Bez kategorii
Biuro rachunkowe
Biznes
Dokumenty
Działalność gospodarcza
Działalność nierejestrowana
Wyszukaj
Kontakt
Strona główna Blog Strona 61

Ryczałt od przychodów ewidencjonowanych – kto może z niego skorzystać? Stawki

Przez
Redakcja
-
0
ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych

Ryczałt od przychodów ewidencjonowanych wzbudza spore zainteresowanie. Wszystko przez proste rozliczenia. Kto może skorzystać z ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych?

Poznaj szczegółowe informacje na temat tego, kto może, a kto nie może rozliczać się ryczałtem. Sprawdź, komu ryczałt od przychodów ewidencjonowanych się opłaca, a komu nie. Poznaj szczegółowe stawki ryczałtu. 

Na czym polega ryczałt od przychodów ewidencjonowanych?

Ryczałt od przychodów ewidencjonowanych to uproszczona metoda opodatkowania. Specyfika ryczałtu polega na tym, że podatek płacimy od przychodu. Oznacza to, że nie rozlicza się kosztów. Żeby rozliczać się ryczałtem, roczne obroty nie mogą być wyższe niż równowartość 2 mln euro.

CZYTAJ TAKŻE: Dieta dla pracownika za podróż służbową w kraju i za granicą 2023

Kto może rozliczać się w formie ryczałtu?

Ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych mogą rozliczać się przede wszystkim prowadzący pozarolniczą działalność gospodarczą. Mogą go stosować także osoby fizyczne, które uzyskują przychody z najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze, o ile nie są one zawierane w ramach pozarolniczej działalności gospodarczej. Z rozliczenia ryczałtem mogą skorzystać też osoby duchowne.

Prawo wskazuje konkretne rodzaje przychodów, które pozwalają na rozliczanie je ryczałtem. Są to chociażby przychody: 

  • lekarza, 
  • technika dentystycznego, 
  • felczera, 
  • położnej, 
  • pielęgniarki, 
  • tłumacza, 
  • nauczyciela udzielającego lekcji na godziny, 
  • przychody związane ze sprzedażą praw majątkowym lub nieruchomości, 
  • przychody związane z działalnością wytwórczą, robotami budowlanymi lub w zakresie przewozu ładunków, 
  • przychody, które pochodzą z działalności gastronomicznej lub handlowej, 
  • pochodzące z wynajmu i dzierżaw,
  • przychody związane ze świadczeniem usług wychowania przedszkolnego.

Ryczałt od przychodów ewidencjonowanych a księgowość

Rozliczenie ryczałtem wymaga prowadzenia uproszczonej księgowości w postaci ewidencji przychodów. 

Jak rozliczać się ryczałtem za pomocą Małej Księgowości?

Program księgowy będzie wsparciem również dla przedsiębiorcy rozliczającego się za pomocą ryczałtu. W programie Mała Księgowość wykonasz wszystkie operacje niezbędne w celu prowadzenia uproszczonej księgowości.

Aby zacząć pracę z MK jako ryczałtowiec, musisz wprowadzić odpowiednie ustawienia w programie. W tym celu w menu wybierz 'Księgowość’ > 'Ustawienia’ > 'Firma’. Tam, w 'Informacjach ogólnych’ zaznacz 'Ewidencja przychodów’.

Następnie skonfiguruj właściwe stawki ryczałtu. Zrobisz to w oknie 'Skala podatkowa’ > 'Stawki ryczałtu’.

Właściwą ewidencję przychodów znajdziesz w 'Księgowość’ > 'Zestawienia’ > 'Ewidencja przychodów’.

CZYTAJ TAKŻE: Sposoby opodatkowania działalności gospodarczej

Ile wynosi ZUS na ryczałcie?

Ważną kwestią dla osób, które rozliczają się ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych, jest to, ile zapłacą ZUS-u. Będzie zależeć to od wysokości ich przychodów. W 2023 roku ryczałtowiec mający przychody do 60 tys. zł zapłaci miesięcznie 376,16 zł. Przy przychodach od 60 tys. do 300 tys. zł, składka wyniesie 626,93 zł, a powyżej 300 tys. zł, zapłacisz co miesiąc 1128,48 zł.

Kto nie może rozliczać się ryczałtem?

Niezależnie od wysokości obrotu ryczałtem nie mogą rozliczać się

  • prowadzący apteki,
  • udzielający pożyczek pod zastaw, m.in. prowadzący lombardy,
  • prowadzący działalności w zakresie kupna i sprzedaży wartości dewizowych,
  • wytwarzający wyroby opodatkowane podatkiem akcyzowym, na podstawie odrębnych przepisów, z wyjątkiem wytwarzania energii elektrycznej z odnawialnych źródeł energii,
  •  świadczący usługi reklamowe, pośred­nictwa finansowego, detek­tywistyczne oraz ochroniarskie, wykonywania fotografii reklamowych i podobne,
  •  handlujący częściami i akcesoriami do pojazdów mechanicznych.

Rozliczenie ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych ograniczone jest też dla niektórych przedstawicieli wolnych zawodów. Nie jest możliwe także dla tych, którzy prowadzą działalność na rzecz byłego lub obecnego pracodawcy, jeśli mieliby robić to samo, co robiły w ramach stosunku pracy.

CZYTAJ TAKŻE: Prowadzenie księgowości małej firmy. Jak się do tego zabrać?

Kiedy ryczałt od przychodów ewidencjonowanych się nie opłaca?

Ryczałt nie będzie się opłacał tym przedsiębiorcom, którzy ponoszą duże wydatki albo sporo inwestują, by uzyskać przychód. Na pewno nie będzie dobrym rozwiązaniem dla firm, które przynoszą straty. 

Ryczałt za wynajem mieszkania

No dobrze, a ile wynosi ryczałt od przychodów? W przypadku wynajmu nieruchomości ryczałt od przychodów ewidencjonowanych z tytułu najmu wynosi:

  • 8,5% przychodu do kwoty 100 000 zł oraz
  • 12,5% przychodu od nadwyżki ponad 100 000 zł.

Stawki ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych

Stawka ryczałtu zależy od tego rodzaju uzyskanego przychodu. Od 1 stycznia 2022 roku stawki ryczałtu wynoszą: 17%, 15%, 14%, 12,5%, 12%, 10%, 8,5%, 5,5%, 3% i 2%.

CZYTAJ TAKŻE: Zmiany w prawie 2023

Stawka 17%

17% ryczałtu płacą tłumacze, adwokaci, notariusze, radcowie prawni, biegli rewidenci, księgowi, agenci ubezpieczeniowi, agenci oferujący ubezpieczenia uzupełniające, brokerzy reasekuracyjni, brokerzy ubezpieczeniowi, doradcy podatkowi, doradcy restrukturyzacyjni, maklerzy papierów wartościowych, doradcy inwestycyjni, agenci firm inwestycyjnych, rzecznicy patentowi.

Stawka 15%

Stawka 15% ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych dotyczy:

  • reprodukcji komputerowych nośników informacji;
  • pośrednictwa w sprzedaży motocykli oraz części i akcesoriów do nich;
  • pośrednictwa w sprzedaży hurtowej;
  • magazynowania i przechowywania cieczy i gazów;
  • magazynowania i przechowywania towarów w strefach wolnocłowych;
  • usług parkingowych;
  • obsługi centrali wzywania radio-taxi;
  • pilotowania na wodach morskich i przybrzeżnych;
  • pilotowania na wodach śródlądowych;
  • przychodów licencyjnych związanych z nabywaniem praw do książek, broszur, ulotek, map itp.;
  • przychodów licencyjnych związanych z nabywaniem praw do korzystania z wykazów i list (np. adresowych, telefonicznych);
  •  przychodów licencyjnych związanych z nabywaniem praw do czasopism i pozostałych periodyków;
  • przychodów licencyjnych związanych z nabywaniem praw do pozostałych wyrobów drukowanych;
  • przychodów licencyjnych związanych z nabywaniem praw do korzystania z gier komputerowych;
  • przychodów licencyjnych związanych z nabywaniem praw do korzystania z programów komputerowych;
  •  związanych ze sprzedażą miejsca reklamowego w wykazach i listach (np. adresowych, telefonicznych);
  • związanych z nadawaniem programów ogólnodostępnych i abonamentowych;
  • przetwarzania danych;
  • przesyłania strumieni wideo przez internet;
  • agencji informacyjnych;
  • agencji pozostałych w zakresie informacji, gdzie indziej niesklasyfikowanych;
  • finansowych i ubezpieczeniowych, innych niż świadczone w ramach wolnych zawodów;
  • związanych z obsługą nieruchomości, świadczonych na zlecenie;
  • prawnych, rachunkowo-księgowych i doradztwa podatkowego, innych niż świadczone w ramach wolnych zawodów;

– usługi firm centralnych (head office);

Usług doradztwa związanych z zarządzaniem (PKWiU ex dział 70), z wyjątkiem usług doradztwa związanych z zarządzaniem rynkiem rybnym (PKWiU 70.22.16.):

  • innych niż świadczone w ramach wolnych zawodów;
  • reklamowych; usług badania rynku i opinii publicznej;
  • fotograficznych;
  •  tłumaczeń pisemnych i ustnych, innych niż świadczone w ramach wolnych zawodów
  • związanych z zatrudnieniem;
  • świadczonych przez organizatorów turystyki, pośredników i agentów turystycznych oraz pozostałych usług rezerwacji i usług z nią związanych;
  • detektywistycznych i ochroniarskich, z wyjątkiem robót związanych z instalowaniem systemów przeciwpożarowych i przeciwwłamaniowych z późniejszym monitoringiem;
  • obsługi nieruchomości wykonywanych na zlecenie, m.in.:

– polegających na utrzymaniu porządku w budynkach, kontroli systemów ogrzewania, wentylacji, klimatyzacji, wykonywaniu drobnych napraw, 

– dezynfekcji i tępienia szkodników,

– związanych ze wspomaganiem prowadzenia działalności gospodarczej, gdzie indziej niesklasyfikowanych,

– centrów telefonicznych (call center), 

– powielania, 

– związanych z organizowaniem kongresów, targów i wystaw,

– w zakresie pomocy społecznej bez zakwaterowania (PKWiU ex dział 88), innych niż świadczone w ramach wolnych zawodów, z wyłączeniem usług pomocy społecznej bez zakwaterowania w zakresie odwiedzania i pomocy domowej świadczonych osobom niepełnosprawnym (PKWiU 88.10.14),

Pomocy społecznej:

  • bez zakwaterowania w zakresie opieki dziennej świadczonych osobom dorosłym niepełnosprawnym (PKWiU 88.10.15),
  • bez zakwaterowania w zakresie opieki dziennej nad dziećmi, z wyłączeniem opieki nad dziećmi niepełnosprawnymi (PKWiU 88.91.11),
  • bez zakwaterowania w zakresie opieki dziennej nad dziećmi i młodzieżą niepełnosprawną (PKWiU 88.91.12),
  • bez zakwaterowania świadczonych przez opiekunki do dzieci (PKWiU 88.91.13),

– pozostałe usługi pomocy społecznej bez zakwaterowania, gdzie indziej niesklasyfikowane (PKWiU 88.99.19),

  • kulturalnych i rozrywkowych;
  • związanych ze sportem, rozrywką i rekreacją.

CZYTAJ TAKŻE: Jak policzyć podatek? 

Stawka 14% ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych

Oprocentowanie 14% obejmuje:

  • usługi w zakresie opieki zdrowotnej;
  •  usługi architektoniczne i inżynierskie, usługi badań i analiz technicznych;
  •  usługi w zakresie specjalistycznego projektowania.

Stawka 12%

Stawkę 12% obejmuje:

  • usługi związane z wydaniem pakietów gier komputerowych, z wyłączeniem publikowania gier komputerowych w trybie on-line;
  • usługi związane z wydaniem oprogramowania systemowego;
  • usługi związane z wydaniem oprogramowania użytkowego;
  •  usługi związane z wydaniem oprogramowania komputerowego pobieranego z Internetu, z wyłączeniem pobierania oprogramowania w trybie on-line;
  • usługi związane z doradztwem w zakresie sprzętu komputerowego;
  •  usługi związane z oprogramowaniem;
  •  usługi objętych grupowaniem „Oryginały oprogramowania komputerowego”;
  • usługi związane z doradztwem w zakresie oprogramowania;
  • usługi w zakresie instalowania oprogramowania;
  • usługi związane z zarządzaniem siecią i systemami informatycznymi.

Stawka ryczałtu 10%

Stawka ta stosowana jest w przypadku odpłatnego zbywania praw majątkowych lub nieruchomości, które:

  • są wartościami niematerialnymi lub prawnymi, lub kwalifikują się jako środki trwałe i podlegają ujęciu w rejestrze środków trwałych, lub wartości niematerialnych i prawnych;
  • ze względu na okres użytkowania krótszy lub równy rok nie zostały zakwalifikowane do środków trwałych ani wartości niematerialnych i prawnych;
  • są składnikami majątku, które stanowią spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego lub udział w takim prawie, które nie podlegają ujęciu w ewidencji środków trwałych ani wartości niematerialnych i prawnych.

CZYTAJ TAKŻE: Jak rozliczać najem prywatny 2022?

Stawka 8,5%

Oprocentowanie 8,5% dotyczy przychodów:

  • z działalności usługowej, w tym przychodów z działalności gastronomicznej w zakresie sprzedaży napojów o zawartości alkoholu powyżej 1,5%, z zastrzeżeniem lp. 1, 2, 3 tiret pierwsze, 4 oraz 6–8 tabeli;
  • ze świadczenia usług związanych ze zwalczaniem pożarów i zapobieganiem pożarom;
  •  ze świadczenia usług w zakresie edukacji (w tym nauczycieli w zakresie świadczenia usług edukacyjnych polegających na udzielaniu lekcji na godziny, ryczałt);
  • ze świadczenia usług związanych z działalnością bibliotek, archiwów, muzeów oraz pozostałych usług w zakresie kultury;
  •  z działalności polegającej na wytwarzaniu przedmiotów (wyrobów) z materiału powierzonego przez zamawiającego;
  • prowizje uzyskane przez komisanta ze sprzedaży na podstawie umowy komisu;
  • prowizje uzyskane przez kolportera prasy na podstawie umowy o kolportaż prasy;
  • otrzymanych z tytułu odszkodowania za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą lub z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej.

Stawka ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych 5,5%

Ryczałt w wysokości 5,5% jest stosowany dla przychodów:

  • z działalności wytwórczej, robót budowlanych lub w zakresie przewozów ładunków taborem samochodowym o ładowności powyżej 2 ton;
  • prowizji uzyskanych z działalności handlowej w zakresie sprzedaży jednorazowych biletów komunikacji miejskiej, znaczków do biletów miesięcznych, znaczków pocztowych, żetonów i kart magnetycznych do automatów;
  •  z odpłatnego zbycia świadectw pochodzenia, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 14 ustawy o PIT.

Stawka 3%

Stawka ryczałtu 3% obejmuje przychód:

  • z działalności gastronomicznej, z wyjątkiem sprzedaży napojów o zawartości alkoholu powyżej 1,5%;
  • z usług w zakresie produkcji zwierzęcej;
  •  z usług w zakresie handlu;
  •  z działalności rybaków zalewowych oraz morskich w zakresie sprzedaży ryb oraz innych surowców pochodzących z własnych połowów;
  •  z odpłatnego zbycia ruchomych składników majątku, które są wykorzystywane w ramach pozarolniczej działalności gospodarczej (poza nieruchomościami, które są opodatkowane podatkiem 10%);
  •  z odpłatnego zbycia ruchomych składników majątku przedsiębiorstwa w spadku;
  •  których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 2, 5-10 i 19-22 ustawy o podatku dochodowym.

CZYTAJ TAKŻE: Formy opodatkowania działalności gospodarczej

Stawka ryczałtu 2%

Stawka ryczałtu opodatkowuje przychód uzyskany ze sprzedaży wyrobów przetworzonych w sposób inny niż przemysłowy produktów pochodzenia roślinnego i zwierzęcego z własnej uprawy i hodowli lub chowu.

Przeczytaj więcej o rozliczaniu podatku.

Ryczałt od przychodów ewidencjonowanych – często zadawane pytania

Ryczałt od przychodów ewidencjonowanych –  jak obliczyć?

Aby obliczyć podatek, jaki zapłacimy zgodnie z ryczałtem przychodów ewidencjonowanych, najpierw zsumuj wszystkie swoje przychody. Następnie odejmij od nich wysokość stawek ZUS. Od uzyskanej kwoty obliczyć właściwy procent ryczałtu. 

Ryczałt od przychodów ewidencjonowanych –  jaki pit?

Rozliczając się ryczałtem, musisz złożyć deklarację PIT-28.

Ile wynosi ryczałt od przychodów ewidencjonowanych?

Stawka ryczałtu, jaką zapłacisz, zależy od działalności, którą wykonujesz. Waha się od 2 do 17%.

Do jakiej kwoty nie płaci się podatku w ryczałcie?

Kwota wolna od podatku w przypadku ryczałtu jest taka sama, jak w przypadku skali i wynosi 30 tysięcy złotych. 

Jakie usługi mogą być na ryczałcie?

W formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych może rozliczać się większość przedsiębiorców, poza tymi zajmującymi się prowadzeniem aptek, kupnem i sprzedażą wartości dewizowych, handlem częściami i akcesoriami do pojazdów mechanicznych oraz

wytwarzaniem wyrobów opodatkowanych podatkiem akcyzowym.

Czy ryczałt płaci się co miesiąc?

Ryczałt płaci się co miesiąc, do 20 dnia następnego miesiąca, albo kwartalnie, do 20 dnia miesiąca następującego po kwartale, za który się rozliczamy. Rozliczenia kwartalne są dostępne tylko dla przedsiębiorców, którzy nie przekroczyli równowartości 250 tysięcy euro przychodu. 

Ile można zarobić na ryczałcie?

Ryczałtem mogą rozliczać się przedsiębiorcy, których przychody w poprzednim roku nie przekroczyły 9 654 400 złotych.

Czy będąc na ryczałcie, można odliczać koszty?

Będąc na ryczałcie, nie możesz odliczać kosztów uzyskania przychodu. 

Czy na ryczałcie trzeba zbierać faktury?

Tak, rozliczając się ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych, masz obowiązek posiadania i przechowywania dowodów kupna i sprzedaży.

Ile wynosi ZUS na ryczałcie?

Składki ZUS na ryczałcie są różne w zależności od progu przychodów. Dla przychodów do 60 tys.zł wynoszą 376,16 zł miesięcznie, dla przychodów do 300 tys.zł – 626,93 zł miesięcznie, a powyżej 300 tys. zł – aż 1128,48 zł miesięcznie.

Jakie są obowiązki na ryczałcie?

Na ryczałcie masz obowiązek: prowadzić ewidencję przychodów i wykaz środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Czy opłaca się przejść na ryczałt?

Przejście na ryczałt opłaca się, gdy prowadzimy działalność podlegającą wg. stawek ryczałtu opodatkowaniu niższemu niż 12%, a także gdy nie ponosimy wysokich kosztów. 

Czy będąc na ryczałcie, trzeba płacić VAT?

Rozliczanie się na podstawie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych nie obowiązuje do bycia podatnikiem VAT. Można zarówno być czynnym podatnikiem VAT, jak i być zwolnionym z tego podatku. 

Jakie ulgi podatkowe na ryczałcie?

Na ryczałcie nie można odliczać kosztów prowadzenia działalności. Możemy natomiast odliczyć składki ZUS, straty z działalności gospodarczej, darowizny, wydatki na przeciwdziałanie COVID-19, ulgi: rehabilitacyjną, na Internet, termomodernizacyjną, z tytułu wpłaty na IKZE, abolicyjną, mieszkaniową.

Jak płacić ryczałt do urzędu skarbowego?

Ryczałt zapłacisz jak każdy inny podatek: gotówką na poczcie albo bezgotówkowo na swój mikrorachunek podatkowy. Znajdziesz go po zalogowaniu się na serwis podatki.gov.pl.

Klasyfikacja Środków Trwałych (KŚT) – co to jest?

Przez
Redakcja
-
0

Klasyfikacja Środków Trwałych to usystematyzowany zbiór obiektów majątku trwałego, który służy do ewidencji i ustalania stawek amortyzacji, a także do badań statystycznych. Sprawdź, jak odpowiednio zaklasyfikować środek trwały.

W naszym artykule przeczytasz o tym, czym są środki trwałe i na czym polega klasyfikacja środków trwałych. Dowiesz się, kto powinien ją przeprowadzać i jak prowadzić ewidencję środków trwałych. Jak ustalić stawki amortyzacji?

Czym są środki trwałe?

Środki trwałe to składniki majątku, które używane są przez przedsiębiorcę w jego działalności. Są:

  • jego własnością,
  • współwłasnością,
  • są używane na mocy umowy użyczenia czy dzierżawy.

Co ważne, wartość takiego składnika majątku nie może być mniejsza niż 10 000 zł. Jednak nawet spełnienie wszystkich wymagań związanych z tym, że jakiś składnik majątku zakwalifikujemy jako środek trwały, nie oznacza to od razu, że będzie można go amortyzować. Pozostaje bowiem sprawa klasyfikacji środka trwałego.

Co to jest Klasyfikacja Środków Trwałych

Klasyfikacja Środków Trwałych (KŚT) to spis wszystkich składników majątku. Jest przygotowywana w celach statystycznych, ewidencyjnych, a także po to by można było ustalić odpowiednią stawkę amortyzacji.

Klasyfikacja Środków Trwałych jest gotowym spisem majątku określonym w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT). Środki trwałe podzielone są na grupy od 0 do 9.

Jakie są grupy środków trwałych? Klasyfikacja środków trwałych

0 – grunty

1 – budynki i lokale oraz spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego i spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego

2 – obiekty inżynierii lądowej i wodnej

3 – kotły i maszyny energetyczne

4 – maszyny, urządzenia i aparaty ogólnego zastosowania

5 – maszyny, urządzenia i aparaty specjalistyczne

6 – urządzenia technicznie

7 – środki transportu

8 – narzędzia, przyrządy, ruchomości i wyposażenie, gdzie indziej niesklasyfikowane

9 – inwentarz żywy

Grupy te składają się z podgrup i rodzajów. Przyporządkowanie środka trwałego do odpowiedniej kategorii pozwala określić właściwą stawkę amortyzacji.

Tu pełna klasyfikacja środków trwałych w formie tabelki: kst.xls (live.com)

Co to jest amortyzacja?

Amortyzacja w prawie podatkowym i bilansowym oznacza stopniowe zużywanie się składnika majątku. Rozliczanie amortyzacji polega na tym, że rozkładamy w czasie koszty związane z nabyciem środka trwałego na kolejne miesiące użytkowania. Co istotne, amortyzacja odnosi się tylko do środków trwałych.

Kiedy była zmiana Klasyfikacji Środków Trwałych?

Najnowsza Klasyfikacja Środków Trwałych została wprowadzona w 2017 roku. Tutaj znajdziesz pełną klasyfikację.

Jak właściwie zaklasyfikować środek trwały?

Klasyfikacja środka trwałego nie zawsze jest bardzo prosta. Przypisanie środka trwałego do odpowiedniej kategorii może wymagać dodatkowej konsultacji eksperta z wykształceniem technicznym, który zna specyficzne cechy środka trwałego.

Można też skorzystać z wyszukiwarki KŚT. Taką wyszukiwarkę udostępnia Główny Urząd Statystyczny.

Jeśli i to nie wystarcza, trzeba będzie skontaktować się z Ośrodkiem Klasyfikacji i Nomenklatur Urzędu Statystycznego w Łodzi. W tym celu trzeba złożyć wniosek o nadanie symbolu klasyfikacyjnego. Koszt zależy od tego, ile symboli klasyfikacyjnych chcemy uzyskać.

Warto pamiętać, że informacja wydana przez Urząd Statystyczny w Łodzi nie stanowi decyzji administracyjnej i nie ma charakteru wiążącego.

Błędna klasyfikacja środków trwałych

Jeśli podatnik źle zaklasyfikuje środek trwały, może to skutkować błędnym określeniem stawki amortyzacji, a rodzi ryzyko źle obliczonego podatku.

Może się wydawać, że w takiej sytuacji najlepiej jest po prostu skorygować źle wyliczone koszty. Nie jest to jednak takie proste. Trzeba będzie skorygować wszystkie koszty uzyskania przychodów za poszczególne miesiące i złożyć korektę zeznania rocznego.

Należy w takiej sytuacji skorygować zapisy w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, i dokonać korekty kosztów uzyskania przychodów.

Kto dokonuje klasyfikacji środków trwałych?

Klasyfikacji środków trwałych powinien samodzielnie dokonać podmiot gospodarczy – przedsiębiorca, o którego majątek chodzi.

Jak prowadzić ewidencję środków trwałych?

Klasyfikacja środków trwałych jest niezbędna między innymi w prowadzeniu ewidencji środków. Tą możemy prowadzić w dowolnej formie – elektronicznie albo na papierze. Ważne, by znajdowały się w niej poniższe elementy:

  1. liczba porządkowa;
  2. data nabycia;
  3. data przyjęcia środka trwałego do używania;
  4. określenie dokumentu stwierdzającego nabycie;
  5. określenie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej;
  6. symbol Klasyfikacji Środków Trwałych;
  7. wartość początkowa;
  8. stawka amortyzacyjna;
  9. kwota odpisu amortyzacyjnego za dany rok podatkowy i narastająco za okres dokonywania tych odpisów, w tym także, gdy składnik majątku był kiedykolwiek wprowadzony do ewidencji (wykazu), a następnie z niej wykreślony i ponownie wprowadzony;
  10. zaktualizowana wartość początkowa;
  11. zaktualizowana kwota odpisów amortyzacyjnych;
  12. wartość ulepszenia zwiększającą wartość początkową;
  13. data likwidacji oraz jej przyczynę albo data zbycia.

Często zadawane pytania – klasyfikacja środków trwałych

Jakie są grupy środków trwałych?

Grupy środków trwałych to grunty; budynki i lokale oraz spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego i spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego; obiekty inżynierii lądowej i wodnej; kotły i maszyny energetyczne; maszyny, urządzenia i aparaty ogólnego zastosowania; maszyny, urządzenia i aparaty specjalistyczne; urządzenia technicznie; środki transportu; narzędzia, przyrządy, ruchomości i wyposażenie, gdzie indziej niesklasyfikowane; inwentarz żywy.

Jak numerować środki trwałe?

Środki trwałe powinny być numerowany w sposób trwały, niepowtarzalnymi numerami.

Co jest środkiem trwałym?

Środki trwałe to części majątku przedsiębiorstwa przeznaczone do używania przez ponad rok, o wartości powyżej 10 tysięcy złotych.

Kto dokonuje klasyfikacji środków trwałych?

Klasyfikacji środków trwałych dokonuje podmiot, do którego majątku te środku należą.

OT – dokument przyjęcia środka trwałego. Wzór dokumentu OT

Przez
Redakcja
-
0
ot

Dowód OT to dokument księgowy, na podstawie którego środek trwały wprowadzany jest do ewidencji środków trwałych. Jakie elementy musi zawierać? Na czym polega przyjęcie środka trwałego i dlaczego jest konieczne?

Przypominamy, czym jest środek trwały i jakie elementy majątku można za niego uznać. Przeczytaj nasz artykuł i sprawdź, jak ustalić wartość środka trwałego. Jaką metodę amortyzacji należy wpisać do dokumentu OT? Z naszego artykułu dowiesz się też, jaki jest najlepszy sposób jego stworzenia.

Co to jest środek trwały?

W ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych wprost nie znajduje się definicja środka trwałego. Wskazuje się wyłącznie składniki majątku, które można uznać za środki trwałe, o ile spełnione będą określone warunki. 

Żeby coś mogło być uznane za środek trwały, musi: 

  1. stanowić własność lub współwłasność podatnika, 
  2. być oddane do używania na podstawie umowy najmu lub dzierżawy, 
  3. być nabyte lub wytworzone we własnym zakresie,
  4. być kompletne i zdatne do użytku w dniu, w którym przyjęto do użytkowania. 

Środek trwały to np. budowla, budynek, maszyna, urządzenie albo środek transportu. Rzecz uznaje się za środek trwały, jeśli dodatkowo przewidywany czas użytkowania wynosi więcej niż rok, a wykorzystuje się ją na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Ustawa o rachunkowości rozszerza definicję środka trwałego o ulepszenia w obcych środkach trwałych oraz inwentarz żywy. 

Środek trwały musi mieć wartość minimum 10 000 zł.

Przyjęcie środka trwałego

Dokument OT potwierdza przyjęcie środka trwałego do ewidencji, co pozwala na rozliczanie amortyzacji. Potwierdza też, że konkretny środek trwały jest zdatny do użytku.

Co wpisuje się do dokumentu OT?

Trzeba pamiętać, że dokument ten odnosi się do tych środków trwałych, których wartość przekracza 10 000 zł. Dla czynnych podatników VAT jest to kwota netto, dla osób, które VAT-owcami nie są – brutto. 

Jeśli konkretna rzecz ma mniejszą wartość, to nie trzeba jej wprowadzać do ewidencji. Wtedy nie rozlicza się amortyzacji. Można natomiast od razu zakwalifikować ją do kosztów uzyskania przychodu.

Dokument OT – elementy

Żeby dokument OT był uznany za prawidłowy, powinien mieć kilka elementów. Przede wszystkim musi być określony rodzaj dowodu i jego numer. Trzeba też wpisać dokładne dane wystawcy dokumentu (nazwy, adresy) i jednostki, która będzie używała przedmiotu. 

Niezbędna jest w nim również nazwa środka trwałego, a także jego wartość początkowa. Nie można zapomnieć również o podpisie wystawcy dowodu oraz osoby, której wydano lub od której przyjęto składniki majątku, a jeśli takie osoby nie zostały wyznaczone, to podpis składa właściciel.

W przypadku tego dokumentu bardzo ważna jest data wystawienia. W dokumencie tym powinno się wpisać faktyczną datę, kiedy środek trwały został przyjęty do użytku. Wszystko dlatego, że ma to wpływ na właściwe ustalenie daty rozpoczęcia odpisów amortyzacyjnych.

PRZECZYTAJ RÓWNIEŻ:

  1. Co to jest środek trwały?
  2. Czym są niskocenne środki trwałe? Definicja, ewidencja i amortyzacja niskocennych składników majątku
  3. Jak rozlicza się środki trwałe w budowie? W jaki sposób ustalić ich wartość początkową?
  4. Amortyzacja środków trwałych – co to?
  5. Inwentaryzacja środków trwałych – jak przeprowadzić? Metody inwentaryzacji środków trwałych

Metoda amortyzacji w dowodzie OT

Ustawa o rachunkowości nakazuje też umieścić na dokumencie OT informację o metodzie amortyzacji wraz z roczną stawką amortyzacji. Podatnik może samodzielnie wybrać metodę amortyzacji. Na druku OT możemy wybrać:

  • metodę liniową amortyzacji,
  •  metodę degresywną amortyzacji,
  • amortyzację jednorazową.

Jak ustalić wartość początkową środka trwałego do druku OT?

Skoro mowa jest o amortyzacji, to konieczne jest właściwe określenie wartości środka trwałego. Podstawowym sposobem jej ustalenia jest cena nabycia. To jaka wartość jest na fakturze, rachunku lub umowie decyduje o tym, czy będziemy konkretną rzecz amortyzowali, czy nie. Do wartości tej dolicza się inne koszty związane z zakupem. Chodzi tu np. o koszty transportu czy opłat notarialnych.

Gdy środek trwały wytworzono we własnym zakresie, to jego wartość określa koszt wytworzenia. Ustala się go, biorąc pod uwagę cenę zużytych do produkcji materiałów, kosztów wynagrodzeń i innych kosztów, które miały wpływ na wytworzenie środka trwałego. Nie bierze się w tym przypadku pod uwagę pracy własnej podatnika, a także kosztów sprzedaży i kosztów operacyjnych.

Środek trwały z majątku prywatnego

Może się zdarzyć, że podatnik chce wprowadzić do firmy środek trwały, wcześniej używany jako majątek prywatny. Jeśli podatnik ma fakturę nabycia, to wartość początkową ustala się na podstawie tego dokumentu. Jeśli takiej faktury lub rachunku nie ma, środek trwały wycenia się samodzielnie, zakładając, że wycena nie powinna odbiegać od ceny rynkowej.

Środek trwały we współwłasności

Jeśli środek trwały ma współwłaściciela, to jego wartość określona jest w proporcji, jaką jest udział w danym przedmiocie. Nie dotyczy to jednak współmałżonków, o ile nie prowadzą odrębnych działalności gospodarczych, w których wykorzystują dany przedmiot.

Jeśli środek trwały był darowizną, to jego wartość początkową ustala się na podstawie wartości rynkowej z dnia nabycia.

Elementy dokumentu OT – podsumowanie

Podsumowując, dokument przyjęcia środka trwałego musi zawierać poniższe elementy:

  • rodzaj dowodu i jego numer,
  • dane wystawcy dokumentu i jednostki, która będzie używała przedmiotu,
  • nazwa środka trwałego,
  • wartość początkowa środka trwałego,
  • podpis wystawcy dowodu, 
  • podpis osoby, której wydano lub od której przyjęto składniki majątku, lub właściciela majątku,
  • data wystawienia,
  • metoda amortyzacji,
  • roczna stawka amortyzacji.

Wzór dokumentu OT to uzupełnienia: Dokument OT

Jak utworzyć dokument OT w Małej Księgowości?

Do utworzenia dokumentu OT możesz użyć powyższego wzoru albo łatwiejszego rozwiązania – Małej Księgowości. W tym celu wybierz z menu 'Środki trwałe’ > 'Dokumenty’ > 'Kartoteka środków trwałych’. Następnie kliknij 'Nowy’ i wybierz dokument, który chcesz utworzyć – 'OT’. Następnie uzupełnij wymagane dane.

Masz możliwość przeglądania dokumentów, edytowania ich, zmiany stawki amortyzacji, itd.

Często zadawane pytania – OT

Co oznacza OT w środkach trwałych?

OT oznacza dokument przyjęcia środka trwałego.

Jak prawidłowo wypełnić dokument OT?

Dokument OT należy wystawić w trzech egzemplarzach. Musi zawierać oznaczenie „OT”, numer identyfikacyjny, określenie stron, opis operacji, z oznaczeniem jej daty i wartości oraz podpisy – wystawcy dowodu oraz osoby, której wydano lub od której przyjęto składniki.

Kto zatwierdza OT?

OT zatwierdza kierownik jednostki.

Dane do faktury VAT. Jakie informacje powinna zawierać poprawnie wystawiona faktura?

Przez
Redakcja
-
0
dane do faktury

Dane do faktury, które obowiązkowo muszą się w niej znaleźć, określa Ustawa od towarów i usług. Sprawdź, jakie są to elementy. Przeczytaj nasz artykuł i dowiedz się, co musi zawierać faktura, a także faktura korygująca. Kiedy należy wystawić fakturę?

Faktura to dokument, który potwierdza sprzedaż produktu lub usługi. Jest dokumentem księgowym. Zanim dojdzie do transakcji, przedsiębiorca może wystawić fakturę pro forma. Są określone elementy, które muszą się na nich znaleźć. Sprawdź, jakie są obowiązkowe dane do faktury.

Każda osoba prowadząca działalność gospodarczą, a szczególnie każdy podatnik VAT powinien wiedzieć, w jaki sposób powinna zostać wystawiona faktura. Pamiętaj, że niektóre dane są niezbędne do wystawienia faktury, podczas gdy na dane na fakturze muszą znaleźć się jedynie w określonych przypadkach.

Co musi zawierać faktura VAT?

Forma graficzna faktury może być dowolna i nie ma przepisów, które nakazują, by w określonym miejscu umieścić logotyp czy datę. Trzeba jednak wiedzieć, że takiej swobody nie ma, jeśli chodzi o konkretne dane do faktury.

CZYTAJ TAKŻE: Faktura czy paragon? Jaki dokument wystawić?

Te dane szczegółowo określa Ustawa z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług. Wymienia ona poszczególne elementy, które muszą być zawarte w fakturze VAT, oraz podaje przypadki szczególne. Treść ustawy można znaleźć na stronie sejmu.

Obowiązkowe dane do faktury

Tylko poprawnie wystawiona faktura może być potwierdzeniem dokonania transakcji i podstawą do odliczenia podatku naliczonego. Jakie dane powinna zawierać? Zgodnie z ustawą o VAT są to:

  • data wystawienia,
  • kolejny numer. Sposób, w jaki faktury będą numerowane, zależy od przedsiębiorcy. Ważne by dało się ją łatwo zidentyfikować;
  • nazwa podatnika i nabywcy towarów. Chodzi o wskazanie na fakturze kupującego i sprzedającego;
  • numer NIP sprzedawcy;
  • NIP kupującego. Jeśli kupujący to osoba fizyczna, zamiast NIP-u można wpisać PESEL;
  • data dokonania lub zakończenia dostawy towarów albo wykonania usługi;
  • data otrzymania zapłaty, jeśli faktura wystawiana jest przed pełnym dostarczeniem towaru. W takiej sytuacji na fakturze wpisuje się dwie daty – datę wystawienie faktury oraz dostarczenia towarów lub świadczenia usług;
  • nazwa towaru lub usługi. Chodzi o to, by poprawnie określić, co jest przedmiotem transakcji;
  • liczba sprzedanych towarów albo rodzaj usług;
  • kwota sprzedaży netto, bez doliczonego podatku VAT;
  • całkowita wartość sprzedaży towarów lub usług;
  • stawka podatku. Jeśli sprzedajemy towary z różnymi stawkami podatku, to każdy z nich należy określić na fakturze;
  • kwota podatku;
  • wartość brutto.

CZYTAJ TAKŻE: Jak wystawiać faktury? Najważniejsze zasady i elementy faktur

Nieobowiązkowe dane na fakturze

Wymienione powyżej elementy są obowiązkowe. Są też dane do faktury, które powinny się na niej znaleźć jedynie w określonych sytuacjach. Może to być jeden z dopisków:

  • metoda kasowa – w sytuacji dostarczenia towarów lub wykonania usług, w odniesieniu do których obowiązek zapłaty powstaje w momencie otrzymania całości lub części zapłaty;
  • odwrotne obciążenie – w sytuacji, gdy obowiązek rozliczenia podatku leży po stronie nabywcy towarów lub usług;
  • procedura marży dla biur podróży – w przypadku wykonywania usług turystycznych, gdzie podstawę opodatkowania stanowi kwota marży.

Faktura bez VAT

Fakturę bez VAT wystawisz jeśli:

  • korzystasz ze zwolnienia podmiotowego (osiągasz obroty niższe niż 200 tys. złotych);
  • korzystasz ze zwolnienia przedmiotowego (ze względu na rodzaj prowadzonej działalności);
  • wystawiasz fakturę dla czynności niepodlegających VAT.

Jeśli korzystasz ze zwolnienia podmiotowego lub przedmiotowego, na fakturze w miejscu VAT wpisz 'zw’. Jeśli wystawiasz fakturę dla czynności niepodlegających VAT, wpisz 'np’.

W przypadku zwolnienia przedmiotowego musisz na fakturze podać podstawę prawną zwolnienia (art. 43 ust. 1 ustawy o VAT).

Dane do faktury korygującej

Nie powinniśmy zapominać o fakturze korygującej. W takiej sytuacji na dokumencie powinien się pojawić dopisek „faktura korygująca” lub „korekta”. Poza tym obowiązkowe dane do faktury korygującej to:

  • kolejny numer oraz datę jej wystawienia;
  • dane zawarte w fakturze, której dotyczy faktura korygująca;
  • opis przyczyny korekty;
  • w przypadkach, gdy korekta wpływa na zmianę podstawy opodatkowania, lub kwoty podatku należnego – ich prawidłową wysokość.

Jakie dane są potrzebne do faktury uproszczonej?

Faktura uproszczona to dokument potwierdzający zawartą transakcję, który można wystawić kiedy zachodzą na raz oba warunki:

  • kwota należności ogółem nie przekracza 450 zł albo 100 euro;
  • faktura zawiera dane pozwalające określić dla poszczególnych stawek podatku kwotę podatku.

Musi ona zawierać:

  • datę wystawienia;
  • numer kolejny;
  • numer, za pomocą którego podatnik jest zidentyfikowany dla podatku;
  • numer, za pomocą którego nabywca towarów lub usług jest zidentyfikowany dla podatku, lub podatku od wartości dodanej, pod którym otrzymał on towary lub usługi;
  • data dokonania lub zakończenia dostawy towarów, lub wykonania usługi, jeżeli została określona i różni się od daty wystawienia faktury;
  • nazwa towaru lub usługi;
  • kwoty wszelkich opustów lub obniżek cen, w tym także w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty, jeżeli nie zostały one uwzględnione w cenie jednostkowej netto;
  • kwotę należności ogółem.

Kiedy wystawić fakturę? Zasady wystawiania faktur

Po zgromadzeniu danych do faktury dokument wystawiamy najpóźniej do 15. dnia miesiąca, który następuje po miesiącu sprzedaży. W przypadku usług budowlanych faktura może być wystawiona najpóźniej do 30. dnia od dnia wykonania usług.

CZYTAJ TAKŻE: Błąd na fakturze. Jak poprawić źle wystawioną fakturę?

Fakturę za działania związane z drukowaniem i dostawą książek można wystawić nie później niż do 90. dnia od wykonania usługi. Jeśli nabywca towaru lub usługi zażąda faktury w ciągu 3 miesięcy po wykonaniu usługi, lub dostawie towaru, to taką fakturę również należy wystawić.

Program do fakturowania

Żeby nie popełnić błędu i zawrzeć na dokumencie wszystkie niezbędne dane, warto skorzystać z programu do fakturowania.

Praca w upale. Co musi pracodawca?

Przez
Redakcja
-
0
praca w upale

Praca w upale może być niebezpieczna. Gdy jest zbyt ciepło, pracownik może odmówić wykonywania obowiązków zawodowych. Jakie obowiązki ma pracodawca, którego pracownicy muszą pracować, gdy jest bardzo gorąco?

Praca w upale szczególnie wypływa na osoby pracujące w halach produkcyjnych, pracownicy budowlani i wszyscy ci, wykonujący swoje obowiązki na wolnym powietrzu, którzy muszą mieć określone warunki pracy. Gdy jest bardzo gorąco, mogą nawet odmówić wykonania pracy. Kodeks pracy dokładnie określa, w jaki sposób pracodawca musi przygotować pracowników na pracę w upale.

Praca w upale a obowiązki pracodawcy

Praca w upale może prowadzić do wielu niebezpiecznych sytuacji. Choćby do udaru słonecznego albo do problemów z układem krążenia. Nie mówiąc o tym, że znacznie trudniej o koncentrację, co może spowodować wypadki przy pracy. I właśnie dlatego pracodawca może skrócić albo przesunąć godziny pracy, zorganizować przerwy w pracy.

Jeśli jest taka możliwość, powinien przenieść pracowników do klimatyzowanego pomieszczenia. Obowiązkowe będzie zapewnienie pracownikom wody do picia. Odnośnie do wody, warto pamiętać, że dostęp do niej jest konieczny nie tylko w przypadku upału. Pracownik musi mieć możliwość skorzystania z wody pitnej. Jeśli nie da się tego zagwarantować, to pracodawca musi dostarczyć wodę w butelkach lub z dystrybutora.

CZYTAJ TAKŻE: Jak zatrudnić pierwszego pracownika?

Co ważne, nie można tego zastąpić ekwiwalentem napojów. Gdy praca jest pracą w trudnych warunkach, to trzeba dostarczyć zimne napoje z dodatkiem soli mineralnych i witamin.

Trudne warunki pracy a praca w upale

O trudnych warunkach pracy mówimy wtedy, gdy praca wymaga przebywania na zewnątrz w temperaturze przekraczającej 25 stopni, a w zamkniętym pomieszczeniu ponad 28 stopni. Od takich temperatur możemy więc mówić o pracy w upał. Szczególne warunki pracy dotyczą np. robót budowlanych, remontowanych czy montażowych, praca w kanałach, niebezpiecznych przestrzeniach zamkniętych, a także prace na wysokości.

Czym jest praca w trudnych warunkach?

Praca w trudnych warunkach to praca wykonywana w warunkach, które są uznawane za trudne lub wymagające szczególnej uwagi i ostrożności ze strony pracowników. Może to obejmować pracę na wysokościach, w warunkach ekstremalnych temperatur, w środowisku z wysokim poziomem hałasu, w obszarach z wysokim ryzykiem wypadków, w warunkach narażenia na substancje chemiczne lub niebezpieczne materiały, czy w warunkach pracy na zmiany nocne.

Praca w trudnych warunkach może wymagać od pracowników dodatkowego wysiłku fizycznego lub psychicznego, a także specjalistycznej wiedzy i umiejętności. Pracownicy pracujący w trudnych warunkach często muszą przestrzegać rygorystycznych procedur bezpieczeństwa, aby zminimalizować ryzyko wypadków i urazów.

CZYTAJ TAKŻE: Jak zwolnić pracownika?

Praca w trudnych warunkach może być wymagana w różnych branżach, takich jak budownictwo, przemysł, transport, górnictwo, ratownictwo czy wojskowość. Choć praca w trudnych warunkach może być wyzwaniem, to jednocześnie może przynosić satysfakcję z wykonywanej pracy i zapewnić dobre wynagrodzenie za trud wykonywanej pracy.

Praca na budowie – woda do mycia

Pracodawca, który zatrudnia pracowników, wykonujących swoje obowiązki na zewnątrz musi zorganizować wodę do mycia. Ilość określona przez prawo to 90 litrów dziennie na osobę.

Klimatyzacja nie jest obowiązkowa w przypadku pracy ciągłej. Prawo nakazuje jednak udostępnić pomieszczenie z klimatyzacją do odpoczynku, gdy pracownik przebywa w pomieszczeniach, w których stale jest temperatura przekraczająca 30 stopni. Chodzi to przede wszystkim o specyficzne procesy technologiczne, powodujące właśnie taką temperaturę.

Praca w biurze – upały

W biurze klimatyzacja nie jest obowiązkowa. Jeśli jednak przez okna wpada bardzo dużo światła słonecznego, to zgodnie z przepisami BHP pracodawca powinien zacienić okna np. roletami albo żaluzjami.

CZYTAJ TAKŻE: Zatrudnianie na czarno – kary dla pracodawcy

Przerwy regeneracyjne

Upały skłaniają do zadania pytania, czy w czasie upałów można skrócić godziny pracy. Takie przerwy, zwane przerwami regeneracyjnymi zależą wyłącznie od dobrej woli pracodawcy. To pracodawca decyduje o tym, czy w czasie ogromnego upału pracownicy mogą wcześniej pójść do domu. I nie jest to obowiązek pracodawcy, a właśnie jego dobra wola.

Czy pracownik musi pracować w upały?

Przepisy BHP prawa pracy wskazują, że pracownik może zrezygnować z wykonywania obowiązków, jeśli grozi to utratą zdrowia lub życia pracownika albo innych osób. Upał może, ale nie musi zagrażać życiu i praca w wysokiej temperaturze nie daje „z automatu” prawa do przerwania pracy.

Niezależnie jednak od pogody, przez cały rok pracodawca musi zapewnić dostęp do wody. Jeśli nie przestrzega on tych zaleceń, to grozi mu kara do 30 tys. zł.

CZYTAJ TAKŻE: Monitorowanie pracy pracownika – kiedy to możliwe?

Co grozi pracodawcy, który nie udostępnia pracownikom wody?

Jeśli pracodawca nie udostępnia pracownikom wody pitnej, może zostać ukarany przez odpowiednie organy nadzoru, takie jak Inspekcja Pracy, Sanepid lub inne w zależności od kraju. Kary mogą obejmować grzywny finansowe, a w poważniejszych przypadkach, zakaz prowadzenia działalności gospodarczej.

Ponadto brak dostępu do wody pitnej może negatywnie wpłynąć na zdrowie pracowników, co z kolei może prowadzić do absencji z pracy, zwiększonego ryzyka wypadków oraz innych problemów zdrowotnych. W skrajnych przypadkach brak dostępu do wody pitnej może skutkować poważnymi konsekwencjami dla zdrowia pracowników, w tym odwodnieniem i innymi poważnymi chorobami.

CZYTAJ TAKŻE: Na czym polega szkolenie BHP? Czy jest potrzebne?

Jakich zasad BHP musi przestrzegać pracodawca?

Pracodawca jest zobowiązany do przestrzegania zasad bezpieczeństwa i higieny pracy (BHP) w celu zapewnienia bezpiecznych i zdrowych warunków pracy dla pracowników. Oto kilka zasad BHP, których pracodawca musi przestrzegać:

  1. Zapewnienie bezpiecznego środowiska pracy: pracodawca musi zapewnić bezpieczne środowisko pracy, które minimalizuje ryzyko wystąpienia wypadków oraz chorób związanych z pracą.
  2. Zadbanie o właściwe wyposażenie stanowisk pracy: pracodawca musi zapewnić odpowiednie wyposażenie stanowisk pracy, takie jak sprzęt ochrony osobistej, narzędzia, maszyny, które są odpowiednie do wykonywanych zadań i spełniają wymogi bezpieczeństwa.
  3. Przeprowadzenie szkoleń BHP: pracodawca jest zobowiązany do przeprowadzenia szkoleń BHP dla pracowników, aby przekazać im wiedzę na temat bezpiecznego wykonywania pracy i minimalizowania ryzyka wypadków.
  4. Zapewnienie pierwszej pomocy: pracodawca musi zapewnić pracownikom dostęp do niezbędnych środków pierwszej pomocy, takich jak apteczki i urządzenia do resuscytacji.

Przeczytaj więcej w kategorii prawo pracy.

Czy można wziąć urlop na umowie B2B? Wszystko, co musisz wiedzieć

Przez
Redakcja
-
2
urlop na b2b

Czy urlop na B2B jest w ogóle możliwy? Kto płaci za wolne dni, gdy jesteś samozatrudniony? Zobacz, jak rozwiązywana jest ta kwestia.

Urlop na B2B to kwestia, która interesuje wszystkich samozatrudnionych. Czy zdecydowanie się na taki kontrakt oznacza brak dni wolnych? Sprawdź, w jaki sposób osoba zatrudniona na B2B może być objęta płatnym urlopem.

Urlop na B2B – dni wolne dla przedsiębiorcy

Urlop na B2B zaczyna interesować coraz więcej osób. Kontrakt B2B, samozatrudnienie to bardzo popularny sposób wykonywania zleceń, pracy dla innych. Prowadzenie działalności gospodarczej pomaga obsługiwać kilku kontrahentów w jednym czasie, zwiększyć swoje przychody i częściej realizować bardzo ambitne projekty.

Z perspektywy kontrahenta takie zadanie wiąże się z niższymi kosztami. Nie trzeba bowiem przygotowywać stanowiska pracy i ponosić kosztów związanych z utrzymaniem pracownika, a wymaganych kodeksem pracy.

Kłopotem okazują się jednak urlopy i zwolnienia lekarskie. Umowa cywilnoprawna, jaką jest kontrakt B2B, nie zobowiązuje do udzielania urlopów. Nie obejmuje też zwolnień lekarskich. Czy to jednak powoduje, że samozatrudniony nie może liczyć na urlop?

Urlop na B2B a zasada swobody umów

Już podczas negocjowania warunków kontraktu, warto wspomnieć o sposobie rozliczania dni wolnych. Zasada swobody umów zakłada, że umowa cywilnoprawna może być zawarta na warunkach ustalonych przez obie strony. Kontrakt B2B nie jest objęty obowiązkowymi zapisami kodeksu pracy, czyli np. kwestii urlopu.

Zwykle jest tak, że samozatrudniony może zrobić sobie kilka dni wolnych od pracy. Wtedy jednak najczęściej nie otrzymuje wynagrodzenia, zgodnie z zasadą: pracujesz-zarabiasz, nie pracujesz-nie zarabiasz. W niektórych przypadkach umowa z kontrahentem może przewidywać 20-26 lub więcej dni wolnych w roku (podobnie jak urlop osób zatrudnionych na umowę o pracę).

Urlop na B2B a prawo do urlopu

Zgodnie z polskim Kodeksem Pracy, pracownikowi przysługuje prawo do urlopu wypoczynkowego w wymiarze co najmniej 20 dni roboczych w ciągu roku kalendarzowego. Jeśli pracownik pracuje krócej niż pełny etat, to wymiar urlopu jest proporcjonalny do czasu pracy.

Po osiągnięciu przez pracownika 10 lat pracy przysługuje mu dodatkowe 4 dni urlopu, a po osiągnięciu 15 lat pracy – kolejne 2 dni. Maksymalny wymiar urlopu wypoczynkowego wynosi więc 26 dni roboczych w ciągu roku kalendarzowego.

Kodeks Pracy określa również, że pracownik ma prawo do podziału urlopu wypoczynkowego na części, jednak jedna z nich nie może być krótsza niż 14 dni roboczych. Termin udzielenia urlopu wypoczynkowego oraz jego podział na części ustala pracodawca z uwzględnieniem potrzeb pracownika i wymagań wynikających z prowadzenia działalności.

W czasie urlopu wypoczynkowego pracownik ma prawo do wynagrodzenia w wysokości średniego wynagrodzenia za pracę w poprzednim miesiącu, czyli tzw. wynagrodzenia urlopowego.

Należy pamiętać, że te zasady dotyczą osób zatrudnionych na podstawie umowy o pracę. W przypadku wykonywania pracy na podstawie umowy cywilnoprawnej np. zlecenie lub o dzieło będą obowiązywały przepisy kodeksu cywilnego. A co z osobami współpracującymi na zasadzie umowy B2B?

Urlop na B2B – czy jest możliwy?

Co zrobić, żeby mieć urlop, wykonując swoje obowiązki na kontrakcie B2B? Przede wszystkim musimy wynegocjować taką możliwość. Jednym ze sposobów uzyskania wynagrodzenia za urlop na takiej umowie jest oszacowanie wartości swojej dniówki.

Gdy znamy tę wielkość, to po uzgodnieniu określonej liczby dni wolnych, doliczamy taką kwotę do całości kontraktu. Dzięki temu samozatrudniony dostaje pieniądze za dni wolne.

Oczywiście zdarza się, że regulacje dotyczące urlopu i dni wolnych są dosyć luźne. Ustala się np., że dwa dni robocze w każdym miesiącu są całkowicie wolne od pracy, a i tak honorarium rozliczane jest w formie comiesięcznego ryczałtu.

Urlop na B2B jako dodatkowy benefit

Koniecznym jest zasygnalizowanie, że w czasach braku specjalistów na rynku, trudności w znalezieniu odpowiedniej osoby na konkretne stanowisko, a jednocześnie rosnących kosztów prowadzenia działalności gospodarczej i niechęci do jej zakładania, urlop w ramach umowy B2B może okazać się cennym benefitem. Mało tego. Nie tylko sama możliwość wzięcia wolnego, ale również otrzymanie za ten czas pełnego wynagrodzenia.

Urlop na B2B – jak go wynegocjować?

Wynegocjowanie urlopu na B2B zależy od konkretnych warunków umowy oraz uzgodnień pomiędzy tobą a kontrahentem. Niemniej jednak, poniżej przedstawiam kilka ogólnych wskazówek, które mogą pomóc w procesie negocjacji urlopu:

  1. Sprawdź, co mówi twoja umowa – przed negocjacją urlopu należy dokładnie przeanalizować warunki umowy, aby zobaczyć, czy jest tam zawarty zapis dotyczący urlopów. Upewnij się, że twoja prośba jest zgodna z umową i nie narusza warunków, które zostały wcześniej ustalone.
  2. Przygotuj argumenty – przed rozmową o urlopie, dobrze jest przygotować się do negocjacji. Przemyśl, jakie argumenty masz na swoją korzyść, np. jak długo pracujesz dla kontrahenta, ile dotychczas wykonałeś prac, jakie były Twoje osiągnięcia itp. Zbierając takie informacje, będziesz miał silniejszą pozycję negocjacyjną.
  3. Przedstaw propozycję – przed negocjacją warto przygotować propozycję, np. określając, ile dni urlopu na B2B chcesz wziąć i w jakim terminie. Ważne, aby była ona uzasadniona i realistyczna.
  4. Rozmawiaj otwarcie – podczas rozmowy z kontrahentem o urlopie, pamiętaj o otwartości i szczerości. Przedstaw swoje potrzeby, ale jednocześnie zrozum potrzeby drugiej strony. Negocjacje to proces, w którym obie strony starają się osiągnąć kompromis.
  5. Ustal warunki – gdy uda się osiągnąć porozumienie w kwestii urlopu, ważne jest, aby ustalić warunki na piśmie, np. w formie e-maila lub umowy dodatkowej do umowy B2B. Dokument ten powinien zawierać dokładną ilość dni urlopu oraz daty, w których urlop będzie przysługiwał.

Ważne jest, aby w negocjacjach o urlopie pamiętać o szacunku dla drugiej strony oraz o możliwościach, jakie daje nam nasza umowa B2B.

Urlop na B2B – podsumowanie

To ważne o tyle, że z założenia działalność gospodarcza nie zakłada możliwości dni wolnych, czy urlopu. Sytuacja jednak zmienia się na korzyść samozatrudnionych. Coraz więcej firm oferuje pełnopłatny urlop na B2B.

Wszystko dlatego, że umowa B2B może zawierać praktycznie dowolne zapisy (oczywiście zgodne z prawem). Nic nie stoi więc na przeszkodzie, by wynegocjować kwestie urlopu. Rozwiązuje się to w różny sposób. Albo wyższym całkowitym wynagrodzeniem, co pozwala zrekompensować brak wpływów w czasie urlopu lub zwykłe rozliczanie dni wolnych, tak jakby były to dni pracujące.

Urlop przy umowie B2B jest ważny, szczególnie gdy kontrahent wymaga wyłączności. Oczywiście przy umowie cywilnoprawnej, a tym bardziej w przypadku umowy o współpracę w ramach działalności gospodarczej, formalnie bardzo trudno jest o wyłączność (nie można zabronić współpracy z innymi podmiotami), rzeczywistość jest inna. Zdarza się, że umowa B2B traktowana jest jako substytut etatu. Wtedy urlop okazuje się niezbędny.

Odmowa podpisania sprawozdania finansowego przez księgowego

Przez
Redakcja
-
0
odmowa podpisania sprawozdania finansowego

Kiedy pojawia się odmowa podpisania sprawozdania finansowego? Sprawozdanie finansowe to jeden z ważniejszych dokumentów księgowych. Obowiązkowo trzeba je przekazać odpowiednim organom raz w roku. Sprawozdanie finansowe jest ogólnodostępne.

Sprawozdanie finansowe to dokument, który wymaga podpisów. Oprócz osoby, która reprezentuje firmę, pod sprawozdaniem powinien też podpisać się księgowy. Czy księgowy musi podpisać sprawozdanie? Z czym wiąże się odmowa podpisana sprawozdania finansowego?

Odmowa podpisania sprawozdania. E-sprawozdanie finansowe

Od 2018 roku jedyną dopuszczalną formą sprawozdania finansowego jest e-sprawozdanie. Każde inne, niezależenie od formy i tego, czy jest poprawnie podpisane, jest nieważne. W związku z tym e-sprawozdanie finansowane jest obowiązkowe dla wszystkich tych podmiotów, które prowadzą pełną księgowość. E-sprawozdanie musi być podpisane.

Przede wszystkim podpis musi złożyć osoba, której powierzono prowadzenie ksiąg rachunkowych. Będzie to albo księgowa, albo przedstawiciel biura rachunkowego, któremu zleciliśmy prowadzenie ksiąg rachunkowych. Na tym etapie możemy spotkać się z odmową podpisania sprawozdania finansowego. Od terminu podpisania sprawozdania przez księgowego zależy data złożenia sprawozdania, a dokładniej termin złożenia takiego sprawozdania.

Oprócz księgowego sprawozdanie musi podpisać kierownik jednostki. To cały zarząd, a nie tylko sam prezes. W przypadku sprawozdania finansowego nie da się upoważnić jednego z członków zarządu do podpisania sprawozdania. Musi to zrobić cały zarząd. Podpis może być podpisem elektronicznym albo podpisem zaufanym.

A co gdy te podpisy się nie pojawią? Sprawdź, jaka jest kara za niezłożenie sprawozdania finansowego.

Czy wiesz, że…?

Pieczęć kwalifikowaną w najniższej cenie znajdziesz na pieczeckwalifikowana.pl.

Odmowa podpisania sprawozdania finansowego. Czy księgowy podpisuje sprawozdanie finansowe?

Księgowy może przygotować sprawozdanie finansowe dla swojego klienta, jednak to klient, czyli przedsiębiorstwo, jest odpowiedzialny za podpisanie takiego sprawozdania.

Księgowy może jedynie potwierdzić swoim podpisem, że sporządzone przez niego sprawozdanie finansowe jest zgodne z rzeczywistym stanem finansów przedsiębiorstwa oraz że zostały przestrzegane wszystkie obowiązujące przepisy prawne. Jednocześnie, nie ma takiego obowiązku. Złożenie podpisu przez księgowego jest dobrowolne. Jednak to właściciel lub zarząd przedsiębiorstwa musi podpisać sprawozdanie finansowe i złożyć je w odpowiednim urzędzie, zwykle w Krajowym Rejestrze Sądowym.

Odmowa podpisania sprawozdania finansowego

Podpis księgowego jest bardzo ważny dla ważności sprawozdania finansowego. Kwestię tę regulują przepisy. Te same przepisy wskazują, że „osoba, której powierzono prowadzenie ksiąg rachunkowych” może odmówić podpisania sprawozdania. Wymaga to jednak pisemnego uzasadnienia dołączonego do sprawozdania.

To jest praktycznie jedyny warunek, który powoduje, że sprawozdanie może nie być podpisane. Najczęściej prowadzi to do sytuacji, w której osoba prowadząca rozliczenia nie jest w stanie w żaden sposób poświadczyć informacji, znajdujących się w rozliczeniu. Pisemna odmowa musi być dołączona do sprawozdania.

Uzasadnieniem odmowy podpisania sprawozdania może być np. to, że w trakcie roku zmieniła się osoba, która prowadzi księgi rachunkowe. Gdy nowy księgowy nie ma możliwości, by zapoznać się z wcześniejszymi zapisami księgowymi albo też nie zgadza się z ich poprawnością, to może zdecydowanie odmówić podpisania takiego dokumenty. Jeśli np. uznaje, że konkretne rozliczenia nie są zrobione zgodnie ze sztuką.

CZYTAJ TAKŻE: Czy księgowa odpowiada za błędy?

Odmowa podpisania sprawozdania finansowego. Jakie wymagania powinno spełniać sprawozdanie finansowe?

Sprawozdanie finansowe powinno spełniać wiele wymagań, aby było wiarygodne i dokładne. Oto niektóre z najważniejszych wymagań, które powinno spełniać sprawozdanie finansowe:

  1. Zgodność z zasadami rachunkowości – sprawozdanie finansowe powinno być sporządzone zgodnie z obowiązującymi zasadami rachunkowości, takimi jak np. polskie standardy rachunkowości (PSR).
  2. Pełność i rzetelność – sprawozdanie finansowe powinno zawierać pełne i dokładne informacje o sytuacji finansowej i wynikach przedsiębiorstwa.
  3. Czytelność i przejrzystość – sprawozdanie finansowe powinno być czytelne i łatwe do zrozumienia dla użytkowników, takich jak np. inwestorzy czy wierzyciele.
  4. Spójność – wszystkie elementy sprawozdania finansowego powinny ze sobą korespondować i być spójne.
  5. Zgodność z prawem – sprawozdanie finansowe powinno być zgodne z obowiązującymi przepisami prawa, takimi jak np. ustawy o rachunkowości czy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.
  6. Terminowość – sprawozdanie finansowe powinno być sporządzone i złożone w odpowiednim urzędzie w wyznaczonym terminie, który zależy od wielkości przedsiębiorstwa oraz jego formy prawnej.
  7. Poddanie audytowi – sprawozdanie finansowe może być poddane badaniu przez niezależnego biegłego rewidenta, który potwierdzi jego zgodność z prawem i rzetelność danych finansowych.

Wypełnienie tych wymagań jest kluczowe dla zapewnienia wiarygodności i rzetelności sprawozdania finansowego, co z kolei pomaga przedsiębiorstwu w pozyskiwaniu inwestorów i zwiększaniu zaufania wśród klientów i partnerów biznesowych. Jeśli nie zostaną spełnione, może zdarzyć się, że księgowy odmówi potwierdzenia sprawozdania swoim podpisem.

Odmowa podpisania sprawozdania finansowego. Czym jest sprawozdanie finansowe?

Sprawozdanie finansowe to dokument, który przedstawia finansowe wyniki działalności przedsiębiorstwa. Jest to zestawienie informacji dotyczących aktywów, pasywów, przychodów, kosztów i zysków, jakie firma osiągnęła w danym okresie.

Sprawozdanie finansowe jest ważnym narzędziem dla zarządzania przedsiębiorstwem, ponieważ umożliwia ocenę kondycji finansowej firmy i podejmowanie decyzji biznesowych.

Sprawozdanie finansowe zazwyczaj składa się z trzech głównych części:

  • bilansu,
  • rachunku zysków i strat,
  • informacji dodatkowej.

Bilans przedstawia stan posiadania firmy w danym momencie, pokazując aktywa (np. nieruchomości, środki trwałe, zapasy), pasywa (np. zobowiązania finansowe, długi) oraz kapitał własny.

Rachunek zysków i strat natomiast przedstawia przychody, koszty i zyski firmy w danym okresie. Informacja dodatkowa zawiera dodatkowe informacje, takie jak noty wyjaśniające lub informacje o zarządzie przedsiębiorstwa.

Sprawozdanie finansowe jest niezbędne dla właścicieli firm, inwestorów, kredytodawców, rządu i innych zainteresowanych stron, którzy potrzebują informacji na temat kondycji finansowej przedsiębiorstwa.

Pieczęć kwalifikowana – wygodne rozwiązanie dla Twojej firmy

Pieczęć kwalifikowana to usługa zaufania przeznaczona dla osób prawnych. Za jej pomocą potwierdzisz, że dokument jest autentyczny i nie został naruszony. To niezawodne narzędzie w kontaktach z kontrahentami i wewnętrznych działaniach firmy. Pieczęć elektroniczną pochodząca od kwalifikowanego dostawcy zaufania kupisz na pieczeckwalifikowana.pl. Jest absolutnie niezbędna, jeśli chcesz wygodnie korzystać z KSeF.

Więcej na tematy związane z rachunkowością przeczytasz w kategorii Biuro rachunkowe.

Co oznacza brak terminu płatności na fakturze? Czy termin zapłaty na fakturze jest obowiązkowy?

Przez
Redakcja
-
0
brak terminu płatności na fakturze

Brak terminu płatności na fakturze nie powoduje, że jest nieważna. Ten element jest nieobowiązkowy, jednak warto go zawierać, bo jego brak powoduje pomyłki. Sprawdź, kiedy opłacić fakturę, na której nie ma terminu zapłaty.

Brak terminu płatności na fakturze – czy sprawia, że faktura jest nieważna?

Faktura jest dokumentem, który, żeby być ważny, musi zawierać określone elementy, m.in. określenie stron transakcji (w taki sposób by dało się je zidentyfikować), nazwa produktu lub usługi i wskazanie wysokości podatku VAT. Natomiast termin płatności faktury nie jest obowiązkowym elementem.

To od przedsiębiorcy zależy, czy wpisze termin płatności, czy nie. Mimo że nie jest to konieczne, warto umieścić ten element na fakturze. Dzięki temu możemy uzyskać płatność szybciej (ustalając krótszy termin zapłaty niż graniczne 60 dni) i uniknąć zdezorientowania drugiej strony.

CZYTAJ TAKŻE: Jak wystawiać faktury? Najważniejsze zasady i elementy faktur

Czy wiesz, że…

Mała Księgowość to program księgowy świetny zarówno dla biur rachunkowych, obsługujących małe i średnie firmy, jak i osób prowadzących jednoosobową działalność gospodarczą?

Brak terminu płatności na fakturze – jaki termin podać? Terminy zapłaty w transakcjach handlowych

Gdy wystawca faktury decyduje się na umieszczenie terminu zapłaty na niej, znacznie ułatwia to dochodzenie należności. Oczywiście im szybciej kontrahent zapłaci, tym lepiej dla nas. Warto jednak pamiętać, by termin płatności był możliwy do zrealizowania.

Wśród najczęściej spotykanych terminów zapłaty, jest 7 lub 14 dni. Zdarzają się jednak również terminy bardzo krótkie, jak 3 dni, i zdecydowanie dłuższe, jak 30 dni.

Termin zapłaty w transakcjach handlowych pomiędzy dwoma podmiotami prywatnymi, lub podmiotem prywatnym i podmiotem publicznym leczniczym nie może przekraczać 60 dni. W przypadku transakcji pomiędzy podmiotem prywatnym a podmiotem publicznym nieleczniczym czas ten skraca się do 30 dni.

CZYTAJ TAKŻE: Faktura nie ma wszystkich danych. Czy jest ważna?

Brak terminu płatności na fakturze – co oznacza?

To, że na fakturze nie ma terminu płatności, nie znaczy, że kontrahent może zapłacić w nieskończoność przeciągać zapłatę. Jeśli zawarliśmy umowę, w której określiliśmy termin płatności, wówczas on obowiązuje. Termin z umowy jest obowiązujący również jeśli jest inny niż termin zapłaty na fakturze.

Jeśli termin zapłaty w ogóle nie został określony, bierze się pod uwagę przepisy kodeksu cywilnego. Art. 455 kodeksu cywilnego zakłada, że jeśli nie określiliśmy terminu płatności, to dłużnik powinien jej dokonać niezwłocznie po tym, jak wezwiemy go do zapłaty.

Co więcej, art. 6. Ustawy o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych mówi, że jeśli nie otrzymamy zapłaty w ciągu 30 dni od spełnienia przez nas świadczenia, możemy zacząć naliczać odsetki.

CZYTAJ TAKŻE: Umowa o świadczenie usług po angielsku – wzór do pobrania

Brak terminu płatności na fakturze – czy termin na fakturze jest wiążący?

Termin płatności na fakturze jest wiążący dla obu stron transakcji, czyli dla sprzedawcy i nabywcy. Jeśli nabywca nie dokona płatności w terminie, sprzedawca ma prawo domagać się odsetek za zwłokę oraz egzekwować dług w drodze postępowania sądowego.

Dlatego warto, aby termin płatności był jasno określony na fakturze. Dzięki temu obie strony będą mieć świadomość swoich obowiązków w zakresie płatności.

Brak terminu płatności na fakturze a opóźnienia w płatności faktur

Praktyka biznesowa pokazuje, że terminy płatności czasem traktowane są bardzo umownie. Pamiętaj, że jeśli twój kontrahent nie stosuje się do ustalonego terminu, możesz wezwać go do zapłaty. Po 30 dniach możesz również zacząć naliczać odsetki za opóźnienie.

CZYTAJ TAKŻE: Elektroniczna faktura – czy jest tym samym co papierowa?

Brak terminu płatności na fakturze – jakie elementy muszą znaleźć się na fakturze?

Termin zapłaty jest tylko jedną z rzeczy, jaką możemy znaleźć na fakturze. Ustaliliśmy już zresztą, że wcale nie musi się na niej pojawić. Jakie elementy muszą być na fakturze? Zgodnie z polskim prawem, na fakturze powinny znaleźć się następujące elementy:

  1. data wystawienia faktury,
  2. numer faktury,
  3. imię i nazwisko lub nazwa firmy sprzedającego i nabywcy,
  4. adres sprzedającego i nabywcy,
  5. numer identyfikacyjny NIP sprzedającego i nabywcy,
  6. opis towarów lub usług,
  7. ilość towarów lub zakres wykonanych usług,
  8. cena jednostkowa netto oraz brutto,
  9. wartość netto oraz brutto,
  10. stawka podatku VAT oraz kwota podatku VAT,
  11. razem do zapłaty.

CZYTAJ TAKŻE: Umowa najmu mieszkania – wzór do pobrania

Dodatkowo na fakturze może pojawić się wiele innych informacji, takich jak numer zamówienia, termin płatności, sposób dostawy, informacje o rabatach, numer konta bankowego sprzedawcy i wiele innych. Jednak wymienione powyżej elementy są podstawowymi informacjami, które muszą się na fakturze znaleźć, aby była ona zgodna z prawem.

Program Mała Księgowość

Program Mała Księgowość ma wszystkie funkcje potrzebne do prowadzenia księgowości małej lub średniej firmy. Możesz skorzystać z niego niezależnie od wybranej formy opodatkowania. Wystawisz dzięki niemu faktury, zapłacisz podatek dochodowy i VAT, będziesz mógł zarządzać listą płac, kontrolować zobowiązania, amortyzować środki trwałe i korzystać z wielu, wielu innych funkcjonalności, których pełną listę znajdziesz na mk.rp.pl.

Mała Księgowość Rzeczpospolitej

Czy plan urlopów jest obowiązkowy? Jak go stworzyć?

Przez
Redakcja
-
0
plan urlopów

Plan urlopów to kalendarz urlopów układany w firmie po to, by zaplanować pracę poszczególnych działów. Czy plan urlopów jest obowiązkowy?

Planowanie urlopów w firmie może być skomplikowane, szczególnie jeśli jest to duża organizacja z wieloma pracownikami. W takim przypadku warto wprowadzić jasne i przejrzyste procedury, które pomogą w zapewnieniu, że wszyscy pracownicy otrzymają odpowiednią ilość urlopu i będą mogli w pełni cieszyć się czasem wolnym. Sprawdź, jak przygotować plan urlopów.

Czy pracownik musi mieć urlop?

Prawem każdego pracownika, którego zatrudniłeś na podstawie umowy o pracę, jest urlop wypoczynkowy. Przysługuje on co roku i musi to być czas nieprzerwanego i płatnego wypoczynku. Plan urlopowy pozwala ułożyć pracę w firmie w taki sposób, by w każdym momencie zapewnić określoną liczbę potrzebnego personelu.

CZYTAJ TAKŻE: Wydłużenie urlopu – czy jest możliwe?

Urlop wypoczynkowy

Urlop wypoczynkowy to okres, na który pracownik ma prawo, aby odpocząć od pracy. Oto kilka najważniejszych informacji dotyczących urlopu wypoczynkowego:

  1. Prawo do urlopu wypoczynkowego jest gwarantowane przez Kodeks Pracy. Każdy pracownik ma prawo do urlopu, którego minimalna ilość wynosi 20 dni roboczych w ciągu roku.
  2. Urlop wypoczynkowy może być wykorzystany jednorazowo lub podzielony na kilka krótszych okresów.
  3. Wysokość wynagrodzenia za czas urlopu zależy od umowy o pracę i przysługującego pracownikowi wynagrodzenia. Zazwyczaj wynagrodzenie za czas urlopu wypoczynkowego jest takie samo jak wynagrodzenie za normalną pracę.
  4. Pracodawca ma obowiązek udzielania urlopu wypoczynkowego, z uwzględnieniem potrzeb i możliwości organizacyjnych firmy. Pracownik może składać wniosek o udzielenie urlopu, jednak ostateczna decyzja należy do pracodawcy.
  5. Urlop wypoczynkowy może być przesunięty na kolejny rok, jeśli pracownik nie miał możliwości skorzystania z niego w bieżącym roku z powodu zatrudnienia krótszego niż 6 miesięcy lub innych przyczyn niezależnych od niego.
  6. Urlop wypoczynkowy może być przyznany na czas choroby lub zwolnienia lekarskiego, jeśli pracownik nie miał możliwości skorzystania z niego w określonym terminie.
  7. Pracownik może skorzystać z urlopu wypoczynkowego w przypadku narodzin dziecka lub adopcji, zgodnie z zasadami określonymi w Kodeksie Pracy.
  8. Nie wykorzystany urlop wypoczynkowy może być wypłacony pracownikowi przy ustaniu stosunku pracy, chyba że strony umowy postanowią inaczej.
  9. Pracodawca ma obowiązek informować pracowników o terminie udzielenia urlopu wypoczynkowego i o terminie, do którego powinni złożyć wniosek o jego udzielenie.

Warto pamiętać, że każda firma może mieć swoje własne zasady dotyczące udzielania urlopów wypoczynkowych, więc warto zapoznać się z regulaminem firmy w tym zakresie.

CZYTAJ TAKŻE: Urlop na żądanie – odmowa

Czy plan urlopowy jest obowiązkowy?

Jeśli w firmie nie ma związków zawodowych, to nie musisz tworzyć planu urlopowego. Nie trzeba go robić również wtedy, gdy jest w firmie związek zawodowy, ale organizacja ta zgodziła się na to, by nie przygotowywać takiego planu.

Jak przygotować plan urlopowy?

Jeśli zdecydujemy się na to, by przygotować plan urlopowy, to trzeba w nim wpisać dane dotyczącego bieżącego urlopu, dane o urlopie, który będzie przysługiwał pracownikowi w najbliższym roku, a także urlopie dodatkowym. Ten rodzaj urlopu przysługuje na bazie określonych przepisów.

Plan urlopowy musisz przygotować w taki sposób, by pracownik miał nieprzerwany urlop przewidziany w kodeksie pracy. Urlop można rozdzielić na kilka części pod warunkiem, że chociaż jedna z części trwa minimum 14 dni, a pracownik złożył wniosek o rozdzielenie urlopu.

CZYTAJ TAKŻE: Urlop na B2B

Tworzenie planu urlopowego

Pierwszym krokiem jest stworzenie polityki urlopowej. Powinna ona zawierać informacje dotyczące ilości urlopu, na jaki okres czasu przypada pracownikowi oraz jakie są procedury związane z wnioskowaniem o urlop. Ważne jest także, aby określić priorytety przy udzielaniu urlopów w przypadku, gdy nie wszystkim pracownikom można udzielić urlopu w tym samym czasie.

Kolejnym ważnym elementem jest system rezerwacji urlopów. Można zastosować elektroniczne narzędzia, takie jak systemy HR lub kalendarze, aby pracownicy mogli łatwo rezerwować swoje urlopy i uniknąć konfliktów z innymi pracownikami.

Ważne jest także monitorowanie wykorzystania urlopów przez pracowników. Można to zrobić poprzez regularne raporty lub przez systemy HR, aby upewnić się, że wszyscy pracownicy wykorzystują swoje urlopy i nie gromadzą ich na późniejszy okres czasu.

Ostatecznie, dobrze zorganizowany plan urlopów pomoże w zwiększeniu zadowolenia pracowników i poprawie morale w firmie. Dzięki temu pracownicy będą mieli możliwość odpoczynku i naładowania akumulatorów przed powrotem do pracy, co wpłynie pozytywnie na ich efektywność i produktywność.

CZYTAJ TAKŻE: Urlop wypoczynkowy. Kiedy można go udzielić?

Plan urlopowy – do kiedy trzeba go przygotować?

Przedsiębiorca nie musi przygotowywać tylko jednego planu urlopowego na rok. Plan urlopów może obejmować kwartał, pół roku czy rok. Mało tego. Każdy z działów w firmie może mieć oddzielny plan urlopowy. To, jaki rodzaj planu urlopowego przygotowujemy, zależy czas, do kiedy trzeba go przygotować.

Jeśli jest to roczny plan urlopowy, musisz go przygotować najpóźniej do 31 grudnia poprzedniego roku. Jeśli w firmie funkcjonował do tej pory np. roczny plan urlopowy, a nie przygotowano do końca grudnia, tzn. gdy zaczął się już okres, którego ten plan miałby dotyczyć, pracownikowi nie można w tym okresie odmówić urlopu.

Wymiar urlopu

Jeśli w danym roku pracownik nie pójdzie na urlop, to pracodawca musi mu go udzielić do końca września następnego roku. Pracownicy, którzy dopiero zaczynają pracę, mogą skorzystać z urlopu po zakończeniu każdego miesiąca pracy. Wtedy przysługuje im 1/12 wymiaru urlopu. W planie urlopu powinno się uwzględniać również pracowników wracających do pracy choćby po urlopie macierzyńskim.

Zasada tworzenia planu urlopów zakłada, że można go przygotować według własnego uznania. Jego podstawowym celem ma być zapewnienie w miarę płynnego działania firmy. Warto zachęcać pracowników by składali wnioski urlopowe jak najwcześniej. W wielu firmach określa się nawet ostateczny termin, w którym należy podać propozycję terminu swojego urlopu. Jeśli pracownik nie zdąży przedstawić swoich wymagań co do urlopu, to dni wolne wyznacza przełożony.

CZYTAJ TAKŻE: Okres wypowiedzenia. Ile trwa i jak się go ustala?

Gdy plan urlopowy zostanie przygotowany, trzeba o nim poinformować pracowników. Forma takiego komunikatu może być dowolna. Plan urlopowy może być dostępny w formie pliku komputerowego, listy wywieszonej na tablicy ogłoszeń albo w formie wiadomości email wysyłanej na skrzynki pracowników. Jeśli decydujemy się stworzenie planu urlopowego i przekażemy informację o nim pracownikom, to zapisy tego planu są wiążące.

Nie oznacza to jednak, że jeśli pracownik ma ustalony urlop w konkretnym terminie, to automatycznie może skorzystać z wolnego. Każdy urlop musi być poprzedzony zgodą przełożonego.

CZYTAJ TAKŻE: Umowa zlecenie a urlop. Czy pracownikowi przysługuje wolna na umowie zleceniu?

Czy można zmienić plan urlopowy?

Plan urlopowy jest wiążący. Może być zmieniony wyłącznie w określonych sytuacjach. Na przykład wtedy, gdy zmienia się forma zatrudnienia pracowników. Zmiany mogą być też przeprowadzane, jeśli dojdzie do sytuacji losowych. Wszelkie modyfikacje w planie urlopowym muszą być komunikowane pracownikom.

Mała Księgowość Rzeczpospolitej

Dowód księgowy a nota księgowa. Najważniejsze cechy i podstawowe różnice

Przez
Redakcja
-
0
dowody księgowe

Czy dowód księgowy i nota księgowa to pojęcia, znaczące to samo? Czym jest dowód księgowy? Jak wygląda nota księgowa? Wyjaśniamy to w naszym materiale.

Dowód księgowy to dokument używany podczas księgowania, nazywany również dowodem źródłowym. Potwierdza, że określona operacja gospodarcza faktycznie została przeprowadzona. Szerszym pojęciem jest dokument księgowy. Oznacza on wszystkie dokumenty pomocne w rozliczeniach księgowych, zarówno te, które podlegają, jak i nie podlegają ewidencji. Sprawdź, czym różni się od noty księgowej.

Co to jest dowód księgowy?

Dowód księgowy jest podstawą zapisów w księgach rachunkowych. Księgowi wyróżniają kilka rodzajów dowodów księgowych:

  • dowód zewnętrzny obcy – to dokument otrzymany od kontrahentów. Są to m.in. faktura zakupu, nota księgowa, a także potwierdzenie salda;
  • dowód zewnętrzny własny – dokumenty, które my przekazujemy kontrahentom. To również faktury sprzedaży, czy nota odsetkowa;
  • dowód wewnętrzny – to wszystkie dokumenty potwierdzające operacje wewnątrz firm, np. ruchy magazynowe.

Co jest dowodem księgowym?

Żeby dokument można było uznać za dowód księgowy, musi zawierać określone elementy. Powinien przynajmniej określać, jaki jest to rodzaj dowodu księgowego i numer identyfikacyjny. Trzeba też koniecznie określić strony, które dokonują danej operacji gospodarczej. Dowody księgowe powinny zawierać też opis operacji i jej wartość, a także datę operacji.

Można więc przyjąć, że dowód księgowy to każdy dokument, który potwierdza operację gospodarczą i jest poprawnie wystawiony. Gdy te warunki są spełnione, można wykorzystać go do udokumentowania określonych zdarzeń gospodarczych.

W przypadku gdy dowód zawiera rozliczenie w obcej walucie, to trzeba zrobić przeliczenie na polską walutę. Stosuje się wtedy kurs obowiązujący w dniu wykonania danej operacji gospodarczej potwierdzonej dowodem księgowym.

CZYTAJ TAKŻE: Faktura korygująca

Błędy w dowodach księgowych

Dowód księgowy jako potwierdzenie operacji gospodarczej musi być przygotowany starannie i czytelnie. Co, jednak gdy zdarzy się błąd w dowodzie księgowym? W takiej sytuacji potrzeba będzie korekta.

Żeby dokonać korekty dowodu księgowego, skreśla się błędną treść, tak by była ona widoczna, a obok wpisuje się poprawną wartość. Nie można korygować pojedynczych liczb.

Na czym polega kontrola dowodów księgowych?

Kontrola dowodów księgowych polega na weryfikacji poprawności dokumentów finansowych, takich jak faktury, rachunki, umowy, paragony, wyciągi bankowe i inne dokumenty, które są podstawą księgowości przedsiębiorstwa. Kontrola ta ma na celu sprawdzenie, czy dane z dokumentów finansowych zostały poprawnie wprowadzone do ksiąg rachunkowych i czy nie występują w nich błędy.

CZYTAJ TAKŻE: Czy księgowa odpowiada za błędy?

Kontrola dowodów księgowych może być przeprowadzona przez organy państwowe, takie jak Urząd Skarbowy czy ZUS, podczas kontroli podatkowej lub składania zeznań podatkowych. Może też być prowadzona wewnętrznie przez pracowników księgowości lub audytorów, którzy zapewniają poprawność danych finansowych w przedsiębiorstwie.

Podczas kontroli dowodów księgowych, osoby przeprowadzające kontrolę sprawdzają, czy dokumenty finansowe zawierają wszystkie wymagane informacje i czy są one poprawne i zgodne z przepisami prawa. Kontrolują także, czy wszystkie dokumenty zostały prawidłowo zaksięgowane, czy nie ma w nich błędów lub nieprawidłowości, które mogą wpłynąć na poprawność rozliczeń finansowych przedsiębiorstwa.

CZYTAJ TAKŻE: Spis z natury a remanent

Przechowywanie dowodów księgowych

Przechowywanie dowodów księgowych jest bardzo ważne ze względu na wymogi prawa podatkowego oraz ewentualne kontrole organów podatkowych. Oto kilka zasad dotyczących przechowywania dowodów księgowych:

  1. Miejsce przechowywania – dowody księgowe powinny być przechowywane w miejscu, które zapewnia ich bezpieczeństwo i ochronę przed zniszczeniem lub kradzieżą. Najlepiej przechowywać je w zamkniętych i zabezpieczonych szafkach, szufladach lub archiwizatorach.
  2. Czas przechowywania – okres przechowywania dowodów księgowych zależy od rodzaju dokumentu oraz przepisów prawa podatkowego. Zazwyczaj dokumenty finansowe należy przechowywać przez okres co najmniej 5 lat od końca roku podatkowego, w którym zostały sporządzone. Należy jednak pamiętać, że w niektórych przypadkach, np. w przypadku umów długoterminowych, okres przechowywania może być dłuższy.
  3. Porządek i uporządkowanie – dowody księgowe powinny być przechowywane w uporządkowany sposób, np. według daty, rodzaju dokumentu, kontrahenta czy numeru dokumentu. W ten sposób łatwiej jest odnaleźć potrzebne dokumenty w przypadku kontroli podatkowej lub innego zdarzenia.
  4. Ochrona przed zniszczeniem – dowody księgowe powinny być zabezpieczone przed zniszczeniem, np. poprzez umieszczenie ich w plastikowych koszulkach lub folderach. W przypadku dokumentów elektronicznych należy zadbać o regularne tworzenie ich kopii zapasowych i przechowywanie ich na różnych nośnikach.
  5. Rozwiązania cyfrowe – coraz częściej firmy decydują się na przechowywanie dokumentów księgowych w formie cyfrowej, co pozwala na oszczędność miejsca i ułatwia ich przechowywanie oraz odnajdywanie. W takim przypadku warto zainwestować w dobre oprogramowanie do archiwizacji dokumentów oraz regularnie wykonywać kopie zapasowe.

CZYTAJ TAKŻE: Zmiana biura rachunkowego w trakcie roku podatkowego

Podsumowując, przechowywanie dowodów księgowych wymaga zachowania odpowiednich standardów bezpieczeństwa i ochrony przed zniszczeniem lub utratą. Dobrze zorganizowany i uporządkowany system przechowywania pozwoli uniknąć problemów związanych z ich odnajdywaniem w razie potrzeby.

Co to jest nota księgowa?

Skoro sporo napisaliśmy już o dokumentach księgowych, pora sprawdzić co to jest nota księgowa. Nota księgowa jest rodzaje dowodu księgowego. Nota księgowa zwana jest również notą obciążeniowo-uznaniową.

Kiedy stosuje się notę księgową?

Nota księgowa wykorzystywana jest do udokumentowania transakcji, które nie podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT. Może to być np. obciążenie odsetkami od opóźnionej płatności, rozliczenie kary umownej za nieterminowe wykonanie umowy, udokumentowanie odszkodowania od ubezpieczyciela, potwierdzenia np. opłat skarbowych.

CZYTAJ TAKŻE: Samodzielne prowadzenie księgowości

Na nocie księgowej nie musi być bezpośrednich podpisów osób dokonujących transakcji. Nota księgowa nie jest tym samym co nota korygująca. Nie stosujemy jej więc do poprawiania błędnie wystawionych dokumentów potwierdzających jakąś operację gospodarczą.

Jak wystawić notę księgową w Małej Księgowości?

Aby wystawić notę księgową, otwórz Małą Księgowość i wejdź w 'Księgowość’ > 'Dokumenty’ > 'Noty księgowe’. Następnie wprowadź:

  • numer kolejny noty,
  • data wprowadzenia noty,
  • oznaczenie, czy jest to lista obciążeniowa, czy uznaniowa,
  • (opcjonalnie) uwagi,
  • (opcjonalnie) pozycje noty księgowej – kolejne pozycje.

Szczegółową instrukcję znajdziesz tutaj.

Nie masz jeszcze Małej Księgowości? Wygodny program księgowy możesz kupić tutaj, już od 149 złotych/rocznie.

Dowód księgowy a nota księgowa – podsumowanie

Czym więc różni się nota księgowa od dowodu księgowego? Dowód to pojęcie znacznie szersze. Nota księgowa może być dowodem księgowym, ale nie każdy dowód księgowy jest notą. Powoduje to, że nie zawsze możemy tych pojęć używać naprzemienne. Znaczą coś innego, choć są ze sobą powiązane.

CZYTAJ TAKŻE: Błąd w księgach rachunkowych. Co za to grozi?

Oto podstawowe różnice pomiędzy tymi dokumentami:

  1. Dowód księgowy – to dokument źródłowy, który stanowi podstawę do zaksięgowania operacji gospodarczych w księgach rachunkowych. Dowody księgowe mogą przyjmować różne formy, takie jak faktury, rachunki, wyciągi bankowe, paragony i inne. Dowód księgowy powinien zawierać podstawowe informacje dotyczące transakcji, takie jak data, numer, nazwa kontrahenta, opis usługi lub towaru, kwota, stawka podatku i inne.
  2. Nota księgowa – to dokument wewnętrzny, który służy do ewidencjonowania operacji księgowych w firmie. Nota księgowa nie jest dokumentem źródłowym i nie może zastąpić dowodu księgowego. Noty księgowe są tworzone na podstawie dowodów księgowych i zawierają informacje dotyczące zaksięgowanej transakcji, takie jak konto księgowe, kwota, stawka podatku i inne.

Podsumowując, dowód księgowy jest dokumentem źródłowym, który stanowi podstawę do zaksięgowania operacji gospodarczych w księgach rachunkowych, natomiast nota księgowa jest dokumentem wewnętrznym, który służy do ewidencjonowania operacji księgowych w firmie. Dowód księgowy jest niezbędny do prawidłowego zaksięgowania operacji w księgach rachunkowych, a nota księgowa stanowi jedynie narzędzie do wewnętrznej kontroli i ewidencji operacji księgowych w firmie.

Przeczytaj więcej w kategorii Biuro rachunkowe.

1...606162...105Strona 61 z 105

PoradnikBiznesu.pl to ogólnodostępny i bezpłatny serwis informacyjny skierowany do szeroko definiowanego biznesu. Jest rozwinięciem bloga programu Mała Księgowość Rzeczpospolitej cieszącego się popularnością od przeszło 20 lat. Wydawcą serwisu jest e-Kiosk SA.

Najnowsze

Zwolnienie z PIT– kto nie płaci podatku dochodowego od osób fizycznych? Nie tylko ulga dla młodych

Rafał Panas - 0
Zerowy PIT dla młodych ludzi zdobył duży rozgłos – osoby poniżej 26 roku nie muszą płacić daniny państwu. Jednak nie tylko oni mogą skorzystać...

Składki ZUS w kosztach jednoosobowej działalności gospodarczej – kiedy można je odliczyć?

Rafał Panas - 0
Kiedy składki ZUS stanowią koszt uzyskania przychodów, jak je prawidłowo odliczyć i zaksięgować? To może być wyzwanie, nie tylko dla początkujących przedsiębiorców. Oto najważniejsze...

Czy urlop wychowawczy wlicza się do emerytury?

Rafał Panas - 0
Jak czas spędzony na urlopie wychowawczym wpłynie na wysokość przyszłej emerytury rodziców czy opiekunów dzieci? Rozwiewamy wątpliwości i wyjaśniamy, czy urlop wychowawczy zaowocuje wyższą...

Najchętniej czytane

Podatek od darowizny i spadku w 2025 roku. Kiedy nie trzeba płacić podatku za darowiznę w najbliższej rodzinie?

Anna Frankiewicz - 0
Podatek od darowizny jest obowiązkowy, nawet gdy dotyczy on najbliższej rodziny. Z tego artykułu dowiesz się, jak go wyliczyć, jakie są wolne kwoty od...

Nierejestrowana działalność gospodarcza. Jak zarabiać bez rejestracji?

Redakcja - 0
Firma na próbę, zarabianie bez firmy. Choć nierejestrowana działalność gospodarcza ma różne oblicza, pozostaje dobrym sposobem na przetestowanie pomysłu na biznes. Na czym dokładnie...

Czynny żal do Urzędu Skarbowego – kiedy należy go złożyć? Wzór

Redakcja - 0
Jak wygląda czynny żal? Wzór pozwoli szybciej go wypełnić. Zobacz, jak wygląda. Sprawdź, jakie warunki trzeba spełnić, aby można było złożyć czynny żal. Przeczytaj...

Na skróty

Copyright: eContentLab / e-Kiosk SA 2023