Strona główna Blog Strona 42

Spółka jawna – wady i zalety

0
spółka jawna wady i zalety

Spółka jawna to podstawowy rodzaj działalności uregulowany przez kodeks spółek handlowych. To dobre rozwiązanie dla biznesów o małej i średniej wielkości, które charakteryzują się niskim poziomem ryzyka.

Spółki jawne powinny znaleźć się w zakresie zainteresowań wszystkich tych, którzy nie planują podejmować ryzykownych interesów i budować ogromnych przedsiębiorstw. Dlaczego tak jest? Przeczytaj poniższy artykuł i dowiedz się, czym charakteryzuje się spółka jawna, jakie są jej wady i zalety oraz kto powinien pomyśleć o wyborze właśnie takiej formy działalności!

Na czym polega spółka jawna?

Spółka jawna została uregulowana w kodeksie spółek handlowych. Ustawodawca postanowił poświęcić jej najwięcej uwagi, a przy opisywaniu pozostałych rodzajów spółek jedynie odnosić się do elementów, które nie zostały powiedziane przy spółce jawnej lub regulowane są w sposób odmienny.

Czy wiesz, że…

Pieczęć kwalifikowana to niezastąpione narzędzie, w które powinna wyposażyć się każda spółka? 

Kupuję najtaniej na pieczeckwalifikowana.pl!

Charakterystyka spółki jawnej

Spółka jawna to osobowa spółka handlowa. Nie posiada ona osobowości prawnej, ale funkcjonuje jako osobny od wspólników byt prawny. Spółka występuje w obrocie gospodarczym jako podmiot praw i obowiązków, a więc posiada zdolność prawną.

Nazwa sp. j.

Podmiot działa w obrocie gospodarczym pod własną nazwą. W nazwie tej muszą się znaleźć nazwiska lub firmy wszystkich wspólników. Dodatkowo możliwe jest dodanie do nazwy słów określających, czym spółka się zajmuje.

Powstawanie sp. j.

Spółka jawna powstaje i funkcjonuje na podstawie umowy zawartej pomiędzy wspólnikami. Prawo wymaga, aby dokument miał formę pisemną, ale nie musi być podpisywany w obecności notariusza.

Nie ma możliwości, aby utworzyć jednoosobową spółkę cywilną. Jej założycielami muszą być co najmniej dwa podmioty – osoby fizyczne, osoby prawne lub jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej. Nie ma możliwości, aby wspólnikiem w spółce stała się spółka cywilna, ponieważ ta nie dysponuje podmiotowością prawną. Nie ma natomiast żadnych przeciwwskazań ku temu, żeby spółkę cywilną przekształcić w spółkę jawną.

Spółka jawna powstaje z chwilą dokonania wpisu w Krajowym Rejestrze Sądowym. Można tego dokonać jedynie w trybie online. W systemie S24 znajduje się elektroniczny wzorzec umowy spółki, który znacznie ułatwi jej stworzenie. Niestety nie ma możliwości dowolnego edytowania tego wzorca, dlatego, jeśli w umowie spółki mają się znaleźć zapisy niestandardowe, konieczne będzie podpisanie umowy w formie tradycyjnej.

Majątek w spółce jawnej

Spółki jawne posiadają własne majątki, na które składają się wkłady własne wspólników oraz mienie nabyte w czasie istnienia spółki. Każdy ze wspólników powinien wnieść do spółki określoną w umowie wysokość wkładu. Wkładem mogą być środki pieniężne, ale również prawa własności, prawa rzeczowe, praca własna wspólnika lub świadczenie usług. Spółka może otrzymać wkłady na własność lub jedynie do używania.

Wspólnicy posiadają równe prawa do podziału w zyskach i stratach spółki. Do wypłaty zysku nie jest konieczne podjęcie odpowiedniej uchwały wspólników.

Wady spółki jawnej

Obecnie spółkę jawną można założyć wyłącznie w trybie online za pośrednictwem Portalu Rejestrów Sądowych lub portalu S24. Nie ma już możliwości, aby wpisu do Krajowego Rejestru Sądowego dokonać drogą tradycyjną, co może stanowić przeszkodę dla osób nieposługujących się biegle komputerem.

Rejestracja poprzez portal S24 dostępna jest wyłącznie dla wspólników, którzy zdecydowali się założyć spółkę przy wykorzystaniu elektronicznego szablonu umowy dostępnego na portalu. Szablonu tego nie można dowolnie edytować, dlatego nie sprawdzi się on w przypadku chęci zawarcia w umowie niestandardowych zapisów, na przykład wniesienia wkładów własnych w postaci niepieniężnych.

Poważną wadą spółki jawnej jest wysokie ryzyko jej prowadzenia. W tym rodzaju podmiotu każdy ze wspólników odpowiada za zobowiązania spółki w sposób solidarny, osobisty i nieograniczony. Jeśli zatem majątku zgromadzonego w spółce nie wystarczy na pokrycie jej zobowiązań, to wierzyciel będzie miał prawo dochodzić swoich roszczeń z majątków teraźniejszych i przyszłych wspólników lub jednego, wybranego dowolnie wspólnika.

Zalety spółki jawnej

Podstawową zaletą, która zazwyczaj przesądza o wyborze prowadzenia działalności w formie spółki jawnej, są stosunkowo niskie koszty jej prowadzenia. Wiąże się to przede wszystkim z możliwością prowadzenia prostej księgowości, kiedy przychody w spółce nie będą przekraczać 2 mln euro rocznie. Dodatkowo spółka posiada własny majątek, więc może on służyć do pokrywania zobowiązań zaciągniętych przez firmę.

Zaletą jest również łatwość w zakładaniu spółki jawnej. Jej umowa nie musi przyjmować postaci aktu notarialnego, a wpisu do Krajowego Rejestru Sądowego można dokonać online. W systemie S24 znajduje się elektroniczny wzorzec umowy spółki, co dodatkowo ułatwia całą procedurę.

W spółce jawnej każdy ze wspólników powinien wnieść wkład własny. Nie musi on jednak przyjąć formy pieniężnej. Jeśli więc wspólnik nie dysponuje środkami finansowymi w odpowiedniej wysokości, może zaproponować wkład niepieniężny przyjmujący różnorodne postaci, nawet postać pracy własnej na rzecz spółki.

Każdy ze wspólników ma prawo do reprezentowania interesów spółki na zewnątrz oraz do prowadzenia spraw spółki, a więc zarządzania nią, chyba że umowa spółki stanowi inaczej.

Spółkę jawną nie tylko w łatwy sposób można założyć, ale również rozwiązać. Kiedy wspólników przestanie wiązać dążenie do jednego celu, jakim jest wspólne prowadzenie działalności gospodarczej, mogą oni zakończyć funkcjonowanie spółki. W tym celu powinni oni podsumować prowadzoną działalność oraz rozliczyć zyski i straty.

Kiedy warto założyć spółkę jawną?

Założenie spółki jawnej poleca się szczególnie wspólnikom działającym w jednej branży i planującym otworzyć biznes charakteryzujący się niskim poziomem ryzyka. Dzieje się tak z uwagi na fakt, że za zobowiązania spółki, których nie sposób uregulować z majątku własnego podmiotu, odpowiadają solidarnie i całym swoim majątkiem teraźniejszym i przyszłym wspólnicy.

Spółka jawna będzie również dobrym rozwiązaniem dla działalności o małej lub średniej skali. W tym przypadku nie będzie konieczności prowadzenia pełnej księgowości, co znacznie ułatwi proces księgowy.

Podsumowując, o prowadzeniu biznesu w formie spółki jawnej powinny pomyśleć osoby, które chciałby zarządzać podmiotem posiadającym odrębność podmiotową. Najlepiej, aby działalność charakteryzowała się niskim poziomem ryzyka i prowadzona była na małą lub średnią skalę.

Pieczęć kwalifikowana – wygodne rozwiązanie dla Twojej firmy

Pieczęć kwalifikowana to usługa zaufania przeznaczona dla osób prawnych. Za jej pomocą potwierdzisz, że dokument jest autentyczny i nie został naruszony. To niezawodne narzędzie w kontaktach z kontrahentami i wewnętrznych działaniach firmy. Pieczęć elektroniczną pochodząca od kwalifikowanego dostawcy zaufania kupisz na pieczeckwalifikowana.pl. Jest absolutnie niezbędna, jeśli chcesz wygodnie korzystać z KSeF.

W jaki sposób wykorzystywać dobra substytucyjne, by zaspokoić popyt? Przykłady

0
dobra substytucyjne

Dobra substytucyjne to produkty i usługi zdolne do wzajemnego zastępowania się z uwagi na posiadanie podobnych cech i funkcjonalności. Czym dokładnie są takie dobra oraz w jaki sposób można je kategoryzować? Tego dowiesz się z poniższego artykułu!

Produkty i usługi można określić dobrami substytucyjnymi, kiedy te charakteryzują się zbliżonymi cechami i podobną funkcjonalnością. Na rynku wyróżnić można wiele rodzajów dóbr substytucyjnych. Część z nich jest zamiennikami idealnymi, inne spełniają jedynie podobne zadania. W zależności od tego, w jakim stopniu określone produkty i usługi można zamieniać, tak silnie oddziaływają one na wzajemny popyt.

Dobra substytucyjne – definicja

Dobra substytucyjne to dobra i usługi, które cechują się zbliżonymi cechami oraz właściwościami, co sprawia, że mogą się wzajemnie zastępować. Dobro substytucyjne pełni identyczną funkcję jak produkt lub usługa nim zastępowane.

Różne towary oraz usługi, nawet takie, które posiadają bardzo podobny wygląd i funkcjonalność, nigdy nie są w stanie stać się swoimi doskonałymi zamiennikami. Można jednak wyróżnić grupę substytutów bliskich, które pełnią na tyle podobną funkcję, że można je stosować zamiennie.

Substytuty dalsze to wszystkie dobra znajdujące się na rynku. Przyporządkowanie konkretnych usług czy produktów do grupy dóbr substytucyjnych bliższych lub dalszych uzależnione jest od indywidualnego podejścia konsumentów.

W definicji stosowanej przez ekonomistów duży nacisk kładzie się na cenę. Zgodnie z tym kryterium mianem dóbr substytucyjnych należałoby określić produkty, w przypadku których zmiana ceny jednego z dóbr, spowoduje spadek popytu na niego i wzrost popytu na tańsze z dwóch dóbr. Siła reakcji gospodarki będzie uzależniona od ilości dostępnych na rynku dóbr substytucyjnych oraz ich cen.

Przykłady dóbr substytucyjnych

Dzięki podobnym cechom dobra substytucyjne mogą zastępować się wzajemnie. Przykładowe pary takich dóbr to:

  • masło i margaryna,
  • długopis i pióro,
  • Coca-Cola i Pepsi,
  • kawa i herbata,
  • piwo i wino.

Wzrost ceny jednego z nich powoduje przesunięcie popytu konsumentów w kierunku drugiego, tańszego z nich.

W jaki sposób biznesy używają dóbr substytucyjnych?

Przy założeniu konkurencji doskonałej, dobra substytucyjne powinny być substytutami doskonałymi. Oznacza to, że muszą się one charakteryzować dokładnie taką samą charakterystyką i funkcjonalnością.

Przykładem są: leki, które figurują pod różnymi nazwami, ale posiadają tę samą substancję czynną, mleka, które różnią się jedynie opakowaniem, łącza internetowe, elektryczność, telefonia komórkowa, paliwa oraz bilety lotnicze.

W opisanym powyżej przypadku dobra substytucyjne mogą konkurować jedynie ceną lub rozpoznawalnością marki. W przypadku dóbr, które są zamiennikami, ale nie idealnymi, możliwa jest konkurencja o zdecydowanie szerszym spektrum – cenowa, wizerunkowa, funkcjonalna, zapachowa.

Dobra substytucyjne doskonałe i niedoskonałe

Substytuty można podzielić na doskonałe i niedoskonałe. Jeśli jedno dobro może zostać użyte dokładnie w ten sam sposób, co inne dobro, to obydwa dobra określa się mianem substytutów doskonałych. W tym przypadku idealne podobieństwo sprawia, że już niewielka podwyżka ceny jednego dobra sprawia, że klient sięga po drugie dobro. Przykładem mogą być tutaj: podobnie wyglądające długopisy różnych marek, sery żółte tego samego rodzaju, ale produkowane przez różnych producentów, czy identycznie wyglądające t-shirty, ale posiadające różne metki.

Substytuty niedoskonałe wykazują tę samą użyteczność, ale różnią się pod względem wyglądu, zapachu, trwałości, czy innych cech sprawiających, że zmiana ceny jednego dobra nie koniecznie będzie się wiązała z wyborem tańszego zamiennika. Przykładami są tutaj produkty o wyraźnym zdefiniowaniu – płatki śniadaniowe, Coca-Cola, kosmetyki czy niektóre słodycze. Nie sposób tutaj znaleźć idealnego substytutu o tej samej jakości, dlatego wybory klienta będą uzależnione od indywidualnych preferencji.

Substytuty śródkategroryczne i międzykategroryczne

Kolejny podział dóbr substytucyjnych wyróżnia produkty i usługi śródkategoryczne oraz międzykategoryczne. Rozróżnienie powstało z uwagi na przynależność do tej samej lub różnych kategorii.

Substytuty śródkategoryczne to dobra należące do tej samej kategorii grupy produktów i cechujące się wspólnymi cechami. Przykładami mogą być tutaj: czekolady, kawy, chipsy, farby do włosów i samochody różnych marek.

Substytuty międzykategoryczne to dobra należące do innych kategorii, ale pozwalające na zaspokojenie tych samych potrzeb. Przykładowo, aby zaspokoić uczucie głodu, można zjeść frytki zamiast hamburgera, żeby dojechać na drugi koniec miasta, można wsiąść do tramwaju zamiast do autobusu, a zamiast kupić szafę, można nabyć komodę.

Kiedy klienci muszą zdecydować się na dobro substytucyjne, to najczęściej najpierw sięgną po dobro subkategoryczne, a dopiero na wypadek jego niedostępności po dobro międzykategoryczne.

Dobra substytucyjne brutto i netto

Dobra substytucyjne można kategoryzować na wiele sposobów. Ekonomiści rozróżniają dobra substytucyjne netto oraz brutto.

Z dobrami substytucyjnymi brutto mamy do czynienia, kiedy wzrost ceny jednego z dóbr skutkuje wzrostem popytu na drugie z dóbr. Przykładem może być tutaj kawa i herbata, masło i margaryna, czy chleb i bułki. Jeśli ceny kawy, masła i margaryny wzrosną, to klienci zaczną jeść na śniadania chleb posmarowany margaryną i popijać herbatą.

Przy dobrach substytucyjnych netto zapotrzebowanie na dany produkt nie zmienia się, chociaż cena ulega wzrostom lub spadkom. Dobrym przykładem będą tutaj konsumenci, którzy wolą pić Coca-Colę od Pepsi lub tacy, którzy preferują ryż i nie lubią makaronu. W takiej sytuacji nawet spore zmiany cen nie spowodują „przerzucenia” się na dobro o zbliżonych funkcjonalnościach.

Dobra substytucyjne a komplementarne

Dobra komplementarne to natomiast takie, które się wzajemnie uzupełniają. Podczas gdy dobra substytucyjne konkurują ze sobą, dobra komplementarne są najczęściej kupowane razem. Popyt na jedno z nich jest zatem zależne od popytu na drugi. Przykłady to:

  • komputer i oprogramowanie komputerowe,
  • samochód i paliwo,
  • drukarka i tusz.

Substytuty a popyt

W przypadku znakomitej większości rodzajów dóbr substytucyjnych zmiana ceny będzie się wiązała z przesunięciem na krzywej popytu: im cena jednego dobra niższa, tym niższy popyt na dobro substytucyjne i na odwrót – im cena danego dobra wyższa, tym wyższy popyt na dobra substytucyjne.

Powyższa zasada nie ma zastosowania w przypadku dóbr substytucyjnych netto, gdzie zapotrzebowanie na dane dobra nie stanowi reakcji na cenę dóbr substytucyjnych. W przypadku substytutów niedoskonałych wybory dóbr substytucyjnych będą uzależnione od indywidualnych odczuć i preferencji konsumentów.

Poznaj pozostałe artykuły z kategorii Działalność gospodarcza.

Jak sprawdzić księgi wieczyste? Jak korzystać z wyszukiwarki ksiąg wieczystych?

0
księgi wieczyste

Przed zakupem nieruchomości, należy dokładnie sprawdzić, jakie zapisy figurują w jej księdze wieczystej. Badanie księgi można zlecić notariuszowi lub przeprowadzić je samodzielnie.

Księga wieczysta to najważniejszy dokument dla każdej nieruchomości. Znajdują się w niej najistotniejsze dane dotyczące stanu prawnego, struktury właścicielskiej, ewentualnych roszczeń i hipotek. Księgi wieczyste są ogólnodostępne, dlatego ich badanie z łatwością można przeprowadzić samodzielnie i to z poziomu domowej kanapy, ponieważ baza ksiąg udostępniana jest online. Można to również zrobić w siedzibie sądu rejonowego właściwego z uwagi na położenie nieruchomości. Jeśli nie czujesz się na siłach wykonania tego zadania, to poproś o pomoc notariusza, ale nigdy nie rezygnuj z przeprowadzenia weryfikacji zapisów umieszczonych w księdze wieczystej, kiedy planujesz podpisać umowę kupna nieruchomości.

Co można sprawdzić w księgach wieczystych?

Księgi wieczyste to rejestry publiczne przedstawiające stan prawny nieruchomości, uregulowane w ustawie o księgach wieczystych i hipotece z 6 lipca 1982 roku. Zasady prowadzenia ksiąg i zbiorów dokumentów, stosowane w przypadku ksiąg wieczystych znajdują uregulowanie w Dzienniku Ustaw nr 102, pozycja 1122 z 2001 roku z późniejszymi zmianami. Natomiast zagadnienia dotyczące ksiąg wieczystych znalazły rozstrzygnięcie w Kodeksie Postępowania Cywilnego w artykule 626.

Każda księga wieczysta zbudowana jest z czterech działów:

  • Dział I-O – Oznaczenie nieruchomości – znajdują się tutaj dane pochodzące z ewidencji gruntów, a więc przede wszystkim: adres, numer działki i opis budynku, ale również wpisy dotyczące praw związanych bezpośrednio z własnością. W tej części znajduje się też charakterystyka budynku lub lokalu – jego powierzchnia, liczba i rodzaj pomieszczeń i ich przeznaczenie oraz wykaz pomieszczeń dodatkowych, takich jak: komórka lokatorska, piwnica czy miejsce postojowe.
  • Dział II – Własność – w tej części księgi znajdują się informacje na temat własności i użytkowania wieczystego.
  • Dział III – Prawa, roszczenia i ograniczenia – tutaj znajdą się zapisy o ograniczonych prawach rzeczowych, ograniczeniach w rozporządzaniu lub użytkowaniu wieczystym oraz inne informacje związane z prawami i roszczeniami.
  • Dział IV – Hipoteka – w tym miejscu znajdą się informacje o obciążeniu nieruchomości hipoteką przez bank kredytujący jej zakup, urząd skarbowy, ZUS czy KRUS.

Dodatkowo w każdym dziale mogą znajdować się wzmianki. Oznaczają one, że do właściwego sądu rejonowego wpłynął już wniosek dotyczący interesującej Cię nieruchomości, ale nie został on jeszcze rozpatrzony. Takie wzmianki nie są opisane szczegółowo, więc z samej księgi nie sposób się dowiedzieć, czego konkretnie one dotyczą. Najczęściej jednak związane są one z chęcią dodania kolejnego wpisu, wykreślenia lub zmiany wpisu, który już widnieje w księdze.

Jak sprawdzić księgi wieczyste online?

Sprawdzając dział I-O księgi wieczystej dowiedz się, czy przedstawione w księdze dane są zgodne z tymi, jakie podaje właściciel nieruchomości. We wpisie w księdze wieczystej zwróć szczególną uwagę na:

  • adres lokalu,
  • numer działki, na której jest posadowiony budynek,
  • powierzchnię lokalu,
  • liczbę oraz rodzaj pomieszczeń,
  • przeznaczenie pomieszczeń.

Sprawdź przeznaczenie lokalu – lokal użytkowy czy mieszkalny. Jeśli na nieruchomość będzie nałożona służebność gruntowa, dojście do niej będzie się znajdowało na sąsiedniej nieruchomości lub nieruchomość będzie podzielona na udziały, to właśnie tutaj znajdziesz o tym informacje. Dział I-O ksiąg wieczystych to miejsce, które powinieneś „prześwietlić” ze szczególną uważnością i wyjaśnić wszelkie budzące wątpliwości zapisy.

W dziale drugim znajdziesz nazwiska wszystkich właścicieli nieruchomości. Porównaj je z tymi, które widnieją na umowie lub jej drafcie, abyś miał pewność, że prowadzisz negocjacje z właściwym podmiotem. Pamiętaj, że jeśli planujesz kupić działkę, dom lub mieszkanie stanowiące współwłasność kilku osób, to na umowie muszą się znaleźć wszystkie ich podpisy. Jeśli planujesz zakupić nieruchomość znajdująca się w ustalanej dopiero masie spadkowej lub której właścicielami są osoby niepełnoletnie, to radzimy poczekać na decyzję sądu co do możliwości jej sprzedaży.

W dziale trzecim księgi wieczystej znajdziesz informacje o tym, czy nieruchomość jest obciążona prawem dożywotniego zamieszkania, użytkowania, służebności, odkupu, pierwokupu, czy jest wynajmowana lub dzierżawiona. Znajdują się tutaj również ostrzeżenia o wszczęciu postępowania egzekucyjnego lub innych prawach osób trzecich do dysponowania nieruchomością. To bardzo istotny dział, który należy bezwzględnie, z najwyższą uwagą krytycznie sprawdzić przed dokonaniem zakupu.

W ostatnim dziale księgi wieczystej należałoby szukać informacji o ewentualnych hipotekach, a więc wierzytelnościach, których zabezpieczeniem jest interesująca Cię nieruchomość. Te wpisy najczęściej dotyczą kredytów hipotecznych, które obecni właściciele zaciągnęli na zakup, ale mogą być również wynikiem zadłużeń w urzędzie skarbowym, Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych lub Kasie Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego.

Ze szczególną ostrożnością należy podchodzić do wzmianek w działach III oraz IV. Te mogą się wiązać z wpłynięciem do sądu wniosku o zabezpieczenie hipoteką wierzytelności lub wniosku o nałożenie ograniczenia w rozporządzaniu nieruchomością. Jeżeli nie możesz czekać na zmianę wzmianki we wpis, a więc rozpatrzenie złożonego do sądu wniosku, który jeszcze nie został rozpatrzony, możesz wystąpić do podmiotu sprzedającego z prośbą o wyjaśnienie wzmianek.

Jak uzyskać numer księgi wieczystej?

Aby ułatwić katalogowanie i odnajdywanie poszczególnych ksiąg wieczystych, każdej z nich nadaje się unikatowy numer, składający się z trzech części:

  • pierwsze cztery znaki (dwie litery, cyfra, litera) identyfikują sąd, który prowadzi daną księgę; przykładowo WR1K oznacza księgę wieczystą prowadzoną przez Sąd Rejonowy Wrocław Krzyki;
  • kolejne 8 cyfr to numer nadawany zgodnie z repetytorium ksiąg wieczystych konkretnego wydziału sądu rejonowego;
  • ostatnia cyfra to cyfra kontrolna.

Poszczególne elementy numeru księgi wieczystej są od siebie oddzielone ukośnikiem.

Numer księgi wieczystej można uzyskać w wydziałach wieczystoksięgowych właściwych z uwagi na położenie nieruchomości sądów rejonowych lub w starostwach powiatowych w wydziałach geodezji i kartografii. Numery ksiąg są również w posiadaniu właścicieli nieruchomości, ponieważ muszą się znaleźć na dokumentach jej zakupu i sprzedaży.

Aby sprawdzić księgę wieczystą, wystarczy powyższy numer wpisać w przeglądarkę Elektronicznych Ksiąg Wieczystych.

elektroniczne księgi wieczyste

Jak uzyskać odpis księgi wieczystej nieruchomości?

Obecnie funkcjonuje elektroniczna baza ksiąg wieczystych, w której bez problemu i całkowicie za darmo można sprawdzić treść każdej księgi. Warunkiem jest tutaj posiadanie jej numeru. Przeglądarka Elektronicznych Ksiąg Wieczystych znajduje się na portalu utrzymywanym przez Ministerstwo Sprawiedliwości pod tym linkiem. Przeglądanie Elektronicznych Ksiąg Wieczystych jest całkowicie bezpłatne.

Jeśli potrzebujesz odpisu, wyciągu lub zaświadczenia o zamknięciu księgi wieczystej, to będziesz musiał wypełnić wniosek o wydanie odpisu, wyciągu albo zaświadczenia z księgi wieczystej. Wniosek taki złożysz przez Internet (na stronie ekw.ms.gov.pl), listownie lub osobiście w centrali Centralnej Informacji Ksiąg Wieczystych (Warszawa, ul. Czerniakowska 100) lub w oddziale CIKW przy wydziałach ksiąg wieczystych miejscowych sądów rejonowych. Wydanie odpisu księgi wieczystej jest odpłatne:

  • za odpis zwykły księgi wieczystej zapłacisz 30 zł,
  • za odpis zupełny księgi wieczystej zapłacisz 60 zł,
  • za wyciąg z księgi wieczystej:
    • z jednego działu księgi wieczystej zapłacisz 15 zł,
    • z dwóch działów księgi wieczystej zapłacisz 20 zł,
    • z trzech działów księgi wieczystej zapłacisz 25 zł,
    • z czterech działów księgi wieczystej zapłacisz 30 zł,
  • za zaświadczenie o zamknięciu księgi wieczystej zapłacisz 10 zł.

Podsumowując, istnieje kilka sposobów na to, by sprawdzić treść księgi wieczystej. Najprostszym z nich będzie dokonanie samodzielnej weryfikacji drogą online w elektronicznej bazie danych utrzymywanej przez Ministerstwo Sprawiedliwości. Treść ksiąg wieczystych powinna być weryfikowana w szczególności, kiedy planujesz zakup nieruchomości.

Dlaczego warto założyć konto przedsiębiorcy na biznes.gov.pl? Dostęp do CEIDG

0
konto przedsiębiorcy

Konto przedsiębiorcy na biznes.gov.pl to rozwiązanie dla osób prowadzących własną działalność gospodarczą, które chcą ograniczyć niezbędne formalności do absolutnego minimum. Dzięki rejestracji na portalu rządowym można uniknąć wizyt w urzędach, a zaoszczędzony czas przeznaczyć na działania sprzyjające rozwojowi biznesu.

Platforma biznes.gov.pl przeznaczona jest dla osób, które już prowadzą lub dopiero zamierzają rozpocząć prowadzenie firmy. Jej cel to wsparcie w realizowaniu spraw dotyczących zakładania i prowadzenia działalności, a tym samym uproszczenie formalności. W ten sposób można załatwiać sprawy urzędowe bez wychodzenia z domu – wystarczy założyć konto przedsiębiorcy na rządowym portalu.

Konto przedsiębiorcy – rejestracja

Konto przedsiębiorcy w serwisie biznes.gov.pl to pierwszy krok, aby korzystać ze wszystkich e-usług dostępnych na platformie, a przy tym zyskać dostęp do informacji z rejestru CEIDG, Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej. Założenie takiego konta jest jedynym sposobem, aby załatwiać sprawy w CEIDG przez Internet.

Rejestracja konta przedsiębiorcy możliwa jest w trakcie pierwszego logowania do systemu na stronie biznes.gov.pl. Po założeniu konta użytkownik może bezpłatnie i w jednym miejscu załatwiać sprawy urzędowe w wielu instytucjach takich jak między innymi: Urząd Stanu Cywilnego, Państwowa Inspekcja Pracy, Zakład Ubezpieczeń Społecznych, Narodowy Fundusz Zdrowia czy Urząd Ochrony Danych Osobowych.

Aby zarejestrować konto przedsiębiorcy, należy zalogować się za pomocą jednej z dostępnych usług autoryzacyjnych – Profil Zaufany, mojeID lub e-Dowód. Dostęp do pełnej funkcjonalności założonego konta zapewnia podanie prawidłowego adresu e-mail (bez względu na wybrany sposób logowania).

Konto przedsiębiorcy – logowanie

Każde kolejne logowanie odbywa się za pośrednictwem wybranego sposobu autoryzacji użytkownika (Profil Zaufany, mojeID, e-Dowód). Profil Zaufany wymaga założenia konta na portalu – logowanie za pomocą nazwy użytkownika/adresu e-mail i hasła lub za pomocą banku (wymagana autoryzacja u dostawcy usług).

E-Dowód pozwala na potwierdzenie tożsamości w systemie teleinformatycznym poprzez specjalny czytnik lub aplikację eDO App. MojeID to logowanie do usług bankowości internetowej, które stanowi potwierdzenie tożsamości użytkownika (dostępne dla osób fizycznych) poprzez przekazanie wiarygodnych danych z systemu bankowego (np. PESEL, imię i nazwisko itp.).

Sprawy, które można załatwić po zalogowaniu na serwis biznes.gov.pl to między innymi rejestracja, zawieszenie/wznowienie lub zakończenie działalności, zaświadczenie potwierdzające status podatnika VAT lub zaświadczenie o niezaleganiu w ZUS.

Konto przedsiębiorcy – CEIDG

Rejestracja działalności gospodarczej w CEIDG to jedna z najpopularniejszych usług, do jakich zapewnia dostęp platforma biznes.gov.pl. Dzięki temu w dowolnym miejscu i czasie można wypełnić i wysłać wniosek oraz załatwić formalności w urzędzie skarbowym czy Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych. Po zaakceptowaniu i wysłaniu wniosku informacje zostają automatycznie przekazane do danych instytucji.

Konto przedsiębiorcy pozwala dokonać zmiany danych firmy w CEIDG, a przygotowanie wniosku do wysłania ułatwia specjalny kreator. Wniosek tworzony jest na bazie danych dostępnych w systemie i pytań dopasowanych do konkretnej sprawy. Można zrobić to za pośrednictwem komputera lub urządzenia mobilnego.

Dodatkowo zakładka „Wyszukiwarka firm” po wprowadzeniu danych wybranej firmy pozwala wyszukać ją w systemie CEIDG i KRS. Taką możliwość ma każdy użytkownik platformy, bez względu na to, czy posiada konto przedsiębiorcy.

Jak korzystać z konta przedsiębiorcy?

Konto przedsiębiorcy to baza wiedzy odnośnie do prowadzenia biznesu oraz miejsce, w którym można załatwić większość formalności związanych z prowadzeniem firmy. Na portalu odpowiedź na pytania znajdą przyszli i obecni przedsiębiorcy – zebrano tam między innymi informacje dotyczące aktualnych przepisów i formalności odnoszących się do prowadzenia biznesu oraz treści odnośnie do prowadzenia działalności gospodarczej Czym jest CEIDG? Jak sprawdzić przedsiębiorcę w CEIDG? Jak uzyskać wpis do CEIDG? zarówno w Polsce, jak i w Unii Europejskiej (import/eksport, podatki, ubezpieczenia społeczne itp.).

Portal biznes.gov.pl zapewnia dostęp do wszystkich pism, jakie zostały wysłane do urzędów za pośrednictwem platformy poprzez zakładkę „Moje sprawy”. Z kolei wnioski do CEIDG dostępne są w zakładce „Moja firma” – to tutaj znajdują się aktualne dane firmy i statusy złożonych wniosków. Informacje o zmianach statusów i odpowiedzi z urzędów znajdują się w zakładce „Powiadomienia”.

Za pośrednictwem biznes.gov.pl można ustanowić pełnomocnictwo. W tym celu w zakładce „Pełnomocnicy” należy złożyć elektroniczny wniosek o wpisanie pełnomocnika/prokurenta do CEIDG. W tym miejscu można także zarządzać udzielonymi już uprawnieniami.

Jeśli na stronie nie ma odpowiedzi na nurtujące pytania, wsparcie zapewnia Centrum Pomocy Przedsiębiorcy. Konsultanci dostępni są za pośrednictwem różnych kanałów komunikacji – jest to formularz zgłoszeniowy, numer telefonu i live chat.

Czym jest KRD? Jakie dane znajdują się w Krajowym Rejestrze Długów? Jak sprawdzić siebie w KRD?

0
krd

W Krajowym Rejestrze Długów znaleźć można informacje o osobach i firmach nieregulujących w terminie swoich zobowiązań. Sprawdź, kiedy Twoje dane mogą trafić do KRD i jak pobrać raport o sobie oraz o innych podmiotach!

Krajowy Rejestr Długów (KRD) to jedno z 6 funkcjonujących w Polsce Biur Informacji Gospodarczej. Znajdują się w nim dane o dłużnikach, którzy zalegają ze spłatą swoich zobowiązań w stosunku do banków, instytucji pożyczkowych, organów administracji państwowej, usługodawców, czy innych podmiotów gospodarczych. Celem nadrzędnym rejestru jest ochrona przedsiębiorców przed nierzetelnymi kontrahentami.

Czym jest KRD?

Krajowy Rejestr Długów (KRD) to jedno z Biur Informacji Gospodarczej, które funkcjonują na terenie Polski. Zapisywane są w nim informacje dotyczące nierzetelnych dłużników, którzy zalegają z płatnościami za zaciągnięte zobowiązania. W bazie danych można znaleźć informacje o osobach fizycznych, ich działalnościach oraz o osobach prawnych.

KRD funkcjonuje od sierpnia 2003 roku i jest jednym z sześciu Biur Informacji Gospodarczej, które funkcjonują na terenie naszego kraju. Obok Krajowego Rejestru Długów w BIG znajdują się również:

  • BIG InfoMonitor;
  • Rejestr Dłużników ERIF BIG S.A.;
  • Krajowe Biuro Informacji Gospodarczej (KBIG);
  • Krajowa Informacja Długów Telekomunikacyjnych;
  • Bisnode Międzynarodowe Biuro Informacji Gospodarczej S.A.

Rejestry dłużników są pomocne przede wszystkim dla banków, SKOK-ów i firm pożyczkowych, które potrzebują ocenić sytuację finansową i rzetelność swoich klientów, ale również dla właścicieli firm chcących ocenić uczciwość i wypłacalność swoich kontrahentów.

Krajowy Rejestr Długów (KRD) różni się tym od Biura Informacji Kredytowej (BIK), że zapisywane są w nim nie tylko dane pochodzące od banków i instytucji pożyczkowych, ale również od innych podmiotów z branż: przemysłu, handlu, usług i administracji.

Kto może zostać wpisany do KRD?

Do bazy Krajowego Rejestru Długów trafiają dane osób fizycznych i firm, które zalegają innym podmiotom odpowiednią ilość środków finansowych:

  • w przypadku osób fizycznych zadłużenie musi być wyższe niż 200 złotych;
  • w przypadku firm i instytucji musi być to więcej niż 500 złotych.

Katalog rodzajów zaległości, o których wzmianki umieszcza się i przechowuje w bazie KRD BIG, został wyszczególniony w artykule 187 kodeksu postępowania cywilnego. Wśród nich znajdują się:

  • świadczenia usług pocztowych i telekomunikacyjnych;
  • umowy przewozu osób i bagażu w komunikacji masowej (o zaległościach świadczą np. mandaty za brak biletu);
  • umowy na dostarczanie energii elektrycznej, gazu czy oleju opałowego;
  • umowy na dostarczanie wody i odprowadzanie ścieków;
  • umowy na wywóz nieczystości;
  • umowy na dostarczanie energii cieplnej.

Dodatkowo należy wskazać zaległości z tytułu niespłaconych rat pożyczek i kredytów.

Wpisu dłużnika do rejestru można dokonać dopiero w momencie, kiedy:

  • dłużnik zalega z płatnościami od co najmniej 30 dni;
  • wierzyciel wysłał dłużnikowi wezwanie do zapłaty należności i dał mu co najmniej 30 dni na jego uregulowanie;
  • w przekazanym wezwaniu do zapłaty znalazła się informacja o zamiarze przekazania danych dłużnika do KRD;
  • zobowiązanie musi być efektem stosunku prawnego, który powstał z tytułu o kredyt konsumencki oraz powyżej wskazanych umów.

Jak sprawdzić, czy znajdujesz się w Krajowym Rejestrze Długów? Jak sprawdzić firmę w KRD?

Na platformie Krajowego Rejestru Długów znajdują się dane dotyczące osób zalegających z płatnościami oraz dane wierzycieli, którzy dokonali wpisów dłużników w bazie. Aby sprawdzić, czy znajdujesz się w bazie danych KRD, powinieneś pobrać odpowiedni raport.

Pobieranie raportów o sobie i innych to nie jedyne funkcjonalności, jakie oferuje KRD. Konsumenci mogą dodatkowo:

  • monitorować swoich kontrahentów;
  • dopisywać swoich dłużników;
  • sprawdzać, kto pobrał o nich dane;
  • poprosić o wysyłanie powiadomień o dokonanych na ich temat wpisach.

Przedsiębiorstwa mogą: pobierać raporty o sobie i innych, monitorować kontrahentów, wpisywać dłużników, dokonywać windykacji na koszt dłużnika, sprawdzać, kto pobierał dane na ich temat oraz uczestniczyć w Programie Rzetelna Firma.

Jak sprawdzić wpis do KRD na swój temat?

Aby sprawdzić wpis w Krajowym Rejestrze Długów na Twój temat, będziesz musiał zarejestrować lub zalogować się w KRD. Jeśli korzystasz z bazy po raz pierwszy, to przy rejestracji będziesz musiał podać: swoje imię i nazwisko, e-mail, telefon oraz kod pocztowy. Kolejnym krokiem jest potwierdzenie swojej tożsamości.

Jeśli już kiedyś korzystałeś z bazy, to wystarczy zalogowanie się. Login oraz hasło podaje się podczas rejestracji. Jeśli dawno nie korzystałeś z serwisu i nie pamiętasz swoich danych logowania, to możesz poprosić o ich przypomnienie.

Następnie wystarczy już tylko kliknąć opcję 'Sprawdź swój PESEL’, aby otrzymać raport na temat swojej osoby.

Warto wiedzieć, że osoby fizyczne mają prawo do pobrania raportu na swój temat raz na pół roku całkowicie za darmo. Dodatkowo raz na 6 miesięcy można również bezpłatnie sprawdzić, kto pobrał dane na nasz temat.

Jak sprawdzić w rejestrze KRD wiarygodność finansową kontrahenta?

Jeśli planujesz sprawdzić dane na temat firmy, to proces rejestracji i logowania wygląda identycznie, jak ten opisany powyżej. Po zalogowaniu wybiera się opcję 'Sprawdź wiarygodność firmy’ i podaje NIP wybranego przedsiębiorstwa. Przy sprawdzaniu przedsiębiorców nie ma konieczności pozyskiwania od nich pozwolenia na wgląd do baz danych.

Inaczej sytuacja wygląda w przypadku, kiedy jeden konsument chce pobrać dane o innej osobie fizycznej. W tym wypadku konieczne będzie otrzymanie upoważnienia na sprawdzenie danych w KRD. Taki dokument jest ważny przez 60 dni.

KRD – logowanie na konto

Aby zalogować się do systemu KRD, należy wcześniej dokonać rejestracji na krd.pl. Logowanie dostępne jest po kliknięciu kafelka 'Panel klienta’ znajdujący się w prawym górnym rogu strony. Zostaniesz przekierowany na podstronę do logowania, gdzie będziesz musiał wybrać, czy jest konsumentem, czy też przedsiębiorcą.

Jeśli jesteś konsumentem, to Twoim loginem jest numer PESEL. Hasło tworzone jest indywidualnie przez użytkownika podczas procesu rejestracji.

Raport KRD

Raport KRD przyjmuje postać jednostronnego dokumentu generowanego w oknie przeglądarki. Zawsze otwiera się on w osobnej karcie. W raporcie znajdziesz informacje, takie jak:

  • numer PESEL osoby pobierającej raport;
  • informacje o podmiocie udostępniającym raport;
  • dane podmiotu pobierającego raport;
  • tabelę ze szczegółowym wykazem posiadanych zobowiązań;
  • podsumowanie raportu.

Podsumowując, do Krajowego Rejestru Dłużników wpisywane są podmioty zalegające ze spłatą swoich zobowiązań od co najmniej 30 dni. Wpisu do KRD mogą dokonać banki i instytucje pożyczkowe, ale również organy administracji i przedsiębiorcy. Do KRD trafiają dane zarówno o osobach fizycznych, jak i przedsiębiorstwach.

Dowiedz się więcej i zadbaj o finanse firmy.

Czym są organizacje pozarządowe? Kto może założyć NGO?

0
organizacja pozarządowa

Organizacja pozarządowa to element społeczeństwa obywatelskiego. W zależności od rodzaju prowadzonej działalności może ona pełnić różne funkcje – społeczne, ekonomiczne lub polityczne – sprzyjając rozwojowi zaufania obywateli do instytucji demokratycznych.

Organizacja pozarządowa określana także jako NGO (z ang. non governmental organization) działa na rzecz wskazanego interesu, który nie jest związany z osiąganiem zysku. Są to organizacje zajmujące się między innymi prawami człowieka, ochroną środowiska i włączaniem w życie społeczne osób oraz grup, którym grozi marginalizacja. Ich tworzenie, działanie i sposób zarządzania regulowane są ustawowo.

Czym jest organizacja pozarządowa (NGO)?

Organizacje pozarządowe traktowane są jako „trzeci sektor” obok sektora przedsiębiorstw i sektora publicznego. Określa się tak podmioty prowadzące działalność nienastawioną na osiąganie zysku, które nie są przy tym jednostkami czy organami administracji publicznej (zarówno samorządowej, jak i rządowej). Mogą to być podmioty posiadające osobowość prawną i te, które jej nie posiadają, na przykład stowarzyszenia zwykłe i organizacje studenckie.

Określając, czy dany podmiot może zostać zakwalifikowany jako organizacja pozarządowa, należy uwzględnić dwa kryteria: czy należy do sektora finansów publicznych i czy jego działalność nie jest nastawiona na uzyskanie zysku.

 Ustawa o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie

Organizacja pozarządowa została zdefiniowana w Ustawie z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie (Dz. U. 03.96.873). To właśnie do tej definicji odwołują się inne akty prawne, w tym Ustawa z dnia 13 czerwca 2003 roku o zatrudnieniu socjalnym (art. 2 pkt 2).

Zgodnie z ustawową definicją organizacja pozarządowa (NGO) to:

  • podmiot, które nie jest jednostką sektora finansów publicznych (w rozumieniu Ustawy o finansach publicznych);
  • podmiot, które nie działa w celu osiągnięcia zysku (osoby prawne i jednostki organizacyjne bez osobowości prawnej z ustawowo przyznaną zdolnością prawną z zastrzeżeniem ust. 4 – art. 3 ust. 2).

Rodzaje organizacji pozarządowych w Polsce

Zgodnie z art. 9 Ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 roku o finansach publicznych (Dz. U. 09.157.1240) organizacją pozarządową nie jest między innymi:

  • organ władzy publicznej (organ administracji rządowej, sąd itp.),
  • państwowy fundusz celowy,
  • Narodowy Fundusz Zdrowia,
  • uczelnia publiczna,
  • samorządowe i państwowe instytucje kultury,
  • inne osoby prawne utworzone w celu wykonywania zadań publicznych na podstawie odrębnych ustaw (z wyłączeniem banków, przedsiębiorstw i jednostek badawczo-rozwojowych).

Podstawowe rodzaje organizacji pozarządowych (NGO), które różnią się sposobem powstania, celem działania, zarządzaniem i nadzorem zewnętrznym to:

  • stowarzyszenia rejestrowe;
  • fundacje;
  • stowarzyszenia zwykłe;
  • kluby sportowe.

Fundacja

Fundacja to organizacja pozarządowa utworzona na podstawie oświadczenia woli o ustanowieniu fundacji (art. 3 ust. 2 i 3 Ustawy o fundacjach). Jej celem jest realizowanie działań zgodnych z podstawowymi interesami Rzeczypospolitej Polskiej – na przykład dotyczących ochrony zdrowia, rozwoju nauki, kultury, pomocy społecznej lub ochrony środowiska. Taki rodzaj NGO ma realizować cele charytatywne, społeczne lub gospodarczo użyteczne o charakterze publicznym, służące dobru ogółu, a nie konkretnej jednostki.

W fundacji za decyzje dotyczące najważniejszych działań organizacji odpowiada zarząd (nie ma obowiązku powoływania organu kontroli wewnętrznej), a sam fundator nie posiada szczególnych uprawnień poza statutowymi (może być pracownikiem lub wolontariuszem, ale nie członkiem fundacji). Nadzór nad działaniem tego rodzaju organizacji pozarządowej sprawuje minister właściwy ze względu na działalność NGO i starosta właściwy ze względu na miejsce siedziby organizacji.

Stowarzyszenie

Działalność stowarzyszenia opiera się na społecznej pracy członków (art. 2 ust. 3 Ustawy o stowarzyszeniach). Takie NGO można utworzyć w dowolnym, prawnie dozwolonym celu, o ile nie jest to cel komercyjny/zarobkowy. Nie musi być to działalność społecznie użyteczna – może ograniczać się jedynie do działania na rzecz członków organizacji.

Jako organizacja pozarządowa stowarzyszenie zarządzane jest w sposób demokratyczny (walne zebranie). Kontrolowane przez obowiązkowy wewnętrzny organ kontrolny. Stowarzyszenia z zewnątrz nadzorowane są przez starostów i prezydentów miast.

Jak założyć organizację pozarządową?

Organizacja pozarządowa zakładana jest w sposób zależny od wybranego rodzaju podmiotu – najpopularniejsze są stowarzyszenia i fundacje. W obu przypadkach niezbędne kroki to:

Najprostsza forma NGO to stowarzyszenie. Jego założenie nie wymaga posiadania kapitału, jednak konieczne jest zrzeszenie 7 osób jako członków założycieli (art. 2 ust. 3 Prawa o stowarzyszeniach). W trakcie zebrania założycielskiego należy podjąć uchwały dotyczące powołania organizacji, uchwalenia statutu czy wyboru komitetu założycielskiego. Można też wybrać zarząd i komisję rewizyjną.

Po zebraniu składa się wniosek (wraz z wymaganymi załącznikami) do Krajowego Rejestru Sądowego o zarejestrowanie danej formy prawnej. Jako organizacja pozarządowa stowarzyszenie otrzymuje osobowość prawną po dokonaniu wpisu do KRS. Ostatnim etapem jest uzyskanie numerów: NIP i REGON oraz założenie konta bankowego dla organizacji.

Warto wiedzieć, że członkowie stowarzyszenia powinni posiadać pełną zdolność do czynności prawnych i pełnię praw publicznych. Mogą być to osoby pełnoletnie, małoletni w wieku od 16 do 18 lat, a za zgodą opiekunów prawnych, także osoby poniżej 16 lat (bez praw wyborczych, wyjątek stanowią organizacje pozarządowe zrzeszające wyłącznie osoby małoletnie). Stowarzyszenia mogą być tworzone również przez cudzoziemców zameldowanych na terytorium RP.

Utworzenie fundacji wymaga woli fundatora (osoba prawna lub fizyczna, która przeznacza wskazany majątek na rzecz społecznie użytecznego celu) wyrażonej w postaci aktu fundacyjnego. Najpierw konieczne jest utworzenie funduszu o określonej wysokości – fundusz założycielski może składać się z pieniędzy, papierów wartościowych, nieruchomości itp. (art. 3 ust. 2 i 3 Ustawy o fundacjach).

Następnie należy ustanowić akt fundacyjny i opracować statut fundacji, a potem zarejestrować fundację w Krajowym Rejestrze Sądowym. Po rejestracji w KRS odpowiedzialność za działanie i majątek organizacji przejmuje jej zarząd – trzeba uzyskać numer NIP i REGON oraz założyć dla fundacji rachunek bankowy.

Szukasz pomysłu na biznes? Zainspiruj się naszymi propozycjami.

Co zawierają Ogólne Warunki Ubezpieczenia (OWU) – przedmiot i zakres umowy ubezpieczenia

0
ogólne warunki ubezpieczenia (owu)

Zanim podpiszesz umowę ubezpieczeniową, koniecznie zapoznaj się ze szczegółami jej działania oraz przysługującymi Ci prawami i obowiązkami, które znajdziesz w Ogólnych Warunkach Ubezpieczenia.

Ogólne Warunki Ubezpieczenia (OWU) to dokument, z którym warto się zapoznać przed podpisaniem umowy o zawarcie polisy ubezpieczeniowej. Znajdują się w nim najistotniejsze informacje odnośnie ochrony, ale również pełen katalog praw i obowiązków stron umowy – zarówno ubezpieczyciela, jak i ubezpieczonego. W poniższym artykule podpowiadamy, czym dokładnie są Ogólne Warunki Ubezpieczenia, z jakich elementów się składają, dlaczego ich zrozumienie jest tak istotne oraz na co szczególnie powinieneś zwracać uwagę podczas czytania tego dokumentu!

Ogólne Warunki Ubezpieczenia – czym są?

Ogólne Warunki Ubezpieczenia (OWU) to dokument określający w sposób szczegółowy zakres ochrony ubezpieczeniowej oraz katalog praw i obowiązków stron umowy – ubezpieczonego i ubezpieczyciela. To integralna część umowy ubezpieczeniowej, z którą warto się zapoznać jeszcze przed zawarciem umowy ubezpieczenia. OWU pozwalają na ocenienie atrakcyjności oferty ubezpieczeniowej i stanowią dobre źródło informacji niezbędnych do dokonania porównań dostępnych na rynku polis.

Ubezpieczyciele mają dużą swobodę co do kształtowania zasad znajdujących się w Ogólnych Warunkach Ubezpieczenia. Wszystkie zapisy muszą być jednak zgodne z postanowieniami kodeksu cywilnego oraz ustawą o działalności ubezpieczeniowej. Chociaż obowiązujące ustawodawstwo nie precyzuje, z jakich dokładnie elementów powinny się składać OWU, znajdziemy tam wszystkie najważniejsze informacje dotyczące polisy, czyli zazwyczaj:

  • zakres ochrony ubezpieczeniowej – OWU dokładnie określa pełen katalog zdarzeń objętych ochroną ubezpieczeniową; to podstawowe kryterium umożliwiające dokonywanie porównań dostępnych na rynku ofert;
  • katalog praw i obowiązków ubezpieczyciela oraz ubezpieczonego;
  • katalog wykluczeń – każdy ubezpieczyciel określa szereg zdarzeń, których zaistnienie spowoduje jego wyłączenie spod konieczności wypłacenia odszkodowania;
  • procedura ubiegania się o ubezpieczenie – szczegółowy opis procesu przetwarzania i analizy wniosków, w tym wymaganych dokumentów, terminów, sposobu postępowania w razie sporu, itp;
  • definicje i pojęcia – przedstawienie terminologii stosowanej w warunkach ubezpieczenia, aby obie strony umowy mogły jednakowo zrozumieć znaczenie słów i wyrażeń;
  • informacje na temat płatności składek – ich wysokości, terminy płatności, zniżkach i efektach braku opłacenia składki w wymaganym terminie;
  • pouczenia prawne – informacje o przysługujących prawach i obowiązkach, takie jak prawo do odstąpienia od umowy, przepisy dotyczące ochrony danych osobowych, proces reklamacji i skargi;
  • dane kontaktowe ubezpieczyciela.

Ogólnie Warunki Ubezpieczenia – dlaczego warto przeczytać?

W Ogólnych Warunkach Ubezpieczenia znajdują się wszystkie najistotniejsze informacje na temat wybranej polisy ubezpieczeniowej. Zapoznanie się z dokumentem pozwoli na dowiedzenie się, co dokładnie stanowi przedmiot ubezpieczenia, na jakich zasadach działa polisa oraz kiedy i w jaki sposób można się ubiegać o odszkodowanie.

Dodatkowo OWU pozwalają na dokonywanie kompleksowych porównań dostępnych na rynku ofert. Dostępne w sieci porównywarki zazwyczaj skupiają się na cenie, natomiast zdecydowanie istotniejszym parametrem jest zakres ubezpieczenia oraz szerokość katalogu wyłączeń z ochrony ubezpieczeniowej.

Ogólne Warunki Ubezpieczenia (OWU) – na co zwracać uwagę?

Chociaż lektura Ogólnych Warunków Ubezpieczenia może nie należeć do najprzyjemniejszych, najciekawszych i najłatwiejszych, to na pewno warto podjąć się tego zadania, aby być w pełni świadomą swoich praw i obowiązków stroną umowy ubezpieczeniowej.

Najistotniejszą częścią OWU jest przedmiot ubezpieczenia, a więc katalog zdarzeń objętych ochroną. Przykładowo ubezpieczenie nieruchomości może chronić wyłącznie ściany budynku od zalania, pożaru i innych zdarzeń losowych, a może dotyczyć również drzwi, okien i wyposażenia oraz obejmować nie tylko zdarzenia losowe, ale również napady, włamania i dewastacje spowodowane nieumyślnie przez dzieci sąsiadów.

Warto sprawdzić też, w jaki sposób zostanie wyliczona kwota odszkodowania, kiedy nastąpi jedynie szkoda częściowa, nie całkowita. Niektórzy ubezpieczyciele w takich sytuacjach stosują pewne limity, inni biorą pod uwagę wartość odtworzeniową, nie rzeczywistą.

Kwestią najbardziej sporną są natomiast wyłączenia odpowiedzialności ubezpieczyciela. Są to zdarzenia, w przypadku nastąpienia których ubezpieczyciel, pomimo trwania polisy, nie wypłaci odszkodowania.

Zdarzają się również polisy z tak zwanym regresem ubezpieczeniowym, a więc sytuacją, kiedy ubezpieczyciel naprawi szkodę, ale jej sprawcę obciąży kosztami jej likwidacji, pomimo że ten posiada ubezpieczenie.

Podsumowując, zanim zdecydujesz się na zakup polisy ubezpieczeniowej, dokładnie zapoznaj się z jej zasadami. Znajdziesz je w Ogólnych Warunkach Ubezpieczenia. W ten sposób unikniesz nieprzyjemnych rozczarowań i będziesz miał szansę wybrać produkt spersonalizowany pod Twoje potrzeby.

Czym jest przetarg? Prawo zamówień publicznych. Kto może brać udział w zamówieniach publicznych? 

0
przetarg

Przetarg publiczny organizowany jest po to, aby nabyć towary bądź usługi. Biorą w nim udział przedsiębiorcy i instytucje publiczne oraz wykonawcy, którzy mogą przedstawić swoje oferty – to z nich wybierana jest najbardziej ekonomiczna oferta przetargowa.

Przetarg (zamówienie publiczne) jest jednym ze sposobów dokonania wyboru oferty w celu zawarcia odpłatnej umowy. Jest ona podpisywana pomiędzy zamawiającym (konkretna instytucja publiczna) a wykonawcą – zasady jej zawierania, dokonywania zamówień oraz organizacji przetargów reguluje Prawo Zamówień Publicznych z dnia 11 września 2019 roku, oraz inne akty prawne odnoszące się do tego zakresu.

Co to jest przetarg?

Przetarg zorganizowany przez instytucję publiczną ma na celu nabycie określonych towarów, usług czy prac budowlanych na rzecz danej instytucji. Każdy przetarg publiczny podlega zasadzie jawności – informacja o przyjmowaniu zgłoszeń podawana jest do informacji publicznej. Zamówienia od 130 tysięcy złotych można znaleźć w Biuletynie Zamówień Publicznych wydawanym przez Prezesa Urzędu Zamówień Publicznych oraz w wyszukiwarce na stronie internetowej. Jeśli zamówienie przekracza próg unijny, informacje na jego temat publikowane są w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich.

Zamówienia publiczne i przetargi podlegają zasadom dotyczącym wszystkich osób i firm biorących udział w danym postępowaniu:

  • zasada uczciwej konkurencji (postępowanie należy prowadzić nie tylko zgodnie z prawem, ale również zgodnie z interesem przedsiębiorcy czy dobrymi obyczajami);
  • zasada równości (zamawiający powinien traktować wykonawców na równi, bez dyskryminowania czy preferowania któregoś z nich);
  • zasada bezstronności i obiektywizmu (uczestnikami postępowania nie mogą być osoby związane z wykonawcą);
  • zasada efektywności (wybrana oferta powinna być najkorzystniejsza ekonomicznie pod względem finansowym, jakościowym itp.);
  • zasada jawności (informacje i dokumenty z postępowania dostępne są publicznie);
  • zasada przejrzystości (jasne reguły postępowania i środki pozwalające na ich weryfikację);
  • zasada pisemności;
  • zasada prowadzenia postępowania w języku polskim.

Rodzaje przetargów

Przepisy Ustawy Prawo zamówień publicznych wskazują na 8 trybów udzielania takich zamówień – należą do nich:

  • przetarg nieograniczony (po publicznym ogłoszeniu każdy zainteresowany wykonawca może złożyć ofertę przetargową);
  • przetarg ograniczony (w odpowiedzi na przetarg wykonawcy składają wniosek o dopuszczenie do postępowania, oferty składają jedynie wykonawcy zaproszeni do ich złożenia);
  • negocjacje z ogłoszeniem (ogłoszony publicznie przetarg pozwala na złożenie przez dopuszczonych do postępowania wykonawców wstępnych ofert bez ceny zamówienia; zamawiający prowadzi z nimi negocjacje, a następnie zaprasza do składania ofert);
  • dialog konkurencyjny (po publicznym ogłoszeniu przetargu zamawiający prowadzi dialog z wybranymi wykonawcami i zaprasza ich do składania ofert);
  • licytacja elektroniczna (wybrani wykonawcy składają kolejne oferty za pośrednictwem formularza na stronie internetowej – system automatycznie klasyfikuje je ze względu na ich korzystność);
  • negocjacje bez ogłoszenia (negocjowanie warunków umowy z wybranymi wykonawcami i zaproszenie ich do składania ofert);
  • zamówienie z wolnej ręki (udzielenie zamówienia po negocjacjach z jednym wykonawcą);
  • zapytanie o cenę (złożenie zapytania o cenę i zaproszenie do składania ofert wybranych wykonawców).

Kto musi ogłaszać przetarg?

Przetarg nie musi zostać ogłoszony, jeśli wartość zamówienia publicznego nie przekracza 30 000 euro (art. 4 pkt 8 Ustawy Prawo zamówień publicznych). Udzielanie zamówień publicznych i organizowanie konkursów o wartości od 130 000 złotych wymaga przeprowadzenia procedury przetargowej.

Tryb zamówień publicznych nie obowiązuje też zamawiających (przedsiębiorców i instytucji publicznych), gdy nie mają oni obowiązku stosowania Ustawy Prawo zamówień publicznych lub przedmiotem zamówienia ma być usługa wyłączona z Ustawy Pzp (na przykład badania naukowe i usługi badawcze tylko częściowo finansowane przez zamawiającego, nabycie własności nieruchomości).

Od jakiej kwoty należy ogłosić przetarg?

W 2023 roku obowiązują progi opublikowane w Rozporządzeniu Delegowanym Komisji (UE) z dnia 10 listopada 2021 roku (numery: 2021/1950, 2021/1952/ 2021/1953). Dla poszczególnych rodzajów zamówień publicznych prezentują się one następująco:

  • roboty budowlane – 5 382 000 euro (dla wszystkich zamawiających);
  • towary i usługi – 140 000 euro (sektor finansów publicznych), 215 000 euro (sektor samorządowy) lub 431 000 euro (sektor bezpieczeństwa i obronności);
  • usługi społeczne, inne szczególne usługi – 750 000 euro (klasyczni zamawiający) lub 1 000 000 euro (sektor bezpieczeństwa i obronności).

Kto może wziąć udział w przetargu?

Udział w przetargu mogą wziąć wykonawcy, którzy spełniają warunki udziału w postępowaniu o udzielenie zamówienia publicznego (art. 22 ust. 1 i art. 24 ust. 1 Ustawy Prawo zamówień publicznych). Obowiązują one po to, aby ograniczyć ryzyko wyboru wykonawcy, który nie jest zdolny do wykonania zamówienia bądź wykonania go w sposób nienależyty. Podstawy do wykluczenia wykonawcy z postępowania wskazuje art. 24 ust. 1 Ustawy Prawo zamówień publicznych.

Warunki, jakie powinien spełniać wykonawca, dotyczą:

  • uprawnień do wykonywania określonej działalności/czynności (jeżeli przepisy prawa wymagają ich posiadania);
  • wiedzy i doświadczenia w danym zakresie;
  • odpowiedniego potencjału technicznego i osób zdolnych do zrealizowania zamówienia;
  • sytuacji finansowej i ekonomicznej.

Jak przebiega przetarg zgodnie z Ustawą Prawo zamówień publicznych

Procedura przetargowa składa się z kilku etapów dotyczących procesu zamówienia dla zamawiającego i procesu zamówienia dla potencjalnego wykonawcy. Zgodnie z Ustawą Prawo zamówień publicznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 2019) przetarg dla zamawiającego dzieli się na poszczególne etapy:

  • planowanie (potrzeba wydatkowania, analiza rynku, określenie przedmiotu, formy i rodzaju zamówienia);
  • publikacja zamówienia publicznego (sformalizowanie informacji niezbędnych potencjalnym wykonawcom do przygotowania ofert przetargowych);
  • ocena złożonych przez wykonawców ofert (sprawdzenie zgodności ofert z wymaganiami określonymi w dokumencie przetargowym, analiza kosztów i korzyści);
  • formalizacja umowy z wykonawcą (po walidacji wymagań wyznaczane jest miejsce i termin spotkania z oferentem, publikacja ogłoszenia o wyborze wykonawcy, zawarcie umowy);
  • realizacja zamówienia publicznego.

W przypadku wykonawcy etapy procesu zamówienia publicznego to:

  • ogłoszenie o przetargu publicznym (dokument przetargowy zawiera informacje konieczne do ustalenia, czy wykonawca może ubiegać się o realizację zamówienia);
  • przygotowanie i złożenie oferty (oferty przetargowe należy składać we wskazanym terminie drogą elektroniczną – autoryzację umożliwia podpis elektroniczny);
  • zawarcie umowy z zamawiającym (wykonawca powinien udowodnić, że spełnia warunki do zawarcia umowy, np. przedstawiając wymagane dokumenty, po walidacji zgodności dokumentów zamawiający publikuje ogłoszenie o wyborze wykonawcy, z którym następnie podpisywana jest umowa);
  • wykonanie zamówienia (dostarczenie towarów lub realizacja usług w zakresie wskazanym w zawartej umowie).

Podsumowując, przetargi mają na celu nabycie dóbr lub usług, albo też znalezienie wykonawców konkretnych robót budowlanych. Nie każdy przetarg musi być ogłoszony do wiadomości publicznej.

Poznaj pozostałe artykuły z kategorii Działalność gospodarcza.

Polityka monetarna – cele i działania. Czym jest i na czym polega polityka pieniężna? 

0
polityka monetarna

Polityka monetarna to jeden z kluczowych elementów zarządzania gospodarką narodową. Jej celem jest zapewnienie stabilności cen, utrzymanie wzrostu gospodarczego na odpowiednim poziomie oraz ustabilizowanej infrastruktury.

Podstawowym celem polityki monetarnej jest zapewnienie stabilnego poziomu cen, a co za tym idzie – utrzymanie wzrostu gospodarczego na odpowiednim poziomie. Organem, który realizuje politykę pieniężną, są banki centralne. W Polsce jest to Narodowy Bank Polski, który jest wspierany przez Radę Polityki Pieniężnej. Jednostki te dysponują szeregiem narzędzi, które pozwalają im na należyte wypełnianie swoich obowiązków. Wśród tych najważniejszych wymienić można: operacje otwartego rynku, rezerwy obowiązkowe i stopy procentowe.

Na czym polega polityka monetarna?

Polityka monetarna (polityka pieniężna, polityka fiskalna) jest jednym z rodzajów polityki prowadzonej przez państwo w celu zapewnienia stabilności cen. W ramach polityki pieniężnej rządy podejmują działania przyczyniające się do kształtowania sytuacji gospodarczej w kraju. Rządzący mogą świadomie dążyć do rozwoju, zastoju, a nawet kryzysów gospodarczych. Podstawowym instrumentem polityki pieniężnej jest regulowanie ilości pieniądza w obiegu.

Dążąc do realizacji celów gospodarczych polityki pieniężnej, można na przykład:

  • manipulować wysokością stóp procentowych,
  • manipulować sposobem działania rezerw bankowych,
  • dokonywać operacji na otwartym rynku, aby w ten sposób wpływać na poziom wydatków i inwestycji swoich obywateli, co będzie miało bezpośrednie przełożenie na kierunek i tempo wzrostu gospodarczego.

Polityka monetarna realizowana jest przez banki centralne. W Polsce tę rolę pełni Narodowy Bank Polski. Podstawowym zadaniem NBP jest zagwarantowanie równowagi pieniężnej w gospodarce, a więc dbałość o stabilny poziom cen.

Cele polityki monetarnej

Głównym założeniem polityki pieniężnej jest utrzymanie stabilności cen. Cele poboczne to: zapewnienie wzrostu gospodarczego, utrzymania efektywności oraz stabilizacji infrastruktury.

Przyjęty kierunek polityki monetarnej w danym państwie będzie miał decydujące znaczenie w kontekście codziennego życia obywateli, na przykład oprocentowania kredytów i depozytów, czy wzrostu cen. Dla realizacji celów postawionych przez politykę pieniężną wykorzystuje się szereg narzędzi. Wśród tych najistotniejszych można wyróżnić:

  • operacje otwartego rynku  – banki centralne mogą kupować i sprzedawać obligacje rządowe bankom komercyjnym, co wpływa na podaż pieniądza. Kiedy bank centralny kupuje obligacje od banków komercyjnych, zwiększa podaż pieniądza. Kiedy bank centralny sprzedaje obligacje, pieniądze są usuwane z rynku, co zmniejsza podaż pieniądza;
  • rezerwy obowiązkowe – banki centralne mogą ustalać minimalną kwotę rezerw, które banki komercyjne muszą utrzymywać na ich kontach. Zwiększenie wymogu rezerwowego zmniejszania ilość pieniędzy, które banki mogą pożyczyć swoim klientom, co prowadzi do zmniejszenia podaży pieniądza w gospodarce. Z drugiej strony, obniżenie wymogu rezerwowego, zwiększenie podaż pieniądza;
  • stopy procentowe – bank centralny ma możliwość zmiany stóp procentowych, które wpływają w sposób bezpośredni na koszty kredytów. Podniesienie stóp procentowych sprawia, że ​​pożyczanie jest droższe, co zniechęca konsumentów do zadłużania się i hamuje ich wydatki, a to z kolei zmniejsza podaż pieniądza. Obniżenie stóp procentowych powoduje zwiększony popyt na pożyczanie, co zwiększa wydatki i podaż pieniądza w gospodarce;
  • instrumenty dyskrecjonalne – są to dodatkowe narzędzia, które bank centralny może wykorzystywać w celu wpływu na gospodarkę, takie jak interwencje na rynku walutowym, nadzór finansowy czy pomoc finansowa dla określonych sektorów gospodarki.

Jakie są rodzaje polityki pieniężnej?

Polityka monetarna może być prowadzona w sposób ekspansywny, restrykcyjny lub neutralny.

Restrykcyjna polityka monetarna, zwana też polityką monetarną o funkcji kontrakcyjnej, to strategia działania obejmowana przez bank centralny, która ma na celu podejmowanie działań prowadzących do zahamowania wzrostu gospodarczego. Restrykcyjną politykę monetarną prowadzi się,  gdy gospodarka jest przegrzana, czyli tempo jej wzrostu jest zbyt wysokie.

Restrykcyjna polityka fiskalna

Bank centralny prowadzący restrykcyjną politykę monetarną ma na celu obniżenie ilości pieniądza w obiegu. W tym celu posługuje się różnymi narzędziami, takimi jak:

  • podnoszenie stóp procentowych – kiedy stopy procentowe rosną, pożyczanie pieniędzy staje się droższe, co zniechęca do zadłużania się i zachęca do zwiększania oszczędności, a więc poziom inwestycji i wydatków konsumenckich maleje;
  • zwiększenie poziomu rezerw obowiązkowych dla banków komercyjnych – banki muszą zwiększać  ilość pieniędzy na rezerwach w banku centralnym, a więc mają mniej pieniędzy, aby udzielać kredytów, co zmniejsza ilość pieniędzy w obiegu;
  • sprzedaż obligacji Skarbu Państwa – kupujący płaci za obligacje, co zmniejsza ilość pieniędzy w obiegu.

Ekspansywna polityka pieniężna

Ekspansywna polityka monetarna ma na celu pobudzenie wzrostu gospodarczego poprzez podwyższenie wydatków konsumpcyjnych i inwestycyjnych. Stosuje się ją w czasach recesji gospodarczej, kiedy gospodarka potrzebuje zewnętrznej stymulacji. Wśród podstawowych narzędzi polityki ekspansywnej znajdują się:

  • obniżanie stóp procentowych – kiedy stopy procentowe maleją, pożyczanie pieniędzy staje się tańsze; konsumenci chętniej zadłużają się i wydają pieniądze na dobra konsumpcyjne; ilość pieniędzy na rynku wzrasta; wzrasta też poziom inwestycji;
  • zmniejszanie poziomu rezerw obowiązkowych – im niższy poziom rezerw obowiązkowych, tym więcej środków pozostaje na udzielanie kredytów, a im więcej sprzedanych zobowiązań, tym więcej pieniądza w obiegu;
  • odkup operacji Skarbu Państwa;
  • dokonywanie operacji na rynkach walutowych – zdarzają się sytuacje, że banki centralne podejmują decyzję o zakupie lub sprzedaży waluty krajowej, aby w ten sposób manipulować jej wartością.

Neutralna polityka monetarna

Neutralna polityka pieniężna prowadzona jest wówczas, gdy gospodarka funkcjonuje w sposób efektywny, wzrost gospodarczy jest zrównoważony, a poziom inflacji ustabilizowany. Celem polityki neutralnej jest utrzymanie obecnych, stabilnych warunków. To, że bank centralny nie wpływa na podaż i popyt pieniądza, nie oznacza, że jest całkowicie pasywny. Stale monitoruje on różnorodne wskaźniki gospodarcze, aby w odpowiednim momencie móc przystąpić do działania.

Działania w zakresie polityki monetarnej NBP i Rady Polityki Pieniężnej

Jak już wcześniej wspomnieliśmy, w Polsce polityka monetarna realizowana jest w głównej mierze przez bank centralny występujący pod postacią Narodowego Banku Polskiego. To organ autonomiczny i niezależny od rządu, parlamentu i innych grup interesów. Obok niego funkcjonuje również drugi organ zajmujący się polityką monetarną – Rada Polityki Pieniężnej.

Bank centralny realizuje swoje zadania poprzez wykonywanie szeregu pośrednich celów operacyjnych, a więc na przykład:

  • kontrolowanie wysokości stóp procentowych;
  • kontrolowanie przyrostu podaży pieniądza;
  • stabilizowanie poziomu kursu walutowego;
  • kształtowanie masy pieniądza rezerwowego;
  • kształtowanie poziomu stóp procentowych.

Podsumowując, polityka monetarna to narzędzie do zarządzania gospodarką, które ma na celu utrzymanie stabilności cen, wzrostu gospodarczego na odpowiednim poziomie oraz efektywności infrastruktury. Organami odpowiedzialnymi za prowadzenie polityki pieniężnej w Polsce są Narodowy Bank Polski oraz Rada Polityki Pieniężnej. Dysponują one szeregiem narzędzi, które pozwalają im na skuteczne realizowanie zamierzonych zadań.

Dowiedz się więcej i zadbaj o finanse firmy.

Jak wybrać podpis elektroniczny dla biura rachunkowego? Działanie i zastosowania podpisu kwalifikowanego 

0
Zastosowanie kwalifikowanego podpisu elektronicznego i pieczęci elektronicznej w biurze rachunkowym

Podpis elektroniczny dla biura rachunkowego to nowoczesne rozwiązanie, które usprawnia obieg dokumentów, zapewniając przy tym ich bezpieczeństwo. Jest to ważne narzędzie pracy, dzięki któremu czynności księgowe mogą odbywać się w pełni elektronicznie, co jest równoznaczne z oszczędnością czasu i środków.

E-podpis jest wynikiem cyfryzacji procesów biznesowych. Platformy rządowe służące do kontaktu z administracją publiczną wymagają, aby księgowy załatwiając online formalności w imieniu swoich klientów, posługiwał się kwalifikowanym podpisem elektronicznym, ponieważ jedynie on jest równoważny podpisowi odręcznemu.

W ten sposób można zapewniać pełen zakres obsługi działalności gospodarczych i spółek. Jest to opcja pozwalająca na szybkie przesyłanie dokumentów za pośrednictwem Internetu – firma może zrezygnować z usług kurierskich, zmniejszyć ilość dokumentacji papierowej, a jednocześnie stworzyć wizerunek nowoczesnego biura.

Jak działa podpis elektroniczny?

Podpis elektroniczny definiuje rozporządzenie eIDAS – według niego są to dane w postaci elektronicznej powiązane z innymi danymi i wykorzystywane równoważnie z własnoręcznym podpisem. Taki niepowtarzalny ciąg bitów zostaje wygenerowany przez komputer dla każdego dokumentu, a jako załącznik staje się jego integralną częścią, stanowiąc potwierdzenie danego oświadczenia.

Oznacza to, że jakiekolwiek zmiany w treści dokumentu czy zmiana podpisu wymagają ponownego wykorzystania e-podpisu – w innym przypadku jego późniejsza weryfikacja będzie negatywna.

Co ważne, podpis elektroniczny dla biura rachunkowego na jednym dokumencie może złożyć kilka osób. Po złożeniu podpisu przez wszystkie osoby dokument zostaje opatrzony pieczęcią elektroniczną.

Jest to gwarancja autentyczności i integralności dokumentu potwierdzająca, że każdy złożył podpis dokładnie na tym samym na dokumencie (bez późniejszych zmian itp.). Sam e-podpis można złożyć za pomocą dowolnego urządzenia z dostępem do Internetu (komputer, tablet, telefon).

Potrzebujesz usług zaufania? Wykup niezawodną kwalifikowaną pieczęć elektroniczną na pieczeckwalifikowana.pl.

Do czego biuro rachunkowe może używać elektronicznego podpisu kwalifikowanego?

Podpis elektroniczny w biurze rachunkowym pozwala na swobodne komunikowanie się z organami administracji publicznej, w tym z urzędem skarbowym. Jego posiadanie jest niezbędne, jeśli firma zajmuje się sporządzaniem rozliczeń rocznych podatku PIT i CIT.

Księgowi posiadający pełnomocnictwo w zakresie deklaracji podatkowych (podpisywanie dokumentów i składanie ich drogą elektroniczną) mogą obsługiwać e-deklaracje tylko wtedy, gdy zostaną one opatrzone e-podpisem (w tym celu nie można wykorzystywać Profilu Zaufanego).

Podpis kwalifikowany zapewnia łatwy dostęp do programu Płatnik, który pozwala na komunikację z Zakładem Ubezpieczeń Społecznych (ZUS) czy systemu e-Deklaracje. Dzięki temu księgowy jest w stanie wysyłać różnego rodzaju dokumenty rozliczeniowe i zgłoszeniowe oraz jednolite pliki kontrolne. W przypadku tych ostatnich, podpis elektroniczny dla biura rachunkowego powinien zawierać w certyfikacie numer PESEL księgowego – bez niego złożenie deklaracji podatkowej nie będzie możliwe.

E-podpisy znajdują zastosowanie również we wspomagających procesy zarządzania zintegrowanych systemach ERP. Można w nich podpisywać wszelkie dokumenty biznesowe takie jak umowy, kontrakty czy zamówienia. Wykorzystanie podpisu elektronicznego minimalizuje ryzyko błędów powstałych w trakcie zarządzania danymi – dokument w formie elektronicznej umożliwia szybkie przekopiowanie danych.

Podsumowując, podpis elektroniczny dla księgowych pozwala na:

  • składanie deklaracji podatkowych i składanie deklaracji ZUS;
  • wysyłanie deklaracji PIT-11 (forma elektroniczna);
  • podpisywanie sprawozdań finansowych;
  • podpisywanie dokumentów kadrowych i biznesowych;
  • podpisywanie faktur;
  • kontakt z Generalnym Inspektorem Informacji Finansowej (GIIF);
  • zawieranie e-umów.

Na co zwracać uwagę wybierając e-podpis?

Zaawansowany podpis elektroniczny dla biura rachunkowego powinien usprawniać pracę, a jednocześnie zapewniać bezpieczeństwo dokumentów. Aby było to możliwe, wybierając e-podpis, należy wziąć pod uwagę to, czy dostawca usług zaufania zapewnia podpis, który:

  • jest unikalnie przypisany do osoby podpisującej, umożliwiając potwierdzenie jej tożsamości;
  • może zostać złożony przy pomocy danych służących do składania takiego podpisu jedynie przez daną osobę;
  • może zostać powiązany z podpisywanymi danymi tak, aby każda ich zmiana była rozpoznawalna.

Dbając o zachowanie tych cech e-podpisu biuro rachunkowe i sam odbiorca, mogą mieć pewność, kto podpisał dokument, że tylko ta konkretna osoba mogła złożyć podpis, i że podpisana treść nie uległa żadnym zmianom. W razie ewentualnego postępowania sądowego podpis elektroniczny stanowi dowód pozwalający na jednoznaczne potwierdzenie podpisu.

Warto pamiętać, że wszystkie e-podpisy spełniają minimalne wymagania bezpieczeństwa. Jest to jednak narzędzie elektroniczne, dlatego o bezpieczeństwo podejmowanych czynności powinien zadbać również użytkownik – pamiętając o właściwym zabezpieczeniu numeru PIN, innych danych i urządzenia wykorzystywanego do składania podpisów.