance pracownikom oraz wzmocnienie pozycji przetargowej osób zatrudnionych w relacjach z pracodawcą. Wśród zmian, jakie zostały wprowadzone, znajduje się nowy urlop opiekuńczy. Komu przysługuje?

Komu przysługuje urlop opiekuńczy?

Jeśli zastanawiasz się, komu przysługuje urlop opiekuńczy, odpowiedź na to pytanie jest prosta: osobom, które zostały zatrudnione na etacie. Nowy urlop opiekuńczy to rozwiązanie, zgodnie z którym w myśl art. 1731 Kodeksu pracy:

„§ 1.

Pracownikowi przysługuje w ciągu roku kalendarzowego urlop opiekuńczy, w wymiarze 5 dni, w celu zapewnienia osobistej opieki lub wsparcia osobie będącej członkiem rodziny, lub zamieszkującej w tym samym gospodarstwie domowym, która wymaga opieki lub wsparcia z poważnych względów medycznych”.

Powodem wprowadzenia bezpłatnego, 5-dniowego urlopu opiekuńczego jest implementacja przepisów unijnych – chodzi  tu o dyrektywy:

  • 2019/1152 z dn. 20 czerwca 2019 r.,
  • 2019/1158 z dn. 20 czerwca 2019 r.

W związku z tym należało dostosować ustawę z dn. 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy.

Ile wynosi urlop opiekuńczy 2023?

Urlop opiekuńczy w 2023 roku wynosi pięć dni w wymiarze rocznym. Urlop ten można wykorzystać jednorazowo lub w częściach – przepisy nie ograniczają pracownika do tego, by np. podzielił on przysługujący mu urlop opiekuńczy np. na dwie części.

Tak rozumiany urlop opiekuńczy jest udzielany w czasie, który stanowi dla zatrudnionego dzień pracujący (zgodnie z rozkładem czasu pracy).

Wprowadzony w kwietniu 2023 roku urlop opiekuńczy jest uzupełnieniem innych świadczeń przysługujących pracownikowi. Taki stan rzeczy oznacza, że jeśli wykorzystasz nowy urlop opiekuńczy, nie zmniejszasz w ten sposób puli urlopu wypoczynkowego czy przysługującego w wymiarze 16 godzin/2 dni rocznie zwolnienia na opiekę nad dzieckiem (takie zwolnienie przewiduje 188 Kodeksu pracy).

Czy urlop opiekuńczy jest płatny?

Z jednej strony 5 dni urlopu opiekuńczego rocznie to spore ułatwienie z punktu widzenia pracownika. Dzięki temu udogodnieniu może on uniknąć wykorzystywania urlopu wypoczynkowego po to, by sprawować opiekę nad chorym członkiem rodziny.

Z drugiej jednak strony trzeba mieć na uwadze, że taki urlop jest bezpłatny. Warto zdawać sobie z tego sprawę w szczególności, jeśli mamy napięty budżet domowy. Przykładowo, w przypadku, gdy chcemy wykorzystać jednorazowo wszystkie pięć dni, musimy być przygotowani na otrzymanie wynagrodzenia miesięcznego niższego aż o jedną czwartą (zakładając, że miesiąc pracy wynosi 160 godzin w miesiącu).

Kiedy można wziąć urlop opiekuńczy?

Urlop opiekuńczy może zostać wykorzystany przez pracownika po to, by zająć się opieką nad członkiem rodziny (małżonek, dziecko, rodzic) lub inną osobą zamieszkującą w danym gospodarstwie domowym, która z różnych powodów wymaga opieki medycznej.

Czy pracodawca może odmówić urlopu opiekuńczego?

Zasadniczo, pracodawca nie może odmówić urlopu opiekuńczego pracownikowi (przepisy nie mówią jasno, czy pracodawca ma takie prawo). Oczywiście, konieczne jest, by pracownik mógł uargumentować swoje żądanie.

Ważne jest, by pracownik złożył wniosek o udzielenie urlopu opiekuńczego na co najmniej jeden dzień zamiarem skorzystania z tego urlopu. Wniosek o urlop może mieć formę papierową lub elektroniczną.

Zmiany w kodeksie pracy 2023 r., które zostały związane z wdrożeniem dyrektyw unijnych, weszły w życie w dn. 26.04.2023 r. Zostały one wprowadzone w ramach ustawy z 9 marca 2023 r. o zmianie ustawy – Kodeks pracy oraz niektórych innych ustaw

We wniosku powinny znaleźć się takie informacje jak

  • dane (tzn. imię i nazwisko) pracownika-wnioskodawcy oraz osoby, która wymaga tego, by sprawować nad nią opiekę. Konieczne jest również wskazanie stopnia pokrewieństwa oraz adresu wspólnego gospodarstwa domowego,
  • uzasadnienie, tzn. okoliczności, które sprawiają, że konieczne jest zapewnienie opieki danej osobie. Co ważne, nie oznacza to, że należy we wniosku „dzielić się” z pracodawcą szczegółami na temat stanu zdrowia osoby wymagającej wsparcia.

5 dni bezpłatnego urlopu opiekuńczego nie są może rewolucyjnym rozwiązaniem, ale w połączeniu z innymi zmianami wprowadzonymi w 2023 r. poprawiają one sytuację etatowców.

Na czym polegają umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania?

0
umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania

Polska gospodarka jest silnie zglobalizowana, a przedsiębiorcy z naszego kraju działają również w innych państwach. Podobnie przedstawia się sytuacja, jeśli chodzi o pracowników – emigracja zarobkowa to wciąż mocno rozpowszechnione zjawisko.

Takie rozwiązanie pozwala im na zwiększenie skali działalności oraz dochodów, ale niesie ze sobą również szereg wyzwań. Jednym z nich jest podleganie pod opodatkowanie dochodów jednocześnie w dwóch różnych krajach. Sposobem na uniknięcie tego problemu jest umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania zawierana między Polską i państwami trzecimi.

Czym jest umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania?

Umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania (czasem stosuje się także akronim UPO) to takie porozumienie zawarte między dwoma państwami. Jego celem jest ochrona interesów podatników osiągających dochody w dwóch różnych państwach. Dzięki takim porozumieniom mona uniknąć dwukrotnego opodatkowania dochodów, co byłoby dla podatnika niesprawiedliwe.

Chociaż termin „unikanie podwójnego opodatkowania” może nasuwać pewne skojarzenia z przestępstwami podatkowymi, to rzeczywistość wygląda zupełnie inaczej. Stosowanie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania to jak najbardziej legalne rozwiązanie.

Gdyby nie ograniczono/zlikwidowano problemu, jakim jest podwójne opodatkowanie, znacznie osłabiłoby to migracje zarobkowe, a co za tym idzie – przepływy kapitału między różnymi krajami.

Jeśli chcesz zapoznać się z umową podpisaną przez Polskę z innym krajem, możesz przejrzeć wykaz umów o unikaniu podwójnego opodatkowania. Pełna lista znajduje się na rządowej stronie internetowej (link znajdziesz tutaj).

Czym jest podwójny podatek?

Aby zrozumieć, czym jest podwójny podatek, trzeba zdawać sobie sprawę z istnienia mechanizmu określanego jako tzw. ograniczony i nieograniczony obowiązek podatkowy. 

O pierwszym wariancie mowa jest w sytuacji, gdy dany podatnik przebywał na terenie Polski przez co najmniej połowę roku (183 dni) i posiada w naszym kraju tzw. ośrodek interesów życiowych. W takim wypadku WSZYSTKIE osiągnięte w danym roku dochody podlegają opodatkowaniu w Polsce. 

Oznacza to, że jeśli np. 80% zarobku danej osoby pochodzi z Polski, zaś 20% z innego kraju, konieczne jest przyjęcie takich rozwiązań, by te 20% nie było opodatkowane i w Polsce, i w innym państwie.

W pozostałych przypadkach stosuje się tzw. ograniczony obowiązek podatkowy. W pewnym uproszczeniu oznacza to, że podatnik rozlicza się z polskim fiskusem jedynie z tych dochodów, które zostały wypracowane w Polsce.

Podwójny podatek dotyczy takich sytuacji, w których dana osoba mieszka i osiąga dochody w różnych krajach. To właśnie dlatego wprowadzono umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Jakie kraje mają umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania z Polską?

Polska ma zawarte umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania z kilkudziesięcioma państwami – poniżej wymieniliśmy jedynie niektóre spośród nich:

  • Baliwat Guernsey,
  • Bośnia i Hercegowina,
  • Bułgaria,
  • Cypr,
  • Czarnogóra (umowa z Jugosławią),
  • Słowenia,
  • Stany Zjednoczone,
  • Szwajcaria,
  • Tadżykistan,
  • Tajwan,
  • Turcja,
  • Uzbekistan,
  • Wielka Brytania i Północna Irlandia,
  • Wietnam,
  • Zimbabwe,
  • Zjednoczone Emiraty Arabskie.

Jak widać, wyżej wymienione państwa – a powyższa lista to tylko niewielka część całego katalogu – to kraje właściwie z każdego regionu świata. 

Choć niektóre z nich zdecydowanie nie są kojarzone jako cel emigracji zarobkowej czy ekspansji biznesowej, to mimo wszystko podpisanie porozumień w tym zakresie jest konieczne. Dzięki temu osoby osiągające dochody za granicą mogą prawidłowo je rozliczyć.

Kiedy możesz skorzystać z UPO?

Jeśli chodzi o korzystanie z umów unikania podwójnego opodatkowania, staje się to możliwe m.in. w następujących sytuacjach:

  • osiąganie dochodów w ramach zawartej umowy o pracę – a zatem unikanie podwójnego opodatkowania jest stosowane w przypadku migrantów zarobkowych,
  • działalność biznesowa na rynkach międzynarodowych,
  • osiąganie dochodów kapitałowych – jak wiadomo, w XXI w. można z łatwością  nabywać papiery wartościowe z innych krajów. Przykładowo, dotyczy to takich sytuacji jak otrzymanie dywidendy z tytułu posiadania akcji spółki zarejestrowanej w innym państwie,
  • osiąganie świadczeń dla bezrobotnych z Polski podczas poszukiwania pracy za granicą.

Jakie warunki musisz spełnić, aby skorzystać z UPO?

Jeśli zostały spełnione przesłanki do podwójnego opodatkowania dochodów z różnych krajów, można tego uniknąć poprzez następujące sposoby działania:

  • metoda wyłączenia z progresją,
  • metoda proporcjonalnego odliczenia.

Rzecz jasna, uniknięcie podwójnego opodatkowania jest możliwe dopiero wówczas, gdy Polska podpisała z danym krajem stosowną umowę. Do wyjątków w tej kwestii należy m.in. Tajwan (z uwagi na skomplikowaną sytuację geopolityczną).

Przeczytaj więcej o rozliczaniu podatku.

Czym jest NIP?

0
nip

NIP, czyli numer identyfikacji podatkowej pozwala na identyfikację i rozróżnienie podatników będących przedsiębiorcami. Podatnicy będący osobami fizycznymi identyfikują się PESEL-em. NIP składa się z 10 cyfr i pozwala właściwie określić np. wystawcę czy odbiorcę faktury.

Każdy numer NIP jest niepowtarzalny. Wydaje się go raz i przynależy on do danego podmiotu przez cały okres prowadzenia przez niego działalności gospodarczej. W tym dziesięciocyfrowym kodzie, trzy pierwsze to identyfikator urzędu skarbowego właściwego dla podatnika. Sześć kolejnych to losowe cyfry, a ostatnia jest cyfrą kontrolną. Wylicza ją specjalny algorytm.

Jak sprawdzić swój numer NIP?

Żeby sprawdzić swój numer NIP, można do odpowiedniego urzędu skarbowego złożyć wniosek w tej sprawie. 

Sprawdzić swój NIP można też znacznie łatwiej. Wystarczy skorzystać z opcji dostępnej na stronie ministerstwa finansów, które udostępnia dane na temat aktualności określonego numeru NIP. Dane w portalu aktualizowane są raz na dobę.

Jak sprawdzić NIP innej firmy?

Numer NIP innego przedsiębiorcy można sprawdzić w rejestrze CEIDG, lub – jeśli przedsiębiorca to spółka prawa handlowego – w wyszukiwarce KRS. Warto wiedzieć, że nawet jeśli zagraniczna firma po polski numer NIP to nie oznacza to, że ma tu oddział. Po prostu jest to konieczne do tego, by poprawnie rozliczyć podatek VAT w Polsce.

Zaświadczenie o nadaniu NIP

W określonych sytuacjach może być potrzebne zaświadczenie o nadaniu NIP. Najczęściej konieczne jest ono przy przetargach albo ubiegając się o kredyt. Zaświadczenie takie uzyskuje się w urzędzie skarbowym. O zaświadczenie o nadaniu NIP może wystąpić sam podatnik bądź osoba trzecia np. kontrahent.

Jak sprawdzić kontrahenta?

Dane kontrahenta po NIP można sprawdzić również w programie księgowym. Wiele z nich pozwala na to dzięki integracji z bazą GUS. Wystawiając fakturę, nie trzeba więc wpisywać pełnych danych kontrahenta. Wystarczy numer NIP, a system sam je uzupełni. 

Co można sprawdzić po NIPie?

Pozwala sprawdzić dokładne dane firmy. Jeśli znamy NIP, możemy dowiedzieć się, kto prowadzi daną firmę, kiedy firma rozpoczęła działalność, a jeśli została zawieszona, to kiedy nastąpiło zawieszenie. NIP pozwala też sprawdzić adres siedziby, a także dowiedzieć się, czy firma nie znajduje się w upadłości.

Samozatrudnienie – wady i zalety. Kiedy warto założyć działalność gospodarczą?

0
samozatrudnienie wady i zalety

Praca na etat, czy samozatrudnienie, co jest korzystniejsze? Wiele osób marzy, aby być swoim własnym szefem i zarabiać więcej niż dotychczas. Sprawdziliśmy zatem, jakie są plusy i minusy działalności na własny rachunek oraz jak sprawdzić, czy nadajemy się na przedsiębiorcę.

Samozatrudnienie – wady i zalety

Nigdy wcześniej samozatrudnienie – założenie firmy, czyli jednoosobowej działalności gospodarczej (JDG) – nie było tak łatwe. Wszystkie formalności można załatwić, nie wychodząc z domu, wystarczy rejestracja na internetowej stronie CEIDG.

Mimo to Polacy nie marzą o samozatrudnieniu. Według najświeższych badań Eurostatu należymy do narodów, które wolą pracę na etacie niż samozatrudnienie.

Czy rzeczywiście wady samozatrudnienia są tak poważne, a zalety zbyt wyolbrzymione? Oto co należy wiedzieć, rozważając rozpoczęcie JDG.

Zalety samozatrudnienia

Wśród plusów samozatrudnienia należy wymienić:

  • samodzielność – mówiąc inaczej, samozatrudniony jest sam sobie szefem, decyduje z iloma i jakimi firmami będzie współpracował oraz na jakich zasadach, może też decydować o sięganiu po zewnętrzne dotacje (z Urzędu Pracy, UE, budżetu państwa) czy zatrudnianiu pracowników,
  • elastyczność godzin pracy – osoby pracujące na swoim same regulują swój czas pracy,
  • możliwość większych zarobków – praca na etacie wiąże się z określonymi w umowie zarobkami, JDG teoretycznie pozwala uzyskać nieograniczone dochody,
  • możliwość wyboru formy opodatkowania dochodów – na zasadach ogólnych (stawka podatkowa 12% i 32%), według stawki liniowej (stawka podatkowa 19%), ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych,
  • możliwość obniżenia podatku dochodowego o koszty uzyskania przychodów – to jeden z największych plusów samozatrudnienia. Koszty to np. wydatki na podróże służbowe (paliwo), zakup sprzętu komputerowego czy opłacenie reklam,
  • odliczanie VAT od zakupów na firmę,
  • ulga na start dla początkujących przedsiębiorców, czyli zwolnienie z ZUS (oprócz składki zdrowotnej) przez 6 miesięcy, a potem 24 miesiące tzw. małego ZUS.
  • możliwość ominięcia umowy o pracę oraz umów cywilnoprawnych – samozatrudniony wystawia cyklicznie fakturę firmie, której dostarcza towary lub usługi, a to przekłada się na wyższy zarobek.

Jakie są wady samozatrudnienia?

Do wad samozatrudnienia należy:

  • stosunkowo mniejsza stabilność zatrudnienia – konsekwencje fiaska działalności gospodarczej ponosi tylko samozatrudniony, a umowę o pracę trudniej rozwiązać niż zakończyć współpracę na zasadach B2B lub umowę zlecenie czy umowę o dzieło,
  • mniejsza regularność wynagrodzenia jeżeli samozatrudniony nie ma stałego źródła dochodu (np. długoterminowej umowy z klientem),
  • brak gwarancji stałych wpływów – osoby na etacie mają większą pewność, że za swoją pracę dostaną co miesiąc wypłatę w umówionej wysokości,
  • konieczność samodzielnego opłacenia składek ZUS – obowiązek szczególnie odczuwalny po zakończeniu preferencyjnego ZUS, czyli Ulgi na start i małego ZUS-u,
  • brak płatnych nadgodzin, okresu wypowiedzenia i urlopów (choć płacący składki chorobowe mają prawo do zasiłku chorobowego) oraz innych uprawnień pracowniczych wynikających z Kodeksu pracy,
  • więcej obowiązków – trzeba zadbać m.in. o rejestrację w CEIDG, prowadzenie księgowości, dokumentowanie przychodów, wystawianie faktur oraz pozyskiwanie klientów.

Jakie są korzyści z samozatrudnienia?

Do największych korzyści płynących z samozatrudnienia należą potencjalnie większe zarobki oraz możliwość zmniejszenia danin płaconych państwu (o koszty uzyskania przychodu).

Jak zyskamy na samozatrudnieniu, można sprawdzić np. w dobrym kalkulatorze wynagrodzenia. Taka aplikacja oblicza m.in. wynagrodzenie netto/brutto oraz koszt ponoszony przez pracodawcę zatrudniającego pracownika. 

W ten sposób łatwo jest obliczyć, ile zostanie w kieszeni osoby, która przeszła na samozatrudnienie i wystawia fakturę. Pod uwagę należy wziąć koszty związane z opłaceniem ZUS czy księgowości.

Niebagatelną korzyścią jest wspomniana już samodzielność. Samozatrudniony sam decyduje, kiedy ma wolne, a kiedy pracuje, sam wybiera kontrahentów i zasady współpracy.

Czy warto przejść na samozatrudnienie?

Decyzja o otwarciu jednoosobowej działalności gospodarczej wymaga głębokiego namysłu. Wiele osób przechodzi na samozatrudnienie, bo mają dość swoich przełożonych, marzą o robieniu tego, co lubią lub uważają, że są w stanie zarobić więcej niż na etacie.

W innej sytuacji są osoby, które muszą wybrać samozatrudnienie jeżeli chcą pracować w danej firmie lub na wybranym stanowisku.

Samozatrudnienie wymaga bardzo dużo planowania, zacięcia i odporności na stres. To droga dla osób samodzielnych, które lubią wyzwania i są przedsiębiorcze. Na jednej szali jest większa swoboda i potencjalnie większa zarobki, a na drugiej ryzyko braku klientów i konieczności zamknięcia działalności.

Przed decyzją warto chłodnym okiem ocenić swoje możliwości, przemyśleć czego potrzebują potencjalni klienci, a my możemy im tego dostarczyć (i to lepiej niż konkurencja) oraz przeliczyć koszty prowadzenia JDG, które trzeba ponieść bez względu na zyski – to w 2023 roku 1418,48 zł ZUS plus 314,10 zł składki zdrowotnej dla rozliczających się na zasadach ogólnych (po zakończeniu ulg dla startujących przedsiębiorców).

Podsumowując wady i zalety samozatrudnienia, warto pomyśleć o biznesie na próbę, czyli działalności nierejestrowanej (nierejestrowej). Jeżeli mamy pomysł na samozatrudnienie, to możemy go przetestować bez rejestrowania działalności gospodarczej i bez płacenia ZUS. Należy spełnić podstawowe warunki: 

  • miesięczny przychód z tej działalności nie przekroczy 50 proc. minimalnego wynagrodzenia (w 2023 roku to 1745 zł);
  • działalność nie wymaga uzyskania koncesji, licencji lub pozwoleń;
  • osoba prowadząca działalność nierejestrową nie miała firmy w ciągu ostatnich 5 lat.

W ten sposób można np. handlować lub świadczyć drobne usługi, zarabiać pieniądze, a jednocześnie sprawdzić, czy samozatrudnienie jest dla nas optymalnym rozwiązaniem.

Ocenianie pracowników – jak powinno wyglądać?

0
ocenianie pracowników

Ocenianie pracowników to jeden z ważniejszych elementów weryfikowania członków zespołu. Czy ocena pracownicza jest obowiązkowa? Jak oceniać pracowników?

To, w jaki sposób pracownik wykonuje swoje obowiązki, ma wpływ na działanie określonego departamentu, a co za tym idzie, na funkcjonowanie firmy. Ocenianie jakości wykonywania pracy staje się coraz bardziej popularne i…coraz bardziej sformalizowane. 

Po co ocenia się pracowników?

Ocena pracowników pozwala zebrać informacje o każdym z członków zespołu, a także zidentyfikować zachowania, które sprzyjają efektywności. Chodzi bowiem o to, by stworzyć podstawę do skutecznego zarządzania. Ocena pozwala wspierać umiejętności pracownika, wykrywa też nieprawidłowości w pracy.

Jakie są cele oceniania pracowników?

Z perspektywy pracownika, ocena dokonywana przez pracodawcę daje informację zwrotną, która dotyczy jego pracy. Oczywiście sprawia, że pracownik ma wiedzę o tym, w jaką stronę skierować się, by rozwijać karierę. 

Przeprowadzenie oceny pracownika poprawia komunikację w firmie, a także wpływa pozytywnie na wydajność. Ocena pracownika ma też ogromne znaczenie przy ustalaniu wynagrodzeń na konkretnym stanowisku. Od niej zależeć może awans pracownika albo może być podjęta decyzja o jego zwolnieniu. 

Czy ocena pracowników jest obowiązkowa?

Prawo nie nakazuje przeprowadzania oceny pracowników. Jeśli więc pracodawca się na nią zdecyduje, to sam musi określić zasady jej przeprowadzenia, a także o poziomie formalizacji. 

To więc od pracodawcy zależy, w jakiej formie i jak często będzie kontrolował pracownika. Warto jednak wiedzieć, że ocena powinna służyć ukierunkowaniu na rozwój. Ma być podstawą do podnoszenia jakości wykonywanych zadań przez pracowników.

Specjaliści wyróżniają cztery sposoby oceny pracowników. Pierwszy to tzw. ocena 90 stopni, gdy pracownik jest oceniany przez przełożonego. 

Drugi to 180 stopni – ocena jest przygotowywana przez przełożonego oraz pracownika. 

Trzeci nazywa się 270 stopni. Wtedy oceny dokonują przełożony, pracownik oraz jego współpracownicy. W czwartym rodzaju, czyli ocenie 360 stopni swoją opinię „dorzucają” też klienci.

Oceniając pracownika, dobrze jest określić kryteria. Bierzemy pod uwagę umiejętności pracownika, predyspozycje, doświadczenie zawodowe, a także jego wykształcenie i kursy oraz szkolenia. 

Nie można zapomnieć również o indywidualnych cechach charakteru pracownika, a także stopniu zaangażowania i podejściu do współpracowników czy przełożonych.

Jakie są metody oceniania pracowników? 

Do najczęściej stosowanych technik oceny należą: 

  1. technika rankingowa – gdzie szeregujemy pracowników od najlepszego do najgorszego. Ta metoda powinna być stosowana tylko w tych zespołach, gdzie członkowie wykonują takie same albo podobne zadania;
  2. technika skali kwalifikacyjnej – określa się występowanie danej cechy u pracownika;
  3. swobodny opis – który polega na samodzielnym opisaniu osiągnięć pracownika;
  4. technika samooceny – gdy pracownik sam dokonuje opisu swojej osoby.

W ocenie pracownika warto pamiętać, o tym, by nie skupiać się wyłącznie na negatywnych cechach, a także na tym, by nie sugerować się jedną cechą pracownika.

Przeczytaj więcej w kategorii prawo pracy.