Strona główna Blog Strona 30

Paragon z NIP – do jakiej kwoty można wystawić fakturę uproszczoną?

0
paragon z nip-em

Stosuje się różne rodzaje dokumentów, których celem jest ewidencjonowania transakcji, co pozwala zapewnić przejrzystość ewidencji księgowej. Jednym z nich jest paragon z NIP nabywcy. W naszym tekście omówimy używanie paragonu z numerem NIP, jego znaczenie i limit kwotowy, do którego można go wystawić. Jakie elementy musi zawierać? Jakie są korzyści z wystawiania faktur uproszczonych?

Jaką funkcję pełni paragon z NIP?

Paragon z numerem NIP to dokument, który pełni istotną rolę w handlu i księgowości, jako faktura uproszczona. Jest to forma potwierdzenia zakupu lub świadczenia usług, w ramach której zawiera się kluczowe informacje o danej transakcji handlowej. Paragon z NIP zawiera informacje takie jak:

  • nazwa firmy;
  • adres działalności gospodarczej (dotyczy to zarówno siedziby, jak i punktu sprzedaży, w którym jest organizowana sprzedaż);
  • numer NIP.
Czy wiesz, że…?

Pieczęć kwalifikowaną w najniższej cenie znajdziesz na pieczeckwalifikowana.pl.

Faktura uproszczona a zwykła

Podobne jak standardowa faktura VAT, faktura uproszczona jest wykorzystywana w celu ewidencji transakcji sprzedażowych. Taki stan rzeczy nie oznacza jednak, że między tymi dokumentami nie ma żadnej różnicy. Wręcz przeciwnie – trzeba mieć na uwadze kilka kwestii związanych z fakturami uproszczonymi:

  • ograniczony limit kwotowy. Jest to najważniejsze ograniczenie z punktu widzenia tego typu dokumentów. Fakturę uproszczoną możemy wystawić tylko do kwoty:
    • 450 złotych,
    • 100 euro

brutto. W przypadku transakcji na większe kwoty nadal obowiązują standardowe faktury VAT;

  • brak szczegółowych danych. Faktura uproszczona nie zawiera wielu szczegółowych informacji dostępnych na standardowych fakturach VAT (do tego jeszcze wrócimy). Z punktu niektórych przedsiębiorców może być to problem utrudniający pozyskiwanie danych;
  • ograniczenia w rejestrowaniu kosztów. Takie ograniczenie, podobnie jak ma to miejsce w przypadku limitu kwotowego, również wynika z przepisów prawnych. Rozporządzenie Ministra Finansów wskazuje bowiem, że faktury z NIP-em możemy wykorzystywać jedynie do rejestrowania niektórych rodzajów kosztów, takich jak na przykład materiały biurowe i środki czystości;
  • nie można zamieszczać danych z faktury uproszczonej w ramach faktury zbiorczej. Takie rozwiązanie rodziłoby bowiem problem w postaci podwójnego opodatkowania VAT tej samej transakcji.

Jakie dane zawiera paragon z numerem NIP?

Oczywiście, paragon fiskalny z NIP-em to dokument, który wciąż powinien zawierać kluczowe informacje na temat danej transakcji. Są to między innymi:

  • opis zakupu. Na paragonie powinien znaleźć się opis przedmiotu danej transakcji. To ważna informacja, która pomaga np. w księgowaniu dokumentu;
  • cena i podatek. Na paragonie musi znaleźć się cena towaru lub usługi wraz z podatkiem VAT. Wartość transakcji powinna zostać podzielona na części: netto oraz VAT;
  • data transakcji. Data transakcji to kolejny niezwykle ważny element na paragonie. Pomaga ustalić, kiedy dokładnie odbyła się transakcja, ponieważ ma to niebagatelne znaczenie z punktu widzenia rozliczeń podatkowych.

Do jakiej kwoty można wystawić paragon z NIP-em?

Ważne jest, aby pamiętać o limicie kwotowym, do jakiego możesz jako przedsiębiorca, wystawić paragon z NIP-em. Wiedza ta jest przydatna zarówno dla sprzedawców, jak i nabywców. Przepisy podatkowe dokładnie regulują tę kwestię.

Tak jak już wspomnieliśmy, zgodnie z obowiązującymi przepisami możemy wystawić paragon z NIP-em w przypadku transakcji o wartości nieprzekraczającej kwoty 450 zł lub 100 euro.

Warto też zaznaczyć, że przepisy dotyczące faktury uproszczonej wprowadzono już w 2014 roku. Od tego czasu jest to ważna część systemu podatkowego, która umożliwia bardziej elastyczne i efektywne zarządzanie dokumentacją handlową.

Kiedy paragon z NIP-em można uznać za fakturę uproszczoną?

Główną korzyścią, jaka wiąże się z wystawiania paragonów z NIP-em, jest fakt, że stanowią one bardziej uproszczoną formę faktur. Taki stan rzeczy oznacza, że nie trzeba podawać na nich tak wielu szczegółowych informacji, jak ma to miejsce w przypadku standardowych faktur. Przykładowo, przy uproszczonych fakturach nie jest konieczne podawanie informacji na temat:

  • imienia i nazwiska lub nazwy nabywcy,
  • ilości dostarczonych towarów/wykonanych usług,
  • ceny jednostkowej netto,
  • wartości sprzedaży netto.

Właściwie rzecz biorąc, jedynym obowiązkowym elementem faktury uproszczonej jest numer NIP nabywcy. Ponieważ nie trzeba na takim dokumencie umieszczać nazwy firmy i adresu nabywcy, ułatwia to sformalizowanie transakcji handlowych, zwłaszcza przy mniejszych kwotach.

Korzyści z wystawiania faktury uproszczonej

Faktura uproszczona to świetne rozwiązanie zarówno dla biznesu, jak i dla klientów. Oto kilka kluczowych zalet tego sposobu rozliczeń:

  • szybkie i bezproblemowe sporządzenie dokumentu. Faktura uproszczona jest znacznie łatwiejsza podczas wystawienia niż standardowa faktura VAT. Nie trzeba w nią wpisywać wielu szczegółowych danych, co przyspiesza cały proces;
  • oszczędność czasu. Przy transakcjach na małe kwoty przedsiębiorcy mogą zaoszczędzić sporo czasu, wystawiając faktury uproszczone. Jest to szczególnie korzystne dla tych, którzy mają dużo małych operacji;
  • elastyczność. Faktura uproszczona daje większą swobodę w zarządzaniu dokumentacją handlową. Przedsiębiorcy mogą dostosować rodzaj faktury do danej transakcji;
  • możliwość unikania zbędnej biurokracji. W przypadku transakcji na małe kwoty pełna faktura VAT może być zbyt skomplikowana i nieproporcjonalna do wartości samej transakcji. Wydaje się, że faktura uproszczona rozwiązuje ten problem;
  • spełnianie wymogów prawa. Faktura uproszczona to dokument, który wciąż zawiera wszystkie podstawowe informacje pozwalające na zachowanie zgodności z przepisami podatkowymi. To właśnie dlatego przedsiębiorcy nie muszą obawiać się o łamanie prawa przy korzystaniu z faktur uproszczonych.

Podsumowanie

Faktura uproszczona to rozwiązanie, które zostało stworzone po to, żeby ułatwić prowadzenie biznesu, zwłaszcza dla małych przedsiębiorców. Dzięki temu można bardziej elastycznie zarządzać dokumentacją handlową i nie trzeba tworzyć pełnych faktur VAT dla małych transakcji. To naprawdę fajne narzędzie dla przedsiębiorców, pozwala zaoszczędzić czas i skupić się na prowadzeniu biznesu.

Pieczęć kwalifikowana – wygodne rozwiązanie dla Twojej firmy

Pieczęć kwalifikowana to usługa zaufania przeznaczona dla osób prawnych. Za jej pomocą potwierdzisz, że dokument jest autentyczny i nie został naruszony. To niezawodne narzędzie w kontaktach z kontrahentami i wewnętrznych działaniach firmy. Pieczęć elektroniczną pochodząca od kwalifikowanego dostawcy zaufania kupisz na pieczeckwalifikowana.pl. Jest absolutnie niezbędna, jeśli chcesz wygodnie korzystać z KSeF.

Kwalifikowana pieczęć elektroniczna – ustawa 

0
kwalifikowaną pieczęć elektroniczna ustawa

Większe bezpieczeństwo dokumentów i gwarancja ich autentyczności, możliwość użycia we wszelkiego rodzaju umowach (handlowych, o pracę, w przetargach), łatwość i szybkość użycia – to tylko niektóre zalety kwalifikowanych pieczęci elektronicznych. Jednak aby w pełni z nich korzystać, należy wiedzieć, co o e–pieczęciach mówi prawo unijne i krajowe. Kwalifikowana pieczęć elektroniczna i ustawa, która ją reguluje.

Czym jest e-pieczęć?

Pieczęć elektroniczna, jest mówiąc najprościej, cyfrowym odpowiednikiem tradycyjnej pieczątki, używanej codziennie w firmach czy innych organizacjach lub instytucjach. Można nią potwierdzić lub zabezpieczyć dowolne e–dokumenty, wewnętrzne i wysyłane do kontrahentów, instytucji i urzędów, a także e-maile.

Na rynku funkcjonują zaawansowane pieczęcie elektroniczne oraz kwalifikowane pieczęcie elektroniczne.

Co ważne dla przedsiębiorców, kwalifikowana pieczęć elektroniczna oparta na kwalifikowanym certyfikacie wydanym w jednym państwie członkowskim UE jest uznawana w pozostałych państwach wspólnoty. To oznacza, że polska firma uczestnicząca np. w przetargu we Włoszech może przy jej użyciu potwierdzić autentyczność złożonych dokumentów.

Pieczęć elektroniczna do potwierdzania autentyczności i integralności dokumentów

Właściciele i pracownicy przedsiębiorstw używają pieczęci elektronicznych nie tylko do potwierdzania autentyczności elektronicznych dokumentów. To również narzędzie, które zapewnienia integralność danych zawartych w dokumentacji.

Dzięki wykorzystaniu firmowej e–pieczęci odbiorca dokumentu ma pewność, że pochodzi on z określonej firmy, a jego treść nie została zmieniona.

Pieczęć elektroniczna zawiera najważniejsze informacje o firmie: nazwę, adres fizyczny oraz inne dane.

Pieczęć elektroniczna może być wykorzystywana przez osoby prawne, podczas gdy podpis elektroniczny dostępny jest dla osób fizycznych.

Zapomnij o papierze, podpisuj elektronicznie z pieczęcią kwalifikowaną

Regulacja prawna pieczęci elektronicznej

Kwalifikowana pieczęć elektroniczna powinna spełniać wymogi prawa UE i być zgodna z rozporządzeniem eIDAS.

eIDAS

Czym jest eIDAS? To rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady UE w sprawie identyfikacji elektronicznej i usług zaufania w odniesieniu do transakcji elektronicznych na rynku wewnętrznym (nr 910/2014 z dnia 23 lipca 2014 r.). eIDAS ma zapewnić bezpieczeństwo elektronicznym transakcjom transgranicznym.

eIDAS dotyczy przede wszystkim systemów identyfikacji elektronicznej oraz usług zaufania.

Rozporządzenie reguluje ramy prawne m.in. dla korzystania z podpisu elektronicznego, certyfikatu uwierzytelnienia witryn internetowych, elektronicznych znaczników czasu i pieczęci elektronicznych.

Zgodnie z eIDAS, pieczęć elektroniczna oznacza dane w postaci elektronicznej dodane do innych danych w postaci elektronicznej lub logicznie z nimi powiązane, aby zapewnić autentyczność pochodzenia oraz integralność powiązanych danych.

Rozporządzenie wyróżnia:

  • zaawansowaną pieczęć elektroniczną:
    • unikalnie przyporządkowaną podmiotowi składającemu pieczęć;
    • umożliwiającą jednoznaczne ustalenie tożsamości podmiotu składającego pieczęć (składający ma kontrolę nad danymi, które służą do jej użycia);
    • powiązaną z danymi, do których się odnosi, w taki sposób, że każda późniejsza zmiana danych jest rozpoznawalna;
  • kwalifikowaną pieczęć elektroniczną – spełniającą wszystkie warunki zaawansowanej e–pieczęci i składanej za pomocą kwalifikowanego urządzenia i opierającą się na kwalifikowanym certyfikacie pieczęci elektronicznej. Listę firm, które wystawiają w Polsce kwalifikowany certyfikat, prowadzi Narodowy Bank Polski (Narodowe Centrum Certyfikacji).

Warto pamiętać, że pieczęcie elektroniczne mogą być używane do uwierzytelnienia wszelkich zasobów cyfrowych osoby prawnej, np. kodu oprogramowania czy serwerów.

Ustawa o usługach zaufania oraz identyfikacji elektronicznej

Polskie prawo dostosowała do rozporządzenia eIDAS ustawa z dnia 5 września 2016 r. o usługach zaufania oraz identyfikacji elektronicznej.

Ustawa określa m.in. działalność dostawców usług zaufania i nadzór nad nimi. To nie wszystko.

Podpis elektroniczny lub pieczęć elektroniczna weryfikowane za pomocą certyfikatu wywołują skutki prawne, jeżeli zostały złożone w okresie ważności tego certyfikatu (stanowi art. 18. 1. ustawy).

Pieczęć złożona w czasie zawieszenia certyfikatu wykorzystywanego do jego weryfikacji, nie wywołuje skutków prawnych.

Ustawa zawiera również przepisy karne. Każdemu, kto składa kwalifikowaną pieczęć elektroniczną lub zaawansowaną pieczęć elektroniczną, a nie ma do tego uprawnień, grozi grzywna, kara ograniczenia wolności lub jej pozbawienia do 3 lat.

Wiążąca informacja stawkowa (WIS) – kto może złożyć wniosek o wydanie Wiążącej Informacji Stawkowej do Krajowej Informacji Skarbowej?

0
wiążąca informacja stawkowa

Jesteś przedsiębiorcą i sprzedajesz towary lub usługi, ale nie jesteś pewien, jakie stawki VAT lub klasyfikacje powinieneś zastosować? Zobacz czym jest Wiążąca Informacja Stawkowa (WIS) i zabezpiecz swoją firmę przed nieporozumieniami i konsekwencjami podatkowymi.

Co to jest wiążąca informacja stawkowa?

Wiążąca Informacja Stawkowa (WIS) to oficjalna decyzja administracyjna, która określa właściwe stawki VAT dla towaru lub usługi, lub prawidłowej klasyfikacji w przypadku, gdy wniosek zawiera żądanie sklasyfikowania towaru lub usługi na potrzeby przepisów podatkowych.

Czy wiesz, że…?

Pieczęć kwalifikowaną w najniższej cenie znajdziesz na pieczeckwalifikowana.pl.

Dlaczego WIS jest ważna?

Posiadanie decyzji WIS zapewnia podatnikowi pewność prawną i ochronę przed działaniem organów podatkowych.

Decyzja WIS jest wiążąca dla wszystkich organów podatkowych, co oznacza, że posiadacz decyzji nie zostanie obciążony sankcjami za zastosowanie stawki VAT lub klasyfikacji określonej w WIS. To bardzo ważne zabezpieczenie przed ewentualnymi konsekwencjami podatkowymi, np. odpowiedzialnością karną skarbową (odsetkami za zwłokę).

Co ważne, można zastosować się do WIS wydanej dla innej firmy/podmiotu i też uzyskać ochronę prawną. Warunek: decyzja dotyczy tożsamego towaru lub usługi.

Kto wydaje Wiążącą Informację Stawkową?

Wiążącą Informację Stawkową wydaje dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej (KIS). Jak ją uzyskać?

Wniosek o wydanie WIS należy kierować do Krajowej Informacji Skarbowej na adres ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała. Na ten sam adres należy wysyłać całą korespondencję związaną z wydaniem decyzji.

Wygodną alternatywą jest droga elektroniczna – podatnik kieruje wniosek przez e-PUAP na adres skrytki Krajowej Informacji Skarbowej: /KIS/wnioski

Wydanie WIS jest od 1 lipca 2023 roku bezpłatne. Podatnik może być wezwany do uiszczenia opłaty jeżeli konieczne będzie przeprowadzenie dodatkowych badań lub analiz.

Zasady WIS

Warto pamiętać o zasadach obowiązujących przy WIS:

  • decyzja wydawana jest w terminie do 3 miesięcy od daty złożenia wniosku;
  • ważna jest od dnia następującego po dniu jej doręczenia;
  • wydawana jest na 5 lat;
  • traci ważność przed upływem 5 lat, z dniem następującym po dniu doręczenia decyzji o zmianie WIS, albo decyzji o uchyleniu WIS;
  • decyzje publikowane są w BIP Ministerstwa Finansów (podobnie jak decyzje o zmianie WIS, decyzje o jej uchyleniu oraz decyzje o odmowie wydania WIS);
  • dyrektor KIS może odmówić wydania WIS na podstawie art. 42g ust. 3 ustawy o podatku od towarów i usług („Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wydaje decyzję o odmowie wydania WIS, jeżeli wniosek o wydanie WIS, którego przedmiotem są towary lub usługi, o których mowa w art. 42b ust. 5 pkt 2, nie dotyczy towarów lub usług, które razem składają się na jedną czynność podlegającą opodatkowaniu”);
  • podatnik ma prawo złożyć odwołanie od WIS w ciągu 14 dni; w przypadku otrzymania postanowienia o odmowie wszczęcia postępowania lub pozostawieniu wniosku bez rozpatrzenia, ma 7 dni na złożenie zażalenia.

Kto może złożyć wniosek o WIS?

Wniosek o wydanie WIS może złożyć:

  1. Podatnik posiadający numer NIP.
  2. Inny podmiot (np. spółka w organizacji czy osoba planująca założenie JDG), który dokonuje lub planuje dokonać dostaw towarów, importu towarów, wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub świadczenia usług.
  3. Zamawiający w przypadku, gdy ma to wpływ na sposób obliczenia ceny w związku z zamówieniem publicznym.
  4. Podmiot publiczny, który wpływa na obliczenie wynagrodzenia w umowach o partnerstwie publiczno-prawnym.
  5. Zamawiający w przypadku umowy koncesji na roboty budowlane lub usługi, gdzie ma wpływ na wynagrodzenie koncesjonariusza.

Co powinien zawierać wniosek o wydanie Wiążącej Informacji Stawkowej?

Wniosek o wydanie WIS powinien zawierać:

  • imię i nazwisko lub nazwę wnioskodawcy, jego adres zamieszkania lub adres siedziby, numer identyfikacji podatkowej lub inny numer umożliwiający identyfikację wnioskodawcy;
  • dane pełnomocnika wnioskodawcy, jeżeli został ustanowiony, lub innych osób upoważnionych do kontaktu w sprawie wniosku;
  • określenie przedmiotu wniosku, w tym:
    1. szczegółowy opis towaru lub usługi, pozwalający na taką ich identyfikację, aby dokonać ich klasyfikacji zgodnej z Nomenklaturą scaloną (CN), Polską Klasyfikacją Wyrobów i Usług lub Polską Klasyfikacją Obiektów Budowlanych;
    2. wskazanie klasyfikacji, według której mają być klasyfikowane towar lub usługa;
    3. wskazanie przepisów ustawy lub przepisów wykonawczych wydanych na jej podstawie – w przypadku, gdy wniosek zawiera żądanie sklasyfikowania towaru lub usługi na potrzeby innych przepisów ustawy o VAT niż dotyczące stawek (np. split payment) oraz w takim wypadku również stosowne żądanie sklasyfikowania towaru lub usługi na potrzeby takich przepisów;
  • informacje dotyczące opłaty;
  • oświadczenie o braku toczących się postępowań podatkowych, kontroli podatkowych i celno-skarbowych oraz rozstrzygnięcia sprawy decyzją lub postanowieniem;
  • twierdzenie uiszczenia opłaty w wysokości 40 zł za każdy towar albo usługę;
  • załączniki umożliwiające prawidłowe zaklasyfikowanie przedmiotu.

Pieczęć kwalifikowana – wygodne rozwiązanie dla Twojej firmy

Pieczęć kwalifikowana to usługa zaufania przeznaczona dla osób prawnych. Za jej pomocą potwierdzisz, że dokument jest autentyczny i nie został naruszony. To niezawodne narzędzie w kontaktach z kontrahentami i wewnętrznych działaniach firmy. Pieczęć elektroniczną pochodząca od kwalifikowanego dostawcy zaufania kupisz na pieczeckwalifikowana.pl. Jest absolutnie niezbędna, jeśli chcesz wygodnie korzystać z KSeF.

Umowa franczyzowa już niedługo w Kodeksie cywilnym. Czym jest i co zawiera umowa franczyzy?

0
umowa franczyzowa

Ponad 500 tysięcy – aż tyle osób pracowało w ubiegłym roku w placówkach franczyzowych w Polsce. Tymczasem do tej pory umowy franczyzy nie są uregulowane w Kodeksie cywilnym i innych ustawach. Zaglądamy do projektu nowelizacji, która ma to zmienić. Sprawdź, jak umowa franczyzowa działa obecnie.

Franczyza chętnie wybierana jest przez przedsiębiorców, którzy chcą otworzyć własny biznes, a jednocześnie zminimalizować ryzyko niepowodzenia. W tej formie współpracy franczyzobiorca może polegać na franczyzodawcy w kwestiach marketingu, zaopatrzenia i najważniejszych zasad prowadzenia firmy.

Co powinna zawierać umowa franczyzy?

Umowa franczyzy oznacza, że jedna strona (franczyzodawca) udziela drugiej stronie (franczyzodawcy) zezwolenia na korzystanie z jego know-how, patentów, koncepcji, technik prowadzenia działalności, daje prawo do korzystania z nazwy lub znaków towarowych. Jednocześnie zobowiązuje się do pomocy, a wszystko w zamian za wynagrodzenie i zobowiązanie się franczyzobiorcy do działalności zgodnie z zasadami franczyzodawcy.

Trzeba pamiętać, że nie ma jednego wzoru umowy franczyzowej. Wynika to m.in. z tego, że na rynku działają franczyzy w bardzo różnych branżach. Podstawowe elementy, które powinna zawierać umowa franczyzowa, można znaleźć w Europejskim Kodeksie Etycznym Franczyzy.

Umowa powinna zawierać przede wszystkim:

  • precyzyjne określenie zakresu praw udzielanych franczyzobiorcy;
  • dokładnie określone zobowiązania franczyzobiorcy;
  • czas obowiązywania umowy;
  • zakres świadczeń wstępnych i bieżących udzielanych przez franczyzodawcę;
  • zasady rozwiązania umowy i konsekwencje jej zakończenia.

Trzeba pamiętać, aby obie strony dokładnie wiedziały, jakie mają prawa i obowiązki.

Franczyzobiorca będzie mógł precyzyjnie ocenić czy proponowana umowa umożliwi mu prowadzenie działalności. Franczyzodawca zabezpieczy się np. na wypadek rozwiązania umowy.

Umowa franczyzowa jako umowa nienazwana

Teraz umowa franczyzowa należy do umów nienazwanych (innego rodzaju). Co to oznacza? Zasad zawierania takiej umowy – w tym przypadku franczyzy – nie regulują kodek cywilny ani inne ustawy.

Umowa nienazwana jest rodzajem umowy, którą strony mogą zawrzeć, aby uregulować swoje wzajemne stosunki prawne w sposób niestandardowy, niebędący objęty konkretnymi przepisami prawnymi.

W praktyce oznacza to, że umowy franczyzy można zawierać, korzystając z zasady swobody umów.

Strony zawierające umowę nienazwaną (franczyzy) cieszą się dużą swobodą w określaniu warunków umowy. Mogą dostosować ją do swojej konkretnej sytuacji, pod warunkiem że nie naruszają obowiązującego prawa ani zasad moralności. Obowiązuje też zasada wzajemności – każda ze stron musi coś dać i coś otrzymać.

W przypadku sporów dotyczących umowy nienazwanej, strony mogą odwołać się do ogólnych przepisów kodeksu cywilnego dotyczących umów oraz do zasad ogólnych. Rozstrzyganie takich sporów może być bardziej skomplikowane niż w przypadku umów opisanych w kodeksie.

Plany uregulowania umowy franczyzy w Kodeksie cywilnym

Nad nowelizację Kodeksu cywilnego i wprowadzeniu do niego umowy franczyzy pracuje Ministerstwo Sprawiedliwości (zmiany pojawią się również w ustawie Prawo własności przemysłowej). Projekt ustawy jest teraz publicznie konsultowany. Nie ma pewności czy nowelizacja zostanie uchwalona w tej kadencji Sejmu.

Nowelizacja zakłada: 

  • zobowiązanie franczyzobiorcy do zachowania w tajemnicy poufnych informacji dotyczących koncepcji lub technik prowadzenia działalności gospodarczej;
  • ograniczenie do roku czas, w którym franczyzobiorca jest zobowiązany do niewprowadzania konkurencyjnego systemu franczyzowego po zakończeniu umowy;
  • zdefiniowanie umowy franczyzy z określonymi charakterystycznymi elementami umowy;
  • zawieranie umowy franczyzy w formie dokumentowej pod rygorem nieważności, to usprawni ich zawieranie i obsługę;
  • obowiązkowe dostarczenie dokumentu informacyjnego przez franczyzodawcę wraz ze wzorcem umowy – co najmniej 14 dni przed zawarciem umowy;
  • możliwość natychmiastowego zerwania umowy przez franczyzobiorcę jeżeli otrzymał nierzetelne informacje, które miały wpływ na zawarcie przez niego umowy;
  • wprowadzenie terminu wypowiedzenia umowy dla obu stron. Franczyzodawca będzie mógł wypowiedzieć umowę jeżeli franczyzobiorca przez 6 miesięcy nie podjął działalności gospodarczej, trwale jej zaprzestał, utracił zdolność do czynności prawnych, rażąco naruszył istotne postanowienia umowy, opóźnia się z zapłatą wynagrodzenia za dwa pełne okresy płatności lub orzeczono wobec niego zakaz prowadzenia działalności. Franczyzobiorca będzie mógł wypowiedzieć umowę jeżeli druga strona dopuściła się do rażącego naruszenia jej istotnych postanowień. Umowę zawartą na czas nieoznaczony będzie mógł wypowiedzieć na 3 miesiące naprzód, a franczyzodawca na 6 miesięcy naprzód.

Warto pamiętać, że na precyzyjne uregulowanie przepisów czeka wiele osób i firm. W Polsce funkcjonuje ponad 1 300 sieci franczyzowych, w których pracuje ponad 500 tys. osób (pracownicy placówek franczyzowych, franczyzodawcy i franczyzobiorcy). Znowelizowane przepisy będą dotyczyły tylko umów zawartych po ich wejściu w życie.

Jak liczyć nadgodziny? Ile są płatne? Co na temat pracy w godzinach nadliczbowych mówi Kodeks Pracy?

0
nadgodziny

Nadgodziny to, inaczej mówiąc, dodatkowy czas spędzony przez pracownika w pracy. Zasady dotyczące pracy w godzinach nadliczbowych reguluje Kodeks pracy. Przeczytaj nasz artykuł i poznaj je lepiej. Zobacz, jak obliczać nadgodziny.

Czy jeśli pracodawca wydał polecenie pracy w nadgodzinach, to pracownik może mu odmówić? Sprawdzamy, jakie są zasady pracy w godzinach nadliczbowych i jakie wynagrodzenie za nie przysługuje.

Nadgodziny – czym jest praca w godzinach nadliczbowych?

Pracę w godzinach nadliczbowych stanowi praca wykonywana ponad obowiązujące pracownika normy czasu pracy. Nadgodziny to także praca wykonywana ponad przedłużony dobowy wymiar czasu pracy, wynikający z obowiązującego pracownika systemu i rozkładu czasu pracy (art. 151. § 1.).

Czas pracy pracownika nie powinien przekraczać 8 godzin dziennie i 40 godzin tygodniowo (w przypadku pełnego etatu) lub 12 godzin w systemie równoważnym (przedłużony dobowy wymiar czasu pracy, w okresie rozliczeniowym nieprzekraczającym 1 miesiąca). Jeśli pracownik pracuje dłużej niż ustalony czas pracy, to jest to praca w godzinach nadliczbowych.

O nadgodzinach możemy mówić jeżeli praca wynika z:

  • szczególnych potrzeb pracodawcy (powinny być uzasadnione);
  • konieczności prowadzenia akcji ratowniczej w celu ochrony życia lub zdrowia ludzkiego, ochrony mienia lub środowiska czy usunięcia awarii.

Zauważmy, że pracą w nadgodzinach nie jest odpracowanie zwolnienia od pracy, udzielonego pracownikowi, na jego pisemny wniosek, w celu załatwienia spraw osobistych.

Nadgodziny – wynagrodzenie lub wolne

Zgodnie z Kodeksem pracy, pracownikom, którzy wykonują nadgodziny, przysługuje wynagrodzenie za ten dodatkowy czas pracy. 

Za pracę w godzinach nadliczbowych, oprócz normalnego wynagrodzenia, przysługuje dodatek za nadgodziny w wysokości:

  • 100% wynagrodzenia – za pracę w godzinach nadliczbowych przypadających:
    • w nocy;
    • w niedziele lub święta niebędące dla pracownika dniami pracy, zgodnie z obowiązującym go rozkładem czasu pracy;
    • w dniu wolnym od pracy udzielonym pracownikowi w zamian za pracę w niedzielę lub w święto, zgodnie z obowiązującym go rozkładem czasu pracy;
  • 50% wynagrodzenia – za pracę w godzinach nadliczbowych przypadających w każdym innym dniu niż określony w punkcie wyżej.

Co z tego wynika, wynagrodzenie za nadgodziny wynosi:

  • co najmniej 150% stawki godzinowej za każdą nadgodzinę w dni powszednie;
  • 200% stawki godzinowej za nadgodziny w dni ustawowo wolne od pracy.

Wolne za nadgodziny

Warto wiedzieć, że w zamian za czas przepracowany w godzinach nadliczbowych pracodawca, na pisemny wniosek pracownika (lub bez jego wniosku), może udzielić mu w tym samym wymiarze czas wolny od pracy. W takiej sytuacji dodatek za nadgodziny nie przysługuje.

Pracodawca udziela czasu wolnego od pracy, najpóźniej do końca okresu rozliczeniowego. Pracownikowi przysługuje odpoczynek w liczbie godzin o połowę wyższej niż liczba przepracowanych godzin nadliczbowych.

Dodatku nie otrzymają pracownicy zarządzający zakładem pracy w imieniu przedsiębiorcy oraz kierownicy wyodrębnionych komórek organizacyjnych.

Nadgodziny – czy pracodawca może je narzucić?

Nadgodziny powinny być wyjątkiem, a nie regułą i należy je ustalać zgodnie z przepisami prawa.

Pracodawca powinien poinformować pracownika o konieczności wykonywania nadgodzin i uzgodnić z nim warunki takiej pracy.

Nadliczbowa praca nie może być zaplanowana i ujęta w grafiku pracy.

Czy można odmówić pracy w nadgodzinach? Nie. Pracownik ma obowiązek pracować w nadgodzinach, jeżeli praca została zlecona zgodnie z przepisami. Pracodawca może również wydać takie polecenie służbowe i będzie ono zgodne z przepisami, jeżeli nadgodziny są niezbędne w przypadku zagrożenia życia lub zdrowia, awarii technicznej lub w innych nadzwyczajnych okolicznościach.

Należy jednak pamiętać o dziennym, tygodniowym i rocznym limicie nadgodzin. Jeżeli będzie on przekroczony, to pracodawca nie ma prawa nakazać pracy nadliczbowej.

Nadgodziny – kto nie może ich brać?

Są też pracownicy, którzy ustawowo nie mogą pracować godzinach nadliczbowych, to:

  • kobiety w ciąży;
  • młodociani;
  • osoby z niepełnosprawnościami (wyjątkiem są pracownicy, którzy na swój wniosek otrzymali od lekarza zgodę na pracę ponadnormatywną);
  • osoby opiekujące się dzieckiem do lat 8, chyba że wyrażą na to zgodę;
  • pracownicy z zaświadczeniem lekarskim stwierdzającym niemożność pracy w nadgodzinach.

Praca w godzinach nadliczbowych wynikająca ze szczególnych potrzeb pracodawcy nie jest możliwa w przypadku pracowników zatrudnionych na stanowiskach pracy, na których występują przekroczenia najwyższych dopuszczalnych stężeń lub natężeń czynników szkodliwych dla zdrowia.

Nadgodziny – dzienny, tygodniowy, miesięczny i roczny limit pracy

Liczba dopuszczalnych nadgodzin jest limitowana. Praca wraz z nadgodzinami nie powinna trwać dłużej niż 13 godzin na dobę (pracownik powinien mieć zagwarantowanych 11 godzin odpoczynku dobowego) oraz nie przekraczać przeciętnie 48 godzin w skali tygodnia (nie dotyczy to pracowników zarządzających zakładem pracy).

Pracownik nie może pracować więcej niż 150 nadgodzin w ciągu roku kalendarzowego, chyba że zostanie to uregulowane w umowie zbiorowej lub indywidualnej (w układzie zbiorowym, regulaminie pracy, umowie o pracę).

Nadgodziny – pełnienie dyżuru

Pracodawca może zobowiązać pracownika do dyżuru, czyli pozostawania poza normalnymi godzinami pracy w gotowości do wykonywania pracy wynikającej z umowy o pracę w zakładzie pracy lub w innym wyznaczonym miejscu.

Czasu dyżuru nie wlicza się do czasu pracy, jeżeli podczas dyżuru pracownik nie wykonywał pracy. Czas pełnienia dyżuru nie może naruszać prawa pracownika do odpoczynku.

Za dyżur – z wyjątkiem pełnionego w domu – pracownik ma prawo do czasu wolnego odpowiadającego długości dyżuru lub do wynagrodzenia.

Kiedy należy złożyć PCC-3A?

0
PCC 3A

Formularz PCC-3A stosowany jest w niektórych przypadkach podczas zapłaty podatku od czynności cywilnoprawnych. Sprawdź, kiedy używa się go zamiast druku PCC-3. Jak go złożyć? Przeczytasz o tym w naszym artykule.

Podatek od czynności cywilnoprawnych

Podatek od czynności cywilnoprawnych obejmuje czynności związane z umowami. Należą do nich między innymi:

  • sprzedaż i zamiana majątku lub praw majątkowych;
  • pożyczki pieniężne lub świadczenie w postaci rzeczy określonych tylko co do ich rodzaju;
  • darowizny, jeśli obejmują przekazanie obdarowanemu długów i zobowiązań darczyńcy;
  • umowy dożywocia;
  • podział spadków i umowy o zniesienie współwłasności, jeśli dotyczy to spłat lub dopłat;
  • ustanowienie hipoteki;
  • ustanowienie odpłatnego użytkowania oraz płatnej służebności;
  • niewłaściwe depozyty;
  • umowy spółki.
Zmiany w wyżej wymienionych umowach również podlegają opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych (jeśli zmiana ta spowoduje zwiększenie podstawy opodatkowania).

Tego typu zdarzenia (zarówno same umowy, jak i zmiany w tych dokumentach) mogą być opodatkowane, pod warunkiem że chodzi o:

  • rzeczy lub prawa majątkowe, które znajdują się w Polsce lub są wykonywane na jej terenie;
  • rzeczy lub prawa majątkowe poza granicami Polski, lub wykonywane poza granicami kraju, ale osoba, która je nabyła, ma miejsce zamieszkania lub siedzibę w Polsce, a transakcja cywilnoprawna miała miejsce w Polsce.

 

Podatnikami podatku od czynności cywilnoprawnych są ludzie (osoby fizyczne), przedsiębiorstwa i organizacje nieposiadające prawnej osobowości; tak czy inaczej, chodzi tu o podmioty będące stronami czynności cywilnoprawnych podlegających opodatkowaniu.

Do zapłaty podatku są zobowiązane następujące grupy:

  • kupujący na wypadek umowy sprzedaży;
  • strony czynności w przypadku umowy zamiany;
  • obdarowany, jeśli doszło do zawarcia umowy darowizny;
  • nabywca nieruchomości w przypadku umowy dożywocia;
  • podmiot nabywający rzeczy lub prawa majątkowe powyżej udziału w spadku, lub współwłasności w przypadku umowy o dział spadku, lub o zniesienie współwłasności;
  • użytkownik lub nabywający prawo służebności w przypadku ustanowienia odpłatnego użytkowania, lub służebności;
  • otrzymujący pożyczkę lub przechowawca w przypadku umowy pożyczki i umowy depozytu nieprawidłowego;
  • składający oświadczenia woli o ustanowieniu hipoteki w przypadku ustanowienia hipoteki;
  • wspólnicy w przypadku umowy spółki cywilnej, a w przypadku pozostałych umów spółki, zobowiązana jest sama spółka.
Stawki podatku zależą od rodzaju przeprowadzanych czynności cywilnoprawnych i wynoszą:

  • 2% od umowy sprzedaży:
    • nieruchomości,
    • rzeczy ruchomych,
    • prawa użytkowania wieczystego,
    • spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego/lokalu użytkowego,
    • innych praw wynikających z prawa spółdzielczego;
  • 1% od umowy sprzedaży innych praw majątkowych,
  • 2% od umów:
    • zamiany,
    • dożywocia,
    • podziału spadku,
    • likwidacji współwłasności
    • prawa użytkowania wieczystego,
  • 1% od umów zamiany, dożywocia, podziału spadku, likwidacji współwłasności i darowizny dotyczącej przeniesienia innych praw majątkowych,
  • 1% od umowy ustanowienia odpłatnego użytkowania,
  • 0,1% od ustanowienia hipoteki na zabezpieczenie istniejących wierzytelności,
  • 19 zł od ustanowienia hipoteki na zabezpieczenie wierzytelności, jeśli dotyczy to prawa o nieokreślonej wysokości,
  • 0,5% od umowy spółki.

Jak zatem widzisz, opodatkowaniu w ramach podatku od umów cywilnoprawnych podlegają takie umowy, które – ogólnie rzecz biorąc – nie są związane z działalnością gospodarczą, ale raczej dotyczą spraw prywatnych (poza umowami spółki). Podatek od czynności cywilnoprawnych, który rozlicza się za pomocą formularza PCC-3, obejmuje wyłącznie te czynności, które są dokonywane na podstawie wspomnianych umów.

Podatek od czynności cywilnoprawnych — jaka jest podstawa prawna?

  • Ustawa z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych.
  • Rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 25 listopada 2015 r. w sprawie sposobu pobierania i zwrotu podatku od czynności cywilnoprawnych.

Kto składa PCC-3A a kto PCC-3?

Wiesz już, kto składa PCC-3. Warto teraz zastanowić się nad jeszcze jedną kwestią: w praktyce stosuje się również formularz PCC-3A. Kto jest zobowiązany do składania tego dokumentu?

Formularz PCC-3A jest potrzebny, gdy kilka stron musi rozliczyć podatek od czynności cywilnoprawnych (PCC). Żeby go dobrze wypełnić, trzeba dołączyć ten formularz jako załącznik do deklaracji PCC-3. Należy to zrobić, kiedy nabywca to więcej niż jeden zaangażowany podmiot; podobnie przedstawia się sytuacja w przypadku umów zamiany lub spółek cywilnych.

Pobierz deklarację PCC-3A.

W takich sytuacjach obowiązek podatkowy spoczywa na wielu podmiotach lub stronach umowy zamiany i wspólnikach spółki cywilnej, co oznacza, że każdy z nich musi zapłacić podatek. W deklaracji PCC-3 należy wpisać dane jednego z tych podmiotów, a reszta informacji dotyczących pozostałych stron umowy zamiany lub wspólników spółki cywilnej powinna znaleźć się w załącznikach PCC-3A.

Jak złożyć PCC-3?

Osoby, które muszą zapłacić podatek od czynności cywilnoprawnych, powinny bez wezwania organu podatkowego złożyć deklarację PCC-3 oraz uregulować zobowiązanie wobec fiskusa w ciągu 14 dni od powstania obowiązku podatkowego. Podobna zasada obowiązuje w odniesieniu do PCC-3A, które, jak już wspomnieliśmy, stanowi załącznik.

Możesz wydrukować deklarację, wypełnić ją i osobiście zanieść do urzędu lub złożyć przez portal internetowy e-Deklaracje, podpisując dokument kwalifikowanym podpisem elektronicznym lub danymi autoryzującymi.

Pobierz deklarację PCC-3.

Uwaga! Jeśli podatek dotyczy czynności cywilnoprawnych dokonanych w formie aktu notarialnego, to podatnik nie musi składać deklaracji PCC-3 ani płacić podatku. Notariusz załatwi to za niego.

 

Niezłożenie deklaracji PCC-3 lub PCC-3/A w ciągu 14 dni naraża nas na odpowiedzialność karno-skarbową. Zaniechanie takich obowiązków stanowi wykroczenie skarbowe, które jest zagrożone grzywną ściśle związaną z kwotą minimalnego wynagrodzenia za pracę. Grzywna może wynosić od 1/10 do nawet 20-krotności płacy minimalnej, co oznacza, że np. w 2022 roku kary za niezłożenie deklaracji PCC-3 lub PCC-3/A w terminie wahają się od 301 do 60 020 zł (odpowiednio, we wrześniu 2023 roku jest to już 360 oraz 72 000 zł).

Czym są niskocenne środki trwałe? Definicja, ewidencja i amortyzacja niskocennych składników majątku

0
niskocenne środki trwałe

W naszym artykule szczegółowo opiszemy, czym są tzw. niskocenne środki trwałe. Dowiesz się, jakie kryteria muszą spełnić, abyśmy mogli zaklasyfikować je do tej kategorii. Jakie są ich rodzaje? Sprawdź, w jaki sposób obliczysz ich początkową wartość.

Środki, czyli aktywa trwałe to ważna część majątku, zarówno dla firm, jak i organizacji non-profit. Ważne jest, że muszą być wykorzystywane przez okres dłuższy niż rok. Pełnią kluczową rolę w procesie produkcji lub wykonywaniu innych działań w biznesie.

Niskocenne środki trwałe. Definicja

W praktyce biznesowej stosuje się różne rodzaje środków trwałych. Według jednego z podziałów dzieli się je w zależności od ich funkcji i roli w procesie produkcji lub działalności. Oto kilka głównych grup środków trwałych:

  • nieruchomości. Do tej kategorii należą np.:
    • działki,
    • budynki,
    • obiekty inżynierii lądowej i wodnej,
    • inne elementy infrastruktury niezbędne do prowadzenia działalności produkcyjnej lub nieprodukcyjnej;
  • maszyny, techniczne urządzenia i narzędzia. W tej kategorii znajdują się różnego rodzaju maszyny, narzędzia oraz urządzenia;
  • transport. Zalicza się tu np. pojazdy używane do przewozu osób oraz towarów. Przykładami majątku trwałego w postaci środków transportu są samochody, ciężarówki, statki i samoloty;
  • ulepszenie (modernizacja) już istniejących trwałych środków, w tym np. modernizacja maszyn lub budynków;
  • inwentarz żywy. W tej kategorii znajdują się zwierzęta hodowlane (w rolnictwie) lub laboratoryjne.
Art. 30. ustawy o rachunkowości:

„Odpisów amortyzacyjnych lub umorzeniowych od środka trwałego dokonuje się drogą systematycznego, planowego rozłożenia jego wartości początkowej na ustalony okres amortyzacji. Rozpoczęcie amortyzacji następuje nie wcześniej niż po przyjęciu środka trwałego do używania, a jej zakończenie – nie później niż z chwilą zrównania wartości odpisów amortyzacyjnych lub umorzeniowych z wartością początkową środka trwałego, lub przeznaczenia go do likwidacji, sprzedaży lub stwierdzenia jego niedoboru, z ewentualnym uwzględnieniem przewidywanej przy likwidacji ceny sprzedaży netto pozostałości środka trwałego”.

Niskocenny środek trwały – co to jest i do jakiej kwoty?

Aby zrozumieć, jak ważne jest pojęcie „niskocennych środków trwałych”, musimy sobie przypomnieć, jakie warunki muszą zostać spełnione, aby coś można było uznać za środek trwały. Przypomnijmy sobie te warunki (można znaleźć je w ustawie o rachunkowości):

  • czas, przez który składnik majątku będzie używany. Musi być używany przez conajmniej rok.
  • wartość. Żeby mógł zostać uznany za niskocenny środek trwały, jego wartość początkowa nie może przekraczać 10 000 złotych (netto dla czynnych podatników VAT, brutto dla podmiotów zwolnienia z VAT);
  • wykorzystanie na potrzeby jednostki. Tak jak ma to miejsce w przypadku „pełnoprawnych” środków trwałych, niskocenne środki trwałe również muszą być przeznaczone do użytku przez daną jednostkę. Oznacza to, że są one używane w firmie lub organizacji, które osiągają na tej podstawie ekonomicznie korzyści;
  • stan techniczny środka trwałego. Niskocenne środki trwałe również muszą być w pełni sprawne oraz kompletne w momencie ich nabycia. Uszkodzone lub niekompletne części nie mogą być uznawane za środki trwałe.
Zgodnie z ustawą o rachunkowości można stosować jedną z kilku metod określenia wartości początkowej niskocennych środków trwałych. Oto kilka najważniejszych sposobów:

  • cena nabycia. Wartość początkową ustalamy na podstawie ceny zakupu niskocennego środka trwałego, uwzględniając wszystkie związane z nim koszty.
  • cena nabycia plus wartość przychodu w naturze. Taką metodę stosuje się w sytuacji, gdy nabycie niskocennego środka trwałego jest częściowo odpłatne. Wartość początkowa wynosi wtedy cenę nabycia powiększoną o wartość uzyskanego przychodu w naturze.
  • koszt wytworzenia. Jeśli sami produkujemy niskocenny środek trwały, wartość początkową można ustalić na podstawie kosztów produkcji, włączając w to koszt materiałów oraz wartość wykonanych prac.
  • wartość rynkowa w dniu nabycia. Jeśli niskocenny środek trwały jest nabywany drogą spadku, darowizny lub innym nieodpłatnym sposobem, wartość początkową można ustalić na podstawie jego aktualnej wartości rynkowej w dniu nabycia.
  • wartość ustalona przez podatnika. W niektórych przypadkach możemy sami określić wartość początkową niskocennych środków trwałych, jednak nie może ona przekroczyć pierwotnej wartości rynkowej.

Amortyzacja i ewidencja środków trwałych niskocennych

Prawidłowa ewidencja środków trwałych niskocennych jest konieczna z punktu widzenia księgowości oraz podatków. Sposób, w jaki należy prowadzić tę ewidencję, zależy od polityki rachunkowości przyjętej zgodnie z potrzebami danego przedsiębiorstwa. Zasadniczo, istnieją dwie główne metody ewidencji niskocennych aktywów trwałych:

  • jednorazowe odpisy amortyzacyjne. Podejście to polega na dokonaniu jednorazowego odpisu amortyzacyjnego przy nabyciu aktywu trwałego. Taki odpis zmniejsza przychody firmy i stanowi jego koszt podatkowy;
  • normalna amortyzacja. Zgodnie z przepisami podatkowymi przedsiębiorca może uwzględnić niskocenne aktywa trwałe tak jak ich standardowe odpowiedniki o wartości początkowej przekraczającej równowartość 10 000 zł oraz dokonywać comiesięcznych odpisów umorzeniowych.

Wybór sposobu ujęcia w kosztach niskocennych środków powinien zależeć od preferencji przedsiębiorcy oraz rodzaju i ilości posiadanych niskowartościowych aktywów trwałych. Generalnie, stosowanie comiesięcznych odpisów amortyzacyjnych pozwala rozłożyć koszty na wiele miesięcy lub nawet kilka lat, podczas gdy jednorazowe ujęcie w koszty mocno obniża podstawę opodatkowania podatkiem dochodowym PIT/CIT w miesiącu przyjęcia danego składnika majątku do użytkowania.

Tak czy inaczej, ważne jest, aby wybrana metoda była zgodna z obowiązującymi przepisami podatkowymi i rachunkowymi.

Dany składnik majątku można (ale nie trzeba) uznać za niskocenny środek trwały w sytuacji, gdy jego wartość początkowa nie przekracza równowartości dziesięciu tysięcy złotych. W przeciwnym wypadku należy obowiązkowo uznać dany składnik za „pełnowartościowy” majątek rzeczowy.

Jak zaksięgować niskocenny składnik majątku?

Zakup środka trwałego w pełnych księgach rachunkowych należy zaksięgować przy pomocy następujących zapisów:

  • zapis na koncie 30 Wn „Rozliczenie zakupu”,
  • zapis na koncie 24 Ma „Pozostałe rozrachunki”.

Jeśli zakupiony środek trwały wymaga montażu lub przygotowania, początkowo wszystkie wydatki związane z jego nabyciem rejestruje się na koncie 08 zwanym „Środki trwałe w budowie”. Dokładny zapis transakcji to:

W przypadku ujęcia zakupu danego środka trwałego bezpośrednio w koszty księgowe tzn. bez odpisów amortyzacyjnych należy dokonać zakupu w ramach zespołu kont zespołu czwartego (koszty rodzajowe) lub piątego (koszty wydziałowe).

W przypadku przedsiębiorców prowadzących uproszczoną ewidencję księgową w ramach KPiR (Księga Przychodów i Rozchodów), amortyzacja środków trwałych powinna być rejestrowana w kolumnie numer 13 KPiR.

Jak rozliczyć darowiznę z budżetu firmy? Odliczenie darowizny od podatku

0
darowizna z budżetu firmy

Darowiznę może przekazać nie tylko osoba fizyczna, takie prawo mają również przedsiębiorstwa. Sprawdzamy, o czym trzeba pamiętać, robiąc lub przyjmując darowiznę od firmy. Kto może wpłacić pieniądze partii politycznej? Jak rozliczyć darowiznę z budżetu firmy? Przeczytasz o tym w naszym artykule.

Czy firma może przekazać darowiznę?

Darowizną jest zobowiązanie do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swojego majątku. Umowa jest nieodpłatna, czyli darczyńca nie otrzymuje nic w zamian za świadczenie przekazane obdarowanemu. Regulacje dotyczące zawierania umowy darowizny znajdziemy w Kodeksie cywilnym (art. 888–902).

Darowiznę stanowią zazwyczaj pieniądze, ruchomości (np. samochód, komputer, smartfon lub inne urządzenie) czy też nieruchomości. Formalnie podarować można wszystko, co ma wartość.

Co ważne, umowa darowizny powinna mieć formę pisemną (przede wszystkim w przypadku dużych sum pieniędzy lub wartościowych przedmiotów), a w niektórych sytuacjach będzie wymagany akt notarialny (np. darowizna nieruchomości). Jednak umowa darowizny zawarta bez zachowania formy pisemne staje się ważna, jeżeli przyrzeczone świadczenie zostało spełnione.

Darczyńcą może być osoba fizyczna, a czy w tej roli występują też przedsiębiorstwa? Tak, firma też może przekazać darowiznę, podobnie jak osoby prawne i jednostki organizacyjne.

Darowizną można obdarować osobę fizyczną, inną firmę, organizacje nieposiadające osobowości prawnej oraz osoby prawne.

Trzeba pamiętać, że nie ma mowy o darowiźnie jeżeli:  

  • zobowiązanie do bezpłatnego świadczenia wynika z umowy uregulowanej innymi przepisami kodeksu;
  • darczyńca zrzeka się prawa, którego jeszcze nie nabył;
  • darczyńca zrzeka się prawa, które nabył w taki sposób, że w razie zrzeczenia się prawo jest uważane za nienabyte (przestaje istnieć).

Czy przedsiębiorstwo może dokonać wpłaty na partię polityczną?

Czy firmy mają prawo finansować partie polityczne? Zajrzyjmy do ustawy z dnia 27 czerwca 1997 r. o partiach politycznych.

Zgodnie z przepisami, środki finansowe mogą przekazywać partii politycznej tylko obywatele polscy mający stałe miejsce zamieszkania na terenie Rzeczypospolitej Polskiej (art. 25, ust. 1). Pozostałe źródła finansowanie polskich partii to dochody uzyskiwane z wykorzystaniem własnego majątku oraz dotacje z budżetu państwa.

Osoby prawne, w tym firmy, nie mogą wpłacać na partie polityczne.

Ponadto partie muszą publikować rejestry wpłat, których dokonały osoby fizyczne. Przypomnijmy też, że łączna suma wpłat od osoby fizycznej, z wyłączeniem składek członkowskich, nie może przekraczać w jednym roku 15-krotności minimalnego wynagrodzenia za pracę.

Jak rozliczyć darowiznę dokonaną przez firmę?

Jeżeli odliczamy darowiznę od podatku, należy zaznaczyć to w formularzu w formularzu PIT-36 lub PIT-37, PIT-28, lub CIT-8, w zależności od opodatkowania i sposobu rozliczania się podatnika.

Natomiast obdarowany otrzymaną darowiznę musi zgłosić do urzędu skarbowego. Ma na to 6 miesięcy od dnia otrzymania darowizny.

Kto jest zwolniony z podatku od darowizn?

Z podatku od darowizny zwolniony jest obdarowany przez najbliższego członka rodziny (grupa 0): małżonka, córkę, syna, wnuki, matkę, ojca, babcię, dziadka, pasierba, pasierbicę, siostrę, brata, macochę i ojczyma.

Obowiązuje kwota wolna od podatku – od 1 lipca 2023 roku to 10 434 zł. Jeżeli darowizna jest warta więcej, to obdarowany musi ją zgłosić do urzędu skarbowego i nadal może skorzystać ze zwolnienia z podatku. Niezgłoszona darowizna podlega opodatkowaniu na zasadach ogólnych.

W pozostałych dwóch grupach podatkowych limit wynosi 7 878 zł (dla m.in. zstępnych rodzeństwa, rodzeństwa rodziców, małżonków rodzeństwa) oraz 5 308 zł dla pozostałych osób. Jeżeli wartość darowizny przekracza te progi, to obdarowany będzie musiał zapłacić podatek.

Darowizna – rozliczenie przez firmy, stowarzyszenia i fundacje

Co w przypadku obdarowanych przedsiębiorstw? Te również muszą odprowadzić podatek. Zgodnie z ustawą o podatku dochodowym od osób prawnych (CIT) darowizna jest przychodem (nieodpłatnym świadczeniem).

Wartość darowizny dla osoby prawnej określana jest na podstawie jej rynkowych cen. Należy przy tym uwzględnić m.in. stopień zużycia danej rzeczy. Jeżeli w ramach darowizny został nabyty środek trwały, to jego wartość początkową stanowi wartość rynkowa z dnia nabycia, chyba że umowa darowizny albo umowa o nieodpłatnym przekazaniu określa tę wartość w niższej wysokości (art. 16g ust. 1 pkt 3 ustawy CIT).

Obowiązek odprowadzenia podatku od darowizny przez osobę prawną zachodzi w dniu przekazania darowizny, złożenia oświadczenia w formie aktu notarialnego lub nabycia darowizny z polecenia darczyńcy.

Darczyńca może przekazać darowiznę stowarzyszeniu lub fundacji. Jeżeli darowizna zostanie przeznaczona na cele statutowe, to jest zwolniona z podatku (art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy o CIT). W formularzu CIT–D trzeba wskazać darczyńców, którzy przekazali wartość powyżej 15 000 zł lub darczyńcę, którego darowizna przekroczyła w sumie 35 000 zł w ciągu roku (art. 18 ust. 1e pkt 1).

Odliczenie darowizny od podatku

Część darczyńców może odliczyć od podatku PIT lub CIT wartość przekazanej darowizny. Z ulgi podatkowej związanej z przekazaniem darowizn skorzystają przedsiębiorcy opodatkowani:

  • w ramach skali podatkowej;
  • podatkiem liniowym – tylko w związku z przekazaniem darowizny szkołom publicznym na cele kształcenia zawodowego;
  • ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych (PIT-28).

Odliczenie przysługuje jeżeli przedsiębiorca przekazał darowiznę na:

  • cele kultu religijnego;
  • cele krwiodawstwa realizowanego przez honorowych dawców krwi;
  • cele pożytku publicznego przekazanych organizacjom, które działają na podstawie przepisów o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie lub równoważnym organizacjom określonym w przepisach regulujących działalność pożytku publicznego, obowiązujących w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim Unii Europejskiej lub innym państwie należącym do Europejskiego Obszaru Gospodarczego, prowadzącym działalność pożytku publicznego w sferze zadań publicznych, realizującym te cele;
  • cele kształcenia zawodowego przekazane publicznym szkołom prowadzącym kształcenie zawodowe;
  • cele związane z odbudową Pałacu Saskiego, Pałacu Brühla oraz kamienic przy ulicy Królewskiej w Warszawie.

Odliczona od podatku kwota nie może przekroczyć 6% dochodu osiągniętego przez podatnika, który udzielił darowizny (w sumie). Darowiznę można rozliczyć w trakcie roku podatkowego.

Przedsiębiorca musi pamiętać, że darowizna nie jest wliczana w koszty uzyskania przychodu. 

Jak rozlicza się środki trwałe w budowie? W jaki sposób ustalić ich wartość początkową?

0
środki trwałe w budowie

W wielu firmach pojawiają się składniki majątku, które należy wyremontować lub przygotować do użycia. Mogą być to również urządzenia czy maszyny tworzone samodzielnie. Prawidłowe określenie wartości początkowej takich środków trwałych w budowie, ich księgowanie i rozliczanie VAT może sprawiać problemy. Przeczytaj i sprawdź, jak się tym zająć.

Czym są środki trwałe w budowie?

Środki trwałe, to zgodnie z ustawą o PIT (art. 22a) nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością, maszyny, urządzenia, środki transportu oraz inne przedmioty. Ich przewidywany okres użytkowania przez firmę przekracza rok. Muszą być wykorzystywane na potrzeby prowadzonej działalności.

Czym są zatem środki trwałe w budowie? To m.in. urządzenia i maszyny o wartości przekraczającej 10 000 zł, które będą użytkowane w firmie dłużej niż rok, ale nie są jeszcze w pełni skompletowane i gotowe do użytku. To również budynki, które powstają lub są adaptowane czy modernizowane.

Do środków trwałych w budowie należy również zaliczyć środki trwałe w trakcie montażu lub podczas procesu ulepszania, który zwiększy ich wartość. Za środki trwałe w budowie uważane są również nakłady poniesione w związku z budową, przebudową, adaptacją lub montażem środka trwałego. Do tej kategorii można też zaliczyć instalacje techniczne (np. systemy klimatyzacji, wentylacji, elektryczne lub hydrauliczne), które są w trakcie montażu.

Warto pamiętać, że środki trwałe w budowie nie są jeszcze gotowe do użytku i nie generują przychodów dla firmy. Dopiero po zakończeniu procesu budowy, montażu lub adaptacji, kiedy środek trwały stanie się w pełni funkcjonalny i gotowy do użytku, zostaje przeklasyfikowany na zwykły środek trwały i rozpoczyna generowanie przychodów dla firmy.

Jak określić wartość początkową środka trwałego w budowie?

Przedsiębiorca, który ma określić wartość początkową środka trwałego w budowie, musi uwzględnić różne czynniki, które wpływają na odpisy amortyzacyjne, a więc koszty, które pomniejszają dochód firmy. Wartość początkową środka trwałego można ustalić w zależności od okoliczności nabycia lub wytworzenia tego środka:

  • w przypadku, gdy środek trwały został nabyty za odpłatność, wartość początkową określa się jako cenę nabycia, czyli kwotę, którą przedsiębiorca zapłacił za urządzenie lub budynek;
  • jeśli przedsiębiorca używał środka trwałego przed jego wprowadzeniem do ewidencji środków trwałych i nie był on wcześniej amortyzowany, to także uwzględnia się cenę nabycia, jednak nie może być wyższa niż wartość rynkowa środka;
  • jeśli przedsiębiorca nabył środek trwały częściowo odpłatnie, to wartość początkową oblicza się jako cenę nabycia, powiększoną o wartość przychodu uzyskanego z tego tytułu;
  • jeżeli środek trwały został wytworzony przez przedsiębiorcę samodzielnie, to wartość początkową stanowi koszt wytworzenia, który obejmuje koszty rzeczowych składników majątku i usług obcych, koszty wynagrodzenia za prace wraz z pochodnymi oraz inne koszty, które można przyporządkować do wartości wytworzonych środków trwałych. Trzeba pamiętać, że wartość własnej pracy, koszty ogólnego zarządu, koszty sprzedaży oraz inne koszty operacyjne nie są wliczane do kosztu wytworzenia;
  • w przypadku nabycia środka trwałego w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób, wartość początkową określa się jako wartość rynkową tego środka trwałego z dnia nabycia. Uwaga! Jeśli umowa darowizny lub inna umowa określa tę wartość w niższej wysokości, to tę niższą wartość przyjmuje się jako wartość początkową.

Jak zaksięgować środek stały w budowie?

Do ewidencjonowania środków trwałych w budowie służy konto 08 „Środki trwałe w budowie”. Tam umieszczane są wszystkie wydatki związane z budową, montażem czy ulepszeniem składników majątku, które następnie trafią do ewidencji środków trwałych.

Każdy wydatek poniesiony na budowę środka trwałego należy zapisać na koncie „Środki trwałe w budowie”. Uwaga! Na tym koncie ujmuje się tylko koszty związane bezpośrednio z budową lub wytworzeniem, np. poniesione na materiały budowlane, robociznę, usługi montażowe itp.

Przejrzystość ewidencji zapewnia analityka każdego obiektu lub środka trwałego, który jest w trakcie budowy. Pozwala gromadzić faktury, które składają się na wartość początkową środka trwałego w budowie i dokładnie śledzić koszty związane z konkretnym projektem. Kiedy środek trwały jest gotowy do użytkowania w firmie, należy go przenieść z konta 08 „Środki trwałe w budowie” na konto 01 „Środki trwałe”. Wartość początkowa zostanie przeniesiona na nowy środek trwały.

Przedsiębiorca może amortyzować tylko te środki trwałe, które już są gotowe do użytku. Amortyzacji w czasie podlegają składniki majątku o wartości równej lub większej niż 10 tys. zł (netto dla vatowców i brutto dla nievatowców). Przedmioty, które są warte mniej, można amortyzować jednorazowo lub zaksięgować bezpośrednio w kosztach podatkowych w miesiącu przyjęcia do używania.

Środek stały w budowie a VAT

Czynni podatnicy VAT mogą odliczyć podatek od towarów i usług od faktur kosztowych w okresie rozliczeniowym, w którym otrzymali te faktury – także te składające się na wartość początkową środka trwałego w budowie.

Jeśli faktury nie zostały ujęte w miesiącu dostarczenia dokumentu, można odliczyć podatek w dwóch kolejnych miesiącach kalendarzowych.

Należy pamiętać, że przedsiębiorcy, którzy są zwolnieni z VAT, nie mają prawa do odliczenia tego podatku.

Nowy wskaźnik WIRON. Zastąpi WIBOR. Czym jest?

0
wiron

Jeżeli masz kredyt hipoteczny, to już wkrótce czeka Cię duża zmiana. Wysokość raty do zapłacenia będzie ustalana przez banki w oparciu o nowy indeks WIRON. Sprawdzamy kiedy to się stanie i jak wpłynie na portfele kredytobiorców.

Czym jest WIRON?

WIRON (Warsaw Interest Rate Overnight) jest wskaźnikiem referencyjnym stopy procentowej m.in. kredytów bankowych. Indeks opracował GPW Benchmark SA. Uwzględnia on stopę procentową, po której banki komercyjne udzielają pożyczek innym bankom na okres jednej doby (overnight). Jest jednym z podstawowych wskaźników do ustalania kosztów pożyczek międzybankowych w polskim systemie bankowym.

Inaczej mówiąc, indeks wskazuje na to, ile kosztuje pozyskanie finansowanie przez banki.

WIRON obliczany jest na podstawie danych zgromadzonych przez Narodowy Bank Polski (NBP) od banków komercyjnych. NBP zbiera informacje o transakcjach międzybankowych, a następnie wylicza średnią ważoną stopę procentową, która stanowi wartość WIRON.

Wskaźnik ten jest dostępny publicznie i jest jednym z ważnych wskaźników dla instytucji finansowych i rynku finansowego. Notowania WIRON znajdziemy na stronie GPW Benchmark.

WIRON odzwierciedla aktualne warunki panujące na rynku pieniężnym i wpływa na inne wskaźniki finansowe, np. stopy procentowe dla kredytów konsumpcyjnych czy hipotecznych. Banki korzystają z wartości WIRON do ustalania kosztów pożyczek między sobą, a także do ustalania warunków kredytowych dla klientów indywidualnych i firm.

Kiedy WIRON zastąpi WIBOR?

WIRON będzie następcą WIBOR (Warsaw Interbank Offered Rate), czyli dotychczasowego indeksu. Proces zamiany rozpoczął się w grudniu 2022 roku. Nadzoruje go Narodowa Grupa Robocza tworzona przez m.in. Ministerstwo Finansów, Narodowy Bank Polski oraz Komisję Nadzoru Finansowego.

Pierwsze kredyty hipoteczne ze stawką WIRON pojawiły się na rynku w czerwcu 2023 roku. Raty wyliczane są według wskaźnika WIRON 1M – stopy składanej średnich stawek transakcji międzybankowych z ostatnich 30 dni (a w przypadku WIRON 3M trzech miesięcy, lub sześciu miesięcy w WIRON 6M). Ich wysokość może się zatem zmieniać co miesiąc.

W 2023 roku banki mogą równolegle oferować kredyty z oprocentowaniem ustalanym na podstawie WIRON i WIBOR. W kolejnym roku – 2024 – będą musiały proponować klientom kredyty o zmiennej stopie procentowej, oprocentowane z zastosowaniem wskaźnika WIRON.

Według rządowych zapowiedzi WIRON zastąpi wskaźnik WIBOR na początku 2025 roku. Stawki referencyjne WIBOR przestaną być publikowane. Umowy kredytowe uwzględniające WIBOR zostaną przekształcone na wskaźnik WIRON.

Skąd pomysł zamiany wskaźników? Premier Mateusz Morawiecki argumentował, że WIBOR odpowiada za rosnące raty kredytów, przede wszystkim hipotecznych. Szef Komisji Nadzoru Finansowego tłumaczył, że na światowych rynkach finansowych wskaźniki overnight zastępują „stare” wskaźniki.

Różnica w wysokości raty kredytu opartego o WIBOR i WIRON

Jak są kalkulowane indeksy referencyjne WIBOR i WIRON?

WIRON wyliczany jest na bazie stopy procentowej, po której banki komercyjne w Warszawie udzielają pożyczek między sobą na okres jednej doby (overnight). WIRON jest używany głównie w transakcjach międzybankowych i służy do ustalania kosztów pożyczek krótkoterminowych.

WIBOR opiera się natomiast na stopie procentowej, po której banki pożyczają sobie pieniądze na określone okresy, np. 3 miesięcy i 6 miesięcy. Wskaźnik obliczany jest na podstawie kaskady danych – transakcji dokonywanych między bankami uczestniczącymi w panelu WIBOR, transakcji tych banków z instytucjami spoza panelu lub na podstawie oceny eksperckiej.

Stawki WIBOR i WIRON są inaczej wyliczane, jednak jaki będą miały wpływ na wysokość np. raty kredytu hipotecznego? Z założenia, zmiana ma być korzystna dla kredytobiorców. Spójrzmy, jak jest w praktyce.

W tej chwili tylko jeden bank oferuje kredyt hipoteczny z oprocentowaniem zmiennym opartym na wskaźniku referencyjnym WIRON 1M Stopa Składana.

WIRON oficjalnie jest notowany od początku 2023 roku. Do września jego stawka była niższa niż konkurencyjnego WIBOR. Jednak sytuacja zmieniła się i „stary” indeks zaczął spadać. To oznacza, że raty kredytów nie będą niższe. Mocniejszy spadek WIBOR powiązany jest, według ekspertów, z obniżeniem stóp procentowych przez Radę Polityki Pieniężnej. WIRON spada szybciej kiedy sytuacja jest odwrotna, czyli stopy procentowe są podwyższane lub stoją.

Kurs WIRON 1M wynosił 12 września 6,04%, 3M – 6,11%, 6M – 6,03%. Kurs WIBOR: 1M: 6,24%, 3M: 5,96%, 6M: 5,77%. To oznacza, że kredyt hipoteczny z WIBOR – przy tej samej marży naliczonej przez bank – powinien być tańszy i mieć niższą ratę.

Jak w przyszłości zmieni się wysokość raty kredytu opartego na WIBOR i WIRON?

W przypadku WIBOR kredytobiorcy zauważą ewentualną różnicę po przeliczeniu stawek, czyli za 3 miesiące. Ci posiadający kredyt oparty na WIRON mają stawkę aktualizowaną, co miesiąc.

Przyszłość będzie zależała od kolejnych decyzji Rady Polityki Pieniężnej. Jeżeli RPP nie będzie śpieszyła się z redukcją stóp procentowych to WIRON 1M powinien nadrobić straty wobec WIBOR. Po stabilizacji sytuacji na rynku – skończy się oczekiwanie na zmianę stóp – „nowy” wskaźnik powinien być niższy od WIBOR.

Trzeba jednak pamiętać, że kredyty hipoteczne oparte na WIRON nie muszą być tańsze od tych z WIBOR. Banki mogą zastosować wyższą marżę i w ten sposób kredytobiorcy „stracą” korzyść wynikającą z niższego poziomu wskaźnika referencyjnego.