Strona główna Blog Strona 32

Podpis elektroniczny PDF. Jak podpisać dokument PDF e-podpisem?

0
podpis elektroniczny w firmie

Podpis elektroniczny to narzędzie, które zrewolucjonizowało świat administracji i biznesu. Pozwala ono na w pełni zdalny obieg dokumentów, co znacznie usprawnia i ułatwia ten proces. Sprawdziliśmy, czym jest e-podpis, kiedy się go wykorzystuje i jak go używać!

Podpis elektroniczny jeszcze kilka lat temu utożsamiany był z luksusem. Przebyta pandemia koronawirusa sprawiła jednak, że dzisiaj zna go niemal każdy. Stało się tak, ponieważ zaczął on być powszechnie akceptowany przez organy administracji państwowej.

Ale urzędy to nie jedyne miejsca, gdzie dokumenty podpisuje się zdalnie. Takie rozwiązanie jest powszechnie wykorzystywane przez działy kadrowe i handlowe w przedsiębiorstwach. To narzędzie uwielbiane również przez wszystkich pracowników zdalnych. Czym właściwie jest podpis elektroniczny? Kiedy można go wykorzystać oraz jak za jego pomocą podpisać dokument w formacie PDF? Sprawdź to! Zapraszamy do lektury!

Podpis elektroniczny

Definicja podpisu elektronicznego znalazła się w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady Europejskiej o usługach zaufania oraz identyfikacji elektronicznej (Rozporządzenie eIDAS). Akt ten został zaimplementowany do ustawodawstwa każdego z krajów członkowskich Unii Europejskiej.

Zgodnie z zapisami powyższego wyróżnić można trzy rodzaje podpisów elektronicznych: podpis zwykły, zaawansowany oraz kwalifikowany, gdzie jedynie ten ostatni wywiera skutek prawny identyczny z podpisem składanym odręcznie.

Zwykły podpis elektroniczny to dane zapisane w postaci elektronicznej, które po dołączeniu lub logicznym powiązaniu z innymi danymi w postaci elektronicznej, można zastosować jako podpis.

Podpis zaawansowany posiada identyczną definicję, jak podpis zwykły, ale dodatkowo charakteryzuje się czterema cechami:

  1. jest przyporządkowany do osoby podpisującej w unikalny sposób;
  2. umożliwia bezbłędne ustalenie tożsamości osoby składającej ten podpis;
  3. osoba podpisująca dokument może mieć dużą pewność, że wykorzystywane przez nią dane znajdują się pod jej wyłączną kontrolą;
  4. podpis ten powiązany jest z danymi znajdującymi się w dokumencie w taki sposób, że każda zmiana, która zachodzi w dokumencie po złożeniu podpisu, jest możliwa do natychmiastowego rozpoznania.

Elektroniczny podpis kwalifikowany to najbezpieczniejszy i najbardziej zaawansowany pod względem technologicznym rodzaj podpisu elektronicznego. Taki podpis może być złożony wyłącznie przy wykorzystaniu urządzenia kwalifikowanego oraz aktualnego certyfikatu kwalifikowanego. Taki certyfikat wydawany jest na określony czas przez autoryzowanych dostawców usług zaufania.

Jak użyć podpisu elektronicznego w dokumencie PDF?

Na rynku istnieje wiele narzędzi do składania podpisów elektronicznych na dokumentach w rozszerzeniu PDF. Zapewne najbardziej znanym będzie aplikacja komputerowa Acrobat lub Reader. Umożliwia ona wstawienie podpisu w formie obrazu, użycie podpisu odręcznego lub podpisanie dokumentu za pomocą klawiatury. Podpis wstawia się tutaj za pomocą opcji: 'Podpisz’, która znajduje się na pasku narzędzi. Podobną funkcję posiada również szereg innych aplikacji.

Dokumenty administracyjne mogą być podpisywane podpisem zaufanym. Aby taki złożyć, należy posiadać profil zaufany. Ten z łatwością można założyć: online, w bankach i u innych autoryzowanych dostawców oraz za pośrednictwem e-dowodu.

Aby złożyć na dokumencie podpis kwalifikowany, konieczne jest nawiązanie współpracy z jednym z autoryzowanych dostawców usług zaufania. Posiadając kwalifikowany podpis elektroniczny, możemy skorzystać z niego bezpośrednio z narzędzia Adobe Acrobat Reader.

Aby to zrobić, w pierwszej kolejności należy skonfigurować swój podpis z Adobe Reader. Następnie otwórz plik PDF i w bocznym menu 'Wszystkie narzędzia’ wybierz 'Pokaż więcej’, a następnie: 'Użyj certyfikatu’. Kliknij 'Podpis cyfrowo’. Następnie za pomocą myszy wybierz obszar, na którym złożysz swój podpis cyfrowy. Ostatnim etapem będzie potwierdzenie swojej tożsamości.

Potrzebujesz usług zaufania? Wykup niezawodną kwalifikowaną pieczęć elektroniczną na pieczeckwalifikowana.pl.

Kiedy wykorzystywać podpis elektroniczny?

Jak już wcześniej zostało wspomniane, wyróżnia się trzy rodzaje podpisów elektronicznych. Charakteryzują się one odmiennym poziomem zaawansowania, a co za tym idzie – bezpieczeństwem i możliwościami zastosowania.

Zwykły podpis elektroniczny będzie wystarczającym do podpisania na przykład:

  • listów intencyjnych,
  • umów o dzieło bez przeniesienia praw autorskich,
  • umowy ubezpieczenia,
  • protokołów zdawczo-odbiorczych,
  • umów najmu lokali,
  • potwierdzenia sald,
  • korekt faktur,
  • przyjęcia ofert handlowych.

Poniższe dokumenty będą natomiast wymagały zastosowania podpisu kwalifikowanego:

  • umowa o pracę,
  • umowa o dzieło z przeniesieniem praw autorskich,
  • umowa o zakazie konkurencji,
  • świadectwo pracy,
  • wypowiedzenie umowy o pracę,
  • umowa leasingu,
  • tłumaczenie przysięgłe.

Istnieje również szereg dokumentów administracyjnych, które bez problemu można podpisać podpisem zaufanym. Wśród nich znajdują się wszystkie druki możliwe do złożenia zdalnego za pośrednictwem internetowych portali administracji państwowej.

Podsumowując, podpis elektroniczny to pożyteczne i wszechstronne narzędzie. Niemalże wszystkie rodzaje dokumentów mogą zostać podpisane odpowiednim rodzajem podpisu elektronicznego. Najczęściej jest to podpis kwalifikowany, który jest równoznaczny z odręcznym.

Czym jest HUB paragonowy? E-paragony od 15 września 2023 roku

0
hub paragonowy

15 września weszły w życie przepisy umożliwiające wystawianie e-paragonów na telefon komórkowy. Póki co to rozwiązanie dobrowolne, ale zdecydowanie warte uwagi. Sprawdziliśmy, czym jest i jak działa HUB paragonowy!

HUB paragonowy funkcjonuje od 15 września bieżącego roku. To platforma o ogólnopolskim zasięgu, za pomocą której możliwe staje się powiązanie anonimowego klienta z wystawionymi przez kasę fiskalną paragonami w wersji wirtualnej. Paragony można pobierać na smartfona. Aplikacja e-paragony dystrybuowana jest wyłącznie przez Ministerstwo Finansów i jest całkowicie bezpłatna.

Czym jest HUB paragonowy?

HUB paragonowy to centralna platforma rejestracji klientów o ogólnopolskim zasięgu i prowadzona przez Ministerstwo Finansów. Za pomocą usługi można odbierać i dystrybuować paragony w formie elektronicznej (e-paragony). Paragony wystawiane są przez kasę fiskalną i powiązane z anonimowym klientem.

Paragony można pobrać na smartfona za pomocą bezpłatnej aplikacji mobilnej e-Paragony. Jej emitentem będzie wyłącznie Ministerstwo Finansów.

HUB paragonowy funkcjonuje od 15 września bieżącego roku. Nie jest to rozwiązanie obowiązkowe. Stanowi jednak dobrą alternatywę dla mało wygodnych i rzadko pobieranych od sprzedawców przez kupujących paragonów w wersji tradycyjnej (papierowej).

Czy wiesz, że…?

Pieczęć kwalifikowaną w najniższej cenie znajdziesz na pieczeckwalifikowana.pl.

Jakie korzyści dają e-paragony?

Powstanie e-paragonów wiąże się z wieloma korzyściami zarówno dla sprzedających, jak i dla kupujących. Należy wyraźnie zaznaczyć, że korzystanie z nich nie jest obowiązkowe, ale warto je wypróbować, ponieważ w ten sposób otrzymuje się dostęp do e-paragonów w każdym czasie, co znacznie ułatwia przebieg procesu reklamacji i zwrotów.

Paragony elektronicznie nie blakną, nie niszczą się i nie gubią się, co ma miejsce w przypadku paragonów tradycyjnych. Dodatkowo aplikacja mobilna Ministerstwa Finansów będzie dawała możliwość analizy ponoszonych wydatków, co ułatwi planowanie domowego budżetu.

Dla sprzedawców e-paragony to przede wszystkim oszczędność na zakupie rolek do druku paragonów tradycyjnych. To również duży krok w stronę ochrony środowiska naturalnego i ograniczenia śladu węglowego.

Dodatkowym aspektem funkcjonowania e-paragonów jest nadzieja na ograniczenie szarej strefy. Ministerstwo Finansów liczy, że sprzedający będą częściej wystawiać e-paragony, ponieważ kupujący będą chętnie je gromadzić, co przyczyni się do wzrostu dochodów podatkowych.

Co warto wiedzieć o aplikacji e-Paragony?

Obecnie dostępna jest wersja 2.0 aplikacji e-Paragony. To produkt bezpłatny, który można pobrać ze strony Ministerstwa Finansów. Dzięki niemu zarządzanie wydatkami gospodarstwa domowego staje się znacznie łatwiejsze. Aplikacja daje możliwość sprawdzania paragonów z kodem QR oraz zgłaszania ewentualnych nieprawidłowości.

Korzystanie z aplikacji jest w pełni anonimowe i bezpieczne. Ministerstwo nie gromadzi żadnych informacji o aktywności klientów, a wszelkie dane zapisywane są wyłącznie na smartfonie klienta lub ewentualnie w chmurze.

Do aplikacji można zalogować się biometrią lub PIN-em, co daje gwarancję zabezpieczenia zgromadzonych danych w razie zagubienia telefonu. Usługodawca przewidział również dodatkowe zabezpieczenie w postaci bezpiecznego hasła, które pozwala na zresetowanie kodu PIN w razie jego zapomnienia.

Aplikacja daje możliwość nie tylko pobierania paragonów, ale również zarządzania nimi, a więc: opisywania ich, tagowania, dodawania zdjęć i informacji o gwarancji. Każdy sprzedawca, paragon i wydatek może zostać przypisany do jednej z 18 kategorii. Klienci mają też możliwość dokonywania podsumowania wydatków w ujęciu całościowym oraz z podziałem na poszczególne kategorie.

Jak działa nowy system dystrybucji paragonów elektronicznych?

Do tej pory e-paragony funkcjonowały w niektórych sklepach. Zapisywały się one w aplikacjach poszczególnych sprzedawców. Wielu z nich, szczególnie popularne sieciówki, posiadają własne karty i aplikacje lojalnościowe. To tam zapisują się dane dotyczące zakupów. Zawsze jednak paragonowi elektronicznemu towarzyszył ten papierowy. Teraz ma się to zmienić. Jak działa HUB paragonowy?

HUB paragonowy umożliwi pobranie paragonu w wersji elektronicznej na smartfona. Klient pozostanie jednak całkowicie anonimowy. Będzie się identyfikował za pomocą specjalnego kodu. Otrzymanie identyfikatora nie wymaga podania żadnych danych identyfikacyjnych, takich jak imię i nazwisko, adres email czy numer telefonu. Należy jedynie zgłosić chęć jego wygenerowania za pośrednictwem aplikacji.

Aby móc odbierać e-paragony na telefon, konieczne jest zainstalowanie bezpłatnej aplikacji Ministerstwa Finansów (e-Paragony). Kolejno należy pobrać własny, unikalny identyfikator. Właśnie tym identyfikatorem klient będzie musiał posłużyć się przy kasie, kiedy będzie chciał odebrać e-paragon.

Identyfikator można podać w postaci cyfrowej, ale również w zdecydowanie bardziej wygodnej formie, a więc w postaci kodu paskowego dostępnego w aplikacji mobilnej. Kasjer ma możliwość zeskanowania tego kodu czytnikiem, w który wyposażona jest kasa fiskalna. W ten sposób e-paragon automatycznie zostanie wysłany do systemu dystrybucji.

Paragon będzie dostępny dla klienta w ciągu kilku sekund od jego wygenerowania. Będzie czekał na pobranie przez 30 dni od daty wystawienia. Później zostanie usunięty. Taki paragon będzie wywoływał dokładnie takie same skutki prawne i będzie niósł identyczną wartość dowodową jak tradycyjny, papierowy paragon fiskalny.

Podsumowując, e-paragony nie są opcją obowiązkową, ale wygodnym rozwiązaniem, które z pewnością warto przetestować. Aplikacja daje możliwość pobierania, kategoryzowania, i opisywania poszczególnych paragonów oraz prowadzenia statystyk dotyczących wydatków w budżecie domowym.

Pieczęć kwalifikowana – wygodne rozwiązanie dla Twojej firmy

Pieczęć kwalifikowana to usługa zaufania przeznaczona dla osób prawnych. Za jej pomocą potwierdzisz, że dokument jest autentyczny i nie został naruszony. To niezawodne narzędzie w kontaktach z kontrahentami i wewnętrznych działaniach firmy. Pieczęć elektroniczną pochodząca od kwalifikowanego dostawcy zaufania kupisz na pieczeckwalifikowana.pl. Jest absolutnie niezbędna, jeśli chcesz wygodnie korzystać z KSeF.

Kim jest komandytariusz w spółce komandytowej? Wkład, prawa i odpowiedzialność za zobowiązania spółki

0
komandytariusz w spółce komandytowej

Spółka komandytowa to rozwiązanie dla podmiotów, które chcą założyć wspólną działalność, ale na takich zasadach, że jeden z nich będzie zarządzał sprawami spółki, a drugi finansował jej działalność. Co jeszcze warto wiedzieć o spółce komandytowej oraz osobie komandytariusza?

Komplementariusz i komandytariusz w spółce komandytowej

Spółka komandytowa jest osobową spółką prawa handlowego. Tworzą ją co najmniej dwa podmioty, z których co najmniej jeden musi przyjąć rolę komplementariusza i minimum jeden rolę komandytariusza. Komandytariusz zazwyczaj nie ingeruje w sprawy związane z prowadzeniem i reprezentacją spółki, ale jest zdecydowany wnieść wkład finansowy potrzebny do jej funkcjonowania. Jego odpowiedzialność jest ograniczona.

Komplementariusz  odpowiada za zobowiązania podmiotu całym swoim majątkiem, również tym osobistym. Jego rolą jest zarządzanie spółką i reprezentowanie jej. Najczęściej wkład finansowy wniesiony przez niego jest zdecydowanie niższy niż wkład komandytariusza. Komandytariusz to ciekawa rola, nad którą warto pochylić się na dłużej. Właśnie jej postanowiliśmy poświęcić niniejszy artykuł. Zapraszamy do lektury!

Czy wiesz, że…

Pieczęć kwalifikowana to niezastąpione narzędzie, w które powinna wyposażyć się każda spółka? 

Kupuję najtaniej na pieczeckwalifikowana.pl!

Na czym polega spółka komandytowa?

Spółka komandytowa to jeden z rodzajów osobowych spółek prawa handlowego. Cechuje ją posiadanie zdolności prawnej oraz zdolności do dokonywania czynności prawnych. Oznacza to, że spółka w swoim imieniu może nabywać prawa oraz zaciągać zobowiązania. Spółka może więc posiadać własne konto w banku, zaciągać kredyty i pożyczki we własnym imieniu oraz zatrudniać pracowników.

Kto tworzy spółkę komandytową?

Spółka komandytowa może zostać utworzona przez co najmniej dwa podmioty. Minimum jeden ze wspólników musi tutaj pełnić rolę komandytariusza i co najmniej jeden musi być komplementariuszem.

Komandytariusz ponosi odpowiedzialność za zobowiązania spółki jedynie do wysokości wniesionych wkładów własnych. Jest ona zatem ograniczona. To strona umowy, która nie chce angażować się w sprawy związane z prowadzeniem spółki, ale jest w stanie zapewnić odpowiedni wkład finansowy do jej funkcjonowania.

Komplementariusz ponosi odpowiedzialność nieograniczoną – odpowiada za zobowiązania spółki całym swoim majątkiem osobistym. To ten wspólnik, który zarządza sprawami spółki i reprezentuje ją.

Rejestracja spółki komandytowej

Do powstania spółki komandytowej konieczne jest podpisanie umowy spółki oraz zarejestrowanie podmiotu w KRS-ie. Spółka musi zostać zawarta pomiędzy co najmniej dwoma wspólnikami pełniącymi role opisane w powyższej części tekstu. Rejestracja w Krajowym Rejestrze Sądowym może odbyć się wyłącznie drogą elektroniczną za pośrednictwem portalu S24 lub Portalu Rejestrów Sądowych.

Majątek w spółce komandytowej

Majątek spółki komandytowej składa się z praw majątkowych wniesionych przez wspólników oraz praw majątkowych nabytych przez spółkę w czasie jej istnienia. Nie jest on współwłasnością wspólników, a odrębną własnością spółki.

Kim jest komandytariusz w spółce komandytowej?

Komandytariusz to jeden ze wspólników spółki komandytowej. Obok niego występuje również rola komplementariusza. Komandytariusz za zobowiązania spółki ponosi odpowiedzialność ograniczoną. Zazwyczaj jest to podmiot, który nie jest zainteresowany prowadzeniem spraw spółki, ale widzi w niej potencjał, dlatego decyduje się wnieść swój udział i oczekuje przyszłych zysków.

Komandytariusz nie ma prawa do reprezentowania spółki, ale może uczestniczyć w jej zarządzaniu. Tematem praw i obowiązków komandytariusza zajęliśmy się w dalszej części tekstu.

Wbrew pozorom komandytariusz nie tylko wnosi kapitał do spółki. Z pełnieniem tej roli wiąże się szereg praw i obowiązków.

Prawo do zysku komandytariusza

Podstawowym prawem każdego ze wspólników spółki komandytowej jest prawo do zysku. Co do zasady udział w zyskach u każdego z komandytariuszy jest proporcjonalny do wkładu, jakie zostały przez niego wniesione do spółki, chyba że umowa spółki stanowi inaczej.

Wkład komandytariusza

Komandytariusz ma obowiązek wniesienia do spółki wkładu w określonej wysokości. Może on składać się z praw własności nieruchomości i rzeczy ruchomych, środków pieniężnych i praw względnych, a więc na przykład: wierzytelności, praw do korzystania z rzeczy, praw własności przemysłowej, czy papierów wartościowych.

Co do zasady komandytariusze nie wnoszą do spółki wkładów w postaci zobowiązania się do wykonania określonej pracy lub świadczenia usług, chyba że wkład w takiej postaci wniosą równolegle z wkładem majątkowym w wysokości równej co najmniej sumie komandytowej.

Prowadzenie spraw spółki

Zazwyczaj sprawy spółki komandytowej prowadzone są przez komplementariuszy, ale to prawo i obowiązek może zostać powierzone również jednemu lub kilku komandytariuszom. Takie uregulowanie powinno znaleźć się w umowie spółki.

Prowadzenie spraw spółki to przede wszystkim wydawanie decyzji i opinii, podejmowanie uchwał oraz organizowanie działalności podmiotu w sposób zgodny z przedmiotem działania i wyznaczonym celem. To działania, które nie mają bezpośredniego związku z osobami trzecimi.

Reprezentacja

Czynności podejmowane przez wspólników spółki i wywołujące skutki wobec osób trzecich to reprezentowanie. Prawo do reprezentacji spółki komandytowej posiadają wyłącznie komplementariusze oraz komandytariusze, którym zostało nadane pełnomocnictwo ogólne lub szczególne (prokura).

Odpowiedzialność za zobowiązania spółki

Komandytariusze nie odpowiadają za zobowiązania spółki całym swoim majątkiem. Ich odpowiedzialność jest ograniczona do wysokości sumy komandytowej. Ta określana jest w umowie spółki. Jeśli wkład wniesiony do spółki przez komandytariusza jest równy lub wyższy od sumy komandytowej, to nie ponosi on żadnej odpowiedzialności osobistej. Jeśli natomiast ten wkład jest niższy, to granica odpowiedzialności osobistej będzie stanowiła różnicę pomiędzy wysokością sumy komandytowej a wysokością wniesionego wkładu.

Wyjątek stanowi sytuacja, w której nazwisko i imię konkretnego komandytariusza zostało umieszczone w nazwie spółki. Wówczas jego odpowiedzialność będzie miała nieograniczony charakter.

Podsumowując, komandytariusz to jeden ze wspólników w spółce komandytowej. Jego rolą jest dostarczenie kapitału niezbędnego do funkcjonowania podmiotu. Nie ma on obowiązku zarządzania sprawami wewnętrznymi spółki i nie ma prawa do reprezentacji jej na zewnątrz. Odpowiedzialność komandytariusza jest ograniczona do wysokości sumy komandytowej.

Pieczęć kwalifikowana – wygodne rozwiązanie dla Twojej firmy

Pieczęć kwalifikowana to usługa zaufania przeznaczona dla osób prawnych. Za jej pomocą potwierdzisz, że dokument jest autentyczny i nie został naruszony. To niezawodne narzędzie w kontaktach z kontrahentami i wewnętrznych działaniach firmy. Pieczęć elektroniczną pochodząca od kwalifikowanego dostawcy zaufania kupisz na pieczeckwalifikowana.pl. Jest absolutnie niezbędna, jeśli chcesz wygodnie korzystać z KSeF.

Paragon z NIP – do jakiej kwoty można wystawić fakturę uproszczoną?

0
paragon z nip-em

Stosuje się różne rodzaje dokumentów, których celem jest ewidencjonowania transakcji, co pozwala zapewnić przejrzystość ewidencji księgowej. Jednym z nich jest paragon z NIP nabywcy. W naszym tekście omówimy używanie paragonu z numerem NIP, jego znaczenie i limit kwotowy, do którego można go wystawić. Jakie elementy musi zawierać? Jakie są korzyści z wystawiania faktur uproszczonych?

Jaką funkcję pełni paragon z NIP?

Paragon z numerem NIP to dokument, który pełni istotną rolę w handlu i księgowości, jako faktura uproszczona. Jest to forma potwierdzenia zakupu lub świadczenia usług, w ramach której zawiera się kluczowe informacje o danej transakcji handlowej. Paragon z NIP zawiera informacje takie jak:

  • nazwa firmy;
  • adres działalności gospodarczej (dotyczy to zarówno siedziby, jak i punktu sprzedaży, w którym jest organizowana sprzedaż);
  • numer NIP.
Czy wiesz, że…?

Pieczęć kwalifikowaną w najniższej cenie znajdziesz na pieczeckwalifikowana.pl.

Faktura uproszczona a zwykła

Podobne jak standardowa faktura VAT, faktura uproszczona jest wykorzystywana w celu ewidencji transakcji sprzedażowych. Taki stan rzeczy nie oznacza jednak, że między tymi dokumentami nie ma żadnej różnicy. Wręcz przeciwnie – trzeba mieć na uwadze kilka kwestii związanych z fakturami uproszczonymi:

  • ograniczony limit kwotowy. Jest to najważniejsze ograniczenie z punktu widzenia tego typu dokumentów. Fakturę uproszczoną możemy wystawić tylko do kwoty:
    • 450 złotych,
    • 100 euro

brutto. W przypadku transakcji na większe kwoty nadal obowiązują standardowe faktury VAT;

  • brak szczegółowych danych. Faktura uproszczona nie zawiera wielu szczegółowych informacji dostępnych na standardowych fakturach VAT (do tego jeszcze wrócimy). Z punktu niektórych przedsiębiorców może być to problem utrudniający pozyskiwanie danych;
  • ograniczenia w rejestrowaniu kosztów. Takie ograniczenie, podobnie jak ma to miejsce w przypadku limitu kwotowego, również wynika z przepisów prawnych. Rozporządzenie Ministra Finansów wskazuje bowiem, że faktury z NIP-em możemy wykorzystywać jedynie do rejestrowania niektórych rodzajów kosztów, takich jak na przykład materiały biurowe i środki czystości;
  • nie można zamieszczać danych z faktury uproszczonej w ramach faktury zbiorczej. Takie rozwiązanie rodziłoby bowiem problem w postaci podwójnego opodatkowania VAT tej samej transakcji.

Jakie dane zawiera paragon z numerem NIP?

Oczywiście, paragon fiskalny z NIP-em to dokument, który wciąż powinien zawierać kluczowe informacje na temat danej transakcji. Są to między innymi:

  • opis zakupu. Na paragonie powinien znaleźć się opis przedmiotu danej transakcji. To ważna informacja, która pomaga np. w księgowaniu dokumentu;
  • cena i podatek. Na paragonie musi znaleźć się cena towaru lub usługi wraz z podatkiem VAT. Wartość transakcji powinna zostać podzielona na części: netto oraz VAT;
  • data transakcji. Data transakcji to kolejny niezwykle ważny element na paragonie. Pomaga ustalić, kiedy dokładnie odbyła się transakcja, ponieważ ma to niebagatelne znaczenie z punktu widzenia rozliczeń podatkowych.

Do jakiej kwoty można wystawić paragon z NIP-em?

Ważne jest, aby pamiętać o limicie kwotowym, do jakiego możesz jako przedsiębiorca, wystawić paragon z NIP-em. Wiedza ta jest przydatna zarówno dla sprzedawców, jak i nabywców. Przepisy podatkowe dokładnie regulują tę kwestię.

Tak jak już wspomnieliśmy, zgodnie z obowiązującymi przepisami możemy wystawić paragon z NIP-em w przypadku transakcji o wartości nieprzekraczającej kwoty 450 zł lub 100 euro.

Warto też zaznaczyć, że przepisy dotyczące faktury uproszczonej wprowadzono już w 2014 roku. Od tego czasu jest to ważna część systemu podatkowego, która umożliwia bardziej elastyczne i efektywne zarządzanie dokumentacją handlową.

Kiedy paragon z NIP-em można uznać za fakturę uproszczoną?

Główną korzyścią, jaka wiąże się z wystawiania paragonów z NIP-em, jest fakt, że stanowią one bardziej uproszczoną formę faktur. Taki stan rzeczy oznacza, że nie trzeba podawać na nich tak wielu szczegółowych informacji, jak ma to miejsce w przypadku standardowych faktur. Przykładowo, przy uproszczonych fakturach nie jest konieczne podawanie informacji na temat:

  • imienia i nazwiska lub nazwy nabywcy,
  • ilości dostarczonych towarów/wykonanych usług,
  • ceny jednostkowej netto,
  • wartości sprzedaży netto.

Właściwie rzecz biorąc, jedynym obowiązkowym elementem faktury uproszczonej jest numer NIP nabywcy. Ponieważ nie trzeba na takim dokumencie umieszczać nazwy firmy i adresu nabywcy, ułatwia to sformalizowanie transakcji handlowych, zwłaszcza przy mniejszych kwotach.

Korzyści z wystawiania faktury uproszczonej

Faktura uproszczona to świetne rozwiązanie zarówno dla biznesu, jak i dla klientów. Oto kilka kluczowych zalet tego sposobu rozliczeń:

  • szybkie i bezproblemowe sporządzenie dokumentu. Faktura uproszczona jest znacznie łatwiejsza podczas wystawienia niż standardowa faktura VAT. Nie trzeba w nią wpisywać wielu szczegółowych danych, co przyspiesza cały proces;
  • oszczędność czasu. Przy transakcjach na małe kwoty przedsiębiorcy mogą zaoszczędzić sporo czasu, wystawiając faktury uproszczone. Jest to szczególnie korzystne dla tych, którzy mają dużo małych operacji;
  • elastyczność. Faktura uproszczona daje większą swobodę w zarządzaniu dokumentacją handlową. Przedsiębiorcy mogą dostosować rodzaj faktury do danej transakcji;
  • możliwość unikania zbędnej biurokracji. W przypadku transakcji na małe kwoty pełna faktura VAT może być zbyt skomplikowana i nieproporcjonalna do wartości samej transakcji. Wydaje się, że faktura uproszczona rozwiązuje ten problem;
  • spełnianie wymogów prawa. Faktura uproszczona to dokument, który wciąż zawiera wszystkie podstawowe informacje pozwalające na zachowanie zgodności z przepisami podatkowymi. To właśnie dlatego przedsiębiorcy nie muszą obawiać się o łamanie prawa przy korzystaniu z faktur uproszczonych.

Podsumowanie

Faktura uproszczona to rozwiązanie, które zostało stworzone po to, żeby ułatwić prowadzenie biznesu, zwłaszcza dla małych przedsiębiorców. Dzięki temu można bardziej elastycznie zarządzać dokumentacją handlową i nie trzeba tworzyć pełnych faktur VAT dla małych transakcji. To naprawdę fajne narzędzie dla przedsiębiorców, pozwala zaoszczędzić czas i skupić się na prowadzeniu biznesu.

Pieczęć kwalifikowana – wygodne rozwiązanie dla Twojej firmy

Pieczęć kwalifikowana to usługa zaufania przeznaczona dla osób prawnych. Za jej pomocą potwierdzisz, że dokument jest autentyczny i nie został naruszony. To niezawodne narzędzie w kontaktach z kontrahentami i wewnętrznych działaniach firmy. Pieczęć elektroniczną pochodząca od kwalifikowanego dostawcy zaufania kupisz na pieczeckwalifikowana.pl. Jest absolutnie niezbędna, jeśli chcesz wygodnie korzystać z KSeF.

Kwalifikowana pieczęć elektroniczna – ustawa 

0
kwalifikowaną pieczęć elektroniczna ustawa

Większe bezpieczeństwo dokumentów i gwarancja ich autentyczności, możliwość użycia we wszelkiego rodzaju umowach (handlowych, o pracę, w przetargach), łatwość i szybkość użycia – to tylko niektóre zalety kwalifikowanych pieczęci elektronicznych. Jednak aby w pełni z nich korzystać, należy wiedzieć, co o e–pieczęciach mówi prawo unijne i krajowe. Kwalifikowana pieczęć elektroniczna i ustawa, która ją reguluje.

Czym jest e-pieczęć?

Pieczęć elektroniczna, jest mówiąc najprościej, cyfrowym odpowiednikiem tradycyjnej pieczątki, używanej codziennie w firmach czy innych organizacjach lub instytucjach. Można nią potwierdzić lub zabezpieczyć dowolne e–dokumenty, wewnętrzne i wysyłane do kontrahentów, instytucji i urzędów, a także e-maile.

Na rynku funkcjonują zaawansowane pieczęcie elektroniczne oraz kwalifikowane pieczęcie elektroniczne.

Co ważne dla przedsiębiorców, kwalifikowana pieczęć elektroniczna oparta na kwalifikowanym certyfikacie wydanym w jednym państwie członkowskim UE jest uznawana w pozostałych państwach wspólnoty. To oznacza, że polska firma uczestnicząca np. w przetargu we Włoszech może przy jej użyciu potwierdzić autentyczność złożonych dokumentów.

Pieczęć elektroniczna do potwierdzania autentyczności i integralności dokumentów

Właściciele i pracownicy przedsiębiorstw używają pieczęci elektronicznych nie tylko do potwierdzania autentyczności elektronicznych dokumentów. To również narzędzie, które zapewnienia integralność danych zawartych w dokumentacji.

Dzięki wykorzystaniu firmowej e–pieczęci odbiorca dokumentu ma pewność, że pochodzi on z określonej firmy, a jego treść nie została zmieniona.

Pieczęć elektroniczna zawiera najważniejsze informacje o firmie: nazwę, adres fizyczny oraz inne dane.

Pieczęć elektroniczna może być wykorzystywana przez osoby prawne, podczas gdy podpis elektroniczny dostępny jest dla osób fizycznych.

Zapomnij o papierze, podpisuj elektronicznie z pieczęcią kwalifikowaną

Regulacja prawna pieczęci elektronicznej

Kwalifikowana pieczęć elektroniczna powinna spełniać wymogi prawa UE i być zgodna z rozporządzeniem eIDAS.

eIDAS

Czym jest eIDAS? To rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady UE w sprawie identyfikacji elektronicznej i usług zaufania w odniesieniu do transakcji elektronicznych na rynku wewnętrznym (nr 910/2014 z dnia 23 lipca 2014 r.). eIDAS ma zapewnić bezpieczeństwo elektronicznym transakcjom transgranicznym.

eIDAS dotyczy przede wszystkim systemów identyfikacji elektronicznej oraz usług zaufania.

Rozporządzenie reguluje ramy prawne m.in. dla korzystania z podpisu elektronicznego, certyfikatu uwierzytelnienia witryn internetowych, elektronicznych znaczników czasu i pieczęci elektronicznych.

Zgodnie z eIDAS, pieczęć elektroniczna oznacza dane w postaci elektronicznej dodane do innych danych w postaci elektronicznej lub logicznie z nimi powiązane, aby zapewnić autentyczność pochodzenia oraz integralność powiązanych danych.

Rozporządzenie wyróżnia:

  • zaawansowaną pieczęć elektroniczną:
    • unikalnie przyporządkowaną podmiotowi składającemu pieczęć;
    • umożliwiającą jednoznaczne ustalenie tożsamości podmiotu składającego pieczęć (składający ma kontrolę nad danymi, które służą do jej użycia);
    • powiązaną z danymi, do których się odnosi, w taki sposób, że każda późniejsza zmiana danych jest rozpoznawalna;
  • kwalifikowaną pieczęć elektroniczną – spełniającą wszystkie warunki zaawansowanej e–pieczęci i składanej za pomocą kwalifikowanego urządzenia i opierającą się na kwalifikowanym certyfikacie pieczęci elektronicznej. Listę firm, które wystawiają w Polsce kwalifikowany certyfikat, prowadzi Narodowy Bank Polski (Narodowe Centrum Certyfikacji).

Warto pamiętać, że pieczęcie elektroniczne mogą być używane do uwierzytelnienia wszelkich zasobów cyfrowych osoby prawnej, np. kodu oprogramowania czy serwerów.

Ustawa o usługach zaufania oraz identyfikacji elektronicznej

Polskie prawo dostosowała do rozporządzenia eIDAS ustawa z dnia 5 września 2016 r. o usługach zaufania oraz identyfikacji elektronicznej.

Ustawa określa m.in. działalność dostawców usług zaufania i nadzór nad nimi. To nie wszystko.

Podpis elektroniczny lub pieczęć elektroniczna weryfikowane za pomocą certyfikatu wywołują skutki prawne, jeżeli zostały złożone w okresie ważności tego certyfikatu (stanowi art. 18. 1. ustawy).

Pieczęć złożona w czasie zawieszenia certyfikatu wykorzystywanego do jego weryfikacji, nie wywołuje skutków prawnych.

Ustawa zawiera również przepisy karne. Każdemu, kto składa kwalifikowaną pieczęć elektroniczną lub zaawansowaną pieczęć elektroniczną, a nie ma do tego uprawnień, grozi grzywna, kara ograniczenia wolności lub jej pozbawienia do 3 lat.

Wiążąca informacja stawkowa (WIS) – kto może złożyć wniosek o wydanie Wiążącej Informacji Stawkowej do Krajowej Informacji Skarbowej?

0
wiążąca informacja stawkowa

Jesteś przedsiębiorcą i sprzedajesz towary lub usługi, ale nie jesteś pewien, jakie stawki VAT lub klasyfikacje powinieneś zastosować? Zobacz czym jest Wiążąca Informacja Stawkowa (WIS) i zabezpiecz swoją firmę przed nieporozumieniami i konsekwencjami podatkowymi.

Co to jest wiążąca informacja stawkowa?

Wiążąca Informacja Stawkowa (WIS) to oficjalna decyzja administracyjna, która określa właściwe stawki VAT dla towaru lub usługi, lub prawidłowej klasyfikacji w przypadku, gdy wniosek zawiera żądanie sklasyfikowania towaru lub usługi na potrzeby przepisów podatkowych.

Czy wiesz, że…?

Pieczęć kwalifikowaną w najniższej cenie znajdziesz na pieczeckwalifikowana.pl.

Dlaczego WIS jest ważna?

Posiadanie decyzji WIS zapewnia podatnikowi pewność prawną i ochronę przed działaniem organów podatkowych.

Decyzja WIS jest wiążąca dla wszystkich organów podatkowych, co oznacza, że posiadacz decyzji nie zostanie obciążony sankcjami za zastosowanie stawki VAT lub klasyfikacji określonej w WIS. To bardzo ważne zabezpieczenie przed ewentualnymi konsekwencjami podatkowymi, np. odpowiedzialnością karną skarbową (odsetkami za zwłokę).

Co ważne, można zastosować się do WIS wydanej dla innej firmy/podmiotu i też uzyskać ochronę prawną. Warunek: decyzja dotyczy tożsamego towaru lub usługi.

Kto wydaje Wiążącą Informację Stawkową?

Wiążącą Informację Stawkową wydaje dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej (KIS). Jak ją uzyskać?

Wniosek o wydanie WIS należy kierować do Krajowej Informacji Skarbowej na adres ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała. Na ten sam adres należy wysyłać całą korespondencję związaną z wydaniem decyzji.

Wygodną alternatywą jest droga elektroniczna – podatnik kieruje wniosek przez e-PUAP na adres skrytki Krajowej Informacji Skarbowej: /KIS/wnioski

Wydanie WIS jest od 1 lipca 2023 roku bezpłatne. Podatnik może być wezwany do uiszczenia opłaty jeżeli konieczne będzie przeprowadzenie dodatkowych badań lub analiz.

Zasady WIS

Warto pamiętać o zasadach obowiązujących przy WIS:

  • decyzja wydawana jest w terminie do 3 miesięcy od daty złożenia wniosku;
  • ważna jest od dnia następującego po dniu jej doręczenia;
  • wydawana jest na 5 lat;
  • traci ważność przed upływem 5 lat, z dniem następującym po dniu doręczenia decyzji o zmianie WIS, albo decyzji o uchyleniu WIS;
  • decyzje publikowane są w BIP Ministerstwa Finansów (podobnie jak decyzje o zmianie WIS, decyzje o jej uchyleniu oraz decyzje o odmowie wydania WIS);
  • dyrektor KIS może odmówić wydania WIS na podstawie art. 42g ust. 3 ustawy o podatku od towarów i usług („Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wydaje decyzję o odmowie wydania WIS, jeżeli wniosek o wydanie WIS, którego przedmiotem są towary lub usługi, o których mowa w art. 42b ust. 5 pkt 2, nie dotyczy towarów lub usług, które razem składają się na jedną czynność podlegającą opodatkowaniu”);
  • podatnik ma prawo złożyć odwołanie od WIS w ciągu 14 dni; w przypadku otrzymania postanowienia o odmowie wszczęcia postępowania lub pozostawieniu wniosku bez rozpatrzenia, ma 7 dni na złożenie zażalenia.

Kto może złożyć wniosek o WIS?

Wniosek o wydanie WIS może złożyć:

  1. Podatnik posiadający numer NIP.
  2. Inny podmiot (np. spółka w organizacji czy osoba planująca założenie JDG), który dokonuje lub planuje dokonać dostaw towarów, importu towarów, wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub świadczenia usług.
  3. Zamawiający w przypadku, gdy ma to wpływ na sposób obliczenia ceny w związku z zamówieniem publicznym.
  4. Podmiot publiczny, który wpływa na obliczenie wynagrodzenia w umowach o partnerstwie publiczno-prawnym.
  5. Zamawiający w przypadku umowy koncesji na roboty budowlane lub usługi, gdzie ma wpływ na wynagrodzenie koncesjonariusza.

Co powinien zawierać wniosek o wydanie Wiążącej Informacji Stawkowej?

Wniosek o wydanie WIS powinien zawierać:

  • imię i nazwisko lub nazwę wnioskodawcy, jego adres zamieszkania lub adres siedziby, numer identyfikacji podatkowej lub inny numer umożliwiający identyfikację wnioskodawcy;
  • dane pełnomocnika wnioskodawcy, jeżeli został ustanowiony, lub innych osób upoważnionych do kontaktu w sprawie wniosku;
  • określenie przedmiotu wniosku, w tym:
    1. szczegółowy opis towaru lub usługi, pozwalający na taką ich identyfikację, aby dokonać ich klasyfikacji zgodnej z Nomenklaturą scaloną (CN), Polską Klasyfikacją Wyrobów i Usług lub Polską Klasyfikacją Obiektów Budowlanych;
    2. wskazanie klasyfikacji, według której mają być klasyfikowane towar lub usługa;
    3. wskazanie przepisów ustawy lub przepisów wykonawczych wydanych na jej podstawie – w przypadku, gdy wniosek zawiera żądanie sklasyfikowania towaru lub usługi na potrzeby innych przepisów ustawy o VAT niż dotyczące stawek (np. split payment) oraz w takim wypadku również stosowne żądanie sklasyfikowania towaru lub usługi na potrzeby takich przepisów;
  • informacje dotyczące opłaty;
  • oświadczenie o braku toczących się postępowań podatkowych, kontroli podatkowych i celno-skarbowych oraz rozstrzygnięcia sprawy decyzją lub postanowieniem;
  • twierdzenie uiszczenia opłaty w wysokości 40 zł za każdy towar albo usługę;
  • załączniki umożliwiające prawidłowe zaklasyfikowanie przedmiotu.

Pieczęć kwalifikowana – wygodne rozwiązanie dla Twojej firmy

Pieczęć kwalifikowana to usługa zaufania przeznaczona dla osób prawnych. Za jej pomocą potwierdzisz, że dokument jest autentyczny i nie został naruszony. To niezawodne narzędzie w kontaktach z kontrahentami i wewnętrznych działaniach firmy. Pieczęć elektroniczną pochodząca od kwalifikowanego dostawcy zaufania kupisz na pieczeckwalifikowana.pl. Jest absolutnie niezbędna, jeśli chcesz wygodnie korzystać z KSeF.

Umowa franczyzowa już niedługo w Kodeksie cywilnym. Czym jest i co zawiera umowa franczyzy?

0
umowa franczyzowa

Ponad 500 tysięcy – aż tyle osób pracowało w ubiegłym roku w placówkach franczyzowych w Polsce. Tymczasem do tej pory umowy franczyzy nie są uregulowane w Kodeksie cywilnym i innych ustawach. Zaglądamy do projektu nowelizacji, która ma to zmienić. Sprawdź, jak umowa franczyzowa działa obecnie.

Franczyza chętnie wybierana jest przez przedsiębiorców, którzy chcą otworzyć własny biznes, a jednocześnie zminimalizować ryzyko niepowodzenia. W tej formie współpracy franczyzobiorca może polegać na franczyzodawcy w kwestiach marketingu, zaopatrzenia i najważniejszych zasad prowadzenia firmy.

Co powinna zawierać umowa franczyzy?

Umowa franczyzy oznacza, że jedna strona (franczyzodawca) udziela drugiej stronie (franczyzodawcy) zezwolenia na korzystanie z jego know-how, patentów, koncepcji, technik prowadzenia działalności, daje prawo do korzystania z nazwy lub znaków towarowych. Jednocześnie zobowiązuje się do pomocy, a wszystko w zamian za wynagrodzenie i zobowiązanie się franczyzobiorcy do działalności zgodnie z zasadami franczyzodawcy.

Trzeba pamiętać, że nie ma jednego wzoru umowy franczyzowej. Wynika to m.in. z tego, że na rynku działają franczyzy w bardzo różnych branżach. Podstawowe elementy, które powinna zawierać umowa franczyzowa, można znaleźć w Europejskim Kodeksie Etycznym Franczyzy.

Umowa powinna zawierać przede wszystkim:

  • precyzyjne określenie zakresu praw udzielanych franczyzobiorcy;
  • dokładnie określone zobowiązania franczyzobiorcy;
  • czas obowiązywania umowy;
  • zakres świadczeń wstępnych i bieżących udzielanych przez franczyzodawcę;
  • zasady rozwiązania umowy i konsekwencje jej zakończenia.

Trzeba pamiętać, aby obie strony dokładnie wiedziały, jakie mają prawa i obowiązki.

Franczyzobiorca będzie mógł precyzyjnie ocenić czy proponowana umowa umożliwi mu prowadzenie działalności. Franczyzodawca zabezpieczy się np. na wypadek rozwiązania umowy.

Umowa franczyzowa jako umowa nienazwana

Teraz umowa franczyzowa należy do umów nienazwanych (innego rodzaju). Co to oznacza? Zasad zawierania takiej umowy – w tym przypadku franczyzy – nie regulują kodek cywilny ani inne ustawy.

Umowa nienazwana jest rodzajem umowy, którą strony mogą zawrzeć, aby uregulować swoje wzajemne stosunki prawne w sposób niestandardowy, niebędący objęty konkretnymi przepisami prawnymi.

W praktyce oznacza to, że umowy franczyzy można zawierać, korzystając z zasady swobody umów.

Strony zawierające umowę nienazwaną (franczyzy) cieszą się dużą swobodą w określaniu warunków umowy. Mogą dostosować ją do swojej konkretnej sytuacji, pod warunkiem że nie naruszają obowiązującego prawa ani zasad moralności. Obowiązuje też zasada wzajemności – każda ze stron musi coś dać i coś otrzymać.

W przypadku sporów dotyczących umowy nienazwanej, strony mogą odwołać się do ogólnych przepisów kodeksu cywilnego dotyczących umów oraz do zasad ogólnych. Rozstrzyganie takich sporów może być bardziej skomplikowane niż w przypadku umów opisanych w kodeksie.

Plany uregulowania umowy franczyzy w Kodeksie cywilnym

Nad nowelizację Kodeksu cywilnego i wprowadzeniu do niego umowy franczyzy pracuje Ministerstwo Sprawiedliwości (zmiany pojawią się również w ustawie Prawo własności przemysłowej). Projekt ustawy jest teraz publicznie konsultowany. Nie ma pewności czy nowelizacja zostanie uchwalona w tej kadencji Sejmu.

Nowelizacja zakłada: 

  • zobowiązanie franczyzobiorcy do zachowania w tajemnicy poufnych informacji dotyczących koncepcji lub technik prowadzenia działalności gospodarczej;
  • ograniczenie do roku czas, w którym franczyzobiorca jest zobowiązany do niewprowadzania konkurencyjnego systemu franczyzowego po zakończeniu umowy;
  • zdefiniowanie umowy franczyzy z określonymi charakterystycznymi elementami umowy;
  • zawieranie umowy franczyzy w formie dokumentowej pod rygorem nieważności, to usprawni ich zawieranie i obsługę;
  • obowiązkowe dostarczenie dokumentu informacyjnego przez franczyzodawcę wraz ze wzorcem umowy – co najmniej 14 dni przed zawarciem umowy;
  • możliwość natychmiastowego zerwania umowy przez franczyzobiorcę jeżeli otrzymał nierzetelne informacje, które miały wpływ na zawarcie przez niego umowy;
  • wprowadzenie terminu wypowiedzenia umowy dla obu stron. Franczyzodawca będzie mógł wypowiedzieć umowę jeżeli franczyzobiorca przez 6 miesięcy nie podjął działalności gospodarczej, trwale jej zaprzestał, utracił zdolność do czynności prawnych, rażąco naruszył istotne postanowienia umowy, opóźnia się z zapłatą wynagrodzenia za dwa pełne okresy płatności lub orzeczono wobec niego zakaz prowadzenia działalności. Franczyzobiorca będzie mógł wypowiedzieć umowę jeżeli druga strona dopuściła się do rażącego naruszenia jej istotnych postanowień. Umowę zawartą na czas nieoznaczony będzie mógł wypowiedzieć na 3 miesiące naprzód, a franczyzodawca na 6 miesięcy naprzód.

Warto pamiętać, że na precyzyjne uregulowanie przepisów czeka wiele osób i firm. W Polsce funkcjonuje ponad 1 300 sieci franczyzowych, w których pracuje ponad 500 tys. osób (pracownicy placówek franczyzowych, franczyzodawcy i franczyzobiorcy). Znowelizowane przepisy będą dotyczyły tylko umów zawartych po ich wejściu w życie.

Jak liczyć nadgodziny? Ile są płatne? Co na temat pracy w godzinach nadliczbowych mówi Kodeks Pracy?

0
nadgodziny

Nadgodziny to, inaczej mówiąc, dodatkowy czas spędzony przez pracownika w pracy. Zasady dotyczące pracy w godzinach nadliczbowych reguluje Kodeks pracy. Przeczytaj nasz artykuł i poznaj je lepiej. Zobacz, jak obliczać nadgodziny.

Czy jeśli pracodawca wydał polecenie pracy w nadgodzinach, to pracownik może mu odmówić? Sprawdzamy, jakie są zasady pracy w godzinach nadliczbowych i jakie wynagrodzenie za nie przysługuje.

Nadgodziny – czym jest praca w godzinach nadliczbowych?

Pracę w godzinach nadliczbowych stanowi praca wykonywana ponad obowiązujące pracownika normy czasu pracy. Nadgodziny to także praca wykonywana ponad przedłużony dobowy wymiar czasu pracy, wynikający z obowiązującego pracownika systemu i rozkładu czasu pracy (art. 151. § 1.).

Czas pracy pracownika nie powinien przekraczać 8 godzin dziennie i 40 godzin tygodniowo (w przypadku pełnego etatu) lub 12 godzin w systemie równoważnym (przedłużony dobowy wymiar czasu pracy, w okresie rozliczeniowym nieprzekraczającym 1 miesiąca). Jeśli pracownik pracuje dłużej niż ustalony czas pracy, to jest to praca w godzinach nadliczbowych.

O nadgodzinach możemy mówić jeżeli praca wynika z:

  • szczególnych potrzeb pracodawcy (powinny być uzasadnione);
  • konieczności prowadzenia akcji ratowniczej w celu ochrony życia lub zdrowia ludzkiego, ochrony mienia lub środowiska czy usunięcia awarii.

Zauważmy, że pracą w nadgodzinach nie jest odpracowanie zwolnienia od pracy, udzielonego pracownikowi, na jego pisemny wniosek, w celu załatwienia spraw osobistych.

Nadgodziny – wynagrodzenie lub wolne

Zgodnie z Kodeksem pracy, pracownikom, którzy wykonują nadgodziny, przysługuje wynagrodzenie za ten dodatkowy czas pracy. 

Za pracę w godzinach nadliczbowych, oprócz normalnego wynagrodzenia, przysługuje dodatek za nadgodziny w wysokości:

  • 100% wynagrodzenia – za pracę w godzinach nadliczbowych przypadających:
    • w nocy;
    • w niedziele lub święta niebędące dla pracownika dniami pracy, zgodnie z obowiązującym go rozkładem czasu pracy;
    • w dniu wolnym od pracy udzielonym pracownikowi w zamian za pracę w niedzielę lub w święto, zgodnie z obowiązującym go rozkładem czasu pracy;
  • 50% wynagrodzenia – za pracę w godzinach nadliczbowych przypadających w każdym innym dniu niż określony w punkcie wyżej.

Co z tego wynika, wynagrodzenie za nadgodziny wynosi:

  • co najmniej 150% stawki godzinowej za każdą nadgodzinę w dni powszednie;
  • 200% stawki godzinowej za nadgodziny w dni ustawowo wolne od pracy.

Wolne za nadgodziny

Warto wiedzieć, że w zamian za czas przepracowany w godzinach nadliczbowych pracodawca, na pisemny wniosek pracownika (lub bez jego wniosku), może udzielić mu w tym samym wymiarze czas wolny od pracy. W takiej sytuacji dodatek za nadgodziny nie przysługuje.

Pracodawca udziela czasu wolnego od pracy, najpóźniej do końca okresu rozliczeniowego. Pracownikowi przysługuje odpoczynek w liczbie godzin o połowę wyższej niż liczba przepracowanych godzin nadliczbowych.

Dodatku nie otrzymają pracownicy zarządzający zakładem pracy w imieniu przedsiębiorcy oraz kierownicy wyodrębnionych komórek organizacyjnych.

Nadgodziny – czy pracodawca może je narzucić?

Nadgodziny powinny być wyjątkiem, a nie regułą i należy je ustalać zgodnie z przepisami prawa.

Pracodawca powinien poinformować pracownika o konieczności wykonywania nadgodzin i uzgodnić z nim warunki takiej pracy.

Nadliczbowa praca nie może być zaplanowana i ujęta w grafiku pracy.

Czy można odmówić pracy w nadgodzinach? Nie. Pracownik ma obowiązek pracować w nadgodzinach, jeżeli praca została zlecona zgodnie z przepisami. Pracodawca może również wydać takie polecenie służbowe i będzie ono zgodne z przepisami, jeżeli nadgodziny są niezbędne w przypadku zagrożenia życia lub zdrowia, awarii technicznej lub w innych nadzwyczajnych okolicznościach.

Należy jednak pamiętać o dziennym, tygodniowym i rocznym limicie nadgodzin. Jeżeli będzie on przekroczony, to pracodawca nie ma prawa nakazać pracy nadliczbowej.

Nadgodziny – kto nie może ich brać?

Są też pracownicy, którzy ustawowo nie mogą pracować godzinach nadliczbowych, to:

  • kobiety w ciąży;
  • młodociani;
  • osoby z niepełnosprawnościami (wyjątkiem są pracownicy, którzy na swój wniosek otrzymali od lekarza zgodę na pracę ponadnormatywną);
  • osoby opiekujące się dzieckiem do lat 8, chyba że wyrażą na to zgodę;
  • pracownicy z zaświadczeniem lekarskim stwierdzającym niemożność pracy w nadgodzinach.

Praca w godzinach nadliczbowych wynikająca ze szczególnych potrzeb pracodawcy nie jest możliwa w przypadku pracowników zatrudnionych na stanowiskach pracy, na których występują przekroczenia najwyższych dopuszczalnych stężeń lub natężeń czynników szkodliwych dla zdrowia.

Nadgodziny – dzienny, tygodniowy, miesięczny i roczny limit pracy

Liczba dopuszczalnych nadgodzin jest limitowana. Praca wraz z nadgodzinami nie powinna trwać dłużej niż 13 godzin na dobę (pracownik powinien mieć zagwarantowanych 11 godzin odpoczynku dobowego) oraz nie przekraczać przeciętnie 48 godzin w skali tygodnia (nie dotyczy to pracowników zarządzających zakładem pracy).

Pracownik nie może pracować więcej niż 150 nadgodzin w ciągu roku kalendarzowego, chyba że zostanie to uregulowane w umowie zbiorowej lub indywidualnej (w układzie zbiorowym, regulaminie pracy, umowie o pracę).

Nadgodziny – pełnienie dyżuru

Pracodawca może zobowiązać pracownika do dyżuru, czyli pozostawania poza normalnymi godzinami pracy w gotowości do wykonywania pracy wynikającej z umowy o pracę w zakładzie pracy lub w innym wyznaczonym miejscu.

Czasu dyżuru nie wlicza się do czasu pracy, jeżeli podczas dyżuru pracownik nie wykonywał pracy. Czas pełnienia dyżuru nie może naruszać prawa pracownika do odpoczynku.

Za dyżur – z wyjątkiem pełnionego w domu – pracownik ma prawo do czasu wolnego odpowiadającego długości dyżuru lub do wynagrodzenia.

Kiedy należy złożyć PCC-3A?

0
PCC 3A

Formularz PCC-3A stosowany jest w niektórych przypadkach podczas zapłaty podatku od czynności cywilnoprawnych. Sprawdź, kiedy używa się go zamiast druku PCC-3. Jak go złożyć? Przeczytasz o tym w naszym artykule.

Podatek od czynności cywilnoprawnych

Podatek od czynności cywilnoprawnych obejmuje czynności związane z umowami. Należą do nich między innymi:

  • sprzedaż i zamiana majątku lub praw majątkowych;
  • pożyczki pieniężne lub świadczenie w postaci rzeczy określonych tylko co do ich rodzaju;
  • darowizny, jeśli obejmują przekazanie obdarowanemu długów i zobowiązań darczyńcy;
  • umowy dożywocia;
  • podział spadków i umowy o zniesienie współwłasności, jeśli dotyczy to spłat lub dopłat;
  • ustanowienie hipoteki;
  • ustanowienie odpłatnego użytkowania oraz płatnej służebności;
  • niewłaściwe depozyty;
  • umowy spółki.
Zmiany w wyżej wymienionych umowach również podlegają opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych (jeśli zmiana ta spowoduje zwiększenie podstawy opodatkowania).

Tego typu zdarzenia (zarówno same umowy, jak i zmiany w tych dokumentach) mogą być opodatkowane, pod warunkiem że chodzi o:

  • rzeczy lub prawa majątkowe, które znajdują się w Polsce lub są wykonywane na jej terenie;
  • rzeczy lub prawa majątkowe poza granicami Polski, lub wykonywane poza granicami kraju, ale osoba, która je nabyła, ma miejsce zamieszkania lub siedzibę w Polsce, a transakcja cywilnoprawna miała miejsce w Polsce.

 

Podatnikami podatku od czynności cywilnoprawnych są ludzie (osoby fizyczne), przedsiębiorstwa i organizacje nieposiadające prawnej osobowości; tak czy inaczej, chodzi tu o podmioty będące stronami czynności cywilnoprawnych podlegających opodatkowaniu.

Do zapłaty podatku są zobowiązane następujące grupy:

  • kupujący na wypadek umowy sprzedaży;
  • strony czynności w przypadku umowy zamiany;
  • obdarowany, jeśli doszło do zawarcia umowy darowizny;
  • nabywca nieruchomości w przypadku umowy dożywocia;
  • podmiot nabywający rzeczy lub prawa majątkowe powyżej udziału w spadku, lub współwłasności w przypadku umowy o dział spadku, lub o zniesienie współwłasności;
  • użytkownik lub nabywający prawo służebności w przypadku ustanowienia odpłatnego użytkowania, lub służebności;
  • otrzymujący pożyczkę lub przechowawca w przypadku umowy pożyczki i umowy depozytu nieprawidłowego;
  • składający oświadczenia woli o ustanowieniu hipoteki w przypadku ustanowienia hipoteki;
  • wspólnicy w przypadku umowy spółki cywilnej, a w przypadku pozostałych umów spółki, zobowiązana jest sama spółka.
Stawki podatku zależą od rodzaju przeprowadzanych czynności cywilnoprawnych i wynoszą:

  • 2% od umowy sprzedaży:
    • nieruchomości,
    • rzeczy ruchomych,
    • prawa użytkowania wieczystego,
    • spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego/lokalu użytkowego,
    • innych praw wynikających z prawa spółdzielczego;
  • 1% od umowy sprzedaży innych praw majątkowych,
  • 2% od umów:
    • zamiany,
    • dożywocia,
    • podziału spadku,
    • likwidacji współwłasności
    • prawa użytkowania wieczystego,
  • 1% od umów zamiany, dożywocia, podziału spadku, likwidacji współwłasności i darowizny dotyczącej przeniesienia innych praw majątkowych,
  • 1% od umowy ustanowienia odpłatnego użytkowania,
  • 0,1% od ustanowienia hipoteki na zabezpieczenie istniejących wierzytelności,
  • 19 zł od ustanowienia hipoteki na zabezpieczenie wierzytelności, jeśli dotyczy to prawa o nieokreślonej wysokości,
  • 0,5% od umowy spółki.

Jak zatem widzisz, opodatkowaniu w ramach podatku od umów cywilnoprawnych podlegają takie umowy, które – ogólnie rzecz biorąc – nie są związane z działalnością gospodarczą, ale raczej dotyczą spraw prywatnych (poza umowami spółki). Podatek od czynności cywilnoprawnych, który rozlicza się za pomocą formularza PCC-3, obejmuje wyłącznie te czynności, które są dokonywane na podstawie wspomnianych umów.

Podatek od czynności cywilnoprawnych — jaka jest podstawa prawna?

  • Ustawa z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych.
  • Rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 25 listopada 2015 r. w sprawie sposobu pobierania i zwrotu podatku od czynności cywilnoprawnych.

Kto składa PCC-3A a kto PCC-3?

Wiesz już, kto składa PCC-3. Warto teraz zastanowić się nad jeszcze jedną kwestią: w praktyce stosuje się również formularz PCC-3A. Kto jest zobowiązany do składania tego dokumentu?

Formularz PCC-3A jest potrzebny, gdy kilka stron musi rozliczyć podatek od czynności cywilnoprawnych (PCC). Żeby go dobrze wypełnić, trzeba dołączyć ten formularz jako załącznik do deklaracji PCC-3. Należy to zrobić, kiedy nabywca to więcej niż jeden zaangażowany podmiot; podobnie przedstawia się sytuacja w przypadku umów zamiany lub spółek cywilnych.

Pobierz deklarację PCC-3A.

W takich sytuacjach obowiązek podatkowy spoczywa na wielu podmiotach lub stronach umowy zamiany i wspólnikach spółki cywilnej, co oznacza, że każdy z nich musi zapłacić podatek. W deklaracji PCC-3 należy wpisać dane jednego z tych podmiotów, a reszta informacji dotyczących pozostałych stron umowy zamiany lub wspólników spółki cywilnej powinna znaleźć się w załącznikach PCC-3A.

Jak złożyć PCC-3?

Osoby, które muszą zapłacić podatek od czynności cywilnoprawnych, powinny bez wezwania organu podatkowego złożyć deklarację PCC-3 oraz uregulować zobowiązanie wobec fiskusa w ciągu 14 dni od powstania obowiązku podatkowego. Podobna zasada obowiązuje w odniesieniu do PCC-3A, które, jak już wspomnieliśmy, stanowi załącznik.

Możesz wydrukować deklarację, wypełnić ją i osobiście zanieść do urzędu lub złożyć przez portal internetowy e-Deklaracje, podpisując dokument kwalifikowanym podpisem elektronicznym lub danymi autoryzującymi.

Pobierz deklarację PCC-3.

Uwaga! Jeśli podatek dotyczy czynności cywilnoprawnych dokonanych w formie aktu notarialnego, to podatnik nie musi składać deklaracji PCC-3 ani płacić podatku. Notariusz załatwi to za niego.

 

Niezłożenie deklaracji PCC-3 lub PCC-3/A w ciągu 14 dni naraża nas na odpowiedzialność karno-skarbową. Zaniechanie takich obowiązków stanowi wykroczenie skarbowe, które jest zagrożone grzywną ściśle związaną z kwotą minimalnego wynagrodzenia za pracę. Grzywna może wynosić od 1/10 do nawet 20-krotności płacy minimalnej, co oznacza, że np. w 2022 roku kary za niezłożenie deklaracji PCC-3 lub PCC-3/A w terminie wahają się od 301 do 60 020 zł (odpowiednio, we wrześniu 2023 roku jest to już 360 oraz 72 000 zł).

Czym są niskocenne środki trwałe? Definicja, ewidencja i amortyzacja niskocennych składników majątku

0
niskocenne środki trwałe

W naszym artykule szczegółowo opiszemy, czym są tzw. niskocenne środki trwałe. Dowiesz się, jakie kryteria muszą spełnić, abyśmy mogli zaklasyfikować je do tej kategorii. Jakie są ich rodzaje? Sprawdź, w jaki sposób obliczysz ich początkową wartość.

Środki, czyli aktywa trwałe to ważna część majątku, zarówno dla firm, jak i organizacji non-profit. Ważne jest, że muszą być wykorzystywane przez okres dłuższy niż rok. Pełnią kluczową rolę w procesie produkcji lub wykonywaniu innych działań w biznesie.

Niskocenne środki trwałe. Definicja

W praktyce biznesowej stosuje się różne rodzaje środków trwałych. Według jednego z podziałów dzieli się je w zależności od ich funkcji i roli w procesie produkcji lub działalności. Oto kilka głównych grup środków trwałych:

  • nieruchomości. Do tej kategorii należą np.:
    • działki,
    • budynki,
    • obiekty inżynierii lądowej i wodnej,
    • inne elementy infrastruktury niezbędne do prowadzenia działalności produkcyjnej lub nieprodukcyjnej;
  • maszyny, techniczne urządzenia i narzędzia. W tej kategorii znajdują się różnego rodzaju maszyny, narzędzia oraz urządzenia;
  • transport. Zalicza się tu np. pojazdy używane do przewozu osób oraz towarów. Przykładami majątku trwałego w postaci środków transportu są samochody, ciężarówki, statki i samoloty;
  • ulepszenie (modernizacja) już istniejących trwałych środków, w tym np. modernizacja maszyn lub budynków;
  • inwentarz żywy. W tej kategorii znajdują się zwierzęta hodowlane (w rolnictwie) lub laboratoryjne.
Art. 30. ustawy o rachunkowości:

„Odpisów amortyzacyjnych lub umorzeniowych od środka trwałego dokonuje się drogą systematycznego, planowego rozłożenia jego wartości początkowej na ustalony okres amortyzacji. Rozpoczęcie amortyzacji następuje nie wcześniej niż po przyjęciu środka trwałego do używania, a jej zakończenie – nie później niż z chwilą zrównania wartości odpisów amortyzacyjnych lub umorzeniowych z wartością początkową środka trwałego, lub przeznaczenia go do likwidacji, sprzedaży lub stwierdzenia jego niedoboru, z ewentualnym uwzględnieniem przewidywanej przy likwidacji ceny sprzedaży netto pozostałości środka trwałego”.

Niskocenny środek trwały – co to jest i do jakiej kwoty?

Aby zrozumieć, jak ważne jest pojęcie „niskocennych środków trwałych”, musimy sobie przypomnieć, jakie warunki muszą zostać spełnione, aby coś można było uznać za środek trwały. Przypomnijmy sobie te warunki (można znaleźć je w ustawie o rachunkowości):

  • czas, przez który składnik majątku będzie używany. Musi być używany przez conajmniej rok.
  • wartość. Żeby mógł zostać uznany za niskocenny środek trwały, jego wartość początkowa nie może przekraczać 10 000 złotych (netto dla czynnych podatników VAT, brutto dla podmiotów zwolnienia z VAT);
  • wykorzystanie na potrzeby jednostki. Tak jak ma to miejsce w przypadku „pełnoprawnych” środków trwałych, niskocenne środki trwałe również muszą być przeznaczone do użytku przez daną jednostkę. Oznacza to, że są one używane w firmie lub organizacji, które osiągają na tej podstawie ekonomicznie korzyści;
  • stan techniczny środka trwałego. Niskocenne środki trwałe również muszą być w pełni sprawne oraz kompletne w momencie ich nabycia. Uszkodzone lub niekompletne części nie mogą być uznawane za środki trwałe.
Zgodnie z ustawą o rachunkowości można stosować jedną z kilku metod określenia wartości początkowej niskocennych środków trwałych. Oto kilka najważniejszych sposobów:

  • cena nabycia. Wartość początkową ustalamy na podstawie ceny zakupu niskocennego środka trwałego, uwzględniając wszystkie związane z nim koszty.
  • cena nabycia plus wartość przychodu w naturze. Taką metodę stosuje się w sytuacji, gdy nabycie niskocennego środka trwałego jest częściowo odpłatne. Wartość początkowa wynosi wtedy cenę nabycia powiększoną o wartość uzyskanego przychodu w naturze.
  • koszt wytworzenia. Jeśli sami produkujemy niskocenny środek trwały, wartość początkową można ustalić na podstawie kosztów produkcji, włączając w to koszt materiałów oraz wartość wykonanych prac.
  • wartość rynkowa w dniu nabycia. Jeśli niskocenny środek trwały jest nabywany drogą spadku, darowizny lub innym nieodpłatnym sposobem, wartość początkową można ustalić na podstawie jego aktualnej wartości rynkowej w dniu nabycia.
  • wartość ustalona przez podatnika. W niektórych przypadkach możemy sami określić wartość początkową niskocennych środków trwałych, jednak nie może ona przekroczyć pierwotnej wartości rynkowej.

Amortyzacja i ewidencja środków trwałych niskocennych

Prawidłowa ewidencja środków trwałych niskocennych jest konieczna z punktu widzenia księgowości oraz podatków. Sposób, w jaki należy prowadzić tę ewidencję, zależy od polityki rachunkowości przyjętej zgodnie z potrzebami danego przedsiębiorstwa. Zasadniczo, istnieją dwie główne metody ewidencji niskocennych aktywów trwałych:

  • jednorazowe odpisy amortyzacyjne. Podejście to polega na dokonaniu jednorazowego odpisu amortyzacyjnego przy nabyciu aktywu trwałego. Taki odpis zmniejsza przychody firmy i stanowi jego koszt podatkowy;
  • normalna amortyzacja. Zgodnie z przepisami podatkowymi przedsiębiorca może uwzględnić niskocenne aktywa trwałe tak jak ich standardowe odpowiedniki o wartości początkowej przekraczającej równowartość 10 000 zł oraz dokonywać comiesięcznych odpisów umorzeniowych.

Wybór sposobu ujęcia w kosztach niskocennych środków powinien zależeć od preferencji przedsiębiorcy oraz rodzaju i ilości posiadanych niskowartościowych aktywów trwałych. Generalnie, stosowanie comiesięcznych odpisów amortyzacyjnych pozwala rozłożyć koszty na wiele miesięcy lub nawet kilka lat, podczas gdy jednorazowe ujęcie w koszty mocno obniża podstawę opodatkowania podatkiem dochodowym PIT/CIT w miesiącu przyjęcia danego składnika majątku do użytkowania.

Tak czy inaczej, ważne jest, aby wybrana metoda była zgodna z obowiązującymi przepisami podatkowymi i rachunkowymi.

Dany składnik majątku można (ale nie trzeba) uznać za niskocenny środek trwały w sytuacji, gdy jego wartość początkowa nie przekracza równowartości dziesięciu tysięcy złotych. W przeciwnym wypadku należy obowiązkowo uznać dany składnik za „pełnowartościowy” majątek rzeczowy.

Jak zaksięgować niskocenny składnik majątku?

Zakup środka trwałego w pełnych księgach rachunkowych należy zaksięgować przy pomocy następujących zapisów:

  • zapis na koncie 30 Wn „Rozliczenie zakupu”,
  • zapis na koncie 24 Ma „Pozostałe rozrachunki”.

Jeśli zakupiony środek trwały wymaga montażu lub przygotowania, początkowo wszystkie wydatki związane z jego nabyciem rejestruje się na koncie 08 zwanym „Środki trwałe w budowie”. Dokładny zapis transakcji to:

W przypadku ujęcia zakupu danego środka trwałego bezpośrednio w koszty księgowe tzn. bez odpisów amortyzacyjnych należy dokonać zakupu w ramach zespołu kont zespołu czwartego (koszty rodzajowe) lub piątego (koszty wydziałowe).

W przypadku przedsiębiorców prowadzących uproszczoną ewidencję księgową w ramach KPiR (Księga Przychodów i Rozchodów), amortyzacja środków trwałych powinna być rejestrowana w kolumnie numer 13 KPiR.